ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ นิยาย บท 814

“นี่หมายความว่าตระกูลเซียวจะเติบโตขึ้นอย่างรวดเร็วหรือ?” จื่ออันเอ่ยถาม

ใบหน้าของมู่หรงเจี๋ยดูมืดมน “ตำแหน่งของตระกูลเซียวในตอนนี้ก็คือยืนอยู่ข้างข้า หากว่าข้าคาดการณ์ไม่ผิดแล้วล่ะก็ จุดประสงค์ที่ทำร้ายหลิวหลิ่วก็คือข้า”

“ที่ท่านสงสัยเอาไว้คือใคร?” จื่ออันรู้สึกว่าเอ่ยถามเช่นนี้ออกจะโหดร้ายจนเกินไป ทางด้านของราชครูเหลียงคงจะไม่กล้าลงมือเป็นการชั่วคราว เพราะว่าฮองเอาถูกปลด เหลือก็เพียงแต่กุ้ยไท่เฟย

มู่หรงเจี๋ยมองยังนาง “เจ้าคิดว่าอย่างไร?”

จื่ออันกอดเขาเอาไว้เบา ๆ “ไม่ว่าจะเป็นใคร ตรวจสอบพบก็อย่าได้พยายามหนี”

มู่หรงเจี๋ยนั้นไม่เหมือนกันกับนาง สำหรับเซี่ยหวายจุนนั้น นางหลงเหลือก็เพียงแต่ความรู้สึกของเจ้าของร่างเดิมเท่านั้น ทว่ามู่หรงเจี๋ยนั้นไม่ใช่ ตลอดเส้นทางจนเติบโตมานั้น เขาเต็มไปด้วยความรักที่มีต่อกุ้ยไท่เฟย เพราะฉะนั้น เขาจึงได้สร้างเรือนเอาไว้ริบทะเลสาบให้กับกุ้ยไท่เฟย ให้นางได้พักผ่อนยามบั้นปลายของชีวิต เพราะเขาคิดว่านี่เป็นสิ่งที่กุ้ยไท่เฟยคิดต้องการ

ดูเหมือนว่าเขาไม่ได้หลบหนี ทว่าอันที่จริงแล้วกำลังหลบหนีอยู่ตลอดเวลาโดยที่ไม่รู้ตัว เขาเมินเฉยต่อกุ้ยไท่เฟย ใช้เพียงความเย็นชาเผชิญหน้ากับนาง ทว่าพอเผชิญหน้าด้วยจริง ๆ ในใจจริงของเขาแล้วยังคงหลงเหลือความหวังอยู่ส่วนหนึ่ง หวังว่านางจะหันหลังกลับเข้าฝั่งได้

ขณะเดียวกัน ในใจของเขาก็กระจ่างชัดดีว่านางไม่มีทางเปลี่ยนแปลง เพราะเขาเข้าใจดีว่า เมื่อความทะเยอทะยานหยั่งรากลึกลงในใจของคนแล้ว ก็ยากที่จะกำจัดมันออกไป

เพราะเหตุนี้ เขาจึงเกิดความขัดแย้งขึ้น

ทว่าครั้งนี้มู่หรงเจี๋ยและจื่ออันนั้นเข้าใจกุ้ยไท่เฟยผิดไปจริง ๆ

ไม่ใช่กุ้ยไท่เฟยที่เป็นคนทำ ถึงแม้ว่านางจะหวาดกลัวตระกูลเซียวและตระกูลเฉินจะร่วมมือกัน แต่ก็ไม่โง่ถึงขั้นที่จะลงมือในตอนนี้ เพราะว่าตอนนี้แม้จะมีความผิดพลาดเพียงเล็กน้อย ก็ล้วนแต่ส่งผลกระทบให้อ๋องหนานหวายไม่อาจกลับเมืองหลวงได้

และแน่นอนว่าราชครูเหลียงก็ไม่มีทางลงมือ

เรื่องนี้เป็นรัชทายาทที่ลงมือทำ

รัชทายาทที่โง่เขลาและเย่อหยิ่ง ที่เขาทำร้ายหลิวหลิ่วก็เป็นเรื่องที่เกิดขึ้นอย่างกะทันหัน เกิดขึ้นเพราะว่าในตอนนั้นที่จวนองค์หญิง เซียวท่าร่วมมือกันกับอ๋องอันทุบตีทำร้ายเขา