บัญชามังกรเดือด นิยาย บท 734

เมื่อเห็นเถียโถวถูกถีบจนกระเด็นออกไปแล้ว ทุกคนต่างก็ตกตะลึงกันไปหมด

ฉินเทียนยังคงให้ความสนใจกับสถานการณ์รบเบื้องหน้าอยู่ตลอด และยังกำเข็มเทพในมือไว้จนแน่น เขารู้ดีว่าหูเฟยเกลียดหยางต้าวจนเข้ากระดูกดำ

เป็นไปไม่ได้ที่จะไม่ปล่อยให้เขาลงมือด้วยตัวเอง

เลยจำเป็นต้องให้โอกาสเขาได้ระบายความแค้นเสียบ้าง

แต่เขาก็รู้ดีว่า หูเฟยไม่ใช่คู่ต่อสู้ของหยางต้าว ดังนั้นฉินเทียนเลยเตรียมพร้อมไว้นานแล้ว หากหยางต้าวมีทีท่าจะลงมือฆ่าหูเฟยแล้วล่ะก็ ก่อนถึงเวลานั้น เข็มเทพของเขาจะปักลงไปที่คอของหยางต้าวทันที

โชคดีที่ หยางต้าวแค่ถีบหูเฟยจนกระเด็นออกไปแค่นั้น

ฉินเทียนก้าวออกไปหนึ่งก้าว เอามือโอบหลังหูเฟย และปล่อยพลังออกมา

หูเฟยค่อยๆ ลงสู่พื้นอย่างนุ่มนวล แววตาหลังหน้ากากเหล็กนั้น ยังคงเต็มไปด้วยความหวาดกลัว

“มิน่าหล่ะ แกถึงได้ใส่หน้ากากเหล็กมาตลอด ที่แท้แกก็คือ___”

หยางต้าวเดาตัวตนของหูเฟยออก และกำลังจะพูดอะไรบางอย่างต่อ

“ชิมหมัดกูสักหน่อยเป็นไง!”

อีกด้านหนึ่ง ในที่สุดโอกาสที่เฟ่ยเทียนอิงรอคอยก็มาถึง เขาทนไม่ไหวอีกต่อไป กำปั้นของเขาราวกับปืนใหญ่เหล็ก พุ่งเข้าใส่หยางต้าวทันที

หยางต้าวไม่รอช้า รีบหลีกตัวหลบ ตอนที่เขาเห็นเฟ่ยเทียนอิงเป็นครั้งแรก เขาก็รู้สึกกระวนกระวายใจขึ้นมา

เขารู้ดีว่านี่คือคู่ต่อสู้ที่ไม่ธรรมดา

“พวกแกมังกรซ่อนรูปจะสู้แบบเวียนเทียนกันหรือไง? วันนี้ไม่ว่าพวกแกจะมีคนมากแค่ไหน กูจะอยู่สู้จนถึงที่สุด!”

“สามปีก่อน กูฆ่าหูชิงหยุนจนตาย วันนี้กูก็จะฆ่าพวกแกให้ตายเหมือนกัน!”

เขาตะโกนเสียงดังและออกต่อสู้ไปพร้อมกับเฟ่ยเทียนอิง

เฟ่ยเทียนอิงเองก็ตะโกนร้องเช่นเดียวกัน

“กูจะสู้กับเขาแบบตัวต่อตัว!”

“ใครกล้าช่วย กูจะจัดการกับมัน!”

เมื่อได้ยินคำพูดของเฟ่ยเทียนอิงและฉินชวนแล้ว สมาชิกของมังกรซ่อนรูปที่อยู่รอบๆ นั้น ต่างก็โห่ร้องด้วยความตื่นเต้น

คนกลุ่มนี้ล้วนแต่เป็นผู้มีฝีมือที่ฉินชวนอบรมและคัดเลือกมา ซึ่งเป็นบุคคลสำคัญที่มีความสามารถและเป็นจิตวิญญาณที่แท้จริงของมังกรซ่อนรูป

ก่อนหน้านี้ แม้ว่าพวกเขาถูกไป๋เลี่ยนและคนอื่นๆ กดขี่ข่มเหง แต่เพื่อการอยู่รอด พวกเขาเลยจำเป็นที่จะต้องเชื่อฟัง

แต่สายเลือดที่อยู่ในหัวใจนั้น ไม่เคยเลือนหายจางไปไหนเลย

เมื่อฉินชวนตะโกนขึ้น พวกเขาก็รีบยืนขึ้นและตอบสนองทันที

ส่วนเฟ่ยเทียนอิงเป็นตัวแทนของความแข็งแกร่งและความภูมิใจของมังกรซ่อนรูป

“ตาแก่เฟ่ยผู้ยิ่งใหญ่!”

