บัญชามังกรเดือด นิยาย บท 80

“บัญชาพญายมบ้าอะไร ผมดูก็คือแก๊งค์ปีศาจลับ ๆ ล่อ ๆ ！”

“แสร้งทำเป็นเร้นลับซับซ้อนทำให้ใจเกิดความตื่นตระหนก！”

“ผู้นำจิน พันธมิตรฉู่ของพวกคุณคงจะไม่ยอมแพ้ใช่ไหม？”

“ถ้าเป็นอย่างนั้น ผมฮันชานดูถูกพวกคุณ！”

ในความเงียบสงัดเป็นบริเวณได้ระเบิดเสียงที่โมโหหนึ่งขึ้นมา

ฮันซานโกนผมทรงสกินเฮดส ใส่เครื่องแต่งกายพระ คือลูกศิษย์ฆราวาสที่โดดเด่นมากของวัดเส้าหลินคนหนึ่ง

เผชิญหน้าต่อคำสาปของบัญชาพญายม พันธมิตรฉู่เตรียมที่จะทำยังไง？ คนที่เหลือทั้งหมดก็มองไปทางจินหรงแล้ว

จินหรงพูดอย่างตื่นเต้น“พันธมิตรฉู่ของผมไม่มีคนรักชีวิตกลัวตาย！”

“เวลาแรกที่พบป้ายผมก็ปรึกษากับรองผู้นำสองสามท่าน เรียกรวมผู้ที่มีฝีมือสูงทั้งหมดของพันธมิตรฉู่พวกเราอย่างเร่งด่วนแล้ว”

“อีกทั้งส่งบัตรเชิญไปให้ทุกท่าน”

“พวกพร้องทุกท่านต่างก็เป็นคนที่มีฝีมือยอดเยี่ยมและพลังที่น่ากลัวด้านหนึ่ง”

“ตอนนี้ ผมจินหรงเป็นตัวแทนพันธมิตรฉู่เรียนเชิญทุกท่านเข้าสู่สงครามขจัดมารครั้งนี้อย่างเป็นทางการ！”

“ขุดรากถอนโคนพลังปีศาจที่อยู่เบื้องหลังบัญชาพญายม คืนความสุขสงบให้แก่สังคมยุทธภพ！”

สมแล้วที่เป็นผู้นำของพันธมิตรฉู่ พลังของจินหรงสะเทือนหลังคา

“พันธมิตรฉู่ของพวกเราต่อสู้จนถึงที่สุด！”

“ปกป้องพันธมิตรฉู่ไม่ถอยตลอดกาล！”

“สาบานจะร่วมเป็นร่วมตายกับพันธมิตรฉู่！”

ข้างในห้อง ศูนย์กลางสมาชิกของพันธมิตรฉู่เหล่านั้นร้องตระโกนเสียงดังเต็มไปด้วยความโกรธ พลังแข็งแกร่งมาก

จินหรงพยักหน้าอย่างพอใจเปลี่ยนหัวข้อพูด“แน่นอน”

“ยังไงบัญชาพญายมก็มีพลังที่น่ากลัวนานแล้ว เอาตามที่รู้ถึงตอนนี้ยังไม่มีคนไหนองค์กรไหนสามารถหลุดพ้นการลงโทษของมันได้”

“ดังนั้นเรื่องเกี่ยวข้องกับชีวิตของคนทั้งหมดในครอบครัว ผมจินหรงไม่บังคับอย่างเด็ดขาด”

“ทุกท่านยินยอมอยู่ต่อ ผมจินหรงเป็นตัวแทนพันธมิตรฉู่ สองมือยินดีต้อนรับ”

“ตอนนี้อยากที่จะออกไปผมก็จะไม่พูดมากอย่างเด็ดขาด”

“ทุกท่าน คิดใตร่ตรองให้ชัดเจนแล้วค่อยตัดสินใจ”

“เพราะว่าต่อไปนี้ผมก็ต้องแสดงป้ายชิ้นนั้นออกมาแล้ว ขอแค่เห็นป้ายนี้แล้วพวกเราก็คือคนที่อยู่บนเรือลำเดียวกันแล้ว”

