บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ นิยาย บท 96

เมเรดิธเหวี่ยงตัวเองเข้าไปในอ้อมแขนของเจเรมี่ ด้วยความหวาดกลัวเพื่อสร้างภาพลักษณ์ของเหยื่ออย่างเต็มที่

เธอเล่นกลอุบายแบบเดิมๆแต่ถึงอย่างนั้น เขาก็เชื่อโดยไม่ต้องสงสัย

ทุกคนต่างจ้องมองมาเดลีนอย่างดูถูกเหยียดหยามปนไปด้วยความสงสัย มาเดลีนเคยชินกับการถูกมองเหล่านี้มานานแล้ว แต่เธอก็ยังไม่คุ้นเคยกับการแสดงออกอย่างเยือกเย็นที่เเสนเย็นชาที่เจเรมี่มอบให้เธอ

ในสมองเธอ ใบหน้านั้นเป็นใบหน้าที่เธอรักอย่างสุดซึ้ง แต่นั้น มันก็ไม่ได้ถือความอ่อนโยนที่เคยมีอีกต่อไป

ในตอนนี้ ขณะที่เจเรมี่กำลังอุ้มเมเรดิธ ความเยือกเย็นของเขา ดวงตาราวกับใบมีดของเขาแทงทะลุมาเดลีน “มาเดลีน!”

เขากัดฟันในขณะที่พูดคำทั้งสามนี้ออกมา แต่ละพยางค์เต็มไปด้วยพลังที่อยากกลืนกิน!

มาเดลีนรู้สึกถึงการเดินทางที่เย็นวาบจากฝ่าเท้าไหลไปทั่วร่างกายของเธอ มันช่างน่ากลัว

ขณะนี้เมเรดิธพิงแขนของเจเรมี่และกำลังร้องไห้ไม่หยุด “เจเรมี่ ทำไมมาเดลีนถึงโหดร้ายขนาดนี้? เธอบอกฉันว่าเธอเคยตั้งท้องลูก แต่เด็กคนนั้นเสียชีวิตระหว่างถูกคุมขัง หากเธอได้เป็นแม่ แล้วมีเหตุผลอะไรเธอจึงไม่เข้าใจความรู้สึกของคนเป็นแม่?” เธอพูดตัดพ้อขณะที่มองมาเดลีน น้ำตาของเธอก็ไหลไม่ขาดสาย

“มาเดลีน หยุดเถอะ! เธอต้องการให้ลูกและปู่ของเธอตายอย่างสงบไหม?”

เมื่อพูดถึงปู่ของเธอและเด็กที่โดนฆ่า มาเดลีนก็กำหมัดแน่นทันใดนั้นร่างกายที่อ่อนแอของเธอก็พุ่งเข้าหาเมเรดิธด้วยกำลังทั้งหมดของเธอ

เธอดึงคอเสื้อของเมเรดิธขึ้นและตบเธออย่างบ้าคลั่ง

“แกยังกล้าพูดถึงปู่กับลูกฉันอยู่อีกหรอ! ทำไมแกถึงไม่เป็นคนที่ตาย เมเรดิธ! ยัยคนที่นรกยังไม่ต้องการ!”

“อ๊ะ! เจเรมี่ หน้าฉันเจ็บ!” เมเรดิธ กรีดร้องครั้งแล้วครั้งเล่า

สถานการณ์เกิดขึ้นอย่างกะทันหันและเจเรมี่คิดไม่ถึงหวังว่ามาเดลีนจะเสียสติและพุ่งเข้ามาด้วยพลังมากมาย

เขาต้องใช้แรงเล็กน้อยในการผลักมาเดลีนออกไปในที่สุดและสามารถปกป้องเมเรดิธในอ้อมแขนของเขาไว้ได้

มาเดลีน ถูกผลักอย่างรุนแรงหลังของเธอชนกำแพงด้านหลังเธอ ความเจ็บปวดวิ่งพล่านไปทั่วตัวเธอในทันที มันมากจนเธอไม่สามารถยืดตัวให้ตรงได้

เจเรมี่กอดเมเรดิธที่ยังคงร้องไห้และหันกลับมา ก่อนจากไป เขาเหลือบมองมาเดลีน แล้วฉันกลับเห็นแววตานั้นเหมือนกับพิษที่มันอยู่ในดวงตาของเมเรดิธ