บัญชามังกรเดือด นิยาย บท 974

ฉินฉีคุกเข่าลงและยืดหลังตรง “แม่ครับ ได้โปรดเฆี่ยนเถอะครับ”

“การคุกเข่าอีกสี่สิบเก้าวันนั้น เมื่อผมนำยาไปส่งแล้วผมจะกลับมานะครับ”

เมื่อถงจิ่งนึกถึงเหตุการณ์เมื่อไม่นานมานี้ เขาถอนหายใจอีกครั้ง

ว่ากันว่านายท่านของตระกูลฉินอ่อนแอและไร้ความสามารถ ใครจะรู้ ภายใต้รูปลักษณ์ที่สง่างามของเขานั้นเต็มไปด้วยความเย่อหยิ่ง!

ร่องรอยการโดนเฆี่ยน81ครั้ง แผ่นหลังของฉินฉีนั้นสามารถมองเห็นลึกถึงชั้นของกระดูกและเต็มไปด้วยรอยเลือด

เขานั้นไม่กล่าวสิ่งใดเลยแม้แต่คำเดียว เขากลับถือโสมแดงไว้ด้วยรอยยิ้มและเร่งเร้าให้เขาพาตนเองไปยังอุทยานมังกร

กระทั่งเห็นฉินเทียน ฉินฉีแสร้งทำเป็นว่าไม่เป็นอะไร แผ่นหลังของเขานั้นยังคงตั้งตระหง่านเช่นเคย

มีเพียงแค่ถงจิ่งเท่านั้นที่รู้ แผ่นหลังภายใต้ชุดคลุมสีดำนั้นเจ็บปวดจนแทบไม่สามารถทนมองได้

ความสนใจทั้งหมดของฉินเทียนนั้นจดจ่ออยู่กับโสมแดง ไม่ได้สังเกตเห็นความผิดปกติใด

เขาอบและบดโสมแดงจนกลายเป็นผงอย่างรวดเร็ว จากนั้นนำไปผสมกับเห็ดหลินจือเลือด

ครึ่งชั่วโมงต่อมา ยาต้มที่มีสีแดงราวกับเลือดก็สำเร็จ

ฉินเทียนหยิบถ้วยยาที่กำลังร้อนขึ้นมา จากนั้นเขาดมกลิ่น “ทำไมมีกลิ่นคาวเลือด?”

ฉินฉีเอ่ยด้วยเสียงแผ่วเบา “เห็ดหลินจือเลือดเป็นของล้ำค่าหายาก เลี่ยงไม่ได้ที่จะมีกลิ่นและรสชาติที่เป็นเอกลักษณ์”

ฉินเทียนไม่ได้คิดเกี่ยวกับเรื่องนี้อีก เขาถือถ้วยยาด้วยความระมัดระวังและเดินไปหาซูซูที่กำลังนอนอยู่บนเตียง

เธอยังคงหลับใหลไม่ได้สติ ไม่รู้เลยว่าด้านนอกนั้นเกิดเรื่องอะไรขึ้นบ้าง

ฉินเทียนประคองเธอลุกขึ้นอย่างอ่อนโยน ตักยาต้มขึ้นมาช้อนหนึ่งและยื่นไปยังบริเวณริมฝีปากของเธออย่างระมัดระวัง

“ซูซู? ซูซู?”

“ตื่นเถอะ ได้เวลากินยาแล้วนะ”

แต่ไม่ว่าฉินเทียนจะเรียกอย่างไร ซูซูก็ไม่ตอบสนองเลยแม้แต่น้อย

เธอเพียงแค่นอนอยู่ภายในอ้อมแขนของเขาอย่างนุ่มนวล ราวกับหุ่นเชิดที่ไร้วิญญาณ

“เป็นแบบนี้ต่อไปไม่ได้ หากว่าความร้อนกระจายหายไปอาจจะส่งผลต่อประสิทธิภาพของยา”

“พวกเราจะออกไปก่อน แกก็คิดหาวิธีการก็แล้วกัน จะต้องให้หล่อนกินยาให้ได้”

ฉินฉีเอ่ยจบก็เดินออกจากห้องไป

ถงจิ่งเองก็รีบเดินตามหลังออกไปเช่นกัน

หลิวหรูยู่ลังเลอยู่ชั่วขณะ จากนั้นราวกับว่าคิดอะไรบางอย่างขึ้นมาได้ เธอออกจากห้องไปพร้อมกับใบหูที่แดงก่ำ

เท้าของเธอยังไม่ทันจะก้าวอย่างมั่นคง ฉับพลันเธอชี้ไปยังแผ่นหลังที่น่าตื่นตระหนกของฉินฉี “คุณอาคะ แผ่นหลังของคุณทำไมถึงเปียกชื้นแบบนี้?”

หลิวหรูยู่ไม่เคยพบกับฉินฉี แต่ด้วยรูปลักษณ์ของเขาที่คล้ายคลึงกับฉินเทียน เธอพอจะเดาสถานะของเขาได้

สามารถมั่นใจได้ว่าเขานั้นอาจจะเป็นเครือญาติทางฝั่งพ่อของฉินเทียน เช่นนั้นจึงกล่าวคำพูดด้วยความสุภาพ

ฉินฉียิ้มขื่นขม “อายุมากแล้ว เหงื่อออกง่าย ไม่เป็นไรหรอก”

“ในเมื่อต้มยาเสร็จแล้ว ถงจิ่ง พวกเราก็ควรกลับกันได้แล้ว”

ถงจิ่งเองก็เป็นกังวลเกี่ยวกับฉินฉี เขารีบพยักหน้าตอบรับ “ครับ พวกเรากลับกันเถอะ ไม่รอบอกลาคุณชายใหญ่แล้ว”

