บ่วงเสน่หา คุณชาย อันตราย นิยาย บท 7

“คุณอยากทำอะไรหลังจากออกจากคุกนี่หรอเจน? ฉันอยากไปทะเลสาบ เอ๋อไห่ ที่นั่นสวยมากน้ำก็ใสสะอาด นกน้ำที่นั่นน่ารักมาก ๆ ปลา และกุ้งก็สดและอร่อย ท้องฟ้าเป็นสีฟ้ามีน้ำใส ๆ แสงแดดก็อุ่นกว่าที่นี่เยอะเลย”

“ ฉันอยากทำงานเยอะ ๆ เพื่อหาเงินให้ได้มาก ๆ แล้วฉันจะไปอยู่ที่นั่น เปิดโฮมสเตย์เล็ก ๆ ฉันไม่ได้ต้องการไปหาเงินที่นั่น ฉันเพียงแค่อยากจะเห็น เอ๋อไห่ ทุกวันนั่งดูกระแสน้ำไหลผ่านไป เงินไม่ใช่เป้าหมายหลักของชีวิตฉัน แค่ยังพอมีกินมีใช้ก็เพียงพอแล้ว บางครั้งฉันมักจะเห็นภาพเหล่านักเดินทางแบ็คแพ็คเกอร์ไป ๆ มา ๆ ที่นั่นอยู่บ่อย ๆ

“ เจน ฉันคิดว่าตัวฉันกำลังจะตาย ฉันควรจะทำอย่างไรดี? ฉันยังไม่เคยเห็นความงามของ เอ๋อไห่ ด้วยตาของตัวเองเลย”

เจนจะไม่มีวันลืมเสียงอันไพเราะ แต่น่าเศร้านั้น เธอกอดผู้หญิงคนนั้นและใช้อุณหภูมิร่างกายของเธอเพื่อทำให้ร่างกายของผู้หญิงคนนั้นค่อย ๆ เย็นขึ้น

ในขณะที่เธอกำลังจะตาย ดวงตาที่สดใสของหญิงสาวยังคงเต็มไปด้วยความปรารถนา เธอมองไปที่ท้องฟ้านอกหน้าต่างโลหะเล็ก ๆ ของเรือนจำและพูดว่า“ เจนบอกตรง ๆ ว่าฉันไม่เคยไปที่ เอ๋อไห่ ฉันเห็นความงดงามนั้นแค่ในจอทีวีและในนิตยสาร ฉันรู้ว่าแม้จะออกไปจากที่นี่ได้ฉันก็คงไม่มีเงินไปที่เอ๋อไห่ และเริ่มโฮมสเตย์เล็ก ๆ ฉันแค่อยากจะฝันถึงความฝันที่เป็นไปไม่ได้ก่อนที่ฉันจะตายนั่นคือทั้งหมดที่ฉันวาดฝันไว้ "

จนถึงตอนนี้เจนยังคงจำความปรารถนาในดวงตาของหญิงสาวขณะที่เธอกำลังจะเสียชีวิตลงได้

ความทรงจำนั้นช่างเจ็บปวดมาก จนดวงตาของเจนชุ่มไปด้วยน้ำตาก่อนที่เธอจะรู้ตัว เธอเอื้อมมือไปเช็ดน้ำตาอย่างลับ ๆ ขณะที่เธอนอนราบบนพื้นเธอเอื้อมมือข้างหนึ่งไปที่หลังส่วนล่างซ้าย มันว่างเปล่า เธอมีอวัยวะหนึ่งที่น้อยกว่าคนปกติทั่วไป

นั่นคือเหตุผลที่เธอไม่สามารถดื่มแอลกอฮอล์ได้ เธอต้องการจะมีชีวิตอยู่

เธอติดหนี้ที่เธอยังไม่ได้ชำระคืน!

เธอมีบาปที่เธอยังไม่ได้ชดใช้!

ไม่!

ยังตายไม่ได้!

