บัญชามังกรเดือด นิยาย บท 871

ทั้งสองคนเดินจูงมือกันออกมาจากสนามบิน และได้สบตาเข้ากับร่างที่คุ้นตาคนหนึ่ง นั่นก็คือหลินเซวี่ยนั่นเอง

“ประธานซู พี่เทียน!”

เมื่อเห็นฉินเทียน เธอก็เปล่งเสียงร้องออกมาด้วยความดีใจ เธอคือคนของสาขาเขี้ยวมังกร มีหน้าที่รับผิดชอบในการปกป้องซูซู

และด้วยความเคยชิน จึงได้ร้องทักทายซูซูว่าประธานซู

ในความเป็นจริงแล้ว เธอไม่ค่อยถามเกี่ยวกับเรื่องของซูยู่กรุ๊ปเท่าไรนัก ในตอนนี้ซูซูเข้าไปก้าวก่ายด้วยตัวเองน้อยลงมากแล้ว และได้ปล่อยให้พวกของหลิวชิงเป็นคนไปจัดการเองทั้งหมด

“หลินเซวี่ย ที่บ้านสบายดีใช่ไหม!”

ซูซูกล่าวทักทายอย่างมีความสุข

"ทุกอย่างที่บ้านเรียบร้อยดีค่ะ มีเพียงแต่เรื่องที่ประธานซูตัดสินใจด้วยตัวเอง และจากไปอย่างเงียบ ๆ ทำให้ทุกคนต่างก็เป็นกังวลกันจะตายอยู่แล้ว"

ขณะที่พูด ก็รู้สึกเป็นกังวลมาก จึงแอบเหลือบมองไปที่ฉินเทียน

สีหน้าของฉินเทียนบูดบึ้งเล็กน้อย แล้วกล่าวอย่างยิ้มเยาะว่า “เหลิ่งเฟิงกับเหลยเป้าล่ะ?”

“เหตุใดเขาถึงไม่ยอมมา หรือว่าไม่มีหน้ามาเจอฉันอย่างนั้นหรือ?”

รอยยิ้มของหลินเซวี่ยแข็งค้างอยู่บนใบหน้า และบรรยากาศก็ลดต่ำจนเย็นยะเยือก

“ขอโทษค่ะ!”

"เป็นพวกเราที่ทำงานอย่างไร้ความคิด พี่เทียนโปรดลงโทษ!"

หลินเซวี่ยหน้าแดงก่ำด้วยความอับอายขายหน้า และเธอก็ยืนตัวตรง เพื่อเตรียมพร้อมที่จะรับโทษ

ซูซูรีบตีฉินเทียนไปทีหนึ่งด้วยความร้อนใจ แล้วกล่าวอย่างไม่สบอารมณ์ว่า “คุณพูดจาไร้สาระอะไรกันน่ะ!”

"การแอบหนีออกไปจากบ้าน เป็นความสนใจของตัวฉันเอง ไม่ใช่ว่าพวกเขาปกป้องฉันได้ไม่ดี เป็นฉันเองที่จงใจที่จะหลบหลีกพวกเขา"

“คุณรีบขอโทษหลินเซวี่ยเดี๋ยวนี้เลย!”

เมื่อได้ยินซูซูพูดพูดว่าให้ฉินเทียนขอโทษเธอ หลินเซวี่ยก็ยิ่งตื่นตกใจมากขึ้น แล้วเธอก็รีบร้อนกล่าวว่า “ไม่ๆๆ เป็นความผิดของพวกฉันเอง!”

“ที่พี่เทียนลงโทษเช่นนี้ก็เป็นสิ่งที่สมควรแล้ว ประธานซูท่านไม่ต้องพูดแทนพวกเราหรอกค่ะ”

“ฉันไม่สน!”ซูซูจ้องเขม็งไปทางฉินเทียน กัดฟันกล่าวว่า “เรื่องในครั้งนี้ ไม่ต้องทำการสอบสวนอีกแล้ว!”

ภายใต้"การคุกคาม"ของซูซู ทำให้ใบหน้าของฉินเทียน ค่อย ๆ ดีขึ้นเล็กน้อย เขาส่งเสียงฮึดฮัดออกมาและกล่าวอย่างเย็นชาว่า "กลับบ้านก่อนแล้วค่อยว่ากัน!"

