บัญชามังกรเดือด นิยาย บท 735

ฉินเทียนรีบเข้าไปดึงหูเฟยให้ลุกขึ้น และพูดเบาๆ ว่า “พี่อะเฟย แกยังไม่พร้อมจะเปิดเผยตัวตนอีกหรือ?”

“เพื่อรั่วหลัน แกควร___”

ท่าทีของหูรั่วหลัน ทำให้ผู้คนต่างรู้สึกสงสารมากจริงๆ ฉินเทียนบอกว่า หากหูเฟยเปิดเผยตัวตนของเขาแล้ว และถ้าหูรั่วหลันรู้ว่าพี่ชายของเขายังมีชีวิตอยู่ล่ะก็ คงต้องดีใจมากแน่ๆ

หูเฟยรีบพูดขึ้นทันทีว่า “ไม่ได้นะ!”

“ฉินเทียน แกเคยรับปากฉันไว้แล้ว ถ้าฉันไม่ยินยอม ยังไงก็ห้ามบอกเด็ดขาด”

“ตกลง” เมื่อเห็นท่าทีลนลานของหูเฟย ฉินเทียนเลยจำเป็นต้องพยักหน้าตอบตกลง

เขารู้ว่า หากไม่สามารถกำจัดเถียโถวออกไปและหากไม่สามารถทำให้หูเฟยกลับมาเป็นเหมือนก่อนได้ เกรงว่าคงเป็นเรื่องยากที่ชั่วชีวิตนี้ของหูเฟยจะเดินออกจากเงามืดได้

……

ผู้หญิงที่ไร้ญาติขาดมิตร คนฟังยังน้ำตาไหล

ทุกคนในที่นั้นต่างมองหูรั่วหลันกันอย่างเงียบๆ ด้วยความรู้สึกที่ยากจะบรรยาย หลายคนเริ่มตาแดงและร้องไห้ตามไปด้วย

ผ่านไปสักพัก ฉินเทียนก็ดึงหูรั่วหลันขึ้นมา เขาแสดงความเสียใจและคอยปลอบแกไปด้วย

หูรั่วหลันเศร้าโศกเสียใจเป็นอย่างมาก เขาโผเข้าไปในอ้อมแขนของฉินเทียน และปล่อยโฮอีกครั้ง

ตอนนี้เธอนับฉินเทียนเป็นญาติเพียงคนเดียวบนโลกนี้โดยไม่รู้ตัว

ฉินชวนเช็ดน้ำตา และป่าวประกาศอีกครั้ง

ทรัพย์สินของสามตระกูลหยางต้าว เว่ยเทียนเหอและ จ้าวคง ทั้งหมดจะถูกส่งคืนสู่ตระกูลหู

ภายใต้ชื่อของหูรั่วหลัน

ธุรกิจจำนวนไม่น้อยของทั้งสามตระกูลหยาง เว่ย จ้าว ถูกแบ่งมาจากตระกูลหู จากการดำเนินกิจการมานานหลายปี บริษัทยังคงขยายไปอย่างไม่หยุดยั้งบนพื้นฐานของธุรกิจเดิม

ก่อนหน้านี้พวกเขาสามคนร่วมกันครอบงำฮั่นจง ตอนนี้ทั้งสามตระกูลกลับคืนสู่ตระกูลหูอีกครั้ง กลายเป็นครอบครัวที่ใหญ่มากครอบครัวหนึ่ง

มันแข็งแกร่งกว่าตระกูลหูตอนที่หูชิงหยุนยังมีชีวิตอยู่ด้วยซ้ำ

ท่านจงโฮ่วพูดเสียงดังว่า “ขอเชิญคุณหนูแสดงความอาลัย!”

“ข้าขอแสดงความยินดีกับคุณหนูที่ได้กอบกู้ธุรกิจของตระกูลหูกลับคืนมา เวลานี้ ข้าขอเชิญคุณหนูขึ้นรับตำแหน่งผู้นำ!”

“ขอส่งมอบตราประทับของผู้นำให้กับคุณหนูอย่างเป็นทางการ!”

ชายชราตัวสั่นเทา โค้งคำนับด้วยความเคารพและส่งมอบตราประทับ

“ขอเชิญคุณหนูแสดงความอาลัย!”

“ขอเชิญคุณหนูขึ้นรับตำแหน่งผู้นำ!”

