บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ นิยาย บท 139

หลังจากที่เธอออกจากสถานีตำรวจไป รอยยิ้มในรอบหลายเดือนได้ปรากฏขึ้นบนใบหน้าของ มาเดลีน

ในที่สุดเธอก็สามารถหาหลักฐานมาลงโทษเมเรดิธในความผิดที่หล่อนทำ

หากพวกเขาพบเลือดของบริทนีย์ที่ต่างหู เมเรดิธเองจะไม่สามารถหาคำแก้ตัวใด ๆ ให้ตัวเองได้

มาเดลีนกำลังนับวันรอข้อมูลที่คืบหน้าจากตำรวจ แต่เธอก็ยังไม่ได้รับอะไรเลยหลังจากผ่านไปสองวัน

เธอไม่สามารถรอได้อีกต่อไป เธอจึงไปที่สถานีตำรวจอีกครั้ง อย่างไรก็ตาม เธอกำลังวิ่งเข้าไปหาเมเรดิธและเจเรมี่ที่ทางเข้าสถานี

มาเดลีนมองไม่เห็นว่าพวกเขาเป็นใครจากระยะไกล เธอถือร่มขณะยืนอยู่ท่ามกลางสายฝน เธอสามารถได้ยินเพียงเสียงของเมเรดิธจากในระยะหนึ่งไมล์เท่านั้น

“เจเรมี่ ทำไมมาเดลีนไม่ปล่อยฉันไปสักที? เธอจะมีความสุขก็ต่อเมื่อฉันตายเท่านั้นหรือไงกัน?”หลังจากที่เมเรดิธพูดสิ่งนี้ เธอก็เห็นมาเดลีนยืนอยู่เสียงของเธอฟังดูประหลาดใจ “แมดดี้?”

มาเดลีนพยายามลืมตาขึ้น จากนั้นเธอเห็นใบหน้าของเมเรดิธที่เข้ามาใกล้เธออย่างพร่ามัว

“แมดดี้ ฉันจะทำยังไงให้เธอปล่อยฉันไป? ทำไมถึงกล่าวหาว่าฉันฆ่าบริทย์? บริทย์เป็นเพื่อนที่ดีที่สุดของฉัน! ทำไมฉันต้องฆ่าเธอ? เป็นเรื่องปกติที่จะมีเลือดของบริทย์ติดอยู่ที่ต่างหูนั้นเพราะฉันเป็นคนให้ตุ้มหูคู่นั้นกับเธอ!” เสียงของเมเรดิธฟังดูสะเทือนใจขณะที่เธอสะอื้น

มาเดลีนยิ้มอย่างใจเย็น “เธอฆ่าบริทนีย์ เธอคิดว่าเธอจะสามารถหลีกเลี่ยงสิ่งนี้ได้ด้วยการพูดทั้งหมดนี้ออกมาหรือไง? เมเรดิธ เธอไม่สามารถวิ่งหนีจากความสามารถของตำรวจในการติดตามคนร้ายได้ ในที่สุดความจริงจะถูกเปิดเผยออกมา”

“แมดดี้ เธอ…”

“ไม่ว่าการแสดงและน้ำตาของเธอจะดีหรือจริงใจแค่ไหน มันก็ไม่มีประโยชน์กับฉัน ฉันยังคงเห็นว่าหัวใจของเธอมันน่ากลัวแค่ไหนแม้ว่าฉันจะตาบอดก็ตาม”

“พอ!”

เสียงโกรธของเจเรมี่ดังมาจากข้างหน้าพวกเขา

หัวใจของมาเดลีนเต้นผิดจังหวะขณะที่เธอจับร่มแน่นขึ้น

เธอเงยหน้าขึ้น ดวงตาที่สดใสและชัดเจนของเธอจ้องมองไปที่ด้านหน้าอย่างไม่ยินดียินร้ายใด ๆ

เจเรมี่จ้องมองใบหน้าของมาเดลีนอย่างเย็นชา เมื่อเขาเห็นว่าเธอไม่ได้มองมาที่เขาสักนิดเส้นเลือดที่หน้าผากของเขาได้ปูดออกมา “มาเดลีน ผมร่างเอกสารการหย่าร้างเสร็จแล้ว ผมจะให้เวลาหนึ่งวันในการเซ็นชื่อหลังจากที่เธอได้รับ!”

มาเดลีนกัดริมฝีปากของเธอ ฝนที่ตกลงมาบนร่มของเธอรู้สึกเหมือนเศษแก้วที่พยายามแทงทะลุหัวใจของเธอ เธอเจ็บปวดมาก “เจเรมี่ ฉันบอกคุณแล้ว ฉันไม่ตกลงกับการหย่าครั้งนี้! คุณอย่าได้คิดว่าฉันจะปล่อยให้ผู้หญิงตีสองหน้าคนนี้เข้ามาแทนที่ฉันตราบเท่าที่ฉันยังมีชีวิตอยู่!”

“มันไม่ได้ขึ้นอยู่กับคุณ!” เจเรมี่ตอบอย่างเย็นชา เมื่อเขาเห็นว่ามาเดลีนไม่ได้มองมาที่เขา เขากลับรู้สึกปวดร้าวในใจ จากนั้น เขาจับมือของเมเรดิธเพื่อเดินออกไป

ก่อนที่เขาจะจากไป เขาจงใจกระแทกไหล่ของเขาเข้าที่มาเดลีน

มาเดลีนอ่อนแอเป็นอยู่แล้ว ดังนั้นจากแรงที่เขากระแทกเพีบงเล็กน้อยกลับส่งเธอล้มลง และร่มตกลงไปในขณะที่เม็ดฝนทำให้เสื้อผ้าและใบหน้าของเธอเปียกโชกในทันที

เธอลุกขึ้นนั่งด้วยใบหน้าซีดเซียวก่อนจะคลำหาร่ม

หลังจากเจเรมี่สตาร์ทรถ เขากลับมีความรู้สึกไม่ทราบสาเหตุก่อเกิดในใจ เขาเงยหน้าขึ้นและมองไปที่กระจกหลังโดยไม่รู้ตัว