บัญชามังกรเดือด นิยาย บท 887

“เมื่อกี้ผมก็พูดแล้ว ผมคนนี้ไม่มีการศึกษาอะไรแต่ตั้งแต่เด็กก็มีความสนใจต่อวิชาลับฮวงจุ้ยมากเล็กน้อย ”

“ต่อมาเป็นพนักงานดูแลรักษาป่าไม้แล้ว ทุก ๆ วันมีเวลาไปทำอย่างอื่นตอนที่ผมเดินเล่นอยู่ในป่าเขาก็เอาตามรูปแบบฮวงจุ้ยเหล่านั้นในหนังสือที่พูดไปยืนยันสถานที่ที่เห็น”

“ผมก็ค่อย ๆ พบว่าเอาตามรูปแบบในหนังสือที่พูดมาชนิดนั้น ใต้เท้าของผมน่าจะเป็นสุสานหลังใหญ่หนึ่งนะ”

“ผมเอาความคิดอันนี้บอกเพื่อนสองสามคนที่ลาดตระเวนดูแลป่าด้วยกันกับผม พวกเขาต่างก็หัวเราะเยาะผมพูดว่าผมบ้าไปแล้ว”

“ผมไม่อยากถูกหัวเราะเยาะครั้นแล้วต่อมาก็ไม่พูดเรื่องเหล่านี้กับคนอื่นอีก แต่ผมลาดตระเวนเขาทุกวันมองเห็นดินที่ใต้เท้าภูเขาที่อยู่ไกล ๆ น้ำที่ด้านล่าง ผมก็ยิ่งเชื่อมั่นอย่างสนิทใจคิดว่านั่นก็คือสุสานใหญ่หลังหนึ่ง”

“ไม่แน่ว่ายังคงเป็นสุสานจักรพรรดิ”

“ช่วงเวลานั้นผมก็เหมือนสูญเสียสติแล้ว มุดเข้าในเขาอย่างไม่คำนึงถึงกลางวันและกลางคืน”

“มีคืนหนึ่งจู่ ๆ ฝนตกหนักขึ้นมาแล้ว ภายใต้ความร้อนรนผมหลงทางแล้วพนักงานดูแลรักษาป่าที่มีประสบการณ์ต่างก็รู้อากาศฝนตกหนักชนิดนั้น มุดเข้าในป่าเขามั่ว ๆ ก็คือหาที่ตาย”

“เพราะมีความเป็นไปได้มากจะเกิดดินโคลนถล่มหรือดินถล่ม แม้ว่าจะไม่มีสิ่งเหล่านี้ฝนตกหนักเอาดินรดจนอ่อนนุ่มพอไม่ระวังก็มีความเป็นไปได้ที่จะตกลงในหลุม”

“เอาตามประสบการณ์ ผมน่าจะหาสถานที่ที่สูงแห่งหนึ่งรอฝนหยุดแล้วค่อยไป”

“แต่ว่า”

พูดถึงที่นี่ผู้เฒ่าหลิวเปลี่ยนเป็นท่าทางโกรธขึ้นมา

“ผมรับปากบรรพบุรุษเล็กคนนั้นแล้ว วันนั้นจะต้องส่งเงินให้เขาแน่นอน”

“ถ้าหากส่งไปไม่ได้ สารเลวคนนั้นไม่รู้จริง ๆ ว่าจะสามารถทำเรื่องที่ทำให้บรรพบุรุษขายหน้าอะไรออกมา！”

ไป๋หลิงอดไม่ได้ที่จะยิ้มแล้วเสียงหนึ่ง พูด“คุณก็บรรพบุรุษเล็กอีก เป็นสารเลวอีกสรุปแล้วเขาเป็นใคร？”

เป็นลูกชายของคุณเหรอ？”

ผู้เฒ่าหลิวถอนหายใจแล้วเฮือกหนี่ง พูด“เขามีชื่อว่าหลิวเสี่ยวเป่า แม่ของเขาตายนานแล้วพวกเราสองคนพึ่งพาอาศัยซึ่งกันและกัน ผมมักจะรู้สึกว่าทำผิดกับเขาดังนั้นรักมากเกินไปคิดไม่ถึงกลับทำร้ายเขาแล้ว！”