รองผู้นำทั้งสามกล่าวเสียงดัง

จากนั้น บรรดาเถ้าแก่ที่เหลืออยู่ในที่แห่งนั้น เมื่อได้ทราบเรื่องการก่ออาชญากรรมของหยางต้าวและคนอื่นๆแล้ว และเมื่อเห็นว่าเว่ยเทียนเหอและจ้าวคงถูกประหารชีวิตกับตาตัวเอง พวกเขาต่างก็รู้สึกตื่นตระหนกเป็นอย่างมาก

ตอนนี้ชัดเจนแล้วว่าใครเป็นคนที่เหมาะสมที่สุด

โดยเฉพาะบรรดาคนที่เคยสนับสนุนหยางต้าวและคนอื่นๆ เพื่อเป็นการปกป้องตัวเอง พวกเขาต่างร้องขอชีวิตด้วยความกลัว

ในเวลานั้น ภายในสวนด้านหลังก็เต็มไปด้วยเสียงเรียกร้องเชิญให้คุณหนูขึ้นรับตำแหน่งผู้นำระงมกันไปหมด

หูรั่วหลันรู้สึกตกใจอยู่บ้างเหมือนกัน เขาเงยหน้าขึ้นมองฉินเทียน และพูดอย่างร้อนใจว่า “พี่เทียนฉันไม่รู้เรื่องการทำธุรกิจเลย ก่อนหน้านี้ที่ฉันบอกว่าจะนั่งดำรงตำแหน่งผู้นำ ก็เพื่อแค่การแก้แค้นเท่านั้น”

“ตอนนี้แก้แค้นสำเร็จแล้ว ฉันไม่เป็นผู้นำแล้ว ฉันอยากจะไปตามล่าฆ่าหยางต้าว!”

“ต่อให้สุดหล้าฟ้าเขียว ยังไงฉันก็ต้องฆ่ามันด้วยมือของฉันเองให้ได้!”

ฉินเทียนมองไปยังใบหน้าอันลุกลี้ลุกลนที่อยู่ตรงหน้านั้น ราวกับได้กลับไปเห็นหญิงสาวที่ขี้อายและดื้อรั้นคนนั้นอีกครั้ง

เขาอดไม่ได้ที่จะหัวเราะและพูดว่า “แกโตเป็นผู้ใหญ่แล้วนะ เรื่องบางเรื่อง ต้องกล้าที่จะเผชิญหน้ากับมันสิ”

“หยางต้าวก็ต้องฆ่า ตำแหน่งผู้นำก็ต้องทำเหมือนกัน”

“แล้วก็___” เขาแสดงท่าทางขี้เล่น “แกตอบตกลงไปก่อน บางทีอาจจะอีกไม่นานนัก ฉันมีเรื่องจะเซอร์ไพรส์แกอีกเรื่องหนึ่ง”

หูรั่วหลันเข้าใจความหมายของฉินเทียนผิดไป เมื่อได้ยินที่เขาบอกว่าตนโตเป็นผู้ใหญ่แล้ว เธอถึงมีสติคิดได้ว่า ตนเองยังโผกอดอยู่ในอ้อมแขนของฉินเทียนอยู่เลย

เธอรู้สึกอายและรีบลุกขึ้นยืน สีหน้าของแกแดงก่ำไปหมด

จิตใจของแกรู้สึกสับสนวุ่นวายไปหมด ภายใต้คำร้องขอซ้ำๆ ของจงโฮ่วและคนอื่นๆ ในที่สุดแกก็พยักหน้าตอบรับอย่างไม่เต็มใจ

“ขอแสดงความยินดีกับคุณหนู!”

ที่แห่งนั้นเต็มไปด้วยเสียงโห่ร้องดังสนั่น

“ขอแสดงความยินดีกับคุณหนู!”

“ยินดีด้วยกับคุณฉิน!”

“ยินดีด้วยกับราชาเถียสิบสาม!”

“และยินดีกับหานหลิงด้วยเช่นกัน!”

“แต่ยังไงฉันก็คิดว่า การแต่งงานเป็นเรื่องสำคัญมากในชีวิต ไม่ควรเร่งรีบจนเกินไป ดังนั้นฉันขอประกาศไว้ ณ ที่นี้ว่า งานแต่งงานของราชาเถียสิบสามกับหานหลิง จะถูกจัดขึ้นในอีกหนึ่งเดือนหลังจากนี้!”