เจนเงยหน้าขึ้นมองฌอนพรางส่ายหัว "คุณสจ๊วตตราบใดที่คุณไม่ให้ฉันดื่มฉันพร้อมที่จะทำอะไรก็ได้”

อะไรก็ได้…อย่างนั้นหรอ?

ดวงตาที่เหมือนเหยี่ยวของชายคนนั้นหรี่ลง และมุมปากของเขาก็ค่อยๆโค้งลง “อะไรก็ได้?” เขาเปิดปากเอ่ยขึ้นเผยให้เห็นถึงความอันตรายจากน้ำเสียงของเขา

ทายาทสาวแห่งครอบครัว ดันน์ ทิ้งความมั่นใจของตนเอง ความเย่อหยิ่ง และศักดิ์ศรีของเธอไปหมดแล้วหรือ?

คุณหนูดันน์ ที่เขาจำได้ไม่ใช่อย่างนี้ เขาจ้องไปที่เจนเพื่อที่จะดูว่าเธอเปลี่ยนไปแล้วจริง ๆ หรือไม่

“ตราบใดที่ไม่ต้องดื่ม จะให้ฉันทำอะไรก็ได้ค่ะ”

"ตกลง!" ใบหน้าของชายบนโซฟามีความพึงพอใจ จากนั้นเขาก็ดีดนิ้วขึ้นไปในอากาศ ด้วยเสียงนี้ร่างหนึ่งค่อยๆเดินออกมาจากมุมมืด "ครับนายท่าน" ชายคนนี้แต่งกายด้วยชุดสูทสีดำผมที่ตัดแต่งอย่างเรียบร้อย และศีรษะของเขาโค้งคำนับทำมุม 45 องศาอย่างเคารพ เขาคงจะเป็นบอดี้การ์ดของฌอน

เจนมองฌอนด้วยความสับสนภายใต้แสงไฟสลัว ๆ ใบหน้าที่เปล่งประกาย และสมบูรณ์แบบของชายคนนั้นค่อย ๆ เผยรอยยิ้มออกมาราวกับเทพบุตร แต่ดูเป็นลางร้ายสำหรับเจน ริมฝีปากเรียวบางและสง่างามของเขาขยับ และพูดว่า “จูบเขาสิ”

เจนจ้องมองตามนิ้วเรียว ๆ ของเขาไปและจ้องไปที่บอดี้การ์ดชุดดำที่ยืนเงียบงันอยู่ข้างหลังเขา…ทันใดนั้นดวงตาของเขาก็เบิกกว้าง!

"ทำไม? ทำไม่ได้เหรอ?” เธอได้ยินเสียงหัวเราะที่น่ากลัวของฌอนอยู่ข้างหูของเธอ “ งั้นก็ดื่มซะเถอะ หรือว่าตอนนี้เธออยากที่จะเริ่มการแสดงของเธอแล้ว”

ซู่ววว! เจนรู้สึกราวกับว่ามีอ่างน้ำแข็งเทลงบนหัวของเธอ เจนถูกแช่แข็งไปทั่วร่างกายโดยไม่มีความอบอุ่นเหลืออยู่เลย หูของเธออื้ออึงเธอเงยหน้าขึ้นมองชายที่นั่งอยู่บนโซฟาอย่างงุนงงเขาช่างดูราวกับราชา ...เขาพูดว่าอะไรนะ?

การแสดงใช่หรือไม่? โอ้…เขาอยากให้เธอแสดงเป็นโสเภณีอย่างนั้นหรือ?

เธอค่อย ๆ เม้มริมฝีปากที่แห้งผากของเธอ จูบแรกของเธอราคาช่างถูกยิ่งนัก แม้ว่าสิ่งที่เธอรู้สึกสำหรับเขาในตอนนี้คือความหวาดกลัว และความรู้สึกอื่นที่เธอพยายามจะซ่อนความรู้สึกนี้ที่มีต่อเขาไว้ในที่ที่ลึกที่สุดของหัวใจ แต่เธอก็ยังไม่สามารถหยุดตัวเองจากความรู้สึกที่เจ็บปวดและขมขื่นนี้ได้เลย