บัญชามังกรเดือด นิยาย บท 209

　　ในเวลานี้ หลี่เฉิงหนานและเพื่อนร่วมงานสองสามคนของสมาคมร้านขายยา กำลังประชุมกันอยู่ในห้องทำงาน

　　หยางยู่หลันในฐานะที่เป็นผู้รับผิดชอบสมาคมร้านขายยา ไปต่างเมืองเพื่อเจรจากับบริษัทการรักษาพยายาลจำกัดมหาชนสองสามที่

　　ถ้าหากราบรื่น เช่นนั้นผลิตภัณฑ์ของบริษัทการรักษาพยายาลจำกัดมหาชน จะเคลื่อนที่เข้าสู่หลงเจียง

　　พวกเขาต่างก็กำลังเป็นกังวล เมื่อถึงเวลา จะจัดจำหน่ายให้แก่โรงพยาบาลผ่านพวกเขาพ่อค้าเหล่านี้

　　หรือว่า โรงงานจะติดต่อกับทางโรงพยาบาลโดยตรง

　　ถ้าหากเป็นการติดต่อกับทางโรงพยาบาลโดยตรง เช่นนั้นพวกเขาก็คือถูกปล่อยกลางอากาศ ความเสียหายระหว่างกลางนี้ ไม่สามารถประมาณค่าได้!

　　“ประธานหลี่ คุณคือผู้ที่มีศักยภาพมากที่สุดในหมู่พวกเรา คุณต้องกล่าวอะไรสักหน่อยซิ”

　　“ถูกต้อง ครั้งนี้พวกเราจะเป็นต้องคว้าสิทธิตัวแทนมาให้ได้”

　　“อุปกรณ์และผลิตภัณฑ์ทางการรักษาพยาบาลของโรงงาน จำเป็นต้องผ่านพวกเรา ค่อยเข้าสู่โรงพยาบาลใหญ่แต่ละแห่งของหลงเจียง”

　　หลี่เฉิงหนานสีหน้าจริงจังและหนักแน่น ในที่สุด เขาก็ถอนหายใจ กล่าว: “เรื่องนี้ ผมพูดไปก็ไร้ประโยชน์”

　　“ทั้งหมด ล้วนอยู่ที่คุณผู้หญิงหยางยู่หลัน”

　　“ตามที่ผมมอง อย่างไรเสียพวกเราก็ประจบสอพลอเธอเอาไว้ให้ดีดีเถอะ”

　　คนหนึ่งที่ชื่อว่าไป๋ข่ายขมวดคิ้วกล่าว: “แต่ว่าคุณผู้หญิงหยางตอนนี้ไม่ได้อยู่ที่หลงเจียงนี่ ถึงอย่างไรพวกเราก็ไม่สามารถไล่ตามไปถึงที่ที่เธอไปปฏิบัติงานได้หรอกมั้ง?”

　　หลี่เฉิงหนานกล่าวอย่างดูแคลน: “พวกคุณยังไม่เข้าใจหรือ?”

　　“ปัญหาที่สำคัญ ไม่ได้อยู่ที่หยางยู่หลัน”

　　“เธอผู้หญิงยิงเรือคนหนึ่ง มีตำแหน่งและอำนาจอย่างเช่นทุกวันนี้ได้อย่างไร? เบื้องหลังนี้ ไม่ใช่ว่าเป็นเพราะมีคนตำแหน่งสูงคอยประคอง”

　　“คนตำแหน่งสูง……” ไป๋ข่ายนิ่งอึ้งไปครู่หนึ่ง กล่าว: “คุณหมายถึง ฉินเทียน?”

　　หลี่เฉิงหนานกล่าวอย่างทอดถอนใจ: “ถูกต้อง คุณผู้หญิหยางหาลูกเขยที่น่าประทับใจได้คนหนึ่ง”

　　“ทุกท่าน ตามที่ผมทราบ แม้แต่อู๋เทียนสงเมื่ออยู่ต่อหน้าฉินเทียน ต่างก็เรียกตนเองว่าน้องเล็ก เถียหลินเฟิงก็เป็นทาสในเรือนเบี้ยเช่นกัน”

　　“พวกคุณลองคิดดู ฉินเทียนคนนี้ ต้องมีศักยภาพมากขนาดไหน?”

　　ทุกคนต่างก็ถอนหายใจ

　　ไป๋ข่ายนึกอะไรบางอย่างออก กล่าว: “ผมรู้แล้ว!”

　　“พวกเราไปขอร้องฉินเทียน!”