“ฆ่ามันให้ตาย!”

“ฆ่าไอ้สารเลวที่ไม่มีความเป็นคนแบบนี้ให้ตายไปซะ!”

“มังกรซ่อนรูปของพวกเราเป็นกรรมที่ตามสนองคนพวกนี้ ฆ่ามัน!”

“ตาแก่เฟ่ยสู้ๆ!”

ท่ามกลางภูเขาคำรามทะเลบ้าคลั่ง ความกล้าหาญอย่างฮึกเหิมของเฟ่ยเทียนอิงฝ่ามือเทวราช ทำให้เกิดลมพายุ เขาโจมตีจนหยางต้าวพ่ายแพ้ไปในที่สุด

ฉินเทียนเฝ้าดูอยู่สักครู่ ก็เห็นว่าหยางต้าวถูกเฟ่ยเทียนอิงกำราบอย่างสิ้นเชิงแล้ว

รวมทั้งรอบๆ ยังมีฉินชวน กับผู้มีฝีมือที่ในมือล้วนถือปืนอยู่อีกราวๆ สิบกว่าคน ยังไงซะหยางต้าวก็คงหนีไปไหนไม่พ้นแน่นอน

ในเมื่อทุกคนอยากมีส่วนร่วมกับเหตุการณ์นี้ งั้นก็ปล่อยให้พวกเขาเล่นกันต่อไปก็แล้วกัน

เขาเองก็ไม่มีกะจิตกะใจจะดูการต่อสู้อยู่แล้ว เขาอุ้มเหลิ่งหยุนและรีบเดินไปทางบ้านไม้หลังนั้น

แม้ว่าการหายใจของเหลิ่งหยุนจะคงที่แล้ว แต่เขาก็ยังไม่ฟื้นคืนสติ และนั่นคือเรื่องที่ฉินเทียนยังเป็นกังวลอยู่

จะว่าไป เขาอยากจะให้เหลิ่งหยุนรีบฟื้นขึ้นมา เขาอยากจะรู้จากปากเธอว่า เกิดอะไรขึ้นระหว่างที่เดินทางไปตอนเหนือกันแน่

เป็นใครกันแน่ ที่กล้าลงมือทำร้ายเธอ

อาการบาดเจ็บของเหลิ่งหยุน ส่วนใหญ่จะอยู่ที่ด้านหลัง บาดแผลจากมีดยาวราวๆ สิบเซนติเมตร ลึกจนเห็นกระดูก

ฉินเทียนเห็นแล้วก็รู้สึกปวดใจมาก ในใจคิดว่าเด็กสาวคนนี้รักสวยรักงาม ครั้งนี้ไม่รู้ว่าจะทิ้งรอยแผลเป็นไว้ด้วยหรือเปล่า

อย่างไรก็ตามสิ่งที่เหลิ่งหยุนพกติดตัวมาด้วย คือยารักษาบาดแผลที่สามารถช่วยลบรอยแผลเป็นได้ ฉินเทียนหยิบมันออกมา ในเวลานี้ หูรั่วหลันก็เดินเข้ามาพอดี

รั่วหลันเลยช่วยทำแผลให้กับเหลิ่งหยุน

ระหว่างที่ทำแผลอยู่นั้น เหลิ่งหยุนขมวดคิ้วและร้องครวญเบาๆ ด้วยความเจ็บปวดอยู่หลายครั้ง แต่ก็ยังไม่ฟื้นขึ้นมา

“พี่เทียน พี่เหลิ่งหยุนจะไม่เป็นอะไรใช่ไหม?”

“หรือว่าพวกเราจะส่งเขาไปโรงพยาบาลกันดี!” หูรั่วหลันพูดด้วยความเป็นกังวล

“ไม่ต้องหรอก”