บัญชามังกรเดือด นิยาย บท 369

“เป็นการดีที่คนหนุ่มสาวมีความมั่นใจในตนเอง แต่ก็ต้องมีความแข็งแกร่งด้วย ”

เจ้าเทียนเล่อภูมิใจในชัยชนะของเขามาก เขาพูดเยาะเย้ย “ฉินเทียน ในรอบที่สอง คุณเตรียมจะใช้เมืองไหนมาเดิมพันกันล่ะ ? ”

ฉินเทียนลังเลอยู่ครู่หนึ่ง และหยิบหมากรุก “เมืองเจิ้ง” ออกมา

“นี่เป็นเมืองที่ใหญ่เป็นอันดับสองในหนานเจียง และฉันจะใช้มันมาเดิมพันหลงเจียง ”

“ตกลง ! ”จ้าวเทียนเล่อรีบพูด “พวกคุณแพ้เกมนี้แล้ว เมืองเจิ้งจะเป็นของฉัน ”

“ถ้าคุณชนะ หลงเจียงก็ยังเป็นของคุณ ”

“จื้อเจียน คุณเป็นอย่างไรบ้าง ต้องการหยุดพักหน่อยไหม ? ”

หลี่จื้อเจียนลังเลอยู่ครู่หนึ่ง

เดิมทีเขาอารมณ์ดี พร้อมที่จะชนะสองสามเกมติดต่อกัน และแสดงสีหน้าให้ดี ในขณะเดียวกันก็หารายได้ให้กับตัวเองเป็นจำนวนมาก

อย่างไรก็ตาม เขาพบว่า ตัวเองยังคงประเมินความแข็งแกร่งของคู่ต่อสู้ต่ำเกินไป

เพียงแค่เถียหนิงซวง ก็ทำให้เขารู้สึกอึดอัดเล็กน้อยแล้ว นี่เรียกได้ว่าเป็นชัยชนะ ที่คับแคบ

หลังจากชนะไปเมืองหนึ่งแล้ว ถ้าเกิดว่าแพ้อีกแล้วจะทำยังไงล่ะ ?

เมื่อเห็นเขาลังเล จ้าวเทียนเล่อยิ้มและพูดว่า “คุณสามารถให้โอกาสกับพี่น้องคนอื่นก่อนก็ได้นะ”

“ฉันได้ทำข้อตกลงกับคุณฉินแล้ว ทุกคน ไม่มีการจำกัดจำนวนครั้ง เว้นแต่ผู้พ่ายแพ้จะสูญเสียความสามารถในการสู้”

“ดังนั้น คุณก็สามารถพักผ่อนได้พักหนึ่ง แล้วค่อยขึ้นมาเล่นอีกครั้ง”

สีหน้าของหลี่จื้อเจียนดูมีความสุข “ขอบคุณเจ้าบ้าน ! ”

“ฉันเอง ! ”องครักษ์แปด เฟ่ยหยาน ลุกขึ้นออกมา

แม้ว่าเขาเป็นคนอาณาจักรมังกร แต่เขาก็เติบโตขึ้นมาในต่างประเทศตั้งแต่ยังเป็นเด็ก เขาตีมวยใต้ดินจนมีชื่อ มีชื่อเรียกอีกอย่างว่าเสือมวยไทย

“พวกคุณ ใครจะรนหาที่ตาย ?” เมื่อมองไปที่ผู้เล่นที่อยู่ข้างหลังฉินเทียน ดวงตาของเฟ่ยหยานนั้น ทั้งดุร้ายและสังหาร

แค่มองก็รู้ว่า ผู้ชายคนนี้ไม่เพียงต้องการชนะเท่านั้น แต่ยังต้องการฆ่าด้วย

“พี่เทียน ให้ฉันไปเถอะ”เถียปี้พูดด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่น

ฉินเทียนพยักหน้า “ยังคงเป็นประโยคนั้น แพ้ชนะไม่สำคัญ”

“มองเห็นจุดอ่อนของตัวเองต่างหาก ถึงจะสำคัญ”