　　“ไม่ถูกต้อง ถุย จะทำตัวไม่เคารพต่อพี่เทียนขนาดนี้ได้อย่างไรกัน? ชื่อของพี่เทียนคุณก็เรียกออกมาได้?” เขาตบปากของตนเอง

　　“ใช่ใช่ใช่ พวกเราควรจะเรียกพี่เทียน!”

　　“ต่อไปทุกคนจะอยู่จะสามารถอยู่ได้อย่างสบายหรือไม่ ก็ต้องดูว่าพี่เทียนมีหรือไม่มีความสุขแล้ว”

　　“ในเมื่อเป็นเช่นนี้ ประธานหลี่ คุณรับผิดชอบติดต่อพี่เทียนเถอะ”

　　“หวังว่าเขาจะให้เกียรติ ให้พวกเราเลี้ยงข้าวเขา”

　　หลี่เฉิงหนานก็มีความฮึกเหิมเล็กน้อย กล่าว: “ดี ผมจะไปคิดหาวิธีทางติดต่อพี่เทียนเดี๋ยวยนี้!”

　　ในเวลานี้พอดี โทรศัพท์ของเขาก็ดังขึ้น

　　เมื่อเห็นว่าเป็นลูกชายของตนเองโทรมา เขากล่าวอย่างไม่ยินดี: “ฉันกำลังยุ่งอยู่นะ มีเรื่องอะไร กลับบ้านไปค่อยคุยกัน”

　　“พ่อ!” เมื่อหลี่เฉียงได้ยินเสียงของบิดาตนเอง เกือบจะร้องไห้ออกมา

　　“พ่อรีบมา!”

　　“รีบพาคนมาที่ริมแม่น้ำ ผมถูกคนจับตัวเรียกค่าไถ่!”

　　อะไร?

　　หลี่เฉิงหนานตกใจ จนโทรศัพท์เกือบร่วงลงบนพื้น

　　ในเวลานี้ ไป๋ข่าย รวมทั้งเถ้าแก่ที่เหลืออีกสองสามคน ต่างก็ได้รับโทรศัพท์ของลูกชายของพวกเขาเช่นเดียวกัน

　　เนื้อหาที่กล่าว เหมือนกันทั้งหมด

　　“พวกลูกๆถูกจับตัวเรียกค่าไถ่แล้ว? เป็นใคร นึกไม่ถึงว่าจะกล้าหาญขนาดนี้!”

　　“เร็ว แจ้งความ!”

　　“ช้าก่อน!” หลี่เฉิงหนานสงบสติอารมณ์ครู่หนึ่ง กล่าว: “แจ้งความไม่ได้!”

　　“ความปลอดภัยของลูกสำคัญ!”

　　“อีกอย่าง อีกฝ่ายเหมือนไม่ได้บอกว่าต้องการเงินจำนวนเท่าไหร่ น่าจะต้องการเจรจา”

　　“ทุกท่าน พวกเรารีบไปถึงก่อน หลังจากนั้น ทุกคนแจ้งบอดี้การ์ดของครอบครัว ให้ทั้งหมดรีบตามไปที่นั่น!”

　　“ใช่ รีบไป!”

　　คนมีเงินเหล่านี้ ลูกก็คือชีวิตจิตใจของพวกเขา

　　แต่ละคนพุ่งตัวออกมาอย่างตื่นตระหนกตกใจ กระโดดขึ้นรถ ให้คนขับรถรีบมุ่งหน้าไปยังริมแม่น้ำอย่างเอาเป็นเอาตาย

　　เป็นเวลาครึ่งชั่วโมงพอดี ฉินเทียนก็ตกปลาตะเพียนตัวเล็กได้อีกหนึ่งตัว

　　ริมโขดหินชายหาดเสียงรถดังสะเทือนเลื่อนลั่น รถหรูทั้งหมดหกคัน ขับพุ่งเข้ามา

　　“เสี่ยวเฉียง ลูกไม่เป็นไรใช่ไหม?”

　　“เกิดเรื่องอะไรขึ้น?”

　　“ไป๋หนาน ไม่เป็นไร พ่อมาแล้ว!”

　　“พวกแกเป็นใคร? นึกไม่ถึงว่าจะกล้าแบบนี้!”

　　“กลางวันแสกๆ นึกไม่ถึงว่าจะกล้าจับตัวเรียกค่าไถลูกของพวกเรา!”

　　“บ้านเมืองยังมีกฎหมายหรือไม่?”

　　สมกับที่เป็นเถ้าแก่ใหญ่ที่อยู่ในโลกธุรกิจที่ขึ้นๆลงๆ พวกเขาท่าทีดุดัน ตะโกนเรียกเสียงดังแล้วพุ่งตัวเข้ามา

　　“พ่อ!”

　　“พ่อ!”

　　“ช่วยพวกผมด้วย!”