บัญชามังกรเดือด นิยาย บท 470

ห้องรับรองด้านข้างที่เงียบสงบ หยางหยวนชิ่งลังเลอยู่ชั่วขณะ จากนั้นกดหมายเลขโทรศัพท์และโทรออกด้วยความระแวดระวัง

ขณะถือโทรศัพท์ เจ้าบ้านผู้ทะเยอะทะยานผู้นี้ที่อายุน้อยที่สุดในห้าตระกูลใหญ่ บนใบหน้านั้นเผยให้เห็นถึงสีหน้าของการแสดงความเคารพที่ยากจะได้เห็น

ราวกับว่าคนที่อยู่ปลายสายโทรศัพท์นั้นเป็นเสมือนผู้นำที่เขาหวาดกลัวเป็นอย่างมาก

ในที่สุด สายโทรศัพท์ก็เชื่อมต่อกัน

ภายในสายโทรศัพท์ เสียงที่ราบเรียบดังสะท้อนกลับมา เมื่อฟังแล้วค่อนข้างยังเป็นวัยรุ่น

“หยางหยวนชิ่ง ในที่สุดนายก็โทรหาฉัน”

“ว่ามา เรื่องราวเป็นอย่างไรแล้ว”

“คุณชาย!” เมื่อได้ยินเสียงนี้ แม้ว่าจะคุยผ่านโทรศัพท์ แต่โดยสัญชาตญาณหยางหยวนชิ่งก็ยังคงก้มตัวแสดงความเคารพ

น้ำเสียงของเขาเผยให้ถึงความเคารพที่มากยิ่งขึ้น เอ่ยเรื่องของฉินเทียนด้วยเสียงแผ่วเบา

รวมถึงหลังจากที่ฉินเทียนมายังเมืองจิ่นหู เขาช่วยเหลือหลิวชั่นจากเงื้อมมือของหม่าจินหลงอย่างไรและกอบกู้ทงต๋าเอ็กซ์เพลส

ร่วมมือกับเถ้าแก่สองสามคนของเจียงหลงอย่างไร ใช้กลยุทธ์ปิดฟ้าข้ามทะเล[1] ชนะการประมูลที่ดินหรูอี้

รวมถึงความเป็นไปได้ที่เขาไปออสเตรเลียเพื่อเชื้อเชิญปรมาจารย์แห่งการออกแบบระดับโลก ซาโร

“คุณชาย ตามที่แอนโทนี่ได้กล่าว อาจารย์ซาโรของเขานั้นได้วางมือจากงานออกแบบไปนานแล้วและจะไม่ออกแบบให้ใครอีก”

“แต่ฉินเทียนนั้นร้อยเล่ห์เหลี่ยม ผมยังคงกังวลอยู่เล็กน้อย”

“หากว่าซาโรตอบตกลงที่จะรับทำงานให้ เช่นนั้นแล้วก็จะเป็นอันตรายต่อพวกเราครับ”

“ผมอยากถามคุณชายว่าควรทำอย่างไรต่อไปดี?”

ภายในสายโทรศัพท์เอ่ยด้วยน้ำเสียงเย้ยหยัน “นายโทรมาหาฉัน ไม่ใช่ว่านายได้ตัดสินใจแล้วหรอกเหรอ?”

หยางหยวนชิ่งกัดฟันแน่นและเอ่ยด้วยเสียงแผ่วเบา “สถานการณ์ในต่างประเทศนั้นซับซ้อน ผมคิดว่า หากฉินเทียนเสียชีวิตด้วยเงื้อมมือของนักฆ่าต่างแดน สำหรับพวกเราแล้วนี่เป็นเรื่องที่ดีมาก”

“ไม่เพียงแต่ไม่ส่งผลกระทบต่อสถานการณ์ในเมืองจิ่นหู แต่ยังสามารถขจัดอุปสรรคขวากหนามได้อีกด้วย”

“ดังนั้นผมเลยตัดสินใจที่จะลงมือ”

“แต่ว่านี่ก็ไม่ใช่เรื่องเล็ก ดังนั้นผมเลยคิดอยากจะมาขอความเห็นจากคุณชาย”