“เข้าใจแล้วครับ ! ”เถียปี้กระโดดไปที่ห้องแข่งขัน

ไร้สาระ เฟ่ยหยานกัดฟัน และวิ่งไปข้างหน้า

หมัดที่ดุร้าย ราวกับค้อน กระแทกเข้ากับขมับของเถียปี้จนแตกสลาย

เถียปี้รีบหลบ เฟ่ยหยานต่อยกระแทกไปในอากาศ และกระแทกเสาคอนกรีตที่อยู่ถัดจากเขา

ทันใดนั้น เศษหินค่อย ๆ ลอย และอาคารทั้งหลังก็สั่นสะท้าน

“หยุด ! ”

“หยุดก่อน ! ” เมื่อเห็นว่าเฟ่ยหยานกำลังจะต่อย ฉินเทียนก็รีบลุกขึ้นยืน

สีหน้าของทุกคนเปลี่ยนไป

จ้าวเทียนเล่อพูดเยาะเย้ย “ทำไม กลัวเหรอ ? ”

“ถ้าพวกคุณยอมรับการพ่ายแพ้ ฉันคิดว่ามันเป็นการตัดสินใจที่ฉลาด ”

ฉินเทียนลูบขมับแล้วพูดว่า “ต่อสู้ที่นี่ไม่ได้แล้ว”

“อาคารหลังนี้เป็นสถานที่ทางประวัติศาสตร์ ฉันกังวลว่าถ้ายังต่อสู้ต่อไป มันจะพังยับเยิน ”

“เราออกไปข้างนอกกันเถอะ”

จ้าวเทียนเล่อพูดเสียงดัง “ตกลง ! ”

“ข้างนอกว่างเปล่า และมันเปิดกว้างยิ่งกว่าเดิม ! ”

เขากระตืนรือร้นพาลูกน้องออกไปข้างนอกก่อน

ด้านนอก มีหาดหินริมแม่น้ำ

ยังคงแบ่งออกเป็นสองค่าย

คราวนี้ ฉากว่างเปล่า ลมแรง ทำให้ผู้คนหลงใหลมากยิ่งขึ้น

เฟ่ยหยานหมดความอทน และในเสียงคำราม หมัดอันรุนแรง ก็พุ่งเข้าไปที่เถียปี้อีกครั้ง

มวยแบบนี้ เถียปี้พึ่งเคยเห็นครั้งแรก เขาไม่รีบร้อนที่จะตอบโต้ แต่พลางศึกษาที่จะหลีกเลี่ยง และจัดการกับมัน

คนตระกูลจ้าวหัวเราะเมื่อเห็นสิ่งนี้ ในสายตาของพวกเขา เถียปี้ไม่ใช่คู่ต่อสู้ขอเฟ่ยหยานเลย

“คุณฉิน ในไม่ช้า คุณก็จะสูญเสียทั้งสองเมืองแล้ว”

“ยึดเมืองเจิ้ง ต่อไปก็คือเดิมพันเมืองหลวงพวกของคุณ ! ”

จ้าวซวู่ภูมิใจมาก

เขาเหลือบมองที่อานกั๋ว คิดอะไรบางอย่าง และพูดเยาะเย้ย “นายท่านอาน ที่จริงแล้ว เดิมทีเรามีโอกาสที่จะกลายเป็นญาติกัน”

“คุณไม่รู้ ฉันหลงรักคุณหลิวหรูยู่ มาเป็นเวลานานแล้ว”

“ตราบใดที่คุณให้เธอมาเป็นคู่หมั้นฉัน ฉันสัญญา ฉันจะไม่ฆ่าพวกเขาทั้งหมด”

อานกั๋วพูดอย่างเย็นชา “หรูยู่มีคนที่ชอบอยู่แล้ว ดังนั้นคุณชายจ้าวควรตายโดยเร็วที่สุด ”

“คุณ———”จ้าวซวู่รู้สึกละอายและโกรธ แผดเผาด้วยความโกรธ

เขาตะโกนอย่างโกรธเคือง “เฟ่ยหยาน ทำงานให้หนักขึ้น ! ”

“ฆ่าเด็กคนนั้นให้ฉันซะ ! ”