“เมื่อถึงเวลานั้น ขอเรียนเชิญทุกท่านมาร่วมดื่มเหล้ามงคลด้วยกันนะครับ!”

“ตกลง!”

“ขอแสดงความยินดีกับราชาเถียสิบสาม และหานหลิง!” เสียงอึกทึกครึกโครมไปทั่วสถานที่แห่งนั้น คนตระกูลหานต่างพากันตื่นเต้นดีใจกันอย่างท่วมท้น

หวังเหล่าหู่รีบวิ่งเข้าไปคุกเข่าลงต่อหน้าและพูดด้วยความหวาดกลัวว่า “ฉันรู้ว่าฉันเป็นคนบาป จะให้ชดเชยมากแค่ไหน ก็ยากที่จะไถ่โทษความผิดนั้นไปได้!”

“แต่ได้โปรดให้โอกาสฉันอีกสักครั้ง!”

“ได้โปรดมอบภารกิจฟื้นฟูคฤหาสน์ให้กับฉันเถอะ”

“แม้ว่าลูกชายของฉันจะไม่ได้เรื่อง แต่บริษัทก่อสร้างโบราณสถานของเขาก็ยอดเยี่ยมมากจริงๆ นะ!”

ฉินเทียนพยักหน้า หวังเป่ายู่ยังมีความฉลาดในการทำธุรกิจอยู่บ้าง บรรดาปรมาจารย์ที่จ้างมาด้วยเงินมหาศาลเหล่านั้น ก็ดูสุขุมและมีความระมัดระวัง มีความสามารถมากพอที่จะได้รับหน้าที่ฟื้นฟูคฤหาสน์แห่งนั้นจริงๆ

“ถ้างั้นก็ดี จากนี้อีกหนึ่งเดือน ราชาเถียสิบสามกับคุณหนูหานจะจัดงานแต่งงานอันยิ่งใหญ่กันที่นี่ ฉันหวังว่าแกคงจะไม่ถ่วงเวลาหรอกนะ!”

หวังเหล่าหู่รีบตอบตกลงทันที

หูเฟยคิดไม่ถึงว่าฉินเทียนจะทำเรื่องนี้โดยพลการ เขาลังเลอยู่ครู่หนึ่ง ก็พูดแย้งขึ้นมาว่า “ฉินเทียน อันที่จริงแล้วฉัน___”

เขารู้สึกว่าตอนนี้เขาไม่คู่ควรกับหานหลิงอีกแล้ว ขอแค่ได้เห็นว่าหานหลิงมีชีวิตที่ดี เขาก็พร้อมที่จะยอมจากไปอย่างเงียบๆ

ฉินเทียนพูดเบาๆ ว่า “พี่อะเฟย ฉันรู้ดีถึงปมในใจของแก”

“วางใจเถอะ ฉันเตรียมการณ์ทุกอย่างไว้หมดแล้ว”

เมื่อเห็นท่าทีที่มั่นใจของเขาแล้ว หูเฟยเลยทำได้เพียงพยักหน้าด้วยความกังวลใจ

เนื่องจากคฤหาสน์จำเป็นที่จะต้องซ่อมแซม ประกอบกับหยางต้าวที่กำลังหลบหนีอยู่ มันจึงเป็นปัจจัยสำคัญที่ทำให้เกิดความไม่มั่นคงอย่างมาก

ดังนั้น ฉินเทียน หูรั่วหลันและคนอื่นๆ เลยจำเป็นต้องพักอาศัยที่สำนักงานใหญ่ของมังกรซ่อนรูปเป็นการชั่วคราว

เมื่อกลับถึงสำนักงานใหญ่แล้ว ฉินชวนกับเฟ่ยเทียนอิงก็รีบออกคำสั่งไปทั่วสารทิศถึงเรื่องเงินรางวัลนำจับหยางต้าว  ตอนนี้เขาเป็นแค่ตั๊กแตนหลังฤดูใบไม้ร่วง คงดิ้นรนเอาตัวรอดได้อีกไม่นาน

เหลิ่งหยุนที่ฟื้นตัวขึ้นมาบ้างแล้ว ในที่สุดเธอก็กัดฟันเล่าเรื่องราวระหว่างการเดินทางไปทางตอนเหนือของเขาออกมา

รวมทั้งสาเหตุที่ได้รับบาดเจ็บอีกด้วย