ช่วงเวลาที่สำคัญใกล้จะมาถึงแล้ว สถานที่นั้นมีความเงียบสงบชั่วขณะ

ทุกคนต่างก็รู้เห็นบัญชาพญายมก็เท่ากับผู้ที่เห็นมีส่วนด้วย คิดที่จะถอนตัวอีกก็ไม่มีทางแล้ว

ตอนนี้เป็นโอกาสสุดท้าย

“คิดรวมผมคนหนึ่ง！”

“ไอ้แก๊งค์พวกนั้นไม่มาก็ช่างแต่ถ้ากล้ามาผมบิดหัวสมองของพวกมัน！”ฮันชานตบหน้าอกพูดเสียงดัง

“ใช่ สู้ตายกับพวกมันแล้ว！”

“ผมไม่เชื่อบนโลกนี้จะมีพญายมจริง ๆ ！”

“ถึงจะมี พวกเราทำถูกต้องชอบธรรมจะกลัวอะไร！”

คนที่เหลือก็ทยอยพูดสนับสนุน

สุดท้ายเหลือเพียงหยางจื้อเจี๋ยอีกทั้งลูกศิษย์สองสามคนของสถานที่ฝึกศิลปะการต่อสู้ของเขา

จินหรงยิ้มเย็นชาพูด“อาจารย์หยาง คุณเป็นผู้นำของเขตแดนศิลปะการต่อสู้ในมณฑลนี้ของพวกเรา ตอนนี้ก็รอประโยคหนึ่งของคุณแล้ว”

สีหน้าของหยางจื้อเจี๋ยเขียวแดงแล้ว

สุดท้ายเขากัดฟันแล้ว พูดเสียงดังว่า“ผมก็อายุปูนนี้แล้ว ก็มีชีวิตพอนานแล้ว！”

“สู้ตายกับผีน้อยเหล่านั้น กลัวอะไร？”

“เพียงแต่”

ในขณะที่ทุกคนต่างก็คิดว่าต้องการสาบานประกาศเข้าร่วมนั้นเขาเปลี่ยนหัวข้อพูด พูดว่า“ผมต้องคิดใตร่ตรองแทนพวกเด็กเหล่านี้นะ！”

“ทุกท่าน ไม่ใช่ผมไม่อยากเข้าร่วมแต่ลูกศิษย์สองสามคนนี้ของผม พวกเขายังหนุ่มบางคนยังไม่บรรลุนิติภาวะบางคนก็เพิ่งแต่งงาน”

“ถ้าหากผมตายแล้ว พวกเขาก็กลายเป็นเด็กที่ไม่มีแม่แล้ว”

“ทุกท่าน ขอโทษด้วยผมชีวิตแก่นี้ต้องอยู่ต่อเพื่อดูแลเด็กเหล่านี้”

“พวกเรากลับ！”

คิดไม่ถึงว่าเขาจะนำลูกศิษย์สองสามคนหันเดินออกไปที่หน้าประตูอย่างร้อนรน

ข้างในห้องมีเสียงถอนใจดังขึ้นมาแถบหนึ่ง

“พวกเราก็ไม่เข้าร่วมแล้ว”

ได้รับผลกระทบจากหยางจื้อเจี๋ย นอกจากนี้มีผู้ช่วยที่ถูกเชิญมาสองสามคนก็ก้มหน้าเดินตามออกไปแล้ว

จินหรงพูดเสียงดัง“เปิดประตู！”

“ส่งอาจารย์หยางและชายชาตรีทุกท่านออกไป”

ประตูใหญ่เปิด ด้านนอกไม่รู้ฝนตกขึ้นมาตั้งแต่เมื่อไหร่

น้ำฝนของต้นฤดูใบไม้ร่วงทำให้คนรู้สึกถึงความหนาว ภายใต้แสงไฟที่สลัวเปิดเผยลมหายใจที่มืดมน

ทันใดนั้นดวงตาของฉินเทียนก็กระพริบเล็กน้อย