บัญชามังกรเดือด นิยาย บท 504

"คุณพูดว่าอะไรนะ? เยี่ยมเยียนหรือ?

"คุณจะส่งของขวัญให้ฉินเทียนอย่างนั้นหรือ?" เมื่อได้ฟังคำพูดของหยางหยวนชิ่ง ปีศาจขาวก็เกิดโทสะขึ้นมาทันควัน

เขายืนขึ้นทันที จนหนวดเคราและขนคิ้วเลิกขึ้น แล้วกล่าวว่า:"ฉินเทียนฆ่าน้องชายของผม ผมกับฉินเทียนจะอยู่ร่วมโลกกันไม่ได้!"

"ฉันจะฉีกศพของมันออกเป็นพันๆ ชิ้น ถึงจะสาามารถคลายความแค้นในใจได้!"

"แต่คุณกลับให้ผมนำของขวัญไปมอบให้มัน ตกลงมันหมายความว่ายังไง?!"

โช่เหล็กสั่นคลอน และมีเสียงสะท้อนดังสนั่นหวั่นไหวภายในห้องลับ มันสั่นสะเทือนจนทำให้แก้วหูของหยางหยวนชิ่งสั่นระริก

สีหน้าของเขาเปลี่ยนไปทันที และรีบถอยห่างออกไป

"นายฟังฉันพูดก่อน!"

"ปีศาจขาว อย่าพึ่งตื่นตระหนกไป!"

"ที่ฉันต้องทำแบบนี้ ก็มีเหตุผลยากลำบากเหมือนกัน!"

เมื่อเห็นปีศาจขาวสงบลง หยางหยวนชิ่งจึงพ่นลมหายใจด้วยความโล่งอก แล้วอธิบายเหตุผลนั้นด้วยเสียงเบา

พูดตรงๆ ก็คือ เพื่ออาศัยความสัมพันธ์ดึงคะแนนสองเสียงจากอานกั๋วและตระกูลจ้าวเมืองอวิ๋นชวน ผ่านทางฉินเทียน

ซึ่งมันสำคัญมาก เนื่องจากมันเกี่ยวโยงเรื่องที่เขาจะสามารถนั่งในตำแหน่งสันนิบาตได้อย่างราบรื่นหรือไม่

"นายวางใจได้ เพียงแค่ให้ฉันได้ครองตำแหน่งผู้นำแล้ว ต้องส่งฉินเทียนให้นายจัดการอย่างแน่นอน!"

"เมื่อถึงตอนนั้น นายอยากจะทรมานเขายังไงก็ไม่ใช่ปัญหาอยู่แล้ว!"

"ปีศาจขาว นายเองก็รู้ ตำแหน่งผู้นำนี้ มันสำคัญกับฉันเพียงใด ครั้งนี้ฉันตั้งปณิธานไว้ว่าจะเอามาให้ได้"

"แล้วอีกอย่างหนึ่ง ถ้าฉันกลายเป็นผู้นำขึ้นมา นายอยู่กับฉัน ก็ได้หน้าเหมือนกันไม่ใช่หรอกหรือ?"

ปีศาจขาวกัดฟันแน่นแล้วพูดว่า:"ถ้าฉินเทียนสำคัญขนาดนี้จริง ผมจะปล่อยให้มันมีชีวิตอยู่ต่ออีกหลายวันก็ได้"

"แต่ ทำไมถึงเป็นผมที่นำของขวัญไปให้มัน? คุณจงใจยั่วยุผมอย่างนั้นเหรอ?"

หยางหยวนชิ่งรีบพูดขึ้นมาทันควัน:"ฉินเทียนเป็นคนเย่อหยิ่ง ถ้าส่งคนอื่นไป ฉันเกรงว่าจะถูกเขาปฏิเสธเอาได้"

"แต่นายไม่ใช่"

"พรุ่งนี้ที่นายไป ถึงแม้ว่าจะยังไม่ฆ่าเขา แต่นายสามารถโชว์ฝีมือ และข่มเขาไว้ได้"

"ด้วยวิธีนี้ ฉินเทียนก็รู้แล้วว่าเราไม่ใช่คนที่จะล่วงเกินได้ง่ายๆ ซึ่งจะรับของขวัญอย่างว่านอนสอนง่าย และเชื่อฟังคำพูดของเรา"

"นี่เรียกว่าใช้บุญคุณและแผ่อำนาจพร้อมกัน เข้าใจความหมายของฉันหรือยัง?"

