บัญชามังกรเดือด นิยาย บท 413

“นายพูดอะไรนะ?” จี้ซิงตัวแข็งครู่หนึ่ง ด้วยสีหน้าตื่นเต้น

“ทำไมไอ้นั่นมาอีกเร็วขนาดนี้ล่ะ? เขามาทำอะไร?”

“ตายละ คงไม่ใช่ว่ามาจัดการชิงเหยานะ!”

อะฝูยิ้มแล้วพูด “นายน้อยกังวลจนสับสนจริงๆ”

“ความอยากปกป้องคุณชิงเหยานั้นไม่ปลอมแน่นอน ดังนั้นพวกเราคิดว่า เรื่องที่เขาฆ่าหลิวเช่อต้องมีความลับแน่นอน”

“นายน้อยก็อยากรู้สถานการณ์ให้ชัดเจน จากนั้นค่อยไปหาฉินเทียนเหรอ?”

“นายน้อยไม่ต้องห่วง ฉินเทียนมาครั้งนี้ เพราะเรื่องอื่นไม่เกี่ยวกับคุณชิงเหยา”

เมื่อได้ยินสิ่งนี้ จี้ซิงเงียบไม่พูด

หลังจากเผชิญหน้ากับฉินเทียนโดยตรงครั้งแรกในโรงแรมแล้ว เขาพบว่านี่เป็นคู่แข่งที่ดี ก็ตื่นเต้นมาก

ด้วยนิสัยหลงใหลในศิลปะการต่อสู้ของเขา ถ้าไม่มีเรื่องอื่น คงจะต่อยยกใหญ่กับฉินเทียนไปแล้ว

แต่ว่า หลังจากมีเรื่องที่เกี่ยวข้องกับหลิวชิงเหยาทำให้เขาเปลี่ยนแผนไป

หลังจากผ่านความวุ่นวายในงานแต่งงาน เขาพบว่า เขาตกหลุมรักผู้หญิงคนนี้ที่กล้าที่จะรักและเกลียดจริงๆแล้ว

หลิวชิงเหยาประกาศรางวัลต่อผู้คน ใครที่ฆ่าฉินเทียนได้ เธอก็จะแต่งงานด้วย

เขารับภารกิจนี้โดยไม่ลังเล

เดิมทีเขาตั้งใจจะท้าทายฉินเทียนอยู่แล้ว ตอนนี้มีชิปต่อรองที่หอมหวานเพิ่มอีก ถ้าชนะ ก็ได้ครอบครองสาวสวย ทำไมจะไม่ทำล่ะ?

แต่ถ้าเป็นแบบนี้ เหตุผลการที่เขาท้าทายฉินเทียนก็เปลี่ยนไปแล้ว

ไม่ใช่แค่การเรียนรู้กันธรรมดาอีกต่อไป แต่มีความแก้แค้นอีกหนึ่งอย่างอยู่ในนั้นด้วย

วัดทั้งความสามารถ และความเป็นความตาย

ดังนั้น เขาจำเป็นต้องระมัดระวัง

เขาอยู่อย่างดื้อรั้น ด้านหนึ่ง เพราะอยากจะรู้จักกับหลิวชิงเหยามากกว่านี้จริงๆ และอีกด้านหนึ่ง ก็คืออยากรู้ความจริงที่ฉินเทียนลอบฆ่าหลิวเช่อจากปากของหลิวชิงเหยา

ไม่ทราบความจริง จี้ซิงถามตัวเอง ไม่สามารถลงมือกับฉินเทียนได้

แต่ว่า หลังจากผ่านการตื้อหลายวันมานี้ หลิวชิงเหยาก็ทำอะไรไม่ได้ ถึงแม้จะพูดความลับบางอย่าง

แต่ว่า สำหรับจี้ซิง พูดกับไม่พูด ไม่มีความแตกต่างอะไรกัน

หลิวชิงเหยาก็ไม่ได้เห็นกับตาว่าฉินเทียนฆ่าพ่อของเธอ แค่ได้คนข้างล่างพูดกัน

คนข้างล่างก็ไม่ได้เห็นกับตา ได้ยินว่า คือหลิวเช่อพูดออกมาเองก่อนตายว่าฉินเทียนวางยาพิษฆ่าเขา

แต่จี้ซิง ไม่เข้าใจ ด้วยฝีมือของฉินเทียน อยากจะฆ่าหลิวเช่อมันไม่ยากเลยสักนิด

เขาก็ฆ่าคนมากมายไปแล้ว ทำไมต้องสนใจหลิวเช่อคนหนึ่งด้วย?

แล้วทำไมต้องใช้วิธีการวางยาพิษแบบนี้ด้วย?

ดังนั้น จี้ซิงคิดไม่ออก

แต่ตอนนี้ จู่ๆเขาก็คิดออกแล้ว ในเมื่อคิดไม่ออกงั้นก็ไม่ต้องเล่นปริศนาใบ้ที่นี่คนเดียว

การตายของหลิวเช่อ ไม่มีคนในเหตุการณ์เห็นกับตาว่าฉินเทียนลงมือ

งั้นคนในเหตุการณ์คนเดียวก็คือฉินเทียน

เขาสามารถไปหาฉินเทียนได้

คิดถึงตรงนี้ จี้ซิงถาม “ฉินเทียนมาทำอะไรที่หยุนชวน?”

