ในสถาณการณ์ที่ยากลำบากนี้ เธอตัดสินใจฝื่นลุกขึ้นออกไปเพียงเพราะเสียงของเจเรมี่ดังออกมาจากด้านหลังอย่างกะทันหัน
“ผู้หญิงคนหนึ่งเพิ่งบริจาคเลือดให้ลูกชายของฉัน? คนไหน?”
“หื้อ? โอ้ คนนั้นไง”
เมื่อได้ยินคำตอบของพยาบาล มาเดลีนจึงซ่อนตัวอยู่ที่ทางออกฉุกเฉิน
เธอกลัวว่าเจเรมี่จะรู้สึกขยะแขยงที่รู้ว่านั่นคือเลือดของเธอ แต่การช่วยแจ็คสันควรเป็นความสำคัญอันดับแรก
มาเดลีนซ่อนตัวอยู่ที่มุมแขบๆ เธอขบกรามและหมอบลงเมื่อเธอเห็นเงาของเจเรมี่ผ่านหน้าเธอไป
ร่างกายของเธอปวดเมื่อยและการบริจาคเลือดทำให้เธอหนาวสั่น เธอนอนขดตัวอยู่ที่มุมตรงนั้นเฝ้ามองร่างของเจเรมี่จากไปและการหายไปจากสายตา ร่างนั้นเดินหายจากไปพร้อมกับที่สติของมาเดลีนก็ไม่อยู่กับตัวเช่นกัน ขาของเธอเป็นตะคริวจากท่านอนของเธอขณะที่เธอยืนโดยใช้มือค้ำยันไว้ที่กำแพง
ความเจ็บปวดในร่างกายของเธอยังคงมีอยู่และบาดแผลที่หน้าผากของเธอเริ่มหายจากอาการยาชา
ในขณะที่พยุงน้ำหนักของเธอไว้พิงกับกำแพง เธอเห็นเมเรดิธกำลังคุยโทรศัพท์อยู่ใกล้บันไดฉุกเฉิน เธอกำลังจะสอบถามเกี่ยวกับสถานการณ์ของแจ็คสันผ่านทางโทรศัพท์
มาเดลีนก้าวถอยหลังทันที โดยซ่อนตัวอยู่หลังประตู
น้ำเสียงผิดหวังของเมเรดิธลอยเข้ามา “ฮึ่ม มีผู้หญิงบางคนเสนอตัวช่วยบริจาคเลือดกับเรื่องนี้ ฉันไม่รู้ว่านังคนนั้นมาจากไหนแต่ฉันเกลียดมัน เธอควรจะปล่อยให้เด็กนั่นตายไป ทีนี้เจเรมี่ก็ไม่ยอมให้มาเดลีนหลุดรอดไปง่ายๆแน่นอน!”
“เด็กนั่นเป็นสิ่งที่น่ารังเกียจ เขาน่าจะเสียชีวิตไปเมื่อสองปีก่อน! เหตุผลเดียวที่เขายังมีชีวิตอยู่ก็คือเขามีประโยชน์”
มาเดลีนตกใจกับคำพูดที่ออกจากปากของเมเรดิธ
สิ่งเหล่านี้เป็นคำพูดของคนเป็นแม่งั้นหรือ?
แจ็คสันยังคงเป็นของหล่อนและลูกชายของเจเรมี่ หล่อนจะทำตัวเหลวแหลกขนาดนี้ได้ยังไงกับชีวิตของลูกชายแท้ๆเพียงแค่ทำให้เจเรมี่เกลียดมาเดลีน?
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