บัญชามังกรเดือด นิยาย บท 387

เมื่อ จ้าวเฟิงฆ่าจ้าวซวู่ เขาบอกว่าตอนที่เขายังเป็นเด็กจ้าวซวู่ มักปล่อยให้เขาดื่มปัสสาวะ และต้องบอกว่ามันอร่อย

มันเป็นเพียงหนึ่งในเรื่องเล็กน้อย

ในตอนสุดท้าย หวางผิง เสียชีวิตด้วยโรคซึมเศร้า

ในเวลานั้น เมล็ดพันธุ์แห่งความเกลียดชังก็ถูกปลูกไว้ในใจของจ้าวเฟิง

“จ้าวเทียนเล่อ คุณยังจำได้ไหมว่าใครคือหวางผิง?”

เมื่อเห็นรูปลักษณ์ที่ประหลาดใจของจ้าวเทียนเล่อจ้าวเฟิงก็ยิ้มเย้ยหยัน

“คุณน่าจะลืมเธอไปนานแล้วใช่ไหม่ล่ะ”

“ตลอดหลายปีที่ผ่านมา คุณแสร้งเผากระดาษให้ศพภรรยาคุณทุกปี คุณลืมไปได้ยังไงว่าผู้หญิงคนนี้ก็เป็นภรรยาคุณด้วย”

“คุณลืมเธอ แต่เธอไม่ลืมคุณ”

“ก่อนเธอตาย เธอจับมือผม และบอกกับผมว่า ต่อไปต้องเชื่อฟังและอย่าทำให้คุณโกรธ”

“ยังบอกว่าคุณดูแลครอบครัวใหญ่ขนาดนั้น บอกว่าเมื่อผมโตขึ้น ต้องหาวิธีที่จะแบ่งเบาภาระของคุณและแก้ปัญหาให้กับคุณ”

“จ้าวเทียนเล่อทำไมคุณไม่พูดล่ะ?”

ในที่สุดในแววตาของจ้าวเทียนเล่อก็ปรากฏความรู้สึกผิดขึ้น แต่มันก็หายวับไป

เขารู้สึกว่าเขาไม่ได้รู้สึกเสียใจต่อหวางผิง และ จ้าวเฟิง

ถ้าไม่ใช่เพราะเขาหวางผิง ผู้หญิงจากครอบครัวที่ยากจน คงไม่มีวันได้รับเจริญรุ่งเรืองและร่ำรวยมหาศาลที่เขามอบให้ตลอดชีวิต

เขามองดูสปอตไลท์บนต้นไม้โดยรอบและพูดอย่างเหลืออด “จ้าวเฟิง แกมาที่นี่บ่อยไหม?”

“ไฟพวกนี้ แกติดตั้งมันทั้งหมดหรอ?"

“ใช่!"

“เพราะแม่ของผมบอกว่าเธอกลัวความมืดตั้งแต่ยังเด็ก” เมื่อพูดถึงเรื่องนี้ จ้าวเฟิงก็อดไม่ได้ที่จะดวงตาแดง

จ้าวเทียนเล่อถอนหายใจด้วยความโล่งอก เขาสามารถจินตนาการได้ว่า จ้าวเฟิงลูกชายนอกสมรสที่ไม่มีความสุขคนนี้ มักจะพากลุ่มของเขา และแอบมาที่ภูเขาที่แห้งแล้งนี้เพื่อไปเยี่ยมแม่ที่เสียชีวิตของเขา

ในยามค่ำคืน เขาเปิดไฟสปอตไลท์โดยรอบ เพื่อปกป้องหลุมศพของแม่เพียงลำพัง

เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ ในที่สุดเขาก็รู้สึกอยากขอโทษเล็กน้อย

“เฟิงเอ๋อร์ ฉันยอมรับว่าก่อนหน้านี้ฉันยุ่งกับเรื่องตระกูล และเพิกเฉยต่อแก”