ปีศาจขาวเงียบไปครู่หนึ่ง และพูดอย่างเย็นชาว่า:"ครับ"

"ในเมื่อเป็นเช่นนี้ พรุ่งนี้ผมก็จะไปเยี่ยมคนแซ่ฉินนี้หน่อย แต่ผมมีเงื่อนไขอยู่ข้อหนึ่ง——"

"พอคุณได้นั่งบนตำแหน่งหัวหน้าสันนิบาตแล้ว ผมอยากได้ของบางอย่างจากเรืออับปางในทะเลตงไห่ ซึ่งตอนนี้ผมรู้แค่ตำแหน่งโดยประมาณของเรืออำบปางลำนั้น"

"เมื่อถึงเวลานั้น คุณก็ส่งคนเข้าไปค้นหากู้เรือที่จมอยู่ใต้น้ำ"

หยางหยวนชิ่งรีบพูดขึ้นมาอย่างรวดเร็ว:"ไม่มีปัญหา!"

"ขอแค่ฉันได้ครองตำแหน่งผู้นำสหภาพธรุกิจในเจ็ดเมืองทางใต้ อย่าพูดถึงเรืออับปางเพียงลำเดียวเลย ต่อให้เป็นสิบลำ ฉันก็ไม่เกี่ยง ไม่ว่าจะสูญเสียอะไรไป ก็จะให้คนกู้เรือขึ้นมา"

เมื่อพูดถึงตรงนี้ เขาก็ถามขึ้นมาด้วยความสงสัย:"นายพอจะบอกได้หรือไม่ว่ามันคือของอะไรไหม?"

ปีศาจขาวพึมพำคำหนึ่ง และพูดว่า:"สำหรับพวกคุณแล้ว มันไม่ได้มีประโยชน์เลย แต่มันกลับเป็นสมบัติที่หายาก สำหรับคนที่ฝึกวิทยายุทธอย่างพวกเรา"

"เอาเป็นว่าคุณทำตามที่ผมบอกก็พอแล้ว พวกเราก็ได้ผลประโยชน์ร่วมกัน และต่างคนต่างก็ได้ในสิ่งที่ต้องการ"

"ตกลง!"หยางหยวนชิ่งรับประกันอีกครั้งทันที

ในความเป็นจริงแล้ว ผู้ที่ฝึกวิทยายุทธกับตระกูลร่ำรวยนั้น มีความสัมพันธ์แบบพึ่งพาอาศัยกัน และการฝึกวิทยายุทธต้องใช้ทรัพยากรมหาศาล อาศัยแค่ตัวเองคนเดียวนั้นเป็นไปได้ยาก

ตัวอย่างเช่นของที่อยู่บนเรืออับปางที่ปีศาจขาวพูดถึง เขาแค่ประมาณอย่างคร่าวๆ และให้หยางหยวนชิ่งไปงมขึ้นมา ซึ่งก็เป็นการเสี่ยงดวงเท่านั้น เพราะยังไงเสียเขาก็ไม่ได้เสียเงินอยู่แล้ว จะอย่างไงก็ได้

อย่างไรก็ตาม สิ่งที่เขาพูดดูง่าย ต้องการค้นหาเรือที่จมอยู่ในผืนทะเล และงมมันขึ้นมานั้น จะต้องใช้กำลังคน ทรัพยากรและกำลังเงินมากมายเท่าไหร่?

อาศัยแค่กำลังของปีศาจขาวคนเดียวนั้น เกรงว่าทั้งชาติก็ไม่สามารถทำได้

สำหรับหยางหยวนชิ่งแล้ว เงินพวกนี้เป็นเพียงแค่ตัวเลขซึ่งพวกเขาไม่ได้ขาดแคลนเงิน ที่ขาดคือ ความปลอดภัยของชีวิต

อีกทั้ง การมีกำลังอันแข็งแกร่งนั้น จะสามารถการันตีได้ตลอดเวลาว่า ตระกูลจะไม่ถูกโจมตีจากการคิดไม่ดี

ถ้าพูดจากด้านนี้ การที่เขาใช้เงินจำนวนมาก ในการช่วยปีศาจขาวปรับปรุงบ่มเพาะ ก็เท่ากับเป็นการลงทุนด้านความปลอดภัยให้กับตัวเองและวงศ์ตระกูล

......

พระอาทิตย์กำลังขึ้นจากทางทิศตะวันออก

เมื่อวันใหม่มาถึง สหพันธ์การค้ากลางแห่งเจ็ดเมืองทางใต้ได้ลงมติกำหนดเวลาสิบวันสำหรับการตัดสินผู้นำ เริ่มนับเวลาอย่างเป็นทางการ

วันที่หนึ่ง