บัญชามังกรเดือด นิยาย บท 548

ผู้ชมในสถานที่นั้นต่างโกลาหล!

นอกจากฉินเทียนและอีกสองสามคนที่คาดการณ์ไว้แล้ว คนอื่นล้วนแต่ตื่นตระหนก!

พวกเขาไม่นึกไม่ฝัน คุณชายอันดับหนึ่งที่อ่อนโยนและจิตใจดี ที่แท้เป็นปีศาจร้ายที่คอยบงการอยู่เบื้องหลัง

ที่เขาทำทั้งหมด เพื่อรวบรวมเส้นทางการค้าและวิชาบู๊ของเจ็ดเมืองทางใต้ให้เป็นหนึ่งเดียว

ช่างเป็นการเดินหมากที่ยิ่งใหญ่!

ช่างเป็นวิธีการที่โหดเหี้ยม!

ในเวลานี้เมื่อมองย้อนเรื่องราวกลับไป ทุกคนต่างยังสัมผัสได้ถึงอาการหวาดกลัวจนร่างกายสั่นสะท้าน

จี้ซิงเอ่ยอย่างโกรธเคือง “ลิเหลียง เรื่องมาถึงขนาดนี้แล้ว คุณยังปากแข็งอีกหรือ!”

“ฉันอยากรู้นัก คุณไปเอาความมั่นอกมั่นใจมาจากไหนกัน!”

“คุณอยากรู้ว่ามั่นใจของฉันงั้นเหรอ?” ลิเหลียงเอ่ยเยือกเย็น จากนั้นตะโกนเสียงดังสนั่น “ทีมเสินเฟิงอยู่ที่ใด!”

เสียงดังลั่นราวกับฟ้าร้อง กึกก้องไปทั่วทั้งหุบเขา

เห็นเพียงภายในป่ารอบหุบเขา มีคนสวมชุดดำปรากฏตัวขึ้นไม่ต่ำกว่าร้อยคน

ภายในมือของพวกเขามีคันธนูชนิดพิเศษ เตรียมเพ่งเล็งไปยังกลุ่มคนด้านล่าง

“แสดงอานุภาพให้พวกเขาได้เห็น” ลิเหลียงออกคำสั่งอย่างภาคภูมิใจ

ชายสวมชุดสีดำคนหนึ่งท่ามกลางกลุ่มคนเหล่านั้น เล็งคันธนูไปยังก้อนหินด้านล่าง จากนั้นยิ่งศรออกไป

เสียงปักดังขึ้น หัวลูกศรที่ทำจากโลหะ กระแทกก้อนหินแตกเป็นเสี่ยง

ฝูงชนต่างตื่นตะลึง!

พลังอานุภาพนี้ค่อนข้างรุนแรงเกินไปแล้ว!

ถ้าหากยิงใส่ร่างกายของมนุษย์เข้า เพียงชั่วพริบตาไม่เจาะทะลุร่างกายไปเลยหรอกหรือ

ลิเหลียงหัวเราะเสียงดังด้วยความภูมิใจ

“ตอนนี้ รู้หรือยังว่าความมั่นใจของฉันอยู่ที่ไหน?”

“ใครติดตามฉันรอด ใครขัดขวางฉันตาย!”

“ทุกคนที่ยินดีสวามิภักดิ์ต่อฉัน ให้เดินมาเรียงแถวทางด้านซ้าย”

“ส่วนพวกที่ไม่ยินยอมภักดีก็ตกเป็นเป้าเสีย!”

