บัญชามังกรเดือด นิยาย บท 980

และอีกด้านหนึ่ง ฉินเทียนอยู่ที่อุทยานมังกรโดยไม่รู้เรื่องราวอะไรเลย

ในทุกวันเขายุ่งอยู่แต่กับการดูแลซูซูและได้ปรุงยาถ้วยที่สองให้กับเธอแล้ว

หลังจากรักษาด้วยยาต้มสองถ้วย ผิวของซูซูนั้นก็ดูดีขึ้นมาก

ไม่เพียงแต่จะรู้สึกอยากอาหารมากขึ้นเท่านั้น แต่การนอนหลับของเธอก็ยังรู้สึกสบายมากยิ่งขึ้น

การเปลี่ยนแปลงของซูซู ในที่สุดก็ทำให้ความกังวลที่มีมาเนิ่นนานของทุกคนนั้นได้บรรเทาลง

โดยเฉพาะหยางยู่หลัน หล่อนซ่อนตัวอยู่ภายในห้องพลางเช็ดน้ำตาที่รินไหลออกมาด้วยความดีใจ

ตั้งแต่ซูซูป่วยเป็นโรคประหลาดนี้ หล่อนโทษตัวเองตลอดเวลา โดยคิดว่าทั้งหมดเป็นเพราะตัวหล่อนเอง

เป็นหล่อนเองที่ดูแลซูซูได้ไม่ดีพอ ทำให้เธอต้องพบเจอเรื่องราวยากลำบากมากมาย

ยังโชคดี ตอนนี้เรื่องราวเลวร้ายทุกอย่างได้ผ่านพ้นไปแล้ว

อีกไม่นาน ซูซูก็จะให้กำเนิดทายาทสืบทอด

ตราบใดที่มีลูก ซูซูและฉินเทียนก็จะมีครอบครัวเป็นของตนเองแล้ว

ความดีใจของหยางยู่หลัน อยู่ภายในสายตาของหม่าเสี่ยวเชวี่ย และหล่อนเช็ดน้ำตาบริเวณมุมหางตาด้วยความเงียบงัน

ตั้งแต่เธอเข้ามาอยู่ภายในบ้านตระกูลฉิน เธอได้รับการดูแลจากหยางยู่หลันด้วยความเอาใจใส่อย่างพิถีพิถัน

ความอบอุ่นแบบนั้นเป็นความรักในครอบครัวที่เธอไม่เคยรู้สึกมาก่อน

ระยะเวลาที่ซูซูป่วย หม่าเสี่ยวเชวี่ยเองก็ร้อนใจมาก แต่กลับไม่สามารถช่วยเหลืออะไรได้เลย

ในที่สุดวันนี้อาการของซูซูก็ดีขึ้นแล้ว เธอมีความสุขมาก

เธอรู้ว่าสาเหตุที่หยางยู่หลันซ่อนตัวอยู่ในห้องและแอบร้องไห้ เป็นเพราะเธอไม่ต้องการให้คนอื่นเห็นความเปราะบางของเธอ

ในฐานะแม่ ความอดทนและความเด็ดเดี่ยวของหยางยู่หลันนั้นทำให้เธอเลื่อมใสและศรัทธาเป็นอย่างยิ่ง

ความรู้สึกที่ดีมากเช่นนี้ เธอโชคดีเป็นอย่างมากที่ได้มาเป็นลูกสาวบุญธรรมของหยางยู่หลัน มีความสุขไปกับครอบครัว!

หม่าเสี่ยวเชวี่ยไม่ต้องการให้หยางยู่หลันร้องไห้อีกแล้ว แต่เธอก็ไม่กล้าที่จะบุ่มบ่ามเดินเข้าไป

หลังจากคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้ เธอพลันเกิดไอเดียดีๆ จากนั้นเคาะประตูอย่างแผ่วเบา “แม่คะ ไม่ใช่แม่บอกว่าจะช่วยพี่ซูซูแขวนอักษรมงคลหรอกเหรอ เมื่อไรจะไปแขวนล่ะคะ?”

“ฮะ? อ้อ ไปเดี๋ยวนี้แหละ” หยางยู่หลันรีบเช็ดน้ำตาบนใบหน้าของตน จากนั้นเดินออกจากห้องพร้อมภาพอักษรมงคลที่ปักด้วยตนเอง

“ไป พวกเราไปแขวนไว้ที่ห้องของหล่อนกัน”

ทั้งสองคนถือภาพปักอักษรมงคลไว้และรีบตรงไปยังห้องของซูซู

ฉินเทียนและซูซูไม่ได้อยู่ภายในห้องนอน คาดว่าน่าจะออกไปเดินเล่นกันอยู่

การเคลื่อนไหวของหยางยู่หลันนั้นรวดเร็วมาก ภายใต้การช่วยเหลือจากหม่าเซวี่ย ตอกเข็มหมุดเสร็จภายในไม่กี่นาทีและแขวนภาพอักษรมงคลเสร็จเรียบร้อย

“เมื่อพี่ซูซูได้เห็นจะต้องมีความสุขมากอย่างแน่นอน”

หม่าเสี่ยวเชวี่ยยิ้มพลางเริ่มเก็บอุปกรณ์ แต่กลับไม่ทันระวัง กล่องเข็มหมุดร่วงหล่นและกระจายเต็มพื้น

“ไอหยา ทำไมแกไม่ระวังเลย เข็มหมุดเหล่านี้คมมาก อย่าให้ซูซูเหยียบเอาได้!”

“ใช่แล้ว รีบ พวกเรารีบเก็บเร็วเข้าเถอะ”

ทั้งสองคนง่วนกันอยู่พักหนึ่ง เก็บเข็มหมุดที่ร่วงหล่นลงบนพื้นอย่างรวดเร็วและเดินออกไปด้วยความพึงพอใจ

ช่วงพลบค่ำ ซูซูเดินกลับเข้ามาภายในห้องด้วยการประคับประคองจากฉินเทียน

ทันทีที่เธอนั่งลงข้างเตียง เธอรู้สึกแปลกบริเวณพื้นรองเท้าของเธอ

เมื่อยกเท้าดู ขณะนั้นเธอก็อยู่ในสภาวะกลืนไม่เข้าคายไม่ออก“เข็มหมุดมาจากไหนกัน? ฉันเหยียบไปสองดอกแหนะ”

“ฮะ?” ฉินเทียนตื่นตระหนกและรีบถอดรองเท้าของซูซู

ยังโชคดีที่พื้นรองเท้าของซูซูนั้นหนามาก เข็มหมุดไม่สามารถทิ่มทะลุไปได้ เพียงแต่ฝังอยู่ในพื้นรองเท้า

“ใครกันสะเพร่าขนาดนี้ ถ้าพื้นรองเท้าบางกว่านี้ มีหวังได้ทิ่มเท้าของคุณแน่!”

ฉินเทียนเอ่ยอย่างไม่สบอารมณ์ “ไม่ได้ ผมจะต้องไปดูว่าใครกล้าเข้ามาวุ่นวายในห้องของพวกเรา!”

ซูซูห้ามเขาไว้ จากนั้นชี้ไปยังรูปอักษรมงคลบนผนัง “ไม่ต้องหรอก จะต้องเป็นแม่ของฉันอย่างแน่นอน”

“ถ้าคุณไปบอกหล่อนว่าฉันเหยียบเข็มหมุด หล่อนจะต้องโทษตนเองอย่างแน่นอน อีกอย่าง ฉันเองก็ไม่ได้เป็นอะไร ครั้งหน้าจะระวังให้มากกว่านี้ก็พอแล้ว”