ฉินเทียนพูดเสียงต่ำ“เมื่อกี้คุณพูดเชิญอาจารย์ใหญ่มาจัดวางฮวงจุ้ย หวังว่าลูกชายที่อกตัญญูจะสามารถกลับตัวได้ก็คือหมายถึงลูกชายของคุณ？”

ผู้เฒ่าหลิวพยักหน้าแล้วพูดต่อไปอีก

“วันนั้นที่จริงไม่ควรให้ผมอยู่เวร ผมยืมเงินกับเพื่อนร่วมงานสองสามคนแล้วเตรียมส่งให้หลิวเสี่ยวเป่าแต่เช้าแล้วแต่ผมจู่ ๆ รู้สึกหงุดหงิดรู้สึกว่าเลี้ยงลูกชายที่ไม่เอาไหนคนหนึ่งอย่างนี้ ดูดผมจนแห้งกลับก็ไม่เป็นไรที่สำคัญคือทำผิดต่อแม่เขา”

“ถึงยังไงเวลายังเช้าครั้นแล้วผมก็เข้าในเขา อยากที่จะระบายอารมณ์”

“ใครจะรู้เดินไปเดินมาลืมเวลาแล้ว……”

“ฝนตกหนักเตือนผมแล้ว ผมเอาตามทางในความทรงจำวิ่งออกข้างนอกอย่างต่อเนื่องสักพักใครจะรู้น้ำฝนตกหนักแล้ว ยังคงหลงทางแล้ว……”

ไป๋หลิงพูดเสียงต่ำ“ในรายงานข่าวพูดว่ามีพนักงานดูแลรักษาป่าคนหนึ่งไม่ระวังเหยียบเคว้งตกลงในหลุมดินอันหนึ่งแล้ว ก็คือทางสุสาน”

“พนักงานดูแลรักษาป่าคนนั้น ที่พูดถึงก็คือคุณใช่ไหม？”

“คือผม”ผู้เฒ่าหลิวฝืนยิ้มพูด“เพราะผมรายงานได้ทันเวลามีความดีความชอบ ยังถูกได้รับรางวัลเป็นรางวัลพลเมืองดีแล้วอีกทั้งเงินแปดร้อย”

“นอกจากนี้พิพิธภัณฑ์ฮุนโหวนั่นพวกคุณต่างก็มองเห็นแล้วใช่ไหม？เก็บเงินกับคนอื่น ผมสามารถเพลิดเพลินกับตั๋วเข้าชมฟรีตลอดชีวิต”

ฉินเทียนพยักหน้าพูด“คุณเอาเหตุการณ์ที่ผ่านมาพูดให้ละเอียดอีกสักหน่อย คุณตกเข้าไปได้ยังไง？”

“หลังตกเข้าไปล่ะ？”

“หลังตกเข้าไป”ย้อนกลับไปคิดถึงฉากที่ตกใจของคืนนั้น ในดวงตาของผู้เฒ่าหลิวก็ปรากฏความหวาดกลัวขึ้นมาอีกครั้งแล้ว

เสียงของเขาต่างก็เปลี่ยนแล้วเล็กน้อย

“ผมคิดไม่ถึงถ้ำนั่นจะลึกอย่างนั้น ผมกับน้ำฝนและน้ำโคลนลื่นกลิ้งไปตลอดทางสุดท้ายชนเข้ากับหินใหญ่หนึ่ง ถึงถือว่าหยุดลงมาแล้ว”

“ผมถูกชนจนเวียนหัวตาลายดาวขึ้นหัว นานมากถึงได้มีปฏิกิริยามาผมใช้ไฟฉายส่องดูสภาพแวดล้อมรอบ ๆ พบว่านั่นคือถ้ำหินอันหนึ่ง”

“อีกทั้งบนหินยังสลักบุคคลต่าง ๆ ไว้ก็มีสัตว์ด้วย”

“เวลานั้นผมก็รู้นั่นคือทางสุสาน！”

“และหินเขียวใหญ่ก้อนนั้นที่ขวางผมก็เป็นเชื่อมผ่านประตูของหลุมฝังศพ”

“ผมใช้แรงผลักแล้วเดิมทีก็ไม่มีการตอบสนอง เวลานั้นผมทั้งกลัวทั้งตื่นเต้น”

“มือถือก็ไม่มีสัญญาณนานแล้ว อาศัยผมร้องตระโกนจนคอแตกก็ไม่มีคนมาช่วยผมเวลานั้นผมคิดผมต้องตายอยู่ที่นั่นแล้ว”