บัญชามังกรเดือด นิยาย บท 367

หลังจากฟังคำพูดของหลี่จื้อเจียนแล้ว เถียหนิงซวงและคนอื่น ๆ ซึ่งเดิมมีอารมณ์ร่วม ทั้งหมดล้วนต่างก็แสดงความอับอาย

พวกเขามองหน้ากัน กัดฟันเงียบ

ไม่ใช่ว่าพวกเขาไม่กล้าต่อสู้ ทีมที่ต่อสู้กับสัตว์ป่าดุร้ายมาทั้งวัน จะกลัวที่จะต่อสู้เหรอ ?

เป็นเพราะพวกเขาไม่กล้าสู้รบกับสัตว์ป่าตลอดทั้งวันหรอกหรือ พวกเขาจะไม่กลัวที่จะสู้หรือ ?

อันที่จริง ตั้งแต่เริ่มแรก พวกเขาทั้งหมดล้วนกลั้นหายใจ

เพื่อต่อสู้กับองครักษ์ของอวิ๋นซวน และต่อสู้จนฟันร่วงหล่นเต็มพื้น

อย่างไรก็ตาม พวกเขาไม่ได้คาดหวังว่า จ้าวเทียนเล่อจะโยนเกมกาสิโนแบบนี้ออกไป

ถ้าแพ้แล้ว ชีวิตของพวกเขาก็เป็นเพียงเรื่องเล็กน้อย อย่างไรก็ตาม หลงเจียงมีความสำคัญกว่ามาก !

พวกเขาล้วนรู้สึกว่า รับผิดชอบไม่ไหว

สีหน้าจุยเฟิงก็ดูเคร่งขรึม เขาลังเลอยู่ครู่หนึ่งแล้วกระซิบ “พี่เทียน ถ้าอย่างนั้น ให้ฉันเล่นเองเถอะ ”

ฉินเทียนยิ้มและพูดว่า “คุณกังวลอะไร ให้คนของฉันฝึกมือก่อน ”

เขามองไปที่เถียหนิงซวงและคนอื่น ๆ และพูดอย่างโกรธเคือง “นี่ขี้ขลาดเหรอ ? ”

“ดูศักยภาพของพวกคุณหน่อยสิ ! ”

“เรียกพวกคุณมา ก็คือฝึกฝีมือ พูดตามจริง ฉันก็หวังว่าพวกคุณจะแพ้”

“เพราะว่าปกติพวกคุณหยิ่งเกินไปแล้ว มีเพียงพ่ายแพ้ครั้งหนึ่งเท่านั้น ถึงสามารถเติบโตได้อย่างแท้จริง”

“สำหรับการสูญเสียหลงเจียง แล้วมันจะทำไมล่ะ? ”

“อย่างมากฉันค่อยชนะกลับมาก็ได้”

“พวกคุณสามารถต่อสู้ได้ จะคิดมากมายไปทำไมกัน！”

เมื่อได้ยินดังนั้น ทุกคนก็ตกตะลึง ใช่ นับประสาการสูญเสียหลงเจียง ถ้าพวกเขาสูญเสียหนานเจียงไปครึ่งหนึ่งแล้วมันจะเป็นไรกัน ?

จ้าวเทียนเล่อได้พูดไปแล้วว่า เมืองที่แพ้ สามารถชนะในรอบต่อไปได้

มีฉินเทียนอยู่ที่นี่ พวกเขายังจะกลัวอะไร

“พี่เทียน ฉันเอง ! ”เถียหนิงซวงพูดอย่างตื่นเต้น

“นี่เป็นสิ่งที่ดี ”ฉินเทียนยิ้มและพูดว่า “สู้ให้ดี ถ้าแพ้ต้องเขียนทบทวน ถ้าขนะคุณจะได้รับรางวัลเป็นแกะย่างหนึ่งตัว ”

“ครับ ขอบคุณมากพี่เทียน ”เถียหนิงซวงยิ้มหันหน้าไปทางสายตาที่ให้กำลังใจของฉินเทียน

