บัญชามังกรเดือด นิยาย บท 572

หลิวชิงเหยาร้องไห้อยู่พักหนึ่ง และได้เงยหน้าขึ้นมองฉินเทียน ดวงตาของเธอบวมเหมือนลูกพีช

เมื่อฉินเทียนคิดว่าเธอกำลังจะรวบรวมความกล้าเพื่อลอบสังหารเขาอีกครั้ง คำพูดของเธอทำให้ฉินเทียนตะลึง

"คุณกอดฉันหน่อยได้ไหม?"

หือ?

ฉันได้ยินผิดไปหรือเปล่า?

ฉินเทียนไม่ได้ตอบสนองอะไรไป

ค่ำคืนที่เงียบงัน ชายหญิงอยู่กันสองต่อสอง เธอ... จู่ๆ ให้ฉันกอดเธอ?

เป็นข้อเรียกร้องแบบไหนกัน?

ปฏิกิริยาแรกของเขาคือ มีแผนการร้ายอะไร?

ประโยคต่อมาของหลิวชิงเหยาทำให้เขาเลิกต่อต้านทันที

“ถือว่า คุณกอดฉันแทนหลิวเช่อ”

หลิวเช่อ!

นี่คือชื่อที่ไม่สามารถหลีกเลี่ยงได้ระหว่างฉินเทียนและหลิวชิงเหยา นอกจากนี้ยังเป็นที่มาของหนี้สินและความรู้สึกผิดทั้งหมดของเขา

เมื่อเห็นหลิวชิงเหยาเช่นนี้ ฉินเทียนก็รู้สึกเศร้าอยู่พักหนึ่ง เขายืดแขนออกเบา ๆ และโอบกอดหลิวชิงเหยาไว้ในอ้อมแขน

หลิวชิงเหยากอดเขาแน่นและร้องไห้อีกครั้ง

เวลาผ่านไปนาน เสียงร้องไห้จึงค่อยๆหยุดลง

"แม่ของฉันเล่าเรื่องพ่อของฉันให้ฉันฟังหมดแล้ว... ตอนนี้ดูเหมือนว่าฉันจะโทษคุณไม่ได้แล้วจริงๆ"

“เขายอมที่จะตาย...”

“แม่บอกว่าเขาตายอย่างลูกผู้ชาย ฉันควรที่จะภูมิใจในตัวเขา”

"แต่ฉัน... เสียใจจริงๆ ฉันคิดถึงเขามาก"

ฉินเทียนพูดไม่ออกและกอดหญิงสาวไว้ในอ้อมแขนแน่นโดยไม่รู้ตัว

สายลมเอื่อยๆ และทะเลสาบเป็นประกายระยิบระยับ พระจันทร์เปรียบเหมือนตะขอเงิน

ทั้งสองกอดกันแน่น คนหนึ่งพยายามอย่างเต็มที่เพื่อให้ความอบอุ่นด้วยอ้อมกอดของเขา และอีกคนหนึ่งพยายามอย่างเต็มที่เพื่อให้ได้รับความอบอุ่นจากอ้อมกอด

ในขณะนี้ไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกับความสัมพันธ์ระหว่างชายและหญิงแต่เป็นเพียงการเอาใจใส่ตามธรรมชาติระหว่างผู้คน

หลิวชิงเหยาดูเหมือนจะถูกเก็บกดมานาน และมีหลายสิ่งในใจที่อยากจะพูด

ขณะที่สะอื้น เธอพึมพำคำสารภาพของเธอเป็นระยะๆ

“ตอนนี้ฉันรู้แล้วตั้งแต่แรกฉันไม่ได้เกลียดคุณจริงๆ...”

“ฉันบังคับตัวเองให้เกลียดคุณและแก้แค้นกับคุณ แค่ไม่อยากยอมรับความจริงที่ว่าหลิวเช่อตายแล้ว…”

"ตราบใดที่ฉันไม่เลิกล้างแค้น ชีวิตของเขาในชีวิตของฉันก็จะไม่มีวันสิ้นสุด เขายังคงอยู่ในโลกของฉัน..."

"ดูเหมือนว่าเขาสิงบนตัวคุณแล้ว ถ้าฉันยังคงหาทางแก้แค้นจากคุณฉันก็ยังคงสัมผัสได้ถึงการมีอยู่ของเขา..."

"คุณเข้าใจฉันไหม?"