“แต่ตอนนี้ฉันรับรู้แล้ว”

“ดังนั้น เรื่องคืนนี้ ฉันจะไม่โทษแก

“ตอนนี้เราควรกลับกันได้แล้ว

“หยุด!” จ้าวเฟิงขึ้นเสียง เขาเยาะเย้ย: "จ้าวเทียนเล่อผมจะถามคุณเป็นครั้งสุดท้าย"

“ต่อหน้าหลุมศพของแม่ผม บอกผมสิว่าคุณยินยอมให้ผมแต่งงานกับหลิวชิงเหยาในฐานะทายาทหรือไม่”

ความโกรธของจ้าวเทียนเล่อถูกปลุกเร้าขึ้นอีกครั้ง เขาพูดอย่างโกรธเคือง: “บอกแล้วไม่ใช่หรอว่า เรื่องนี้ต้องใช้เวลาในการคุยกัน!”

“เคราะห์ร้าย!”

ครั้งนี้จ้าวเทียนเล่อหันตัวจะกลับไป จ้าวเฟิงก็ไม่ได้ขวางอีก

จ้าวเทียนเล่องุนงงอยู่ครู่หนึ่ง มอง เลี่ยวเจี๋ยและหลู่ซิ่นที่อยู่ด้านหน้า พูดอย่างไม่สบอารมณ์ “ไม่ได้ยินรึไง ฉันบอกว่าจะกลับบ้าน!”

“ยังไม่รีบนำทางไปอีก!”

เลี่ยวเจี๋ย หลู่ซิ่น ยังคงยืนนิ่ง

“พวกแกทำอะไร?จะทรยศเหรอ?”ในที่สุดสีหน้าของจ้าวเทียนเล่อก็เปลี่ยนสร

เลี่ยวเจี๋ยเยาะเย้ยและกล่าวว่า "เจ้าบ้านตระกูลคุณยังไม่ได้ตอบสิ่งที่คุณชายเฟิงถาม"

“ตราบใดที่คุณยอมรับเงื่อนไขของคุณชายเฟิงและสัญญาว่าจะมอบสิทธิ์ทั้งหมดให้กับเขา”

“คุณก็ยังสามารถจบชีวิตของคุณในนามของเจ้าบ้านตระกูลได้”

“นี่เป็นตัวเลือกที่ดีที่สุด คุณจะไม่ไตร่ตรองสักนิดเหรอ?”

“แกว่าอะไรนะ?”จ้าวเทียนเล่อราวถูกฟ้าผ่า

“ เลี่ยวเจี๋ย แกกล้าหักหลังเจ้าบ้าน ฉันจะฆ่าแก”

หลี่จื้อเจียนคำรามด้วยความโกรธ พุ่งตัวไปอย่างรวดเร็ว

“อย่าขยับ" เหยียนควนและเฟ่ยหยานที่อยู่ข้างๆกำลังรอโอกาสที่จะขยับ

ทั้งสองคนวางมีดบนคอของ หลี่จื้อเจียนพร้อมกัน

หม่าถงได้สติ แต่ไม่ทันได้ใช้มีดก็ถูกฉวนคุนควบคุมตัวไว้

ขณะที่เจียงเห้อกำลังจะเคลื่อนไหว หลู่ซิ่นขยับตัว มายืนขวางอยู่เบื้องหน้าเขา จ้องมองที่เขาอย่างเย็นชา

จ้าวเทียนเล่อรู้สึกหวาดกลัว เขาไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่า องค์รักษ์จำนวนมากภายใต้คำสั่งของเขา ลับหลังแล้วกลับไปอยู่ฝ่ายจ้าวเฟิง!