คาดไม่ถึงเลยว่าลิเหลียงจะเตรียมการด้วยวิธีเช่นนี้ไว้ เนื่องจากว่านักธนูเหล่านั้นอยู่บริเวณภูเขา สามารถมองเห็นด้านล่างได้เป็นมุมกว้าง พวกเขาครองความได้เปรียบทางภูมิศาสตร์

ดังนั้นแล้วต่อให้จะเป็นเทวดาเจ็ดดาวแห่งตระกูลจี้ บุคคลแห่งองค์กรคำสาปสวรรค์ ต่างก็ไม่สามารถกระทำการสิ่งใดได้

ในระยะทางหลายสิบเมตร พวกเขาไม่มีกำลังพอที่จะกระทำสิ่งใดได้เลย

บนเวที ฉินเทียนและจี้ซิงรวมถึงดวงจันทร์ดวงอาทิตย์ ต่างมั่นใจว่าพวกเขาสามารถวิ่งไปที่เชิงเขาและสามารถหลบลูกศรเหล่านั้นได้

แต่จะมีประโยชน์อะไรล่ะ?

รอให้พวกเขาไปยังเชิงเขาได้ ไม่รู้ว่าด้านล่างจะต้องมีคนตายไปมากมายเท่าไร เช่นนั้นแล้วพวกเขาจึงไม่กล้าเสี่ยง

หุบเขาขนาดใหญ่ดูเหมือนจะเป็นกับดัก ทุกคนที่อยู่ที่นี่กลายเป็นเหยื่อที่พร้อมจะถูกสังหาร

บางคนนั้นขลาดเขลา พร้อมที่จะย้ายพรรค อดไม่ได้ที่พร้อมจะยอมจำนนต่อลิเหลียง

“สารเลว!”

“ฉันว่าพวกแกกล้ามาก!” เจียวไท่จากเมืองซื่อไห่ เขาเป็นคนโผงผางตรงไปตรงมาและอารมณ์ร้อน

เขาไม่สามารถทนต่อความอัปยศอดสูเช่นนี้ได้ ไม่อยากเชื่อเช่นกันว่าในเวลากลางวันแสกๆลิเหลียงจะกล้าฆ่าคนท่ามกลางสายตาของทุกคน

เขาถือขวานปากกว้าง ตะโกนแผดเสียงคำรามและพุ่งตัวไปยังบริเวณเชิงเขา

“อย่า!” หวังเยว่เอ่ยตะโกนอย่างรวดเร็ว ทว่ากลับสายไปเสียแล้ว

บริเวณเชิงเขา ชายชุดดำหลายคนยิงลูกศรพร้อมเพรียงกันโดยไม่ลังเลแม้แต่น้อย

ลูกธนูที่แหลมคมเจาะทะลุอากาศ ลูกธนูหลายดอกทิ่มแทงร่างกายเจียวไท่ในเวลาไล่เลี่ยกัน

ลูกธนูดอกหนึ่งแทงทะลุหัวใจ เจียวไท่ไม่แม้แต่จะคร่ำครวญ ทรุดตัวล้มลงบนพื้น กระตุกสองสามครั้งและไม่ขยับเขยื้อนอีกเลย

ภาพฉากที่น่าสลดใจอยู่ภายในสายตาที่ตกตะลึงของทุกคน

คนเหล่านี้ นอกเสียจากคนในยุทธภพบางส่วน โดยส่วนมากแล้วก็จะเป็นผู้นำวงศ์ตระกูล ปกติแล้วใช้ชีวิตอยู่ดีกินดี จะเคยถูกกระตุ้นและถูกทำให้สะเทือนอารมณ์เช่นนี้ที่ไหน?

พวกเขาร้องตะโกนด้วยความตื่นตระหนก หลายคนต่างร้องตะโกนแผดเสียง “อย่าฆ่าฉันเลย ฉันยินดีที่จะภักดี” และพวกเขาต่างก็พากันเดินไปทางซ้าย

ส่วนคนที่เหลืออยู่ แต่ละคนล้วนแต่ใบหน้าซีดเผือดและร่างกายสั่นเทา

“ฉันจะจัดการแกก่อน คอยดูว่าพวกเขายังจะกล้ายิงธนูอีกหรือไม่!” บนเวที จี้ซิงคำรามด้วยความโกรธ นัยน์ตาของเขามีเปลวไฟลุกโชน จากนั้นเขาพุ่งเข้าหาลิเหลียง

คิดจะจับโจรก็ต้องจับหัวหน้าโจรให้ได้เสียก่อน