บัญชามังกรเดือด นิยาย บท 735

ฉินเทียนรีบเข้าไปดึงหูเฟยให้ลุกขึ้น และพูดเบาๆ ว่า “พี่อะเฟย แกยังไม่พร้อมจะเปิดเผยตัวตนอีกหรือ?”

“เพื่อรั่วหลัน แกควร___”

ท่าทีของหูรั่วหลัน ทำให้ผู้คนต่างรู้สึกสงสารมากจริงๆ ฉินเทียนบอกว่า หากหูเฟยเปิดเผยตัวตนของเขาแล้ว และถ้าหูรั่วหลันรู้ว่าพี่ชายของเขายังมีชีวิตอยู่ล่ะก็ คงต้องดีใจมากแน่ๆ

หูเฟยรีบพูดขึ้นทันทีว่า “ไม่ได้นะ!”

“ฉินเทียน แกเคยรับปากฉันไว้แล้ว ถ้าฉันไม่ยินยอม ยังไงก็ห้ามบอกเด็ดขาด”

“ตกลง” เมื่อเห็นท่าทีลนลานของหูเฟย ฉินเทียนเลยจำเป็นต้องพยักหน้าตอบตกลง

เขารู้ว่า หากไม่สามารถกำจัดเถียโถวออกไปและหากไม่สามารถทำให้หูเฟยกลับมาเป็นเหมือนก่อนได้ เกรงว่าคงเป็นเรื่องยากที่ชั่วชีวิตนี้ของหูเฟยจะเดินออกจากเงามืดได้

……

ผู้หญิงที่ไร้ญาติขาดมิตร คนฟังยังน้ำตาไหล

ทุกคนในที่นั้นต่างมองหูรั่วหลันกันอย่างเงียบๆ ด้วยความรู้สึกที่ยากจะบรรยาย หลายคนเริ่มตาแดงและร้องไห้ตามไปด้วย

ผ่านไปสักพัก ฉินเทียนก็ดึงหูรั่วหลันขึ้นมา เขาแสดงความเสียใจและคอยปลอบแกไปด้วย

หูรั่วหลันเศร้าโศกเสียใจเป็นอย่างมาก เขาโผเข้าไปในอ้อมแขนของฉินเทียน และปล่อยโฮอีกครั้ง

ตอนนี้เธอนับฉินเทียนเป็นญาติเพียงคนเดียวบนโลกนี้โดยไม่รู้ตัว

ฉินชวนเช็ดน้ำตา และป่าวประกาศอีกครั้ง

ทรัพย์สินของสามตระกูลหยางต้าว เว่ยเทียนเหอและ จ้าวคง ทั้งหมดจะถูกส่งคืนสู่ตระกูลหู

ภายใต้ชื่อของหูรั่วหลัน

ธุรกิจจำนวนไม่น้อยของทั้งสามตระกูลหยาง เว่ย จ้าว ถูกแบ่งมาจากตระกูลหู จากการดำเนินกิจการมานานหลายปี บริษัทยังคงขยายไปอย่างไม่หยุดยั้งบนพื้นฐานของธุรกิจเดิม

ก่อนหน้านี้พวกเขาสามคนร่วมกันครอบงำฮั่นจง ตอนนี้ทั้งสามตระกูลกลับคืนสู่ตระกูลหูอีกครั้ง กลายเป็นครอบครัวที่ใหญ่มากครอบครัวหนึ่ง

มันแข็งแกร่งกว่าตระกูลหูตอนที่หูชิงหยุนยังมีชีวิตอยู่ด้วยซ้ำ

ท่านจงโฮ่วพูดเสียงดังว่า “ขอเชิญคุณหนูแสดงความอาลัย!”

“ข้าขอแสดงความยินดีกับคุณหนูที่ได้กอบกู้ธุรกิจของตระกูลหูกลับคืนมา เวลานี้ ข้าขอเชิญคุณหนูขึ้นรับตำแหน่งผู้นำ!”

“ขอส่งมอบตราประทับของผู้นำให้กับคุณหนูอย่างเป็นทางการ!”

