บัญชามังกรเดือด นิยาย บท 817

"พวกนายไม่เป็นไรใช่ไหม?"

เมื่อมองไปที่หวงพานและจี้ตูนั้นสองมือของพวกเขามีเลือดไหลอาบเต็มไปหมด ในสายตาของจี้ซิงนั้น พลางแสดงถึงท่าทีกังวลออกมาในทันที

“ ไม่เป็นไรครับ!"

“เป็นข้าน้อยที่ไร้ความสามารถ ทำให้นายน้อยได้รับความอับอาย นายน้อยได้โปรดลงโทษผู้น้อยด้วยครับ!”

ทั้งสองคนพลันคุกเข่าลงต่อหน้าจี้ซิงด้วยท่าทีรู้สึกผิด

ใบหน้าของจี้ซิงมืดมนเป็นอย่างมากบรรยากาศรอบด้านของเขา พลันมีแต่เสียงโห่ร้องเพื่อเฉลิมฉลองให้กับผู้ชนะ ในสายตาของจี้ซิงนั้น จึงเต็มไปด้วยกลิ่นอายฆ่าฟันอย่างไม่อาจปิดมิด

“นายน้อยหลงขอรับ!”

หยางซงพลางตัวสั่นเทาและพูดออกมาด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาว่า "ท่านคิดจะทำเช่นไรต่อไปดีครับ?"

"ท่านต้องการล้างเลือดด้วยเลือดที่นี่หรือไม่?"

"มิสู้ นายน้อยหลงรีบโทรเรียกนักสู้ฝีมือดีจากเมืองหลวงมาที่นี่ล่ะขอรับ!"

จี้ซิงเพียงชำเลืองมองไปที่หยางซงด้วยความเย็นชา พลางพูดตะคอกใส่ว่า "กลับไปค่อยว่ากัน!"

จี้ซิงพลางลุกขึ้นและก้าวเท้าออกไปในทันที

ด้านหลังพลันมีช่ายเสี่ยวซานผิวปากตามไปด้วยท่าทีเยาะเย้ย

หยางซงที่เดินตามหลังจี้ซิงไปด้วยใจที่เต้นตุ้ม ๆ ต่ำ ๆพลางคิดคร่ำครวญว่า การที่นายน้อยหลงโมโหเช่นนี้ นับว่าเป็นเรื่องดี !

ช่ายเสี่ยวซานเองอย่าได้ใจไป!

หากแกรู้อำนาจที่แท้จริงของนายน้อยหลงแล้วละก็ ถึงเวลานั้นแกร้องไม่ออกแน่

เมื่อกลับถึงโรงแรมพร้อมกับปิดประตูห้องลงแล้วนั้น หยางซงพลางนำเสนอแผนการล้างแค้นออกมาด้วยท่าทีตื่นเต้นอีกครั้ง พลางคะยั้นคะยอให้จี้ซิงโทรหาเหล่านักสู้ฝีมือดีคนอื่น ๆ หรือหว่านล้อมให้ใช้พลังลึกลับเพื่อล้มล้างตระกูลช่ายเสีย

จี้ซิงพลางพูดออกมาอย่างเย็นชาว่า "แพ้ก็คือแพ้"

“เดิมพันแพ้แล้วก็ต้องยอมรับผลที่ตามมา หรือแกอยากจะให้ฉันโดนคนทั้งโลกหัวเราะเย้ยงั้นเหรอ?”

“ว่าฉันแพ้ไม่ได้?”

หยางซงพลันตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง พร้อมกับพูดออกมาอย่างไม่แน่ใจว่า "หรือว่า ท่านคิดจะพอแค่นี้?"

จี้ซิงพลางพูดออกมาอย่างเย็นชาว่า "นายน้อยเช่นฉัน ไม่เคยได้รับความอับอายขนาดนี้มาก่อนในชีวิต แน่นอนว่าฉันจะไม่ยอมปล่อยมันไปแค่นี้แน่ ๆ "

"เรื่องนี้จะต้องมีคนชดใช้"

หยางซงพลันเอ่ยออกมาด้วยท่าทีตื่นเต้นว่า "ใครหรือ?"

