บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ นิยาย บท 139

หลังจากที่เธอออกจากสถานีตำรวจไป รอยยิ้มในรอบหลายเดือนได้ปรากฏขึ้นบนใบหน้าของ มาเดลีน

ในที่สุดเธอก็สามารถหาหลักฐานมาลงโทษเมเรดิธในความผิดที่หล่อนทำ

หากพวกเขาพบเลือดของบริทนีย์ที่ต่างหู เมเรดิธเองจะไม่สามารถหาคำแก้ตัวใด ๆ ให้ตัวเองได้

มาเดลีนกำลังนับวันรอข้อมูลที่คืบหน้าจากตำรวจ แต่เธอก็ยังไม่ได้รับอะไรเลยหลังจากผ่านไปสองวัน

เธอไม่สามารถรอได้อีกต่อไป เธอจึงไปที่สถานีตำรวจอีกครั้ง อย่างไรก็ตาม เธอกำลังวิ่งเข้าไปหาเมเรดิธและเจเรมี่ที่ทางเข้าสถานี

มาเดลีนมองไม่เห็นว่าพวกเขาเป็นใครจากระยะไกล เธอถือร่มขณะยืนอยู่ท่ามกลางสายฝน เธอสามารถได้ยินเพียงเสียงของเมเรดิธจากในระยะหนึ่งไมล์เท่านั้น

“เจเรมี่ ทำไมมาเดลีนไม่ปล่อยฉันไปสักที? เธอจะมีความสุขก็ต่อเมื่อฉันตายเท่านั้นหรือไงกัน?”หลังจากที่เมเรดิธพูดสิ่งนี้ เธอก็เห็นมาเดลีนยืนอยู่เสียงของเธอฟังดูประหลาดใจ “แมดดี้?”

มาเดลีนพยายามลืมตาขึ้น จากนั้นเธอเห็นใบหน้าของเมเรดิธที่เข้ามาใกล้เธออย่างพร่ามัว

“แมดดี้ ฉันจะทำยังไงให้เธอปล่อยฉันไป? ทำไมถึงกล่าวหาว่าฉันฆ่าบริทย์? บริทย์เป็นเพื่อนที่ดีที่สุดของฉัน! ทำไมฉันต้องฆ่าเธอ? เป็นเรื่องปกติที่จะมีเลือดของบริทย์ติดอยู่ที่ต่างหูนั้นเพราะฉันเป็นคนให้ตุ้มหูคู่นั้นกับเธอ!” เสียงของเมเรดิธฟังดูสะเทือนใจขณะที่เธอสะอื้น

มาเดลีนยิ้มอย่างใจเย็น “เธอฆ่าบริทนีย์ เธอคิดว่าเธอจะสามารถหลีกเลี่ยงสิ่งนี้ได้ด้วยการพูดทั้งหมดนี้ออกมาหรือไง? เมเรดิธ เธอไม่สามารถวิ่งหนีจากความสามารถของตำรวจในการติดตามคนร้ายได้ ในที่สุดความจริงจะถูกเปิดเผยออกมา”

“แมดดี้ เธอ…”

“ไม่ว่าการแสดงและน้ำตาของเธอจะดีหรือจริงใจแค่ไหน มันก็ไม่มีประโยชน์กับฉัน ฉันยังคงเห็นว่าหัวใจของเธอมันน่ากลัวแค่ไหนแม้ว่าฉันจะตาบอดก็ตาม”

“พอ!”

เสียงโกรธของเจเรมี่ดังมาจากข้างหน้าพวกเขา

หัวใจของมาเดลีนเต้นผิดจังหวะขณะที่เธอจับร่มแน่นขึ้น

เธอเงยหน้าขึ้น ดวงตาที่สดใสและชัดเจนของเธอจ้องมองไปที่ด้านหน้าอย่างไม่ยินดียินร้ายใด ๆ