การค้นพบนี้ทำให้เขาตกใจมากกว่าที่เห็นร่างของจ้าวซวู่ต่อหน้าเขา

จ้าวเฟิงเตะจ้าวเทียนเล่อด้วยเตะครั้งเดียว จับหัวของเขาและกระแทกอย่างเมามันบนหลุมฝังศพของหวางผิง

จนศีรษะของจ้าวเทียนเล่อจะเต็มไปด้วยเลือด เสียงของเขาก็ค่อยๆ ลดลง เขาถึงยอมปล่อยมือ

จ้าวเทียนเล่อยังไม่ตาย เขาจ้องไปที่ จ้าวเฟิงด้วยอาการหอบหายใจ

จ้าวเฟิงเช็ดเลือดบนมือของเขาและจุดบุหรี่ เขายิ้มให้จ้าวเทียนเล่อราวกับว่าเขาจำอะไรบางอย่างได้ขึ้นมา:

“อ้อ ฉันลืมบอกอะไรคุณไปน่ะ”

“จ้าวซวู่ลูกชายที่มีค่าของคุณ ที่จ้าวข่ายจ้างวานคนมาฆ่าเขานี่เป็นความจริง”

“แต่คุณรู้ไหมว่าใครให้ความสนใจจ้าวซวู่?”

เมื่อตระหนักถึงบางสิ่งจ้าวเทียนเล่ออ้างปากค้าง ดวงตาของเขาเปลี่ยนเป็นสีแดง อยากจะกลืน จ้าวเฟิงซ่ะ

จ้าวเฟิงหัวเราะ: "ใช่ ฉันเอง"

“ฉันเอง ลูกนอกสมรสที่พวกคุณทุกคนดูถูกเหยียดหยาม!”

“ฉันยืมมือของจ้าวข่ายมาเพื่อฆ่าจ้าวซวู่ ฉันใช้การตายของจ้าวซวู่เพื่อกำจัดจ้าวข่าย”

“จ้าวเทียนเล่อคุณคิดว่ากลยุทธ์นี้ดีไหม?”

“จ้าวเทียนจีตายแล้ว คุณก็กำลังจะตายในไม่ช้านี้ เลือดอันสูงส่งของตระกูลจ้าวของคุณสามารถสืบทอดโดยลูกนอกสมรสอย่างฉันเท่านั้น"

“จ้าวเทียนเล่อคุณว่าผมเก่งมากไหม"

จ้าวเทียนเล่อโกรธมากจนกระอักเลือดออกมาและเสียชีวิตที่หน้าหลุมฝังศพของหวางผิง

เลี่ยวเจี๋ยลังเลอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นพูดด้วยเสียงต่ำว่า “คุณชายเฟิง คุณไม่ต้องการเก็บจ้าวเทียนเล่อไว้และใช้เขาเพื่อรับตำแหน่งทายาทของคุณหรือ?”

“ตอนนี้จ้าวเทียนเล่อตายแล้ว ฉันควรทำยังไงกับเรื่องนี้?”

“ถ้าคุณขึ้นรับตำแหน่งอย่างไม่โปร่งใส ผมเกรงว่าบางคนจะไม่พอใจ”

จ้าวเฟิงกัดฟันและพูดว่า “สุนัขแก่ตัวนี้ ตอนแรกฉันต้องการให้เขามีชีวิตอยู่อีกสองสามวัน ฉันไม่คิดว่าเขาจะเพิกเฉยต่อคำชม”

“ตายแล้วก็ตายเถอะ แม้จะไม่มีการตอบรับจากจ้าวเทียนเล่อก็ไม่มีใครจากตระกูลจ้าวสามารถหยุดฉันจากการขึ้นครองบัลลังก์ได้!”

“ เลี่ยวเจี๋ยพาคนไปแจ้งสมาชิกในตระกูลจ้าวทุกคนด้วยตนเอง อย่าให้ขาดไปแม้แต่คนเดียว และให้ทุกคนไปประชุมกันที่ห้องโถงบรรพบุรุษ!”

“บอกว่า มีเหตุฉุกเฉินใหญ่"

“เข้าใจแล้วครับ!”

“ไป!” เลี่ยวเจี๋ยโบกมือและพาเขาออกไป