บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ นิยาย บท 98

มาเดลีนตะคอกเสียงเเข็งทันทีราวกับหุ่นเชิดที่ไม่มีสายเชิด ไม่มีสติหลงเหลือใดๆทั้งสิ้น

โลกของเธอดูเหมือนจะมืดลงในทันทีและความเจ็บปวดที่รุนแรงราวกับผิวหนังของเธอกำลังลอกได้กลืนกินสติของเธอไปทั้งหมด

“ไม่!”

เธอรีบพุ่งเข้าไปที่เถ้าถ่านค่อยๆถูกหิมะและฝนชะล้างไปแล้ว

มาเดลีนร้องไห้อย่างเสียใจ มือที่สั่นเของเธอถูกับพื้นดินที่ขรุขระอย่างหมดหวังขณะที่เธอพยายามเก็บขี้เถ้าที่เหลืออยู่

ขี้เถ้าเหล่านั้นค่อยๆถูกย้อมเป็นสีแดงจากเลือดที่ไหลออกมาจากฝ่ามือของเธอ และไม่นานนักมันก็ละลายหายไปกับสายฝนและหิมะ

ความหวังอันริบหรี่เพียงอย่างเดียวของเธอก็ดับวูบลงอย่างสิ้นเชิง

เธอร้องไห้และหัวเราะอย่างน่าสังเวช ดวงตาสีแดงที่เปียกชุ่มของเธอจ้องมองไปที่เจเรมี่

เธอจำเขาไม่ได้อีกต่อไป

ไม่ใช่ เธอไม่เคยรู้จักเขาต่างหาก

มาเดลีนกัดฟันของเธอแน่นมองไปที่ชายผู้ที่ใจเด็ดคนนั้น ดวงตาของเธอคมชัดมาก

“เจเรมี่ สักวันคุณจะเสียใจ!”

เมื่อเห็นการจ้องมองที่แสดงความเกลียดชังของมาเดลีนในขณะนี้ เจเรมี่หัวเราะออกมาอย่างเย็นชา

“ไม่มีคำว่า” เสียใจ “ในพจนานุกรมของผม”

เขามองไปที่บอดี้การ์ดและกวักมือให้มอบขี้เถ้าของปู่ของมาเดลีนให้เขา

“เอามานี่”

ทันใดนั้นมาเดลีนก็พุ่งไปข้างหน้า เธอคว้าโกศของปู่ของเธอและกอดไว้ในอ้อมแขนของเธออย่างแน่นหนา

บอดี้การ์ดคนดังกล่าวไม่คิดว่ามาเดลีนจะวิ่งเข้ามา เมื่อเห็นโกศถูกนำไปแล้ว เขาจึงหันกลับมาเพื่อคว้ามัน