ฉินเทียนกระซิบ: "ฉันเข้าใจ"

ความรักจากไปแล้ว แต่ความเกลียดชังยังคงดำเนินต่อไป

กล่าวอีกนัยหนึ่ง นี่เป็นความคิดเดียวที่ทำให้หลิวชิงเหยามีชีวิตอยู่ได้มาเป็นเวลานาน

เมื่อเธอเลิกแก้แค้นก็เท่ากับยอมรับความจริงที่ว่าหลิวเช่อตายแล้ว

ตอนนี้ฉินเทียนเข้าใจแล้วว่าทำไมหลิวชิงเหยาถึงบอกให้เขากอดเธอแทนหลิวเช่อ

เธอต้องการสัมผัสความอบอุ่นของหลิวเช่อเป็นครั้งสุดท้าย

แม้ว่าหลิวเช่อต้องการที่จะตายด้วยตัวเอง แต่สารพิษในร่างกายของเขาก็สะสมอยู่นาน หากเขาไม่ตายก็จะมีชีวิตอยู่ต่อได้ไม่นาน แต่ฉินเทียนก็รู้สึกผิดอยู่ดี

ก่อนหน้านี้ หลินหลงปิดบังหลิวชิงเหยา ก็เพื่อช่วยเป่ยเจียงและฉินเทียน

ตอนนี้เจ็ดเมืองทางใต้ก็รวมกันแล้ว ไม่จำเป็นต้องปิดบังอีกต่อไป

หลิวชิงเหยานัดฉินเทียนมาวันนี้ ก็เพื่อจบสิ้นเรื่องอดีต

ฉินเทียนมองไปที่พระจันทร์เสี้ยวจางๆ ที่ฝังอยู่ในส่วนลึกของท้องฟ้าเมื่อเมฆลอยกระจายตัวออก พระจันทร์เสี้ยวดูเหมือนจะสว่างขึ้น

เหมือนเมล็ดพันธุ์ใหม่ที่เปี่ยมไปด้วยชีวิตชีวา

นี่ไม่ใช่การเริ่มต้นชีวิตใหม่หรือ?

เมื่อนึกถึงสิ่งนี้ เขาก็อดยิ้มไม่ได้และพูดว่า "เธอกำหนดวันแต่งงานกับคุณชายจี้แล้วหรือยัง"

“พวกเธอทั้งสองคนเป็นเพื่อนของฉัน จู่ๆฉันก็กังวลว่าฉันต้องให้ของขวัญสองชิ้นไหม?”

“ฉันไม่ได้ทำแบบนั้น!” ฉินเทียนดูหดหู่

ทันใดนั้นเขาก็ค้นพบว่า ผู้หญิงในโลกนี้โดยเฉพาะผู้หญิงสวยนั้น รับมือยากกว่าศัตรูอีกมาก

ถ้าเขาอยู่ต่อไป เขากลัวว่าตัวเองจะพูดไม่รู้เรื่องแล้วจริงๆ

"ไปกันเถอะ ไปกันเถอะ!"

“ฉันจะกลับไปนอน!”

“พรุ่งนี้เช้าตรู่ ฉันต้องรีบกลับไปหลงเจียงเพื่อพบภรรยาของฉัน!”

หลิวชิงเหยาตะคอกและจ้องมองไปที่ฉินเทียน

"แสแสร้ง!"

จากนั้นด้วยความโกรธเธอจึงลงไปชั้นล่างก่อน แม้ว่าเธอจะตั้งใจแกล้งฉินเทียนเท่านั้นแต่เธอก็รู้สึกผิดหวังเล็กน้อย

ตัวเองไม่มีเสน่ห์จริงๆเหรอ? ผู้ชายคนนี้ช่างเฉยเมยเสียจริง!

ช่างเป็นความล้มเหลวเสียจริง

เมื่อนึกถึงสิ่งนี้ เธอกลับมาด้วยความโกรธและกอดแขนของฉินเทียนแน่น

ดูเหมือนจะกลับไปเป็นเหมือนเดิมเหมือนตอนที่พบกันครั้งแรกในหอชงเซียว

เดินออกจากอาคารจิ่นซิ่วแล้ว เธอก็ยังไม่ปล่อยแขนของฉินเทียน เธอถามเรื่องเกี่ยวกับลิเหลียงอย่างอยากรู้อยากเห็น ถามว่าทำไมลิเหลียงถึงเปลี่ยนร่างได้

ร่างกายของเธอเกาะติดกับฉินเทียนโดยไม่รู้ตัว

ฉินเทียนเองก็ไม่ได้สนใจเช่นกัน ในขณะนี้หลิวชิงเหยาเป็นเหมือนน้องสาวของเขา

เขาอยากจะพูดอะไรบางอย่าง แต่ทันใดนั้นเขาก็เห็นร่างหนึ่งยืนอยู่ใต้ต้นหลิวอยู่ไกลๆ

เขาอดไม่ได้ที่จะเบิกตากว้าง

หลิวชิงเหยาสังเกตเห็นบางอย่างที่แปลกๆ และได้มองตามการจ้องมองของฉินเทียน เมื่อเห็นบุคคลนั้น เธอตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง ราวกับถูกไฟฟ้าช็อต เธอรีบปล่อยแขนของฉินเทียน

"ฉันไปก่อนนะ!"

เธอก้มศีรษะลงและรีบเดินไปทางตรงข้าม

จากนั้นฉินเทียนก็เห็นรถสีแดงจอดอยู่ในเงามืดในระยะไกล น่าจะเป็นเธอขับรถมาที่นี่

จนกระทั่งหลิวชิงเหยาขึ้นรถแล้วจากไป ฉินเทียนลังเลอยู่ครู่หนึ่งก่อนที่จะเดินไปหาจี้ซิง