อย่างไรหลิวหรูยู่เองก็เป็นแขกของอุทยานมังกร เธอพูดอะไรมากก็คงไม่ดีนัก เธอเพียงส่งทั้งสองคนนั้นกลับไปด้วยความสุภาพ

กระทั่งเฮลิคอปเตอร์บินวนขึ้นสู่ท้องฟ้า จากนั้นหลิวหรูยู่จ้องมองนิ้วมือของตนเองด้วยความตื่นตระหนก

เมื่อสักครู่เธอสัมผัสเสื้อผ้าของฉินฉีโดยไม่ได้ตั้งใจ ตอนนี้นิ้วมือของเธอกลายเป็นสีแดงสด

ด้วยความฉลาดของหลิวหรูยู่ เธอเข้าใจในทันใด แผ่นหลังของฉินฉีนั้นไม่ได้เปียกชุ่มไปด้วยเหงื่อ แต่แผ่นหลังของเขานั้นเปียกโชกไปด้วยเลือด!

ดูเหมือนว่าโสมแดงนั้นจะไม่ได้มาอย่างง่ายดาย!

ขณะเดียวกัน ฉินเทียนอยู่ในห้องนอนและกำลังป้อนยาให้ซูซูด้วยความระมัดระวัง

ฉินฉีนั้นนำคนอื่นออกไปด้านนอก เพราะคนที่หมดสติไม่สามารถกินยาด้วยตนเองได้ ทำได้เพียงแค่ต้องการวิธีการที่ดั้งเดิมมากที่สุด

รสชาติขื่นขมและแปลกประหลาดของยาเจือมาด้วยความหวาน ส่งผ่านจากริมฝีปากของฉินเทียนไปยังริมฝีปากของซูซูอย่างเชื่องช้า

“เพื่อคุณแล้วผมยินดีที่จะเป็นซุนหงอคงที่ต่อต้านประสงค์ของพระเจ้า!”

ทั้งสองคนโต้ตอบกันด้วยวาจา คุณหนึ่งประโยค ฉันหนึ่งประโยค พวกเขาต่างซ่อนความตื่นตระหนกไว้ในใจของกันและกัน

ซูซูไม่กล้าบอกฉินเทียน ก่อนหน้านี้เธออยู่ในอาการโคม่า อันที่จริงแล้วภายในหัวใจของเธอนั้นรู้สึกหวาดกลัวมาก

เธอกลัวว่าหากเธอหมดสติล้มลงไปแล้วเธอนั้นอาจจะไม่สามารถตื่นขึ้นมาได้อีก เธออาจจะไม่ได้เห็นรอยยิ้มโง่เขลาของเขาอีกแล้ว

และฉินเทียน ภายในหัวใจของเขานั้นก็ตื่นตระหนกไม่มากไม่น้อยไปกว่าซูซูสักเท่าไร

เขายอมสูญเสียทุกสิ่งที่เขามีในตอนนี้ เขานั้นไม่ต้องการสูญเสียหญิงสาวที่มีค่าของเขาไป!

นับว่าโชคดีที่พระเจ้านั้นมีตาและได้มอบโอกาสให้กับพวกเขา!

หนึ่งในสามของเห็ดหลินจือเลือดนั้นถูกใช้ไปแล้ว ไม่ใช่ว่าฉินเทียนไม่เต็มใจจะใช้มัน เพียงแต่ว่าประสิทธิภาพนั้นอาจจะรุนแรงเกินไป

อย่างไรก็ตามร่างกายของซูซูอ่อนแอและอาจจะรับไม่ไหว ให้เธอทานยาอย่างค่อยเป็นค่อยไป นี่เป็นวิธีการที่ปลอดภัยมากที่สุด

ขณะที่เขาเฝ้าซูซูอยู่ภายในห้องนอน เขาคอยตรวจชีพจรของเธออยู่เสมอ

ตอนนี้แม้ว่าชีพจรของซูซูจะยังอ่อนแอ แต่กลับมีจังหวะผ่อนหนักแล้ว

ไม่เหมือนอย่างเช่นเมื่อก่อน ติดขัดและแทบจะตรวจไม่พบชีพจร

ฉินเทียนพูดคุยกับซูซูอยู่พักใหญ่ จากนั้นเขาก้มตัวลงและอุ้มเธอขึ้น “หิวหรือยัง? ผมจะไปทำอาหารให้คุณ”

ซูซูจ้องมองฉินเทียนอย่างโง่เขลา “คุณไปทำอาหารก็ไปสิ จะอุ้มฉันทำไมกัน?”

“ตั้งแต่ตอนนี้เป็นต้นไป ผมจะอยู่เคียงข้างคุณทุกย่างก้าวจนกว่าคุณจะหายดี”

“ขณะที่ผมทำอาหาร คุณก็คอยส่งเสียงเชียร์และให้กำลังใจอยู่ด้านหลังของผมก็แล้วกัน”

ซูซูยิ้มจนรู้สึกปวดใบหน้า ก็แค่ทำอาหารเอง ไม่ได้ไปสู้รบเสียหน่อย ยังจะต้องส่งเสียงเชียร์และให้กำลังใจอีกงั้นหรือ เขาก็พูดออกมาได้!

อย่างไรก็ตาม เธอรู้สึกว่าเธอนั้นเหลือเวลาไม่มาก เธอหวงแหนเวลามากและต้องการใช้เวลาทุกวินาทีไปพร้อมกับฉินเทียน ไม่อยากจะแยกจากกับเขา

เธอปล่อยให้ฉินเทียนอุ้มอยู่อย่างนั้นและเดินไปยังห้องครัว จากนั้นเขาวางเธอลงบนเก้าอี้ เฝ้ามองดูเขาพับแขนเสื้อและทำอาหาร