ปลายสายโทรศัพท์เงียบไปสองสามวินาที

“อันที่จริงก็เป็นโอกาสดี แต่ว่าตอนนี้ฉินเทียนยังตายไม่ได้”

“ทำไมครับ?” หยางหยวนชิ่งนั้นไม่เข้าใจ การสังหารฉินเทียนที่ต่างประเทศ สำหรับสถานการณ์ในปัจจุบันเห็นได้ชัดว่าเป็นทางเลือกที่ดีที่สุด

ชายผู้นั้นเอ่ยเย้ยหยัน “หยางหยวนชิ่ง นายไม่เข้างั้นเหรอ?”

“เมืองจิ่นหู จนกระทั่งเจ็ดเมืองทางใต้ เปรียบเสมือนแอ่งน้ำขนาดใหญ่”

“หลายปีที่ผ่านมา สถานการณ์มีความมั่นคง กองกำลังทุกฝ่ายต่างเข้ายึดครองด้านใดด้านหนึ่ง หากเราต้องการรวมเป็นหนึ่งก็ต้องไล่ต้อนให้พวกเขาลอยจากใต้น้ำขึ้นสู่ผิวน้ำ”

“และฉินเทียนเป็นเพียงปลาดุกตัวหนึ่งที่ผลีผลามเข้ามา”

“มีเพียงปลาดุกตัวนี้เท่านั้นที่จะสามารถกระตุ้นพลังของทุกฝ่าย ทำให้เหล่าสัตว์ประหลาดนั้นโผล่ขึ้นมาเหนือผิวน้ำ”

“พวกเราแยกแยะสถานการณ์ แยกแยะมิตรออกจากศัตรู เช่นนั้นแล้วจึงจะปกครองทางใต้ได้”

หยางหยวนชิ่งเข้าใจในทันใดจากนั้นรีบเอ่ย “ผมเข้าใจแล้ว!”

“คุณชายนั้นมีวิสัยทัศน์ก้าวไกลนัก”

“ดูเหมือนว่าผลการกระทำของฉินเทียนนั้นยิ่งใหญ่มาก เช่นนั้นก็ให้เขามีชีวิตอยู่ต่ออีกสักระยะ”

ชายผู้นั้นเอ่ยเย้ยหยัน “ฉินเทียนจะต้องตาย แต่ทว่าจะไม่ง่ายดายเช่นนั้น”

“เขาเป็นปลาดุกที่ดีตัวหนึ่งและเป็นคู่ต่อสู้ที่ดีเช่นกัน ทุกวันนี้คู่ต่อสู้ที่ดีมีไม่มากนัก เมื่อได้พบเจอแล้วพวกเราก็ควรจะทะนุถนอมให้ดีและเล่นให้สนุก”

“ฆ่าในปืนนัดเดียวมันจะไปมีความหมายอะไร?”

“หยางหยวนชิ่ง นายว่าถ้าหากฉันทำลายธุรกิจของเขาก่อน จากนั้นก็ค่อยๆทำลายลูกสมุนและพรรคพวกของเขา ทิ้งเขาไว้ตามลำพังในท้ายที่สุด เหมือนปลาตัวหนึ่งที่ดิ้นพรวดพราดอยู่ภายในบ่อน้ำ

“เมื่อถึงเวลานั้น เขาก็จะพยายามอ้าปากเพื่อหาทางรอดอย่างสุดชีวิต แต่กลับไร้หนทางรอด”

“แบบนั้นไม่น่าสนใจกว่าเหรอ?”

เมื่อเอ่ยเช่นนี้ ชายคนนั้นก็หัวเราะเสียงดังลั่น

เสียงหัวเราะนี้ทำให้หยางหยวนชิ่งขนผองสยองเกล้า

เขาพูดด้วยความกลัว “คุณชายวางแผนได้อย่างแยบยลและชาญฉลาด สามารถเล่นงานฉินเทียนให้ตายได้แน่นอน!”

“คุณชายครับ พวกเราจะต้องทำอย่างไรกันต่อ?”