“หืม? เสียเลือดขนาดนั้น แต่ก็ยังไม่ตายงั้นเหรอ? ร่างกายคงแข็งแกร่งมากเลยสินะ” ไรอันกล่าวเสียดสี
การหายใจของเมเดลีนเริ่มติดขัด
เจเรมี่เสียเลือดมาก?
เป็นไปได้ยังไง?
“ตอนนี้ฉันลองมาคิดดู เขายังดูสบายดีได้ถึงแม้ว่าจะมียาพิษอยู่ในร่างกายมานานก็ตาม หึ ความอดทนคงเยอะมากเลยสินะ เจเรมี่ วิทแมน” เสียงของไรอันเอ่ยเรียบนิ่งลอยเข้าหูเธอ “แต่ถึงจะแน่วแน่และอดทน จะได้อะไรขึ้นมา? ตราบใดที่เอวลีนอยู่กับฉัน มันจะไม่มีวันได้ใช้ชีวิตอย่างสงบสุข”
ไรอัน โจนส์!
เมเดลีนขบกรามแน่นด้วยความเกลียดชังที่ท่วมท้นต่อชายเจ้าเล่ห์น่ากลัวคนนี้
แต่จะว่าไปทำไมเจเรมี่ถึงเสียเลือดมากกันล่ะ?
เมเดลีนรู้สึกกังวล ก่อนจะบังเอิญได้ยินไรอันถามต่อไปว่า “เจเรมี่อยู่โรงพยาบาลไหน? คินเดรด? โอเค”
จากนั้นเมเดลีนก็ได้ยินเสียงฝีเท้าของไรอันก้าวเข้ามาใกล้ประตู
เธอรีบเดินไปที่บันไดในทันที ก่อนจะเห็นฌอน
“พ่อคะ” เมเดลีนจงใจเรียกเสียงดังเพื่อให้ไรอันคิดว่าเธอกำลังลงบันไดไปแล้ว
“ตื่นแล้วเหรอเอวลีน? ทำไมไม่นอนพักอีกหน่อยล่ะ?”
เมเดลีนมองไรอันจากหางตาขณะที่เขาเดินเข้ามา “นอนไปก็อึดอัดค่ะ ฉันอยากออกไปเดินรับอากาศบริสุทธิ์”
“อยากออกจากบ้านเหรอ?” ไรอันเดินเข้ามาหาช้า ๆ
เมเดลีนหันกลับมาด้วยความประหลาดใจ และแสร้งทำเป็นไม่รู้ว่าไรอันอยู่ด้านหลังตรงนั้นด้วย “ค่ะ ฉันอยากออกไปเดินเล่นข้างนอก แต่ไม่รู้ว่าคุณจะให้ฉันไปได้หรือเปล่า”
“ทำไมจะไม่ได้ล่ะ? คุณโจนส์จะห้ามไม่ให้ไปเดินเล่นข้างนอกได้ยังไง? เขาก็แค่เป็นห่วงก็เท่านั้น” ฌอนปกป้องไรอันโดยไม่รู้เลยว่าตัวตนที่แท้จริงของชายหนุ่มเป็นอย่างไร
และนั่นก็คือสิ่งที่เมเดลีนต้องการ
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