บัญชามังกรเดือด นิยาย บท 280

ตัวตนของฝั่งนั้นเป็นใคร แน่นอนว่าฉินเทียนฟันธงได้แน่ชัดว่า ต้องมีความเกี่ยวข้องกับนักวางยาพิษแน่นอน

หรือว่ากลุ่มนักวางยาพิษแทรกซึมเข้ามาในประเทศได้แล้ว?

เมื่อนึกได้ดังนี้ เหงื่อก็ออกจนท่วมตัวฉินเทียน

เขากลืนน้ำลายและพูดว่า “ต้องให้ผมทำยังไงคุณถึงจะยอมบอกวถึงที่มาของยาพิษนี้?”

สัญชาตญาณบอกเขาว่า หลิวชิงเหยาจะทำให้เขาค้นหาเบาะแสของฝั่งนั้นได้อย่างแน่นอน!

คนของเขาราชาหนูที่รับผิดชอบรายงานข่าวกรอง ใช้ความพยายามมากมายแต่ก็ไม่สามารถหาเบาะแสมาได้

หลิวชิงเหยาแววตาแดงก่ำ ยังคงูดคำเดิมว่า “ก็แทงสิ”

“แทงตัวเองสักที แล้วฉันจะบอกแกเอง”

เห็นฉินเทียนกัดฟันไม่พูดไม่จา หล่อนเองก็กัดฟันและพูดว่า “คนคนนั้นบอกฉันว่า แค่แทงเข็มลงไปบนตัวแก เทวดาที่ไหนก็ช่วยแกไม่ได้”

“ฉันเองก็ไม่เชื่อมากนักหรอก คิดว่าเขาแค่หลอกเอาเงินฉัน”

“แต่ตอนนี้เห็นแกกลัวเข็มพิษมากขนาดนี้ ฉันหล่ะเสียดายจริงๆ!”

“ถ้ารู้อย่างงี้ ฉันคงจะไม่ใช้มีด คงจะใช้สิ่งนี้จัดการแกไปนานแล้ว!”

ฉินเทียนโกรธจนหน้าเขียว

ตอนที่อยู่บนฟลอร์นั้น การใช้มีดของหลิวชิงเหยาดูเงอะๆ งะๆ เกินไป ดังนั้นเขาแค่มองก็รู้ทันที เลยปรามหล่อนได้อย่างง่ายดาย

แต่เข็มเล็กๆนี่มันไม่เหมือนกันหน่ะสิ

ของสิ่งนี้มันดูไม่เตะตา

เขาไม่อยากจะคิดเลยว่า ถ้าตอนนั้นหลิวชิงเหยาใช้สิ่งนี้ในการลอบสังหารเขา และเขาเองก็ไม่ได้หลบหนี มันจะเป็นยังไงบ้างนะ!

คิดได้ตามนี้ เขาก็รู้สึกโกรธ และจ้องมองหลิวชิงเหยาด้วยแววตาดุร้าย

หลิวชิงเหยาเองก็ไม่แสดงความอ่อนแอ จ้องมองสบตากลับหาเขา

ขณะที่กำลังโต้เถียงกันอยู่ โทรศัพท์ของฉินเทียนก็ดังขึ้น

เขาดูแล้วมันเป็นเบอร์ของคนที่เขาไม่รู้จัก

หลังจากรับสาย ปลายสายเป็นเสียงของผู้หญิงที่ตื่นตระหนกตกใจ “ฉินเทียน คุณเจอเหยาเหยาแล้วหรือยัง?”

“สองสามวันนี้ฉันวุ่นอยู่กับเรื่องงานศพของพ่อหล่อน เลยไม่มีเวลาสนใจหล่อน”

“เมื่อกี้ฉันพึ่งได้ข่าวมาว่า หล่อนหนีออกไป ซื้อตั๋วรถไปหลงเจียงแล้ว”

“ฉินเทียน ฉันกังวลว่าหล่อนจะไปหาคุณเพื่อแก้แค้น”

“คุณเจอหล่อนแล้วใช่ไหม?”

ฉินเทียนเงียบลง และตอบไปว่า “คุณป้าหลิงหลงครับ เหยาเหยาอยู่กับผมที่นี่ครับ”

“จริงหรือ?” ยู่หลิงหลงตกใจและพูดต่อว่า “หล่อนเป็นยังไงบ้าง?”

“หล่อนไม่เป็นไรใช่ไหม?”

หลิวชิงเหยาได้ยินเสียงแม่แล้ว จู่จู่เขาก็โมโหขึ้นมาอีก ตะโกนด่าว่า

“คุณไม่คู่ควรที่จะเป็นแม่ฉัน!”

“ไม่คู่ควรแม้แต่จะเป็นภรรยาของหลิวเช่อ!”

“หลิวเช่อโดนทำร้าย ทำไมคุณไม่แก้แค้นให้เขา? หรือคุณเองก็อยากจะเป็นราชาแห่งเป่ยเจียงกันแน่?”

“ฉันไม่มีแม่อย่างคุณ!”

“คุณวางใจเถอะ ถ้าฉันไม่ได้ฆ่าคนแซ่ฉินล่ะก็ ฉันจะไม่มีวันกลับไปแน่นอน!”

ได้ยินเสียงแทบจะขาดใจของลูกสาว ยู่หลิงหลงที่อยู่ในสายก็ร้องไห้จะเป็นจะตายเช่นกัน

ฉินเทียนเงียบลงชั่วครู่และพูดด้วยเสียงเบาๆ ว่า “ไม่งั้น ผมจะเล่าเรื่องจริงกับหล่อนนะครับ”

“อย่า!” ยู่หลิงหลงรับปฏิเสธ พูดเบาๆ ว่า “หล่อนยังเด็กเกินไป ไม่ควรต้องรับรู้อะไรเยอะ”

“ถ้าเกิดวู่วามทำอะไรลงไป เหล่าหลิวจะตายฟรี”

ฉินเทียนเงียบขรึม

“ฉินเทียน หล่อนไม่ได้ทำร้ายคุณใช่ไหม? ไม่ว่าหล่อนจะทำอะไรลงไป ขอให้คุณเห็นแก่หน้าฉันและเหล่าหลิว ให้อภัยเขาด้วยนะ”

“คุณช่วยดูแลหล่อนแทนฉันที ฉันจะรีบส่งคนไปรับหล่อนกลับมา”

ฉินเทียนตอบว่า “ตอนนี้คุณคงยุ่งมากเลยสินะ”

ยู่หลิงหลงพูดด้วยเสียงเศร้าว่า “พรุ่งนี้ก็จะครบเจ็ดวันของเหล่าหลิวแล้ว”

ฉินเทียนเงียบขรึมอีกครั้ง เขารู้ว่า ทำไมหลิวชิงเหยาต้องกำหนดระยะเวลาภายในเจ็ดวัน

หล่อนต้องการเอาชีวิตของฆาตกรไปเซ่นไหว้ในช่วงเวลาครบเจ็ดวันของพ่อหล่อน

“คุณทำธุระต่อเถอะ”

“ผมสัญญาว่า จะส่งหล่อนกลับไปอย่างปลอดภัยที่สุด”