บัญชามังกรเดือด นิยาย บท 402

เมื่อเถียหยิงออกจากคฤหาสถ์ของตระกูลฉินไป ก็มาถึงจวนราชาถงจิ่ง

เห็นเพียงผู้พิทักษ์ที่ยืนหน้าประตูเป็นแถว สีหน้าเคร่งเครียด เผยถึงกลิ่นไอการสังหาร

บนหน้าอกเสื้อของพวกเขา ต่างก็ปักมังกรเล็กสีดำ

นี่คือผู้พิทักษ์มังกรที่โด่งดังของตระกูลฉิน ที่นำทัพตามคำสั่งนายหญิงใหญ่โดยตรง เหมือนกับหน่วยราชองครักษ์ประจำวังหลวง

　　“ราชาเถียหยิง นายหญิงใหญ่มีคำสั่ง ในการกักตัวของราชาถงจิ่ง หากไม่มีคำสั่ง ทุกคนห้ามเข้าจวนราชาถงจิ่ง”

　　“หากว่านายไม่มีคำสั่งของนายหญิงใหญ่ ก็เชิญกลับไปเถอะ”

คนที่พูด ก็คือชายหนุ่มวัยกลางคนที่มีสีหน้าดำคล้ำ ใบหน้าไร้อารมณ์ ดวงตาที่มีแสงราวกับคมมีด

เขาเป็นหัวหน้าของผู้พิทักษ์มังกร หลงหลิน

ตำแหน่งของหลงหลินในตระกูลฉิน พิเศษมาก เขาไม่เพียงแต่เป็นหัวหน้าของผู้พิทักษ์มังกรแล้ว และยังเป็นลูกบุญธรรมของนายหญิงใหญ่ด้วย

ดังนั้น แม้แต่ราชาเถียหยิงที่มีอำนาจมาก เขาก็ห้ามทำผิด

　　เถียหยิงสะบัดมือแล้วพูดว่า：“พอแล้วพอแล้ว”

　　“ข้อสงสัยที่ราชาถงจิ่งจัดการฉินเทียนได้ถูกรื้อถอนแล้ว นับจากนี้ต่อไป เขาเป็นอิสระ”

　　“พวกนายไปได้”

　　“จริงสิหลงหลิน นายหญิงใหญ่ดูอารมณ์ไม่ค่อยดี นายเป็นลูกบุญธรรมของเธอ ไปเยี่ยมเธอหน่อยก็ดี”

　　สายตาแวบนหนึ่งของหลงหลิน พูดด้วยเสียงขรึมว่า：“ใครกล้ามาทำให้นายหญิงใหญ่โมโห？”

　　“ฉันจะไปฆ่าเขา！”

　　เถียหยิงสีหน้าแปลก：“หลายชายคนโตของนายหญิง นายน้อยใหญ่ของตระกูลฉิน”

　　“นายกล้าฆ่าเหรอ？”

　　“นายหมายถึง ไอ้กร๊วกฉินเทียน？”หลงหลินพูดด้วยความแปลกใจ

　　เถียหยิงตบบ่าหลงหลินหัวเราะแล้วพูดว่า：“ตอนนี้เขาไม่ใช่ไอ้กร๊วกแล้ว”

　　“แม้แต่มือสายฟ้าก็ต้องพ่ายแพ้ภายใต้น้ำมือของฉินเทียน บอกว่าจะไปแก้เข็ดพวกเขา แต่กลับถูกจัดการด้วยมีดกลับมา”

　　“หลงหลิน นายเจอคู่ปรับแล้ว”

เมื่อพูดจบ เขาก็ตรงเข้าไปที่จวนราชาถงจิ่ง

หลงหลินขมวดคิ้ว จากแววตาสังหารปรากฏในสายตา

“ไป！”เขาสะบัดมือ จากนั้นนำทีมผู้พิทักษ์มังกร ไปพบต่งซวงจุน

เถียหยิงหนึ่งในราชาทั้งห้า สายสัมพันธ์กับราชาถงจิ่งถือว่าดีมาก เนื่องจากว่าตอนที่เขามาอยู่ในตำแหน่งราชาได้รับการช่วยเหลือจากถงจิ่ง

ดังนั้น เขาจึงคุ้นเคยกับจวนราชาถงจิ่งเป็นอย่างดี

เขาปฏิเสธการรายงานจากลูกน้อง เขาคุ้ยเคยกับเส้นทาง จากนั้นก็ตรงมาที่ด้านหลังสวน

เนื่องจากเป็นช่วงฤดูหนาว แถมยังเป็นอากาศเย็นยะเยือกจากซีเป่ย ในบ้านอันอบอุ่นที่ด้านหลังสวน เต็มไปด้วยกลิ่นไอบรรยากาศของฤดูใบไม้ผลิ

มีเพียงที่เจียงหนานเท่านั่นที่จะทำให้ดอกใบชาเช่นนี้เลี้ยงมีชีวิตได้ กำลังผลิดอกอย่างสวยงาม

ชายคนหนึ่งเส้นผมสีขาว ร่างกายสูงใหญ่ สวมชุดอยู่บ้านธรรมดา มองไปแล้วราบกับว่าเป็นคนทำสวนที่ขยันขันแข็ง ที่กำลังโก่งโค้ง จากนั้นกำลังตั้งใจกับการจัดกระถางดอกคลีเวียอยู่

เถียหยิงอดที่จะหัวเราะไม่ได้ว่า：“ราชาถงจิ่งผู้มีชื่อเสียงถูกความเงียบครอบงำ จิตใจของคนซีเป่ยที่ไม่สงบ”

　　“นายในฐานะคู่กรณีของนายหญิงใหญ่ กลับดูพอใจมาก”

　　“นายไม่กลัวจริงๆ นะเหรอว่า นายหญิงใหญ่จะให้หลงหลินมาฆ่านายน่ะ？”

　　ถงจิ่งไม่ได้เงยหน้าขึ้น แต่กลับหัวเราะว่า：“ฆ่าก็ฆ่าไปสิ มีอะไรเกี่ยวข้องกัน”

　　“ฉันมีอายุจนมากมายขนาดนี้แล้ว เห็นโลกนี้จนมากพอแล้ว ไม่ช้าหรือเร็วก็ต้องตายอยู่ดี ไม่มีอะไรต้องเสียดาย”

　　“เสียดายก็คงดอกไม้หลายกระถางพวกนี้”

　　“พี่น้องเถียหยิง นายรับคำสั่งมาฆ่าฉันหรือไง？ให้กินยาหรือผูกคอตายกันล่ะ หรือไม่นายก็แทงฉันทีเดียวเลย ฉันไม่ขมวดคิ้วแน่นอน”

　　“เพียงแต่ ดอกไม้หลายกระถางของฉันเหล่านี้ รบกวนช่วยดูแลด้วย”

　　เถียหยิงหัวเราะด้วยความโกรธแล้วพูดว่า：“อย่าพูดคำไม่เป็นมงคลแบบนั้น！”

　　“นายที่ดูว่างขนาดนี้ น่าจะรู้มาตั้งนานแล้วว่า ไม่ช้าก็เร็วนายหญิงใหญ่จะต้องยกโทษให้นายใช่ไหม？”

　　“เอาล่ะ แสดงความยินดีกับนายด้วย นายหญิงใหญ่บอกมาว่า เธอเข้าใจนายผิดไป ต่อไปนี้จะเป็นเหมือนเดิม”

　　“ท่านยังบอกอีกว่า ทำให้ราชาถงจิ่งของพวกเราน้อยใจแล้ว สั่งให้ฉันมาขอโทษนายด้วย”