บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ นิยาย บท 95

ในสถาณการณ์ที่ยากลำบากนี้ เธอตัดสินใจฝื่นลุกขึ้นออกไปเพียงเพราะเสียงของเจเรมี่ดังออกมาจากด้านหลังอย่างกะทันหัน

“ผู้หญิงคนหนึ่งเพิ่งบริจาคเลือดให้ลูกชายของฉัน? คนไหน?”

“หื้อ? โอ้ คนนั้นไง”

เมื่อได้ยินคำตอบของพยาบาล มาเดลีนจึงซ่อนตัวอยู่ที่ทางออกฉุกเฉิน

เธอกลัวว่าเจเรมี่จะรู้สึกขยะแขยงที่รู้ว่านั่นคือเลือดของเธอ แต่การช่วยแจ็คสันควรเป็นความสำคัญอันดับแรก

มาเดลีนซ่อนตัวอยู่ที่มุมแขบๆ เธอขบกรามและหมอบลงเมื่อเธอเห็นเงาของเจเรมี่ผ่านหน้าเธอไป

ร่างกายของเธอปวดเมื่อยและการบริจาคเลือดทำให้เธอหนาวสั่น เธอนอนขดตัวอยู่ที่มุมตรงนั้นเฝ้ามองร่างของเจเรมี่จากไปและการหายไปจากสายตา ร่างนั้นเดินหายจากไปพร้อมกับที่สติของมาเดลีนก็ไม่อยู่กับตัวเช่นกัน ขาของเธอเป็นตะคริวจากท่านอนของเธอขณะที่เธอยืนโดยใช้มือค้ำยันไว้ที่กำแพง

ความเจ็บปวดในร่างกายของเธอยังคงมีอยู่และบาดแผลที่หน้าผากของเธอเริ่มหายจากอาการยาชา

ในขณะที่พยุงน้ำหนักของเธอไว้พิงกับกำแพง เธอเห็นเมเรดิธกำลังคุยโทรศัพท์อยู่ใกล้บันไดฉุกเฉิน เธอกำลังจะสอบถามเกี่ยวกับสถานการณ์ของแจ็คสันผ่านทางโทรศัพท์

มาเดลีนก้าวถอยหลังทันที โดยซ่อนตัวอยู่หลังประตู

น้ำเสียงผิดหวังของเมเรดิธลอยเข้ามา “ฮึ่ม มีผู้หญิงบางคนเสนอตัวช่วยบริจาคเลือดกับเรื่องนี้ ฉันไม่รู้ว่านังคนนั้นมาจากไหนแต่ฉันเกลียดมัน เธอควรจะปล่อยให้เด็กนั่นตายไป ทีนี้เจเรมี่ก็ไม่ยอมให้มาเดลีนหลุดรอดไปง่ายๆแน่นอน!”

“เด็กนั่นเป็นสิ่งที่น่ารังเกียจ เขาน่าจะเสียชีวิตไปเมื่อสองปีก่อน! เหตุผลเดียวที่เขายังมีชีวิตอยู่ก็คือเขามีประโยชน์”

มาเดลีนตกใจกับคำพูดที่ออกจากปากของเมเรดิธ

สิ่งเหล่านี้เป็นคำพูดของคนเป็นแม่งั้นหรือ?

แจ็คสันยังคงเป็นของหล่อนและลูกชายของเจเรมี่ หล่อนจะทำตัวเหลวแหลกขนาดนี้ได้ยังไงกับชีวิตของลูกชายแท้ๆเพียงแค่ทำให้เจเรมี่เกลียดมาเดลีน?

“ฉันจะทำให้เธอจ่ายอย่างสาสมสำหรับการตบฉัน มาเดลีน ฉันจะทำให้ชีวิตของเธอกลายเป็นนรก!”

มาเดลีนเข้าใจว่าเมเรดิ กำลังจะลองทำอะไรบางอย่างและเธอคิดคาดคิดไว้ เธอเฝ้าดูขณะที่เมเรดิธทำการขยี้ผมตัวเองให้ยุ่งเหยิง ก่อนจะถอยหลังกลับไปที่ทางเดินด้านนอก

“ช่วยด้วย! เจเรมี่ ช่วยฉันด้วย!”

ทันใดนั้นเมเรดิธเริ่มแสดงอาการตกใจ และปีนตะเกียกตะกายหนีด้วยใบหน้าเจือนๆ

ผู้คนเริ่มมารวมตัวกัน แต่ที่สำคัญ เจเรมี่ก็มาถึงทันเวลาเช่นกัน

เมื่อเห็นเมเรดิธอยู่บนพื้น เสื้อผ้าของเธอผิดปกติและผมของเธอยุ่งเหยิงเหมือนกวางที่ตกใจ เจเรมมี่จึงรีบเข้าไปอุ้มเธอไว้ในอ้อมแขนของเขา

“ฉันไม่ต้องการอะไรอีกแล้ว เจเรมี่ ฉันแค่อยากให้ลูกของเราปลอดภัย” เธอคร่ำครวญ น้ำตาและน้ำมูกไหลเปอะไปทุกที่ขณะที่เธอจ้องมองมาเดลีนด้วยความกลัว “ได้โปรด มาเดลีน ฉันขอร้องคุณล่ะ ปล่อยฉันไป!”