บ่วงเสน่หา คุณชาย อันตราย นิยาย บท 4

สามเดือนผ่านไปแล้วตั้งแต่ที่เจนเริ่มทำงานที่ อีสต์เอ็มเพอเรอร์

เมื่อเวลาค่ำคืนมาถึงพื้นที่แห่งนี้ ที่พลุกพล่านไปด้วยผู้คนจะเริ่มสว่างไสวด้วยแสงไฟจากสถานบันเทิงย่านนี้

เจนเพิ่งจะทำความสะอาดร่องรอยการอาเจียนของหญิงสาวที่เมามาย ถึงแม้ว่าเจนจะเคลื่อนไหวตัวเองค่อนข้างช้า แต่เธอก็ทำงานได้อย่างมีประสิทธิภาพ หลังจากนั้นเธอได้วางน้ำหอมปรับอากาศทิ้งไว้ที่มุมห้องเพื่อดับกลิ่น

เธอถือไม้ถูพื้นทำความสะอาดห้องน้ำแต่ละห้องจนมาถึงห้องด้านในสุดที่เธอใช้เก็บอุปกรณ์ทำความสะอาด

ทุกอย่างถูกจัดไว้อย่างเป็นระเบียบเรียบร้อยและสะอาดตา

ผู้ดูแลงานที่ตอนนี้หายไปไหนก็ไม่รู้ แต่เจนก็ไม่ได้สนใจอะไร เธอเก็บอุปกรณ์ไม้ม๊อบและถังน้ำในห้องเก็บอุปกรณ์และนั่งลงในพื้นที่ว่างข้างๆ

‘เจน ทั้งหมดที่เธอเจออยู้นี่มันคือความต้องการของคุณสจ๊วต

‘เจน เธอไม่มีอะไรเลยในตอนนี้ เธอสูญเสียครอบครัวอันอบอุ่น เธอสูญเสียภาพพจน์การแต่งตัวที่สวยงาม

เธอสูญเสียการศึกษา ที่เธอเป็นได้ในตอนนี้ก็แค่นังขี้คุกคนนึงเท่านั้นเอง!

‘เจน แค่เชื่อฟังเขาอย่าตอบโต้ ทุกอย่างมันก็เป็นไปตามความต้องการของเขาทั้งนั้น

‘เจน เธอมันก็แค่นังขี้คุก เธอยังจะต้องการไตสองข้างไปทำไมกัน บริจาคหนี่งเพื่อทดแทนหนึ่งชีวิตที่เสียไปซะสิ

‘เจน… ยอมแพ้ซะทีเถอะ…’

เสียงเหล่านี้วนเวียนอยู่ในหัวของเจน เธอหวาดกลัวและไม่สามารถกำจัดมันออกไปจากหัวของเธอได้ แม้ว่าเธอจะพยายามมากแค่ไหนก็ตามแต่

“เจนมาเร็ววว พวกเขาต้องการให้คุณไปที่ห้องวีไอพีที่ชั้นหก ห้อง 606 ตอนนี้ด่วน” ประตูห้องเก็บของถูกเปิดออกทันที เผยให้เห็นผู้ดูแลงานที่เรียกเจนนั่นเอง เธอขมวดคิ้วขณะที่เธอเร่งเจนให้รีบเร่ง

“เร็วเข้าอย่าหยุด รีบเดินไป แม้แต่พวกนางแบบตัวทอปของที่นี่ก็ยังไม่อ้อยอิ่งเท่าเธอเลยเจน”

ปกติเจนจะเป็นคนเงียบๆทำตามทุกอย่างเมื่อมีใครขอร้องให้ช่วย เธอไม่เคนตอบโต้อะไรเลยแม้เธอจะถูกกลั่นแกล้งรังแกก็ตาม ซึ่งใครก็ตามที่อารมณ์ไม่ดีมักจะมา “ปลดปล่อยด่าทอ” ที่เธอจนกว่าพวกเขาจะรู้สึกสบายใจ

“พนักงานต้อนรับเป็นผู้ที่ต้องดูแลห้องวีไอพีไพรเวทของพวกเขาไม่ใช่หรอคะ”เจนพูดความจริง แต่คำพูดของเธอดัน “ไม่เข้าหู”ของผู้ดูแล ผู้ดูแลกอดอกและสีหน้าเริ่มเปลี่ยนไป “ลูกค้าโวยวายเธอกลับโยนความรับผิดชอบนี้ให้กับลูน่างั้นหรอ หะ น่ารังเกียจสิ้นดี?”

มันเป็นงานที่น่าขยะแขยงที่ลูน่าไม่ควรจะเข้ามาจัดการ แต่เธออ่ะควรทำเจน ผู้ดูแลพูดแบบไม่คำนึงถึงสภาพจิตใจของเจนเลยแม้แต่นิด

เช่นเคย เจนไม่ตอบโต้ เธอแค่ตอบ “ค่ะ” นั่นยิ่งทำให้ผู้ดูแลมองเธอด้วยสายตาที่น่ารังเกียจ

เจนก้มหน้าและเดินตามผู้ดูแลไปที่หน้าลิฟต์ เจนมองไปที่ผู้ดูแด้วยสายตามึนงง ผู้ดูแลมองบนและเริ่มตะหวาดเจน “ทำอะไรของเธอ ไปขึ้นบันไดโน่น แค่ชั้นหกมันคงไม่สูงไปหรอกมั้ง เป็นเรื่องดีซะด้วยซ้ำ” ผู้ดูแลมองที่เธออย่างดูถูกพร้อมพูด “มันช่วยให้หล่อนลดน้ำหนักได้นะ”

เจนนั้นไม่ได้อ้วนเลย ในทางตรงกันข้ามเธอผอมมากๆด้วยซ้ำ แต่เธอสวมเสื้อผ้าหนาๆ ทุกวันเมื่อไปทำงานจึงทำให้เธอดูเทอะทะในสายตาผู้อื่น