ด้านข้าง ถงชวน เถียปี้และคนอื่น ๆ ก็ต่างก็หัวเราะ โดยปราศจากภาระทางจิตใจ พวกเขาทั้งหมดกระตือรือร้นที่จะลอง

ยิ่งกว่านั้น ในความคิดของพวกเขา แกะย่างที่ฉินเทียนให้รางวัลนั้น มีค่ามากกว่าเงินร้อยล้านของจ้าวเทียนเล่ออีก

“คุณ ? ”คิดไม่ถึงเลยว่า เมื่อเห็นเถียหนิงซวง หลี่จื้อเจียน กลับขมวดคิ้วจริง ๆ

เขาพูดด้วยสีหน้ารังเกียจ “ขอโทษ ฉันไม่ประลองดาบกับเด็กผู้หญิง”

“จุยเฟิงหรือฉินเทียน พวกคุณทั้งสอง เลือกมาสักคนเถอะ”

แม้จะถูกละเลย อารมณ์โกรธที่ร้อนแรงของเถียหนิงซวง ก็เพิ่มขึ้นในทันที

เธอดึงดาบสั้นเจ็ดดาวออกมา โกรธหายใจไม่ออก !

“คุณนี่ถือว่าเป็นอะไรกัน ? ถึงอยากจะท้าทายกับพี่เทียนของพวกเรา！”

“คุณคู่ควรเหรอ ?”

“อย่างแรกมาชนะฉันให้ได้ก่อนแล้วค่อยพูด ! ”

“บังอาจ ! ”ไม่คิดเลยว่า หลี่จื้อเจียนรู้สึกหงุดหงิดแบบนี้ เขาไม่คิดว่า “หญิงสาวตัวน้อย” จะร้ายกาจขนาดนึ้

เขามองไปที่ฉินเทียนและพูดเยาะเย้ย “คุณฉินคุณยืนยันที่จะส่งเด็กหญิงตัวเล็ก ๆ ไป ถ้าแพ้แล้ว ก็อย่าปฏิเสธล่ะ”

ฉินเทียนโยนป้ายที่เขียนว่า”หลงเจียง”ลงบนโต๊ะ ราวกับว่าสำหรับเขาแล้วเมืองนี้เป็นเพียงของเล่นชิ้นเล็ก ๆ

“ไม่ต้องพูดไร้สาระ”

“คุณชนะแล้ว เอานี่ไป ”

“ตกลง ! ”หลี่จื้อเจียนตื่นเต้น ไม่ว่าคู่ต่อสู้ของเขาจะเป็นใคร ตราบใดที่เขาสามารถชนะและได้รับรางวัลก็โอเคแล้ว

เขาชักดาบยาว และกระโดดไปที่ห้องโถงใหญ่ด้านนอก

ห้องโถงที่กว้างขวางอย่างหาที่เปรียบมิได้นี้ ว่างเปล่ามานานแล้ว จ้าวเทียนเล่อเตรียมไว้ ก็คือเอามาใช้เป็นสนามรบ

เถียหนิงซวง ก็กระโดดข้าม กัดฟัน ดาบที่แหลมคม แทงเข้าใต้ซี่โครงของหลี่จื้อเจียน

หลี่จื้อเจียนไม่คิดเลยว่า หญิงสาวที่บอบบางเช่นนี้ ดาบนั้นมันกลับโหดเหี้ยมและไร้ความปรานี จนเขาก็อดไม่ได้ที่จะสั่นสะท้าน

ด้วยเสียงคำรามต่ำ เขายอมแพ้และหันกลับมา ใช้หลังมือดึงดาบ และเข้าต่อสู้กับเถียหนิงซวง

“ในที่สุดก็เริ่มต่อสู้แล้วเหรอ ? ” เมืองหยุนชวน กองบัญชาการของตระกูลจ้าว จ้าวเฟิงผู้ได้รับข้อความหนึ่ง ก็แสดงรอยยิ้มที่พอใจออกมา