บัญชามังกรเดือด นิยาย บท 471

หยางหยวนชิ่งอดไม่ได้ที่จะโกรธเล็กน้อย คาดไม่ถึงว่านักออกแบบที่จ่ายเงินจำนวนมากเพื่อเชิญมา จะถูกปรมาจารย์ไล่ออกไปนานแล้ว

โชคดีที่ซาโรไม่ได้ชี้แจงในที่สาธารณะ ไม่เช่นนั้น ชื่อเสียงแอนโทนี่น่าจะเหม็นเน่าไปนานแล้ว

จู่ๆ หัวใจของเขาก็กระตุก และจับประเด็นสำคัญอีกอย่างจากปากของแอนโทนี่ได้อย่างเฉียบขาด

นั่นคือทุกปีในวันครบรอบการเสียชีวิตของภรรยาของเขาซาโรจะไปยังชายฝั่งที่ห่างไกลที่ซึ่งเธอถูกฆ่าตาย และนั่งเงียบ ๆอยู่ที่นั่นตลอดทั้งคืน

ใช้วิธีนี้คิดถึงภรรยาที่จากไป

อ้างอิงวันเวลา ก็คือคืนนี้!

ซาโรเสียชีวิตแล้ว ไม่เพียงแต่ฉินเทียนจะกลับมามือเปล่า แต่ชื่อเสียงของแอนโทนี่ก็ยังคงอยู่

เท่ากับยิงปืนนัดเดียวได้นกสองตัว

หยางหยวนชิ่งคิดอะไรบางอย่าง และรีบรายงานข้อมูลไปยังเจ้าสาม

เมื่อมีข้อมูลนี้แล้ว เรื่องที่อยากจะฆ่าซาโรก็ยิ่งง่ายขึ้น

ยิ่งไปกว่านั้นหลังจากฆ่ามันแล้ว โยนทิ้งลงทะเลไป คนอื่นๆก็จะคิดว่าซาโรจากไปเพราะความรักที่มีต่อภรรยาผู้ล่วงลับ

ซึ่งจะไม่มีปัญหาใดๆเกิดขึ้นเลย

ตราบใดที่ซาโรตาย เขาจะชนะเกมนี้แน่

　　...........

ฉินเทียนและเถียหนิงซวงก็มาถึงเมืองเล็กๆอันเงียบสงบของซาโร

เมื่อรู้ว่าซาโรชอบความเงียบสงบ เกรงว่าการขับรถไปจะทำให้เขาไม่พอใจ ฉินเทียนจึงขอให้คนขับหยุดรถที่นอกเมือง

เขาและเถียหนิงซวงได้เดินเข้าไป

พื้นที่ไม่ใหญ่นัก แต่ขนบธรรมเนียมพื้นบ้านนั้นเรียบง่าย และเมืองเล็กๆนี้ก็ยังสะอาดมาก

ด้วยลมทะเลที่พัดมาอย่างแผ่วเบา เถียหนิงซวงอดไม่ได้ที่จะเอ่ยอย่างหลงใหล: "หากสามารถอยู่อย่างสันโดษที่นี่กับคนที่รัก ออกไปทำงานในยามพระอาทิตย์ขึ้น กลับมาพักผ่อนยามพระอาทิตย์ตก ไม่รับรู้ปัญหาจากโลกภายนอก ก็ถือว่ามีความสุขนะ"

เมื่อเห็นฉินเทียนมองมา ใบหน้าเธอก็หน้าแดงเล็กน้อย และแลบลิ้นออกมาอย่างซุกซน

ฉินเทียนยิ้มและพูดว่า "ฉันไม่เก่งภาษาอังกฤษมากนัก อีกเดี๋ยวเธอไปเรียกที่ประตูนะ"

“โอเค!” เถียหนิงซวงกระโดดโลดเต้นเหมือนเด็กน้อย ตามเลขที่บ้าน มาถึงหน้าอาคารสไตล์แปลกหลังหนึ่ง

หลังจากสงบสติอารมณ์แล้ว ก็เคาะประตูอย่างระมัดระวัง

เคาะประตูติดต่อกันหลายครั้ง แต่ข้างในก็ยังเงียบ และไม่มีเสียงตอบรับ

เถียหนิงซวงอดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้วหันไปมองฉินเทียนและมุ่ยปาก "พี่เทียน ซาโรไม่น่าจะไม่อยู่บ้านนะ?"

“หรือว่าจงใจไม่เปิดประตูเพื่อหลีกเลี่ยงเรา”

สีหน้าฉินเทียนก็ดูทำอะไรไม่ถูก

ทันใดนั้น เขาเห็นผู้หญิงเอเชียผิวเหลืองเดินมาแต่ไกล

รูปร่างสูง หน้าตาสะสวย เส้นผมสีดำยาวสลวยลงมาราวกับน้ำตก ไม่มีการตกแต่งใด ๆ มีเพียงกิ๊บติดผมไม้ไผ่ติดอยู่ที่ส่วนบนของศีรษะ

ในตะกร้าไม้ไผ่ในมือ มีผลไม้สดและกิ่งดอกไม้

คุณสมบัติที่ไม่ธรรมดาแบบนี้ของเธอ ทำให้ฉินเทียนรู้สึกว่าเธอน่าจะมาจากอาณาจักรมังกร

เพราะมันคล้ายกับฤาษีโบราณในตำนานของอาณาจักรมังกรมาก

ถ้าเป็นคนอาณาจักรมังกรจริงๆ ก็คงจัดการไม่ยาก

เขาเดินไปและใช้ภาษาอาณาจักรมังกรถามอย่างสุภาพ: “สวัสดีครับ คุณผู้หญิง”

“ขอรบกวนหน่อยครับ"

“ขอถามหน่อย ที่นี่คือบ้านของสถาปนิกซาโรหรือเปล่า”

หญิสาวคนนั้นมองฉินเทียนอย่างระมัดระวังและพูดว่า "คุณเป็นใคร?”

“มาหาปรมาจารย์มีธุระอะไร?”

เสียงใสไพเราะและเป็นภาษามังกรที่บริสุทธิ์

เธอมาจากอาณาจักรมังกรจริงๆ และเมื่อได้ฟังคำนี้ เธอก็ไม่ใช่คนแปลกหน้าสำหรับปรมาจารย์

ฉินเทียนดีใจมากและรีบพูด "ผมชื่อฉินเทียน"

“ผมมาหาปรมาจารย์เพื่อขอให้เขาช่วยออกแบบอาคาร”

"ขอถาม--"

สายตาของผู้หญิง มีแววตาความรังเกียจขึ้นมาทันที เธอขัดจังหวะฉินเทียน และพูดอย่างเย็นชา: "คุณกับเถ้าแก่จูคนนั้นเป็นพวกเดียวกันใช่ไหม？"

ฉินเทียนตกตะลึงครู่หนึ่งและรีบกล่าวว่า "ใช่ครับ"

“เถ้าแก่จูเป็นเพื่อนของผม เขาได้รับมอบหมายจากผมให้มาเชิญปรมาจารย์”

หญิงสาวพูดอย่างเย็นชา: "เพราะเขาล้มเหลวแล้ว คุณเลยมาด้วยตัวเองเหรอ?"

ฉินเทียนพยักหน้า สัญชาตญาณบอกเขาว่าผู้หญิงคนนี้ น่าจะมีความสัมพันธ์ที่ไม่ธรรมดากับปรมาจารย์ซาโร