อะฝูยิ้มเล็กน้อยแล้วพูด “พูดขึ้นมา ฉินเทียนก็เป็นคนรักจริงเหมือนกัน ตามรายงาน เขามาหยุนชวนเพื่อช่วยเปิดตลาดให้สินค้าของภรรยาของเขา”

“เหมือนว่าภรรยาของเขาจะตั้งบริษัทยาจีนที่ใช้ในชีวิตประจำวัน ส่วนใหญ่ผลิตสินค้าที่ใช้ในชีวิตประจำวันที่มีส่วนประกอบของยาจีน เช่น ครีมเพื่อความงาม ยาสีฟัน แชมพูเป็นต้น”

“แบบนี้เหรอ” จี้ซิงหัวเราะ “ไอ้นี่มีเมืองตั้งสิบเมืองที่ให้ไม่เอา แต่กลับทำงานหนัก พาภรรยาหาเงินลำบากแค่นี้”

“ก็น่าตลกเหมือนกันนะ”

“อะฝู ฉันมีความคิดหนึ่ง เรามาแกล้งไอ้นี่กันหน่อย”

“ก่อนหน้านี้หยิ่งขนาดนั้น ฉันมักรู้สึกว่าฉันทนเรื่องนี้ลงไปไม่ได้”

เขากระซิบกับอะฝูไม่กี่คำ “นายเข้าใจความหมายของฉันหรือยัง?”

ซูยู่กรุ๊ปอยากจะมาพัฒนาที่อวิ๋นชวน มีจดหมายแนะนำจากหอการค้าท้องถิ่นในหลงเจียงตั้งนานแล้ว

แต่ว่า ก่อนหน้านี้เนี่ยเจี้ยนเฉิงได้นำจดหมายแนะนำมาหอการค้าหยุนชวนไหว้ยอดเขา ถูกปฏิเสธโดยตรง

ซูซูและหลิวชิงโกรธมาก จึงเลี่ยงผ่านหอการค้าในหยุนชวนและเช่าที่อยู่ดำเนินการโดยตรง

ใครจะไปรู้ ยังไม่ได้เปิดประตูบ้านที่พึ่งเช่าเลย ก็ถูกพวกอันธพาลทุบพังไปแล้ว

ทำอะไรไม่ได้ ก็ต้องหยุดงานไว้ก่อน

และที่หอการค้าท้องถิ่นในหยุนชวนปฏิเสธซูยู่กรุ๊ปเข้าร่วมก็เป็นเพราะว่า มีผู้ใหญ่สั่งไว้

ผู้ใหญ่ที่ว่าคนนี้ ไม่ต้องพูดก็คือจ้าวซวู่

ตระกูลจ้าวเป็นประธานของหอการค้าทั้งหยุนชวน แน่นอนว่าคำพูดของจ้าวซวู่คนนี้มีน้ำหนักไม่ธรรมดา

ซูซูไม่รู้ว่าจ้าวซวู่ตายแล้ว ก็ไม่รู้ด้วยว่าตระกูลจ้าวมีการเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่

อย่างเรื่องใหญ่แบบนี้ โดยเฉพาะเรื่องอื้อฉาวที่เกี่ยวข้องกับหลายตระกูล ตระกูลจ้าวไม่ยอมเปิดเผยต่อสาธารณะแน่นอน

ไม่ต้องพูดถึงซูซู ปัจจุบันแม้แต่คนท้องถิ่นหยุนชวนมากมายรู้เพียงว่าตระกูลจ้าวเปลี่ยนเจ้าบ้านแล้ว ส่วนเกิดอะไรขึ้นนั้นต่างไม่รู้กัน

ซูซูมาด้วยตัวเองในครั้งนี้ ก็คืออยากเจอหอการค้าหยุนชวนสักหน่อย

ทำไมถึงไม่ให้พวกเขาเข้าร่วม

หลังจากจัดการโรงแรมเรียบร้อยแล้ว เธอขอให้หยางหลิน และนักบัญชีหาที่ตั้งสำนักงานของสาขา

และห้างสรรพสินค้าขนาดใหญ่หลายที่ ถนนการค้าที่มีคนเดินค่อนข้างเยอะ เพื่อเลือกตำแหน่งที่จะเปิดร้านค้าออฟไลน์ทดลอง

เธอกับฉินเทียน มาถึงหอการค้าหยุนชวนด้วยตัวเอง

หอการค้าคล้ายกับศูนย์กลางการบริหารของคอมเพล็กซ์ธุรกิจในท้องถิ่น มีพนักงานทุกแบบ

เงินเดือนพวกเขาสูงมาก เงินที่จ่ายเงินเดือน ส่วนใหญ่มาจากค่าสมาชิกที่หอการค้าจ่ายในทุกปี

เมื่อมองอาคารอันใหญ่โตตรงหน้า คำว่า “สมาคมการค้าแห่งเมืองหยุนชวน”บนนั้น ซูซูกัดฟันแล้วเดินเข้าไปข้างในด้วยก้าวใหญ่

ครั้งนี้ เธอต้องจัดการคนที่รับผิดชอบเกี่ยวข้องด้วยให้ได้