“ไม่ว่านายน้อยหลงต้องการจัดการใครก็ตาม ข้าจะยอมเป็นเบี้ยรับใช้ท่านเอง!”

“จริงหรือ?" จี้ซิงพลันยิ้มเยาะออกมา ทันใดนั้นจี้ซิงพลันคว้าคอเสื้อของหยางซงเอาไว้และยกตัวมันขึ้นมาในทันที

ผลัวะ!

ผลัวะ!

หลังจากตบติดต่อกันหลายครั้ง วิญญาณภายในร่างของหยางซงราวกับจะหลุดออกจากร่างในทันที

เมื่อมองไปเห็นดวงตาที่โกรธเกรี้ยวของจี้ซิงแล้วนั้น หยางซงพลันรับรู้ได้ถึงลิ่นอายฆ่าฟันที่แฝงออกมา พร้อมกับไม่คิดสนใจความเจ็บปวดบนใบหน้าของตัวเองอีก

“นายน้อยหลง ไว้ชีวิตผมด้วยเถอะครับ!”

“ นายน้อยหลงได้โปรดไว้ชีวิตผมด้วย!”

“ผมไม่รู้ว่าผมทำอะไรผิดไป นายน้อยหลงได้โปรดให้ชี้แนะผมด้วยเถอะ!”

หยางซงพลันคุกเข่าลงบนพื้นและพูดออกมาด้วยความหวาดผวา

จี้ซิงจึงหันไปหยิบกริชเล่มเล็กติดมือมาในทันที พลางกัดฟันพูดออกมาว่า "เดิมที ฉันไม่คิดที่จะเข้าร่วมการแข่งขันเลยแม้แต่น้อยแต่มันเป็นเพราะแก!"

"แกหว่านล้อมให้ฉันเข้าร่วมการเดิมพันการแข่งขันในครั้งนี้ ทั้งยังพูดด้วยว่า หลงซื่อกับหลงอู่สามารถเอาชนะจวี่หยวนได้แน่ สุดท้ายเล่า ?"

“ถ้าไม่ใช่เพราะแก ฉันจะต้องอับอายแบบนี้ไหม?”

“ฉันจะต้องเสียร้อยล้านไปเปล่าประโยชน์อย่างนี้ไหม?”

" หยางซงใช่ไหม? ฉันได้ตรวจสอบทุกอย่างเกี่ยวกับแกและพ่อของแกหมดแล้ว"

“ เอาล่ะ หากแกไม่คิดจะชดใช้ให้กับฉันละก็ ฉันจะทำให้ตระกูลของแกหายไปจากโลกนี้ตลอดกาลเลย!”

หยางซงพลันตกตะลึงไปในทันที

เขาไม่เคยคิดมาก่อนเลย ที่จี้ซิงบอกว่าจะต้องมีคนชดใช้ให้กับสำหรับเรื่องนี้ คนผู้นั้นก็คือเขา!

รอมาจนครึ่งค่อนวัน ตัวตลกที่แท้จริงก็คือเขางั้นเหรอ!

“ฉันให้เวลาแกครึ่งชั่วโมง ถ้าแกคิดหาทางแก้ปัญหาไม่ออกละก็ แกจบเห่แน่”

“อย่าทำให้มือของฉันต้องแปดเปื้อนด้วย!”

จี้ซิงพลางพูดออกมาอย่างเย็นชา เพียงชั่วพริบตาเดียว กริชในมือของจี้ซิงก็ถูกตอกลงบนโต๊ะตรงหน้าหยางซงในทันที

เมื่อมองไปเห็นแสงไฟบนกริชที่ส่องออกมาด้วยความเย็นชานั้น ทำเอาหยางซงถึงกับหน้าซีดเผือด

ตอนนี้เขารู้แล้วว่า จี้ซิงกลัวเสียหน้าตัวเองเป็นอย่างมากดังนั้นมันจึงเป็นไปไม่ได้เลยที่เขาจะยอมเอาผู้มีฝีมือมากมายจากเมืองหลวงมาแก้แค้นด้วยเรื่องแค่นี้

ถ้าอย่างนั้น เขาควรจะทำอย่างไรดี?

