บัญชามังกรเดือด นิยาย บท 202

　　“พี่เทียน!”

　　เหลิ่งเฟิงกลืนน้ำลายลงไป กล่าวอย่างตื่นเต้น: “ผมมีความคิดอย่างหนึ่ง อยากจะรายงานให้ท่านฟังสักหน่อย”

　　“ท่านว่า เวลาที่งานรักษาความปลอดภัยไม่ยุ่ง พวกเราแบ่งกลุ่มกันไปที่สวนสัตว์ร้าย ดำเนินการฝึกซ้อมได้หรือไม่?”

　　“เจ้าตัวดี เมื่อคืนนี้หลังจากเปรียบเทียบกับคนของคำสาปสวรรค์ พวกเราถึงค้นพบว่า ความแตกต่างของพวกเรายังห่างชั้นมากเกินไปนัก!”

　　คนที่เหลือสองสามคน ต่างก็พากันกล่าว: “ถูกต้องแล้วพี่เทียน ขอให้ท่านโปรดอนุมัติ!”

　　“พวกเรารับประกัน งานด้านความปลอดภัยทางนี้จะไม่ตกหล่น”

　　“พวกเราคุยกับคำสาปสวรรค์เรียบร้อยแล้ว พวกเขาช่วยฝึกซ้อมให้พวกเรา พวกเราสอนความรู้เรื่องปืนผาหน้าไม้ให้พวกเขา”

　　ฉินเทียนแสร้งทำเป็นลำบากใจ กล่าว: “นี่มันไม่ค่อยดีมั้ง”

　　“อย่างไรเสียสัตว์ป่าเหล่านั้นต่างก็ดุร้ายเกินไป ถ้าหากพวกแกมีอันเป็นไปจะทำอย่างไร?”

　　เหลิ่งเฟิงกล่าวเสียงขรึม: “เป็นเพราะพี่เทียนดูถูกพวกเรา คิดว่าพวกเราหมาป่าเดียวดายรับความลำบากไม่ได้งั้นหรือ?”

　　“พี่น้องทั้งหลาย แสดงให้พี่เทียนได้ดู!”

　　พูดไป ก็ชักมีดสั้นเล่มหนึ่งออกมา เฉือนเนื้อบนแขนชิ้นหนึ่งออกมาทันที โดยที่หว่างคิ้วไม่ได้ขมวดเข้าหากันเลยสักนิด

　　พวกพ้องที่เหลือ ก็คิดอยากจะรีบปฏิบัติตามเช่นเดียวกัน

　　“พอแล้วพอแล้ว” ใบหน้าของฉินเทียนเต็มไปด้วยความพูดไม่ออก กล่าว: “อนุมัติแล้ว”

　　“จะแบ่งผลัดย้ายตำแหน่งอย่างไร พวกแกตัดสินใจด้วยตนเองแล้วกัน”

　　“อีกอย่างเหลิ่งเฟิง พวกแกหมาป่าเดียวดายถึงอย่างไรก็มีเพียงแค่ไม่กี่คน ตอนนี้ฉันก็อนุมัติให้พวกแก รับสมัครคนใหม่ที่มีศักยภาพส่วนหนึ่ง ดำเนินการฝึกซ้อมได้เช่นกัน”

　　“รับทราบ!”

　　“ขอบคุณพี่เทียนเป็นอย่างยิ่ง!”

　　ดวงตาทั้งสองข้างของเหลิ่งเฟิงตื่นเต้นเป็นเป็นประกาย ให้พวกเขาไปฝึกซ้อม ทั้งยังอนุมัติพวกเขาให้รับสมัครใหม่ได้อีก ขยายกองทัพ

　　จะเห็นได้ว่า เมื่อเวลาผ่านไปอีกสักระยะ ทีมหมาป่าเดียวดายจะยิ่งใหญ่เข้มแข็งขึ้นมาอีกครั้ง

　　อย่างน้อย ความอัดอั้นตันใจอย่างหนึ่งภายในใจของพวกเขา นั่นก็คือ จะพ่ายแพ้ให้แก่คำสาปสวรรค์ไม่ได้

　　ที่ฉินเทียนต้องการก็คือผลลัพธ์อันนี้ เนื่องจากมีเพียงการแข่งขัน ถึงจะไม่หยุดพัฒนา

