บัญชามังกรเดือด นิยาย บท 790

“ไม่เจอฉินเทียนเลยครับ”

“ฉันคิดว่า ฉินเทียนต้องใช้วิธีเดียวกันกับพวกเราแน่นอน โดยแบ่งคนออกเป็นหลายๆ กลุ่ม แล้วส่งคนมารบกวนพวกเรา ส่วนตัวเขาคงนำคนของเขาไปตามหาอิฐฉินยังที่อื่นด้วยตัวเองอย่างแน่นอน”

เมื่อได้ยินคำถามของฉินเปียวแล้ว หลิวเหมิงก็ตอบอย่างเสียงดังด้วยสีหน้าอันนิ่งเฉย

“ใช่ครับ!”หม่าเมี้ยนกลืนน้ำลายเฮือกใหญ่ และตอบอย่างหนักแน่น

“อย่างไรก็ตาม แม้ว่าฉินเทียนจะกระจายกำลังออกเป็นทีม ส่วนเขานำคนออกตามหาอิฐฉินด้วยตัวเอง แต่ยังไงแล้วพวกเขาก็เสียแรงเปล่าอยู่ดี!”

“เขาไม่รู้หรอกว่า คุณชายเปียวได้อิฐฉินมาครอบครองและเป็นผู้โบกธงแห่งชัยชนะไปนานแล้ว”

“ยินดีกับชัยชนะครั้งใหญ่ของคุณชายด้วย!” เลี่ยวเจี๋ยตะโกนด้วยความตื่นเต้น

ฉินเปียวตอบอย่างภูมิใจว่า “แม้ครั้งนี้จะได้รับความเสียหาย แต่สามารถชนะฉินเทียนได้ ต่อให้ต้องเสียสละมากกว่านี้อีกกี่เท่า ยังไงก็นับว่ามันคุ้มค่า ”

“รอฉันได้ไขกระดูกของเขามาก่อนเถอะ จากนั้นจะไม่มีใครหยุดแผนการของฉันได้อีก”

“พวกนายทุกคนล้วนแต่เป็นฮีโร่!”

“หลังจากกลับไปแล้ว ฉันจะตกรางวัลให้อย่างงาม!”

“ขอบคุณมากครับคุณชาย!”

“คุณชาย อย่ารอช้าอีกเลย พวกเรารีบไปกันเถอะ!”

“เอาอิฐฉินไปมอบให้กับท่านอาวุโสถงจิ่ง จากนั้น ปล่อยให้เขาออกหน้า ไปเอาไขกระดูกของฉินเทียนมา!”

ทุกคนต่างโห่ร้องด้วยความดีใจ เมื่อนึกถึงรางวัลที่จะได้รับ พวกเขารู้สึกว่า ความยากลำบากที่ได้รับก่อนหน้านี้ มันช่างคุ้มค่าเสียเหลือเกิน

พวกเขาห้อมล้อมฉินเปียว และเดินมุ่งหน้าออกไปข้างนอกอย่างมีความสุข

ขอบเขตและระยะเวลาที่ถงจิ่งกำหนดไว้ให้ตั้งแต่ตอนเริ่มต้นของเกมล่าสัตว์ คือรัศมีหนึ่งร้อยกิโลเมตร กับเวลาอีกเจ็ดสิบสองชั่วโมง

ภายในหนึ่งร้อยกิโลเมตรนี้ สถานที่ที่โหดที่สุด คือหุบเขาหมาป่านั่นเอง ส่วนตำแหน่งของหุบเขาหมาป่านั้น มันก็อยู่ใกล้กับด้านในสุดด้วยเช่นกัน

ตอนขาไปฉินเปียวและคนอื่นๆ รีบมุ่งหน้าไปยัง หุบเขาหมาป่า สมาชิกทั้งหมดต่างเต็มเปี่ยมไปด้วยพลัง แถมยังไม่มีอุปสรรคใดๆ ตอนนั้นพวกเขายังใช้เวลาตั้งสิบกว่าชั่วโมงเลย

แต่ตอนนี้เมื่อนึกถึงขากลับ หลังจากผ่านการต่อสู้อย่างดุเดือดเป็นเวลานาน ทุกคนต่างรู้สึกอ่อนแรงกันไปหมด ฉะนั้นคงใช้เวลาไม่น้อยไปกว่าตอนขามาแน่นอน