ในตอนนี้มันไม่ได้มีแต่ชีวิตหรือความเป็นความตายของเขาเท่านั้นแต่มันคือความเป็นความตายของตระกูลของเขา

"ยาตัวนี้ มันถูกเผยแพร่กระจายไปในแวดวงที่เป็นความลับและในหมู่คนที่คุ้นเคยกันเท่านั้นครับ"

"เมืองหลวงจึงเป็นพื้นที่ต้องห้ามที่ไม่สามารถนำสิ่งนี้เข้าไปเผยแพร่ได้หากนายน้อยหลงจะไม่รู้เรื่องนี้ย่อมเป็นเรื่องปกติ"

จี้ซิงพลางเอ่ยเยาะเย้ยขึ้นมาว่า "ของอยู่ที่ไหนล่ะ? เอาออกมาให้ฉันดูหน่อย"

“ถ้ามันน่าอัศจรรย์อย่างที่แกพูดจริง ๆ ฉันอาจพิจารณาปล่อยตัวแกไปสักครั้ง”

หยางซงกล่าวออกมาด้วยใบหน้าที่ขมขื่นว่า "ของที่อยู่ในมือผมหมดสต๊อกไปแล้วครับ"

“แกกล้ามาเล่นลิ้นกับฉันเหรอ?”

"ฉันจะฆ่าแก!"จี้ซิงพลันเลิกคิ้วขึ้น พร้อมกับหยิบกริชขึ้นมาในทันที

"อย่า!"

“นายน้อยหลง ฟังผมก่อนเถอะครับ!”

"ผมมีเส้นสาย แต่มันอาจจะต้องใช้เวลาสักหน่อย"

“ผมสัญญา ว่าผมจะหามาให้ได้อย่างแน่นอน!” หยางซงพลันตะโกนออกมาด้วยความตกใจ

อารมณ์ของจี้ซิงพลันสั่นไหวไปเล็กน้อย พร้อมกับเดินวนรอบห้องอยู่ครู่หนึ่ง ท้ายที่สุดจึงตัดสินใจออกมา

จี้ซิงพลันมองไปที่หยางซง ก่อนจะพูดเสียงเบาออกมาว่า "ของสิ่งนี้ ก็มีประโยชน์สำหรับฉันเหมือนกัน"

"และเท่าที่ฉันรู้คนที่อยู่รอบ ๆ ตัวฉันเอง ก็คงจะอยากได้มันไม่น้อย "

"เอาเช่นนี้ไหมล่ะ"

“แกพาฉันไปพบกับนายหน้าซะ แล้วฉันจะคุยกับเขาเอง”

"เรื่องเงินและราคาไม่ใช่ปัญหาของฉันฉันขอแค่เป็นตัวแทนเท่านั้น"

“หากว่าเรื่องนี้สามารถทำการเจรจาได้สำเร็จแล้วละก็ ฉันจะให้ค่าคอมมิชชั่นแกครั้งละยี่สิบเปอร์เซ็นต์ต่อการสั่งซื้อในแต่ละครั้ง”

“แกคิดยังไง?"

“นายน้อยหลง คุณจริงจังกับเรื่องนี้เหรอ?”

“ผมจะบอกความจริงกับคุณว่ายาเกรดต่ำที่ผมซื้อมาถือว่าเป็นราคาย่อมเยาที่สุดแล้ว ยาหนึ่งโดสพวกเราถึงกับซื้อขายกันหลายล้านเลยทีเดียว ”

"เกรดสูง ๆ ถึงกับซื้อขายกันในราคาสิบล้านต่อหนึ่งโดส"

“นายน้อยหลงอยากเป็นตัวแทนเหรอ? คุณจะให้ค่าคอมมิชชั่นยี่สิบเปอร์เซ็นต์กับผมจริง ๆใช่ไหม?”

เมื่อคิดถึงผลประโยชน์จำนวนมหาศาลแล้วละก็ ถึงแม้ว่าหยางซงจะไม่อยากเชื่อใจ ทว่า ดวงตาของเขาไม่อาจปกปิดประกายความโลภในดวงตาของตัวเองได้มิด