บัญชามังกรเดือด นิยาย บท 207

　　ชายหนุ่มที่ถูกชายชราจับแขนเอาไว้ ดวงตาเบิกโพลงทันที ออกแรงผลักชายชราอย่างรุนแรง

　　ชายชราโงนเงนโซเซ เกือบจะล้มลงไปบนก้อนหินที่อยู่ด้านข้าง

　　เขาโกรธจนหายใจไม่ออก

　　เมื่อเห็นเหตุการณ์นี้ ทายาทเศรษฐีทั้งหมดก็ระเบิดหัวเราะออกมา

　　“เหล่าไป๋ ทำได้ยอดเยี่ยม!”

　　“จัดการกับตาแก่ที่ไม่รู้จักเห็นความหวังดีของผู้อื่นประเภทนี้ จะต้องทำให้เขาได้เปิดหูเปิดตา ถึงความเก่งกาจของพวกเรา!”

　　“ตาแก่ ยังไม่รีบไสหัวไปอีก”

　　“ทำให้คุณชายโกรธ จะทำให้แกทนรับไม่ไหว!”

　　ชายหนุ่มกลุ่มนั้นหัวเราะเสียงดังขึ้นอีกครั้ง ข่มขู่อย่างอวดดี

　　“พวกแก......จะมากเกินไปแล้ว!”

　　ชายชราโมโหจนสั่นไปทั้งตัว เขานำเงินที่เก็บขึ้นมาโยนลงไปบนพื้น กล่าว: “เงินนี้ฉันไม่ต้องการแล้ว!”

　　“ตอนนี้ พวกแกรีบออกไปซะ!”

　　“ถ้ายังไม่ไป เชื่อหรือไม่ว่าฉันจะโทรศัพท์เรียกคนขององค์การบริหารมา”

　　“พวกแกทำลายสิ่งแวดล้อม จะต้องได้รับการสั่งสอนอบรม!”

　　“ไอ้แก่ ไว้หน้าแกแล้วแต่แม่งดันไม่สนใจ!” เหล่าไป๋คาบบุหรี่มวน แล้วพุ่งเข้าไปหาชายชราอีกครั้ง

　　ชายหนุ่มที่เหลือสองสามคน ก็พุ่งตัวเข้าไปเช่นเดียวกัน นำชายชราล้อมเอาไว้

　　ยื่นมือออกไป เริ่มผลักไสชายชรา

　　“ถ้าไม่อยากตายก็รีบไสหัวไป!”

　　“แกแม่งยังอวดดีฉิบหายเลย!”

　　“อยากตายใช่ไหม?”

　　หลี่เฉียงไตร่ตรองอยู่ครู่หนึ่ง กล่าว: “พี่ๆทั้งหลาย ช่างเถอะ”

　　“ไม่จำเป็นต้องแข่งอารมณ์กับสุนัขแก่ตัวหนึ่ง”

　　“พวกเรากลับกันเถอะ”

　　“ใช่แล้วพวกคุณเลิกทะเลาะได้แล้ว รีบไปเถอะ!”

　　“หนาวมากเลย!” หญิงสามสองสามคนเห็นว่าเรื่องราวบานปลายขึ้น ต่างก็พากันพูดโน้มน้าว

　　ตอนนี้เป็นช่วงปลายฤดูใบไม้ร่วงแล้ว แต่พวกเธอแต่งตัวเหมือนกับยังอยู่ในฤดูร้อนที่ร้อนระอุอย่างไรอย่างนั้น หลังจากผ่านอารมณ์ที่ตื่นเต้นเร้าใจอารมณ์ที่ฮึกเหิม ในที่สุดความหนาวเย็นก็มาถึง

　　เมื่อได้ยินประโยคนี้ ทายาทเศรษฐีสองสามคนที่ล้อมชายชราเอาไว้ ก็ด่าสบถแล้วขึ้นรถ ติดเครื่องยนต์ เตรียมที่จะจากไป

