บัญชามังกรเดือด นิยาย บท 833

ร่างทั้งสองมีใบหน้าที่เปลี่ยนไปทั้งหมด และร่างกายก็ขาดวิ่นจนแทบไม่เหลือชิ้นดี บนหน้าอกถูกกระแทกด้วยหิน มีคนหนึ่งที่มีไฝเม็ดหนึ่งตรงหน้าอก

ส่วนอีกคนหนึ่ง กลับเกลี้ยงเกลา ไม่มีอะไรอยู่เลย

ซากศพที่อยู่ตรงหน้าทั้งสองร่างนี้ จี้ซิงยังคงนิ่งขรึม เดิมทีเขาคิดว่า เหล่าหลางเชื่อในตัวเองแล้ว ไม่คาดคิดเลยว่า เขาจะทำอย่างนี้ออกมาอย่างคาดไม่ถึง เพื่อทดสอบตัวเอง

ถ้าเกิดว่าตัวเองเลือกผิด เช่นนั้นก็จะพิสูจน์ตัวเองว่าสิ่งที่พูดก่อนหน้านี้ไม่น่าเชื่อถือ

เรื่องที่เขาเคยนอนด้วยกันกับฉินเทียนมาก่อน ที่จริงแล้วมันเป็นคำพูดที่เขาโกหกขึ้นมาเท่านั้น ข้าไม่ได้เป็นผู้หญิงของเขาเสียหน่อย แล้วจะไปรู้ได้อย่างไรว่าเขามีหรือไม่มีไผ

มีเพียงสิ่งน้อยนิดที่เขาสามารถยืนยันได้ ว่าศพทั้งสองนี้ ต่างก็ไม่ใช่ศพของฉินเทียน

ถึงแม้ว่าเขาจะไม่มีหลักฐาน แต่ทว่ามองเพียงพริบตาเดียว เขาก็รู้ได้แล้ว

นั่นเป็นความรู้สึกที่ลึกซึ้งอย่างหนึ่ง

“นายน้อยจี้ คุณเป็นอย่างไรบ้าง?”

“หรือว่า แม้แต่คุณก็จำไม่ได้อย่างนั้นหรือ?”

จี้ซิงกล่าวด้วยน้ำเสียงที่เคร่งขรึมว่า "ความเสียหายเลวร้ายมากเกินไป ไฝเพียงเม็ดเดียว เป็นสิ่งที่ฉันไม่สามารถสรุปออกมาได้ ถึงแม้ว่าฉันจะเคยนอรด้วยกันกับฉินเทียน แต่พวกคุณคงไม่คิดว่า ชายหนุ่มสองคนอย่างพวกเรา จะถอดเสื้อผ้านอนกันหรอกใช่หรือไม่?"

ภาพที่อยู่ตรงหน้านั้นงดงามเกินไปนั้น เพียงแค่คิดอยู่ครู่หนึ่ง ก็ทำให้คนกลัวจนตัวสั่นได้แล้ว

ผู้เฒ่ากล่าวอย่างเยาะเย้ยว่า “พูดเช่นนี้ แปลว่าคุณไม่มีทางแยะแยะได้อย่างนั้นหรือ?”

จี้ซิงกล่าวอย่างเย็นชาว่า “บอกฉันมาสิ พวกคุณฆ่าเขาอย่างไร”

“และอีกศพหนึ่งนั้นเป็นใครกัน?”

เหล่าหลางถอนหายใจ "พวกเขาถูกล่าโดยคนของเรา พอจนตรอกก็ตัดสินใจกระโดดจากหน้าผาเพื่อฆ่าตัวตาย ซากศพเลยมีสภาพเช่นนี้แหละ"

“โธ่เอ้ย เดิมก็คิดว่า ด้วยความช่วยเหลือของนายน้อยจี้ จะสามารถแยกได้ว่าคนไหนคือฉินเทียน”

“เรื่องนั้นไม่สำคัญ สิ่งที่สำคัญก็คือ ฉินเทียนได้ตายไปแล้ว!”

"ฮ่า ๆๆๆ เจ้าหัวขโมยฉินเทียน แกมาสร้างความอับอายขายหน้าให้กับภรรยาที่รักของฉัน และยังอยากจะครอบครองทรัพย์สินฉันอีก ไม่คาดคิดเลยว่าแกก็มีวันนี้ได้เหมือนกัน!"

"ฉันเคยบอกว่าจะสับร่างกายของแกเป็นชิ้น ๆ ในที่สุดตอนนี้ก็ทำให้มันเรื่องจริงได้แล้ว!"

