หลังจากที่เธอออกจากสถานีตำรวจไป รอยยิ้มในรอบหลายเดือนได้ปรากฏขึ้นบนใบหน้าของ มาเดลีน
ในที่สุดเธอก็สามารถหาหลักฐานมาลงโทษเมเรดิธในความผิดที่หล่อนทำ
หากพวกเขาพบเลือดของบริทนีย์ที่ต่างหู เมเรดิธเองจะไม่สามารถหาคำแก้ตัวใด ๆ ให้ตัวเองได้
มาเดลีนกำลังนับวันรอข้อมูลที่คืบหน้าจากตำรวจ แต่เธอก็ยังไม่ได้รับอะไรเลยหลังจากผ่านไปสองวัน
เธอไม่สามารถรอได้อีกต่อไป เธอจึงไปที่สถานีตำรวจอีกครั้ง อย่างไรก็ตาม เธอกำลังวิ่งเข้าไปหาเมเรดิธและเจเรมี่ที่ทางเข้าสถานี
มาเดลีนมองไม่เห็นว่าพวกเขาเป็นใครจากระยะไกล เธอถือร่มขณะยืนอยู่ท่ามกลางสายฝน เธอสามารถได้ยินเพียงเสียงของเมเรดิธจากในระยะหนึ่งไมล์เท่านั้น
“เจเรมี่ ทำไมมาเดลีนไม่ปล่อยฉันไปสักที? เธอจะมีความสุขก็ต่อเมื่อฉันตายเท่านั้นหรือไงกัน?”หลังจากที่เมเรดิธพูดสิ่งนี้ เธอก็เห็นมาเดลีนยืนอยู่เสียงของเธอฟังดูประหลาดใจ “แมดดี้?”
มาเดลีนพยายามลืมตาขึ้น จากนั้นเธอเห็นใบหน้าของเมเรดิธที่เข้ามาใกล้เธออย่างพร่ามัว
“แมดดี้ ฉันจะทำยังไงให้เธอปล่อยฉันไป? ทำไมถึงกล่าวหาว่าฉันฆ่าบริทย์? บริทย์เป็นเพื่อนที่ดีที่สุดของฉัน! ทำไมฉันต้องฆ่าเธอ? เป็นเรื่องปกติที่จะมีเลือดของบริทย์ติดอยู่ที่ต่างหูนั้นเพราะฉันเป็นคนให้ตุ้มหูคู่นั้นกับเธอ!” เสียงของเมเรดิธฟังดูสะเทือนใจขณะที่เธอสะอื้น
มาเดลีนยิ้มอย่างใจเย็น “เธอฆ่าบริทนีย์ เธอคิดว่าเธอจะสามารถหลีกเลี่ยงสิ่งนี้ได้ด้วยการพูดทั้งหมดนี้ออกมาหรือไง? เมเรดิธ เธอไม่สามารถวิ่งหนีจากความสามารถของตำรวจในการติดตามคนร้ายได้ ในที่สุดความจริงจะถูกเปิดเผยออกมา”
“แมดดี้ เธอ…”
“ไม่ว่าการแสดงและน้ำตาของเธอจะดีหรือจริงใจแค่ไหน มันก็ไม่มีประโยชน์กับฉัน ฉันยังคงเห็นว่าหัวใจของเธอมันน่ากลัวแค่ไหนแม้ว่าฉันจะตาบอดก็ตาม”
“พอ!”
เสียงโกรธของเจเรมี่ดังมาจากข้างหน้าพวกเขา
หัวใจของมาเดลีนเต้นผิดจังหวะขณะที่เธอจับร่มแน่นขึ้น
เธอเงยหน้าขึ้น ดวงตาที่สดใสและชัดเจนของเธอจ้องมองไปที่ด้านหน้าอย่างไม่ยินดียินร้ายใด ๆ
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