โชคดีที่ ยังพอมีเวลาอีกเหลือเฟือ พวกเขาได้อิฐฉินมาและกุมชัยชนะเอาไว้ได้แล้ว เลยไม่ต้องรีบร้อนอะไรมากนัก

วันนี้เป็นวันที่สามแล้ว

พระอาทิตย์ขึ้น และความอบอุ่นของแสงอาทิตย์ก็ปกคลุมไปทั่วภูเขาต้าหวางอย่างสุดลูกหูลูกตาอีกครั้ง เหลือเวลาอีกเพียงสองชั่วโมงสุดท้ายก่อนที่การแข่งขันจะสิ้นสุดลง

ในที่สุด พวกเขาก็เดินทางมาถึงปากทางภูเขาต้าหวางด้านนอกของหุบเขาฮุ่ยเฟิง

“คุณชาย ถ้าผ่านหุบเขาฮุ่ยเฟิงไป ก็ถือว่าออกจากภูเขาแล้ว!”

“พอคิดว่าฉินเทียนและคนของเขายังตามหาของกันอยู่ในเขา เหมือนแมลงวันไม่มีหัว ดูเลื่อนลอยไม่มีหลักแหล่ง ฉันรู้สึกมีความสุขจัง!”

“จริงด้วย คุณชายช่างฉลาดหลักแหลมซะเหลือเกิน!”

“ฉินเทียนคิดจะต่อสู้กับคุณ ดูเขาช่างไร้เดียงสาเสียเหลือเกิน!”

“ขยะยังไงก็เป็นขยะอยู่วันยังค่ำ! เปลี่ยนธาตุแท้ของมันไม่ได้หรอก!”

เลี่ยวเจี๋ย หลิวเหมิงกับหม่าเมี้ยนหัวหน้าทีมทั้งสามคน ดีใจกันอย่างลิงโลด ต่างประจบสอพลอกันไม่หยุด

ฉินเปียวกำลังจะพูดอะไรบางอย่าง แต่จู่ๆ เขาก็ขมวดคิ้วและถามด้วยความสงสัยว่า “พวกเธอได้กลิ่นอะไรไหม?”

“มันโชยมาจากด้านหน้าของหุบเขาฮุ่ยเฟิง”

กลิ่นหรือ?

ทุกคนต่างชะงักไปชั่วขณะ ผู้ที่มีจมูกเป็นเลิศก็เริ่มมีปฏิกิริยาขึ้นมา

“กลิ่นเนื้อย่าง?”

“จริงด้วย กลิ่นเนื้อย่าง!”

“คุณชาย มีคนกำลังปิ้งย่างเนื้อกันอยู่ข้างหน้า กลิ่นหอมมากเลย!”

ลมโชยมา และลมนั้นก็หอบเอากลิ่นหอมๆ อันยั่วยวนของเนื้อย่างมาด้วย จนชายกลุ่มหนึ่ง กลืนน้ำลายลงคอเฮือกใหญ่ทันที

คร็อก!

คร็อกคร็อก!

เสียงแปลกๆ ดังขึ้น ทุกคนต่างก้มหน้าลงด้วยความเคอะเขิน เพราะเสียงที่ได้ยินคือเสียงท้องร้องของพวกเขานั่นเอง

การเข่นฆ่าและการวิ่งหนีอย่างสุดชีวิตราวๆ เกือบเจ็ดสิบชั่วโมง พวกเขาแทบจะไม่ได้พักผ่อนกันเลย แม้แต่อาหารยังได้กินแค่เพียงอาหารแห้งไม่กี่คำ กับน้ำอีกนิดหน่อยเท่านั้น

นั้นเป็นแค่การเพิ่มกำลังได้นิดหน่อยแค่นั้น มันไม่ทำให้อิ่มท้องเลยสักนิด

เมื่อเทียบกับกลิ่นหอมๆ ของเนื้อย่างแล้ว ช่างแตกต่างกันราวสวรรค์กับนรกเสียจริง

“ใครกำลังย่างเนื้ออยู่หน่ะ?” สีหน้าของฉินเปียวมีท่าทีจริงจัง

เลี่ยวเจี๋ยตอบอย่างตื่นเต้นว่า “ฉันรู้แล้ว ต้องเป็นราชาถงจิ่งแน่ๆ!”

“ท่านอาวุโสผู้นั้นจะต้องรู้ว่าคุณชายได้รับชัยชนะกลับมา เลยคิดอยากประจบคุณชาย ดังนั้นจึงให้คนเตรียมย่างเนื้อเอาไว้ให้ข้างหน้า!”