ชายชราตัวสั่นเทา โค้งคำนับด้วยความเคารพและส่งมอบตราประทับ

“ขอเชิญคุณหนูแสดงความอาลัย!”

“ขอเชิญคุณหนูขึ้นรับตำแหน่งผู้นำ!”

รองผู้นำทั้งสามกล่าวเสียงดัง

จากนั้น บรรดาเถ้าแก่ที่เหลืออยู่ในที่แห่งนั้น เมื่อได้ทราบเรื่องการก่ออาชญากรรมของหยางต้าวและคนอื่นๆแล้ว และเมื่อเห็นว่าเว่ยเทียนเหอและจ้าวคงถูกประหารชีวิตกับตาตัวเอง พวกเขาต่างก็รู้สึกตื่นตระหนกเป็นอย่างมาก

ตอนนี้ชัดเจนแล้วว่าใครเป็นคนที่เหมาะสมที่สุด

โดยเฉพาะบรรดาคนที่เคยสนับสนุนหยางต้าวและคนอื่นๆ เพื่อเป็นการปกป้องตัวเอง พวกเขาต่างร้องขอชีวิตด้วยความกลัว

ในเวลานั้น ภายในสวนด้านหลังก็เต็มไปด้วยเสียงเรียกร้องเชิญให้คุณหนูขึ้นรับตำแหน่งผู้นำระงมกันไปหมด

หูรั่วหลันรู้สึกตกใจอยู่บ้างเหมือนกัน เขาเงยหน้าขึ้นมองฉินเทียน และพูดอย่างร้อนใจว่า “พี่เทียนฉันไม่รู้เรื่องการทำธุรกิจเลย ก่อนหน้านี้ที่ฉันบอกว่าจะนั่งดำรงตำแหน่งผู้นำ ก็เพื่อแค่การแก้แค้นเท่านั้น”

“ตอนนี้แก้แค้นสำเร็จแล้ว ฉันไม่เป็นผู้นำแล้ว ฉันอยากจะไปตามล่าฆ่าหยางต้าว!”

“ต่อให้สุดหล้าฟ้าเขียว ยังไงฉันก็ต้องฆ่ามันด้วยมือของฉันเองให้ได้!”

ฉินเทียนมองไปยังใบหน้าอันลุกลี้ลุกลนที่อยู่ตรงหน้านั้น ราวกับได้กลับไปเห็นหญิงสาวที่ขี้อายและดื้อรั้นคนนั้นอีกครั้ง

เขาอดไม่ได้ที่จะหัวเราะและพูดว่า “แกโตเป็นผู้ใหญ่แล้วนะ เรื่องบางเรื่อง ต้องกล้าที่จะเผชิญหน้ากับมันสิ”

“หยางต้าวก็ต้องฆ่า ตำแหน่งผู้นำก็ต้องทำเหมือนกัน”

“แล้วก็___” เขาแสดงท่าทางขี้เล่น “แกตอบตกลงไปก่อน บางทีอาจจะอีกไม่นานนัก ฉันมีเรื่องจะเซอร์ไพรส์แกอีกเรื่องหนึ่ง”

หูรั่วหลันเข้าใจความหมายของฉินเทียนผิดไป เมื่อได้ยินที่เขาบอกว่าตนโตเป็นผู้ใหญ่แล้ว เธอถึงมีสติคิดได้ว่า ตนเองยังโผกอดอยู่ในอ้อมแขนของฉินเทียนอยู่เลย

เธอรู้สึกอายและรีบลุกขึ้นยืน สีหน้าของแกแดงก่ำไปหมด

จิตใจของแกรู้สึกสับสนวุ่นวายไปหมด ภายใต้คำร้องขอซ้ำๆ ของจงโฮ่วและคนอื่นๆ ในที่สุดแกก็พยักหน้าตอบรับอย่างไม่เต็มใจ

“ขอแสดงความยินดีกับคุณหนู!”

ที่แห่งนั้นเต็มไปด้วยเสียงโห่ร้องดังสนั่น

“ขอแสดงความยินดีกับคุณหนู!”

“ยินดีด้วยกับคุณฉิน!”

“ยินดีด้วยกับราชาเถียสิบสาม!”