บ่วงเสน่หา คุณชาย อันตราย นิยาย บท 6

ตอนนี้พวกผู้ชายเหล่านั้นพุ่งความสนใจมาที่เธอ! เธอรู้ดีว่าเธอไม่ควรที่จะพยายามช่วยซูซี่ตั้งแต่แรก!

ตอนนี้เจนเองรู้สึกว่าตัวเธอได้คิดและตัดสินใจผิดมหันต์ที่ช่วยซูซี่

“นี่ยัยพนักงานทำความสะอาด ฉันถามไม่ได้ยินหรืออย่างไรกัน?

เจนไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากพยักหน้า

พวกผู้ชายเหล่านั้นหัวเราะอย่างมีความสุข พลางหันไปพูดกับซูซี่ด้วยน้ำเสียงที่เหยียดหยาม“ คุณได้ยินไหม? ขนาดพนักงานทำความสะอาดยังมองสถานการณ์ได้ดีกว่าคุณเลย" เขาคว้าวอดก้าและวางไว้บนโต๊ะอีกครั้ง “ดื่มให้หมด มิฉะนั้นฉันจะโทรหา ออโรร่า สมิธ”

ซูซี่เริ่มรู้สึกกลัว เมื่อกล่าวถึงออโรร่า สมิธ ครอบครัวของเธอยากจนมาก และที่ซูซี่มาทำงานที่อีสต์ เอ็มเพอเรอร์ ก็เพราะเงินเดือนที่สูง ถ้าออโรร่า ทราบเรื่องนี้เธอถูกไล่ออกแน่ๆ

“อย่าโทรหา ออโรร่านะ!” ซูซี่รีบคว้าวอดก้าบนโต๊ะคริสตัลนั้น “ตกลง ฉันจะดื่มมัน!” น้ำตาเธอไหลก่อนที่จะยกวอดก้าในขวดนั้นขึ้นมาดื่ม

“เดี๋ยวก่อน” เสียงนุ่มลึกกล่าวขึ้นอย่างช้าๆ เจนรีบหันหลังกลับไปที่มุมนั้น ร่างกายของเธอเริ่มสั่นหลังจากที่ได้ยินเสียงนั้น

ความหวาดกลัวฉายขึ้นในแววตาของเธอ และเธอเริ่มหายใจติดขัด

“หันกลับมา” เสียงนั้นสั่ง

ขาของเจนหนักอึ้งและเธอไม่สามารถที่จะขยับตัวได้เลย เธอพูดกับตัวเองอย่างสิ้นหวัง ‘เขาไม่ได้พูดกับฉัน’

“ฉันจะพูดอีกครั้งนะ หันกลับมายัยพนักงานทำความสะอาด”

“โฮ…” เจนรู้สึกเหมือนถูกชกที่กลางหัวใจ และเธอรู้ว่าจะต้องทำตามที่เขาสั่ง ฟันของเธอเริ่มสั่นและกระทบกัน เธอค่อยๆหมุนตัวกลับไปอย่างเชื่องช้าเพราะชุดสุดจะเทอะทะที่เธอสวมใส่

บรรยากาศแปลกมากๆ ทุกคนสามารถบอกได้เลยว่าตอนนี้ ณ ที่นี้มีบางอย่างที่ผิดปกติไป

หนึ่งในชายกลุ่มนั้นดีดนิ้วพร้อมผิวปาก “ชักสนุกแล้วสิ”

ชายอีกคนที่โซฟาตะโกน “หุบปากเรย์ อย่ามารบกวนการแสดงซิ”

“เอาหล่ะ คุณเอลิออร์ ไวท์ คุณนี่เลวยันกระดูกเลยนะ”

ตาของเจนเบิกกว้างไปด้วยความหวาดกลัว เธออยากจะรีบหนีไปให้พ้นจากที่นี่!

เธอใช้ชีวิตอยู่ในเรือนจำถึงสามปี นั่นมัน 1,095 วัน เสมือนตกนรก หลังจากที่เธอคลานออกมาจากขุมนรกนั้นได้ เธอก็ไม่กล้าที่จะมีความหวังความรู้สึกที่โรแมนติกใด ๆ สำหรับฌอน สจ๊วตอีกต่อไป สิ่งที่เธอรู้สึกสำหรับผู้ชายคนนี้ตอนนี้ก็คือความหวาดกลัวที่ฝังรากลึกเข้าไปข้างในใจของเธอ

แม้ว่าเธอจะมีความรู้สึกรักและหลงใหลผู้ชายคนนี้ แต่มันฝังลึกลงไปในใจของเธอมานานแล้วลึกขนาดที่ดวงอาทิตย์จะไม่มีวันฉายแสงเข้าถึงข้างในนั้นแน่นอน

“เงยหน้าขึ้นซิ” เสียงนั้นสั่งเธออย่างช้าๆและเจนก็ขยับตามทุกคำพูดของเขาราวกับว่าเธอเป็นหุ่นเชิด

ในห้องนี้มีเพียงแสงสลัว ๆ และชายคนนั้นก็นั่งอยู่ในมุมมืด เธอไม่กล้ามองไปรอบ ๆ ระหว่างที่เธอเดินเข้ามาในห้อง จึงไม่น่าแปลกที่เธอจะไม่เห็นเขา

ฌอน สจ๊วตนั่งอยู่บนโซฟาตรงมุมเหมือนราชาแขนยาวและเรียววางอยู่ข้างโซฟา เขาวางคางไว้บนหลังมืออย่างสง่างาม และดูเป็นสุภาพบุรุษ แต่ดวงตาของเขาที่อยู่หลังแว่นขอบทองจ้องมาที่เธอเหมือนหมาป่าที่หิวโหยพร้อมที่จะตะครุบเหยื่อและฉีกเธอออกเป็นชิ้น ๆ

สามปีไม่ได้ทำให้ความสง่างามของเขาลดลงเลย แต่เวลาที่ผ่านไปกลับทำให้เขาดูดีและแพรวพราวมากขึ้น

ใบหน้านั้นถูกบดบังด้วยแสงสลัวๆในห้องราวกับว่ามีแสงสีทองเปล่งประกายอยู่รอบๆเขา เขานั่งอยู่ที่นั่นปล่อยออร่าเฉิดฉายที่ชวนให้หลงใหลออกมา

ถึงกระนั้น…เธอก็ไม่กล้าแม้แต่จะมองไปที่เขา! เธอพยายามที่จะฝังใบหน้าของเธอไว้ในเสื้อผ้าหนา ๆ เหนือหน้าอกของเธอ

“เฮอะ” ฌอนสบถด้วยความสนุกสนาน ดวงตาของเขาช่างเย็นชาขณะที่เขาพูดด้วยน้ำเสียงดุดัน “ไม่เจอกันนานเลยนะ? คุณไม่คิดจะทักทายฉันหน่อยหรือ?”