บัญชามังกรเดือด นิยาย บท 982

"โอ้ ถือว่าเป็นลูกผู้ชายจริงๆ"

กวงโถวปรายตามองไปยังลูกน้องหลายคนข้างหลังแล้วโบกมือ "ดูแลพ่อหนุ่มคนนี้สิ จะได้ไม่หาว่าพวกเราดูแลแขกไม่ทั่วถึง"

สิ้นเสียงพวกเขาก็เข้าไปล้อมซูเหวินเฉิงกับหลิวชิง

สีหน้าของซูเหวินเฉิงซีดเผือดทันที เขาก็แค่ปากเก่ง ถ้าหากจะลงไม้ลงมือจริง เขามีแรงแค่นิดเดียว

เงาดำในตอนนั้นที่ถูกฉินเทียนจับมัดห้อยแล้วเฆี่ยนตีแผ่ปกคลุมเข้ามาทันที

เหล่าชายฉกรรจ์ตรงหน้าจะต้องไม่เก่งเท่าฉินเทียนแน่นอน แต่ถ้ารวมพลังกันอัดเขา คงจะมีสภาพอนาถ!

ซูเหวินเฉิงเป็นผู้ที่มีความสามารถในการปรับตัวได้ตามสถานการณ์ เขาลุกขึ้นจากเก้าอี้ทันที แล้วหัวเราะขอให้กวงโถวปล่อยเขาไป

"พี่กวง เข้าใจผิดแล้ว เราก็คนกันเอง เข้าใจผิดกันทั้งนั้น"

"เข้าใจผิดแม่มึงสิ! มึงเป็นใคร คู่ควรที่จะนับพี่น้องกับกูเหรอ?"

กวงโถวด่า "พี่น้องทั้งหลายสั่งสอนมันหน่อย ให้มันได้ดูแลปากเน่าๆของตัวเองดีๆ!"

พวกลูกน้องพยักหน้าทันที แกว่งหมัดพุ่งเข้าหาซูเหวินเฉิง

หลิวชิงรีบยื่นมือเข้าไปห้าม "มีอะไรก็พูดกันดีๆสิ ทุกคนอย่าลงไม้ลงมือกัน มีเรื่องอะไรก็สามารถคุยกันได้"

"คุยกัน? คนที่กวนตีนวันนี้ก็คือเขา! อย่าคิดว่าหน้าตาดีหน่อยจะสามารถอวดเก่งต่อหน้าพวกพี่น้องของเราได้"

"ไปให้พ้น พวกเราไม่ต่อยผู้หญิงง่ายๆ เดี๋ยวหมัดมันไม่มีตา ถ้าโดนใส่ก็อย่าร้องไห้โฮล่ะ"

ระหว่างที่พวกเขากำลังหัวเราะกันอย่างชอบใจจึงลากหลิวชิงไปอีกฝั่ง

เธอสวมรองเท้าส้นเข็มถูกผลักจนเซจนเกือบล้มลงกับพื้น

โชคดีที่วางเฉียงไว้ได้ทัน เธอจึงไม่ขายหน้า

พวกนักเลงเหล่านั้นลงหมัดกระแทกเพียงหลายครั้ง ซูเหวินเฉิงก็ถูกต่อยล้มลงกับพื้น

โชคดีที่แม้ว่าพวกเขาจะบุ่มบ่าม แต่ก็แค่พุ่งเป้าไปที่ซูเหวินเฉิงเท่านั้น ไม่ได้ลงไม้ลงมือกับหลิวชิงเลย

แค่นี้ก็ทำเอาหลิวชิงผู้ซึ่งไม่เคยเห็นการต่อสู้เช่นนี้มาก่อนตกใจมากพอแล้ว จึงทำได้เพียงร้องขอความช่วยเหลือจากวางเฉียงเสียงดัง "เถ้าแก่วาง รีบไปช่วยเร็วเข้า จะปล่อยให้พวกเขาต่อยอีกไม่ได้แล้ว!"

"หากยังต่อยแบบนี้ต่อไป จะต้องตายแน่!"

วางเฉียงก็ตกใจอยู่ไม่น้อย เขาจึงรีบหยิบบุหรี่ออกมาแล้วส่งให้กวงโถว "พี่กวง ช่วยไว้หน้าผมหน่อยนะครับ บอกให้พี่น้องหยุดเถอะ"

"พวกเขาเป็นแขกจากแดนไกล ถ้ามาตายที่นี่จริงๆ ต่อให้ผมเสียทรัพย์สินทั้งหมดไปก็ไม่พอนะครับ!"

กวงโถวเหล่มองครู่หนึ่ง เมื่อเห็นว่าซูเหวินเฉิงถูกต่อยจนใบหน้าฟกช้ำจมูกบวมแล้วจึงออกคำสั่งอย่างช้าๆ

"หยุดเถอะ สอนบทเรียนให้ไอ้เด็กนี่ ดูสิว่ามันยังจะกล้าวางอำนาจขนาดนี้อีกไหม!"

"จ่ายค่าน้ำใจของพวกมึงมา แล้วรีบไปให้พ้นจากหน้ากูซะ!"

"ไม่งั้นก็อย่าหวังว่าพรุ่งนี้จะได้เห็นพระอาทิตย์อีก!"

เมื่อกวงโถวออกคำสั่ง พวกนักเลงถึงจะยอมยั้งมือ

นักเลงที่ไว้ผมเปียหนึ่งในนั้น จู่ๆก็เดินกลับไปที่ด้านข้างซูเหวินเฉิงแล้วตบหูของเขา

"วิ้ง--"

ซูเหวินเฉิงรู้สึกเพียงเสียงวิ้ง หูของเขาก็กลับมาเป็นปกติอีกครั้ง ถึงจะถอนหายใจด้วยความโล่งอก

เมื่อกี้เขาคิดว่าชายคนนี้จะตัดหูของเขาซะแล้ว!

"อาหนู!" จู่ๆสีหน้ากวงโถวก็เปลี่ยน ตะคอกถามว่า "มึงทำอะไรมัน!"

นักเลงที่ชื่ออาหนูที่ถูกเรียกผายมือแล้วยิ้มเย้ย "ไม่ได้ทำอะไรเลย พี่กวง อย่าตื่นตระหนกไป"

"งั้นก็ดี มึงไอ้หนู อย่ามาหาเรื่องใส่ตัวอีก!"