　　เกิดเหตุการณ์ที่ไม่คาดฝัน

　　รถเบนซ์แกรนจีของหลี่เฉียงที่เข้าไปทุ่งดอกคาโนล่า ล้อรถจมลงไปลึกมาก อย่างไม่รู้เนื้อรู้ตัว

　　ไม่ว่าจะเขาจะเหยียบคันเร่งอย่างไร ควันดำพวยพุ่ง แต่ก็ออกมาไม่ได้

　　เมื่อมองเห็นทุ่งดอกคาโนล่าที่ตนเองตั้งอกตั้งใจปลูกอย่างดีที่สุดถูกล้อรถตะกุยจนเป็นหลุมใหญ่หลายหลุม ชายชราก็ร้องไห้ออกมาอย่างเจ็บปวดใจ

　　“เลิกเร่งเครื่องได้แล้ว ยิ่งเร่งเครื่องก็ยิ่งลึก!”

　　“พวกเธอรีบไปช่วยลากเขาออกมา!”

　　เขาชี้แนะด้วยความหวังดี

　　ทายาทเศรษฐีสองสามคนรีบขับรถเข้าไป ใช้เชือกลากดึงช่วยลาก

　　แต่ทว่า รถยนต์ที่พวกเขาขับ แท้ที่จริงแล้วไม่ใช่รถออฟโรด รถหลายคันเข้าไปช่วยลากดึงพร้อมกัน ก็ไม่ได้ช่วยอะไรเลย

　　ในเวลานี้ ในที่สุดพวกเขาก็ค้นพบรถแลนด์ครุยเซอร์ที่อยู่ริมแม่น้ำ และฉินเทียนที่กำลังตกปลา

　　“พี่ชาย มา สูบบุหรี่” เหล่าไป๋เดินเข้ามา หยิบบุหรี่เกรดสูงห่อหนึ่งออกมา ยิ้มตาหยียื่นบุหรี่ให้แก่ฉินเทียน

　　ฉินเทียนส่ายหน้า: “ไม่สูบ”

　　เหล่าไป๋ยิ้ม กล่าว: “นี่คือรถของบคุณหรือ?”

　　ฉินเทียนพยักหน้า

　　เหล่าไป๋ยิ้มแล้วกล่าว: “แท้ที่จริงแล้วก็เป็นผู้ที่มีความชอบในการออฟโรด ช่วยลากรถหน่อยซิ”

　　เมื่อเห็นว่าฉินเทียนไม่กล่าวอะไร เขาก็กล่าวขึ้นอีก: “วางใจ เติมน้ำมันให้คุณหนึ่งถัง”

　　ฉินเทียนนิ่งเงียบอยู่ครู่หนึ่ง กล่าว: “ลากรถน่ะได้”

　　“ฉันเองก็ไม่อยากทำให้พวกแกลำบากใจ พวกแกไปคุกเข่าแล้วก้มหัวขอโทษชายชราคนนั้นซะ และทุกคนจ่ายเงินมาหนึ่งหมื่นหยวนถือเป็นค่าเสียหาย”

　　“ทำได้แล้ว ฉันจะลาก”

　　“แกพูดอะไร?” เหล่าไป๋หน้าถอดสีทันที กล่าวอย่างดูแคลน: “พี่ชาย นี่แกอยากจะผดุงความยุติธรรม?”

　　“แกเป็นใคร?”

　　ฉินเทียนกล่าวอย่างเรียบเฉย: “ฉันเป็นใครไม่สำคัญ ตอนนี้พวกแกขัดหูขัดตา อยากจะผดุงความยุติธรรมจริงๆ”

　　“เชื่อฉัน เชื่อฟังอย่างว่านอนสอนง่าย ดีต่อพวกแก”

　　“เหล่าไป๋ เกิดเรื่องอะไรขึ้น?”

　　“รีบขับรถมาเร็วเข้าซิ!”