ในขณะที่พูดอยู่นั้น จี้ซิงก็พุ่งตรงไปหาบอดี้การ์ดที่อยู่ด้านข้างคนหนึ่งทันที

บอดี้การ์ดคนนั้นร้องอุทานด้วยความตกใจ และยังไม่ทันจะมีปฏิกิริยาตอบสนอง มืดที่เอวของเขา ก็ไปอยู่ในมือของจี้ซิงเรียบร้อยแล้ว

"ระวัง!" เมื่อเหล่าหลางเห็นว่าจี้ซิงคว้ามีดไว้ได้ ยังคิดว่าเขาต้องการที่จะสู้กลับ จึงถอยหลังอย่างรีบร้อนด้วยความตกใจ บอดี้การ์ดโดยรอบเตรียมที่จะพุ่งเข้าไปล้อมจี้ซิง

ได้ยินเพียงแค่เสียงร้องตะโกนของจี้ซิง และเมื่อเขาสะบัดมือ มีดผีเล่มนั้นก็เปล่งประกายสว่างวาบขึ้น

สับครั้งที่หนึ่ง สับครั้งที่สอง สับครั้งที่สาม…

นึกไม่ถึงเลยว่าเขาลงมือเพียงแค่หนึ่งครั้ง ก็สับลงไปถึงเจ็ดครั้งติดต่อกัน

มีแสงเย็นวูบวาบและใบมีดก็สับลงไปบนร่างทั้งสองที่อยู่บนพื้น มันเป็นเหมือนกับเนื้อที่อยู่บนเขียงอย่างไรอย่างนั้น

เพียงชั่วพริบตาเดียว ซากศพที่เดิมทีก็ขาดวิ่นมากอยู่แล้วก็ถูกทำให้กลายเป็นชิ้น ๆ นับไม่ถ้วน

"เจ้าหัวขโมยฉินเทียน ข้าจะสับแกให้เป็นเนื้อบดไปเลย!"

เขาได้ระบายความโกรธออกมา ราวกับสับใส้ของเกี๊ยวอย่างไรอย่างนั้น การสับแต่ละทีนั้นเป็นไปอย่างสะเปะสะปะ สงสารก็แต่ศพทั้งสองร่างนั้น เดิมทีก็น่าเวทนาจนทนดูไม่ได้อยู่แล้ว แต่ทว่าตอนนี้ เกือบที่จะกลายไปเป็นใส้ของเกี๊ยวไปแล้วจริง ๆ

หยดเลือดและเศษเนื้อปลิ้วว่อน และยังมีอีกมากที่เปรอะเปื้อนไปทั่วใบหน้าของจี้ซิง ดวงตาทั้งสองข้างของเขาแดงก่ำ เมื่อมองดูแล้วก็เป็นเหมือนปีศาจนรกอย่างไรอย่างนั้น

ผู้คนที่อยู่โดยรอบต่างก็พากันตกตะลึงไปแล้ว

หลังจากนั้นไม่นาน ก็มีคนเริ่มอาเจียนออกมา พวกเขาตัวโค้งงอ และรู้สึกคลื่นเหียนอาเจียนอย่างสิ้นหวัง

เหล่าหลางก็รู้สึกหัวใจเหมือนถูกบีบรัดขึ้น และท้องไส้เริ่มปั่นป่วน โชคยังดีที่เขายังไม่ได้กินอาหารเช้า มิฉะนั้นเขาคงอดที่จะอาเจียนออกมาไม่ได้อย่างแน่นอน

“บอกฉันมา ท่านไหนเป็นฮีโร่ผู้ที่สังหารฉินเทียน? จี้ซิงคนนี้ต้องการที่จะขอบคุณเขา! ”

“ตระกูลจี้ของฉันไม่มีสิ่งอื่นใด มีก็เพียงแต่เงินที่มากมาย ฉันต้องการที่จะมอบเงินให้เขาหนึ่งร้อยล้าน!”

จี้ซิงร้องตะโหนอย่างตื่นเต้น

คนที่ซ่อนตัวอยู่ในห้องถัดไป ได้เห็นฉากนี้ผ่านจอมอนิเตอร์ และตี้กังที่เป็นผู้นำของขุนพลนรกทั้งสิบสอง ในที่สุดก็ทนต่แไปไม่ไหวอีกแล้ว

พวกเขาเผยสีหน้าที่ตื่นเต้นออกมา

ตี้กังลังเลอยู่ครู่หนึ่ง แล้วกระซิบกล่าวว่า “ท่านเจ้าบ้าน ผมรู้สึกว่านายน้อยจี้คนนี้ไม่เหมือนกับกำลังโกหกเลย”

"การเฆี่ยนตีมันก็โหดเหี้ยมมากพออยู่แล้ว ไม่คาดคิดเลยว่าเขาจะสับมันจนกลายเป็นเนื้อสับไปได้ นี่สามารถอธิบายได้ว่าเขาเกลียดชังฉินเทียนมากจริง ๆ"

“พวกเราอยากที่จะออกไปเจอเขาหน่อยไหม?”