หลินเซวี่ยขับรถ เพียงไม่นาน ก็กลับมาถึงอุทยานมังกรแล้ว

เมื่อมองดูจากระยะไกล จะเห็นประตูใหญ่เปิดกว้างอยู่ และมีบอดี้การ์ดยืนตั้งแถวสองแถวตัวตรงราวกับหอก เมื่อมองดูแล้วช่างน่าเกรงขามและเข้มงวด อีกทั้งยังให้บรรยากาศที่อึดอัดมากอีกด้วย

รถยนต์ค่อย ๆ หยุดลงตรงหน้าทางเข้าประตูใหญ่

เหลิ่งเฟิงและเหลยเป้า มาจนถึงด้านหน้าของรถด้วยใบหน้าที่แดงก่ำ และไม่พูดไม่จาอะไรสักคำ

ฉินเทียนลดกระจกรถลง แล้วกล่าวอย่างยิ้มเยาะว่า “มีเรื่องอะไรหรือเปล่า?”

ในเวลานี้เหลิ่งเฟิงและเหลยเป้าดึงปืนที่อยู่ระหว่างเอวของตนเองออกมา และใช้มือทั้งสองข้างส่งมอบให้กับฉินเทียน แล้วกล่าวอย่างตื่นเต้นว่า "พวกเราบกพร่องต่อหน้าที่ พี่เทียนโปรดลงโทษด้วย!"

“และยังมีพวกเรา!”

"พี่เทียนได้โปรดลงโทษพวกเราไปด้วย!"ลูกน้องทั้งสองคนที่เป็นคนของทีมหมาป่าเดียวดายและแก๊งเขี้ยวมังกร ตะโกนขึ้นมาเสียงดังสนั่น

ภายในสายตาของพวกเขา สามารถมองเห็นถึงความอับอายขายขี้หน้าเนื่องจากเรื่องของการบกพร่องต่อหน้าที่

บางที หากตอนนี้ยิงไปที่พวกเขา อาจจะทำให้พวกเขารู้สึกดีมากกว่านี้หน่อยก็เป็นได้

ฉินเทียนค่อย ๆ กวาดตามองไปที่พวกเขาเหล่านั้น แล้วกล่าวอย่างเฉยเมยว่า "ความบกพร่องต่อหน้าที่ของทั้งทีม เป็นเพราะหัวหน้าทีมไร้ความสามารถ!"

"วันนี้ ฉันจะถามหาความรับผิดชอบจากพี่ใหญ่ของพวกนายเท่านั้น"

เขาหยิบปืนพกอินทรีทะเลทรายขึ้นมาจากมือของเหลิ่งเฟิง

“ฉินเทียน!”

ซูซูสั่นสะท้านด้วยความตกใจ และกล่าวอย่างหวาดผวาว่า "นายจะทำอะไรน่ะ?"

“ฉันเคยบอกไปแล้ว ว่าทั้งหมดนี้ฉันจะรับผิดชอบด้วยตัวเอง ไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกับพวกเขาทั้งนั้น”

"นายไม่ได้รับอนุญาตให้ลงโทษพวกเขานะ!"

ฉินเทียนกัดฟันกล่าวว่า "ไม่มีกฎเกณฑ์ก็ไม่สามารถทำอะไรที่สำเร็จได้ ทำเรื่องผิดพลาด ก็สมควรที่จะได้รับโทษ"

พูดตามตรง ที่จริงแล้วภายในใจของเขาก็มีความโกรธอยู่เล็กน้อย

ทุกครั้งที่เขาจะต้องจากไป เขาต่างก็กำชับเหลิ่งเฟิงและเหลยเป้าเอาไว้ ว่าให้ปกป้องดูแลซูซูให้ดี แล้วพวกเขาล่ะ?

ไม่คาดคิดเลยว่าจะปล่อยให้หยินจ๋าพาซูซูไปจากใต้จมูกของพวกเขาต่อหน้าต่อตา

มันช่างอับอายขายขี้หน้าเสียจริง!

ถึงตอนนี้ซูซูจะไม่เป็นอะไร แต่ถ้าหากเกิดอะไรขึ้นล่ะ?

เขาไม่อยากจะเชื่อเลยจริง ๆ

“พวกเรามีความผิด!”