บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ นิยาย บท 1287

เจเรมี่หยิบกระดาษแผ่นนั้นขึ้นมาและเห็นข้อความอยู่หนึ่งบรรทัด ลายมือนั้นดูยุ่งเหยิงจนแทบจะอ่านไม่ออก

เจเรมี่ใช้เวลาอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะพอเดาได้ว่า ‘อย่าทำอะไรวู่วาม’

หมอเหลือบมองโน้ตในมือของเจเรมี่เช่นกัน “ดูเหมือนคนที่มาส่งคุณเขาก็น่าจะเป็นหมอเหมือนกันนะครับ เพรราะมีแค่หมอเท่านั้นที่จะสามารถทำการปฐมพยาบาลแบบนั้นได้ ลายมือนี่ก็ด้วย หมอแบบเราเท่านั้นที่จะเคยชินกับการเขียนแบบนี้”

“หมอ?”

เจเรมี่นิ่งเงียบไป

เขาจำได้ว่าเห็นร่างที่ดูคุ้นเคยวิ่งเข้ามาหาเขาในตอนที่กำลังมึนงง ชายคนนั้นเรียกชื่อของเขาอีกด้วย

ทว่าเจเรมี่กลับไม่รู้จักหมอคนไหนในเมืองวายเลย

…

ไม่กี่วันต่อมาร่างกายของเมเดลีนก็ฟื้นตัวดีขึ้นมาก

เธออาบน้ำและลุกจากเตียง โดยมีเอโลอิสเอาชาสมุนไพรอุ่น ๆ เข้ามาให้ “ฉันทำเองเลย มันดีสำหรับคุณนะ”

เมเดลีนตกตะลึงเมื่อเห็นอีกฝ่ายมองเธอด้วยท่าทางอ่อนโยน และยิ้มอย่างใจดี

หัวใจของเธอรู้สึกอบอุ่น ขณะที่รู้สึกว่าแผลของเธอดีขึ้นมาก

เอโลอิสเห็นว่าอีกฝ่ายไม่ตอบสนองจึงคิดไปเองว่าเมเดลีนคงไม่อยากจะดื่มชาของตัวเอง เธอดูผิดหวังเล็กน้อย

“เธอเกลียดฉันเหมือนกันใช่ไหม? เหมือนลูกสาวของฉัน” เอโลอิสถามด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความเศร้าและเหม่อลอย “งั้นก็พักผ่อนเถอะ… ฉันจะไม่รบกวนคุณอีก”

“แม่คะ” เมเดลีนเรียกเบา ๆ

เอโลอิสหันมามองด้วยสีหน้าจริงจังพลางขมวดคิ้ว “ทำไมคุณถึงเรียกฉันว่าแม่อีกแล้ว? คุณอาจใช้ชื่อเดียวกันกับลูกสาวของฉันได้ แต่คุณไม่มีสิทธิ์เรียกคนอื่นเป็นแม่ของคุณแบบนี้นะ”

ความเสียใจปะทุออกมาผ่านแววตา ทว่าเธอก็ยังเอ่ยต่อด้วยน้ำเสียงจริงจัง “คุณไม่มีทางรู้เลยว่าจะเกิดอะไรขึ้น ถ้าเข้าใจผิดไปเองว่าคนอื่นเป็นครอบครัวของตัวเอง”

เมเดลีนรู้ว่าเอโลอิสหมายถึงอะไร