　　มีเพียงคำสาปสวรรค์กลุ่มเดียวเท่านั้น ที่ฉินเทียนเป็นกังวลใจจริงๆ เวลาผ่านไปนานแล้ว พวกเขาจะเหนื่อยล้า

　　จากนั้น ฉินเทียนโทรศัพท์เรียกอู๋เทียนสงเข้ามา วนรอบทะเลสาบมังกร วางโครงการอีกสองสามแห่ง ให้เขาสร้างคฤหาสน์

　　ด้านหนึ่ง ใช้สำหรับต้อนรับแขก อย่างไรเสีย แขกสนิทสนมที่มา สามารถพักที่นี่ได้ ก็ค่อนข้างจะไม่เลวเลยทีเดียว

　　อีกด้านหนึ่ง เจ้าหน้าที่ความปลอดภัย รวมทั้งแม่นม คนสวน คนขับรถ ต่างก็จำเป็นต้องมีห้องโดยเฉพาะ

　　พูดอีกอย่าง ทั้งอุทยานมังกร ครอบครองพื้นที่ทั้งหมดสามร้อยไร่

　　สร้างคฤหาสน์เพิ่มอีกสองสามหลัง ถึงจะไม่รู้สึกว่าโล่งและซ้ำซากมากจนเกินไป

　　อู๋เทียนสงตบทรวงอกรับประกัน: “วางใจเถอะพี่เทียน เหมารวมมาไว้บนตัวผม!”

　　“พี่เทียน?” ฉินเทียนถามอย่างสงสัย อย่างไรเสียอู๋เทียนสงอายุก็ห้าสิบกว่าแล้ว เรียกตนเองว่าพี่ เหมือนกับว่าไม่ค่อยจะเหมาะสมเท่าไหร่

　　อู๋เทียนสงรีบยิ้มแล้วกล่าว: “ถึงแม้ผมจะอายุมากกว่าหลายปี แต่ว่าเมื่อพิจารณาจากตำแหน่งในยุทธภพ คุณฉินเป็นพี่ใหญ่ที่เหมาะสม!”

　　“พี่เทียน คุณก็มองผมเป็นลูกน้องตัวเล็กๆคนหนึ่ง ต่อไปมีเรื่องอะไร สั่งงานมาได้เสมอ”

　　“ในฐานะที่เป็นลูกน้องที่มีน้ำจิตน้ำใจคนหนึ่ง การสร้างคฤหาสน์ครั้งนี้ คุณจะออกเงินอีกไม่ได้แล้ว”

　　“ผมรับผิดชอบทั้งหมด!”

　　“ถ้าหากคุณไม่เห็นด้วย งานของผมผมจะไม่รับแล้ว!”

　　ฉินเทียนเห็นว่านับว่าเขากล่าวด้วยความจริงใจ จึงพยักหน้าเห็นด้วย อย่างไรเสียอู๋เทียนสงยังนับว่าสายตามีความสามารถในการแยกแยะ

　　อย่างอื่นไม่ต้องพูดถึง มีเพียงฉินเทียนเท่านั้นที่สามารถโค่นล้มตระกูลเซวได้ ทำให้จิ่นซิ่วกรุ๊ปของเขานั่งเก้าอี้อันดับหนึ่งด้านอสังหาริมทรัพย์ของหลงเจียงได้อย่างมั่นคง

　　ผลประโยชน์เบื้องหลังนี้ลึกซึ้งแล้วยาวไกล ไม่ใช่ว่ากี่พันล้านก็สามารถเปรียบเทียบได้

　　อู่เทียนสง ได้ริเริ่มความคิดที่จะออกสู่ท้องตลาดแล้ว

　　เขาทราบดี เมื่อถึงเวลานั้นเป็นไปได้มากว่า ยังต้องการความช่วยเหลือของฉินเทียน

　　ตอนนี้หัวหน้าแก๊งทั่วทั้งหลงเจียง รวมอู๋เทียนสง เถียหลินเฟิงอยู่ในนั้นด้วย ถึงแม้ว่าต่างก็ไม่มั่นใจ ว่าแท้ที่จริงแล้วตัวตนของฉินเทียนเป็นใคร

　　แต่ว่าพวกเขาต่างก็เชื่อมั่นว่า ฉินเทียนเป็นหัวหน้าแก๊งที่ซุกซ่อนตนตัวคนหนึ่ง เป็นประเภทที่พวกเขาไม่สามารถยั่วยุได้ประเภทนั้น