จอมเทพโอสถ นิยาย บท 1437

หวีด!

หวีด!

…

เหล่ายักษ์หินโลกันตร์ซัดกระหน่ำครั้งแล้วครั้งเล่า คลื่นพลังที่ปลดปล่อยออกไปกวาดล้างทั่วทั้งบริเวณทั้งหมด

ในทำนองเดียวกัน ยักษ์หินโลกันตร์อาณาจักรบรรพชนพระเจ้าตรงหน้า ต้วนเฟยทำได้แค่เลี่ยงหลบเท่านั้น หาได้หาญกล้าเข้าเผชิญหน้ากับมันโดยตรงเลย

ยักษ์หินโลกันตร์ตนนี้แข็งแกร่งเกินไป แต่ละหมัดที่พวยพุ่งออกไปล้วนกอปรไปด้วยศาสตร์แห่งไฟอันลึกล้ำยิ่ง ซึ่งมันทรงพลังอย่างหาทีเปรียบไม่

“ให้ตาย! เย่หยวน ยามใดที่ข้าจับตัวเจ้าได้ จ้าจะฉีกแขนขาของเจ้าออกมาเป็นชิ้นๆ!”

ต้วนเฟยยามนี้รังเกียจเย่หยวนถึงขีดสุด

แต่นี่ก็เป็นเพียงแค่ความคิด ยักษ์หินโลกันตร์ที่อยู่ตรงหน้าเขาทรงพลังมากเกินไป

ต้วนเฟยถูกสกัดเคลื่อนไหวไปไหนมิได้ กล่าวได้ว่าไม่เหลือเวลาให้ทำอย่างอื่นเลย

โดยรอบบริเวณเคียงข้าง ปรากฏเสียงกรีดร้องดังระงมไม่หยุดหย่อน

ทุกคนต่างถูกพวกยักษ์หินโลกันตร์ปิดล้อมทั่วทุกมุม และมีจำนวนผู้คนไม่น้อยที่เริ่มพลาดท่าเสียทีแก่พวกมัน

ชวิ้งง!

ในเวลานั้นเองร่างเงาดำสายหนึ่งพุ่งฝ่าออกจากใจกลางกรอบที่ตีล้อมของพวกยักษ์หินโลกันตร์ออกมา ก่อนที่ร่างแปรเปลี่ยนเป็นประกายไสวกระตุกวูบหายไปต่อหน้าต่อตาทุกคน

สีหน้าของต้วนเฟยมืดทมิฬลงเป็นคำรบสอง เขาตะโกนลั่นด้วยความโกรธจัดอีกคราว่า

“ประมุขวังเทวะสัมปรายภพ! เจ้าเองก็ต้องการเป็นศัตรูกับวังนภาบรรพตศักดิ์สิทธิ์ด้วยเช่นกัน?!”

อย่างไรก็ตาม‘ประมุขวังสัมปรายภาพ’กลับหาได้ใส่ใจฟังไม่ และอันตรธานหายลับสายตาของเขาไปโดยตรง

ต้วนเฟยโมโหจัดแทบสมองแทบระเบิด

ลืมเรื่องวังเทวะรัตติกาลฉายไปได้เลย นามนี้แม้แต่ประมุขวังเทวะสัมปรายภพยังหาญกล้าไม่ฟังคำพูดของเขาแล้วเช่นกัน

นี่มันมากเกินไปแล้ว!

“ให้ตาย! หลังจากที่กลับไปคราวนี้ ข้าจะต้องคิดบัญชีกับวังเทวะรัตติกาลฉาย กับวังเทวะสัมปรายภพให้เบ็ดเสร็จเลยคอยดู! เจ้าพวกนี้หยิ่งผยองเกินไป!”

ต้วนเฟยครุนพินิจเดือดดาลอยู่ภายในใจ

ภายในหัวของฉินเทียนมีแต่เรื่องฆ่าเย่หยวน ดังนั้นในตอนนี้มีหรือจะมีเวลาไปสนใจตวนเฟย?

วังเทวะสัมปรายภพจะเป็นอย่างไรต่อจากนี้หรือจะลงเอยอย่างไร มันก็ไม่เกี่ยวข้องอะไรกับเขาเลย

ความแกร่งกล้าของฉินเทียนสำเร็จถึงอาณาจักรบรรพชนพระเจ้าครึ่งขั้นแล้ว นอกจากนี้ขอบเขตความเข้าใจของเขายังสูงส่งมาก เมื่อเทียบแล้วระดับพลังค่อนข้างใกล้เคียงกับคนในวังนภาบรรพตศักดิ์สิทธิ์

ดังนั้นแค่การตีฝ่าออกจากวงล้อมของพวกยักษ์หินโลกันตร์เหล่านี้จึงหาใช่เรื่องยากอันใด

เข้าแฝงตัวอยู่ในดินแดนนภาบรรพตมาเป็นเวลาสิบปีเต็มโดยมีเป้าหมายเพียงอย่างเดียวคือ การฆ่าเย่หยวน

และเมื่อมีโอกาสอยู่ตรงหน้าแล้ว เขาจะปล่อยมันไปเฉยๆได้อย่างไร?

…

กลุ่มคนของวังเทวะรัตติกาลฉายกำลังติดตามเย่หยวนซึ่งเป็นผู้นำ ตรงเข้าสำรวจเส้นทางเบื้องหน้าอย่างแช่มช้าระมัดระวัง

“ผู้อาวุโสสูงสุด ข้ารู้สึกว่ามีบางอย่างไม่ถูกต้อง! เดินทางเข้ามาในซากอักขระเทวะครั้งนี้ดูจะอันตรายกว่าครั้งใดๆ ที่ผ่านมา!”

ไป๋ซิ่วเอ่ยกล่าวน้ำเสียงเคร่งขรึม

เย่หยวนพยักหน้าและกล่าวว่า

“หากข้าเดาไม่ผิด มันน่าจะเป็นเพราะภายในนี้น่าจะมีสมบัติล้ำค่า!”

“สมบัติล้ำค่ากำลังจะปรากฏขึ้นมา!”

เมื่อได้ยินคำกล่าวเหล่านี้ ทุกคนต่างเนื้อตัวสั่นเทาด้วยความยินดี

สมบัติล้ำค่ากำลังจะปรากฏขึ้นมา แล้วใครจะสงบใจลงได้?

บางทีนี้อาจกลายเป็นโชคดีของพวกเขาที่มีครั้งเดียวในชีวิต!

เมื่อเห็นสีหน้าท่าทีของพวกเขา เย่หยวนพลันแสยะยิ้มบางและกล่าวว่า

“พวกเจ้าทุกคน ยังเร็วเกินไปที่จะดีใจจเชนนั้น จะเป็นโชคชะตาหรือหายนะของชีวิตกลับมีใครทราบ! หากประเมินไจนไม่ระวัง พวกจ้าทุกคนอาจตายไม่รู้ตัว!”

เสมือนถูกเย่หยวนสาดน้ำเย็นเข้าใส่อย่างจัง แต่ก็เห็นได้ชัดว่า นั้นมิอาจดับความตืนเต้นของพวกเขาลงได้ทั้งหมด

คำเตือนเหล่านี้ทุกคนต่างตระหนักทราบดี เพียงว่ายามเผชิญหน้ากับสมบัติสุดล้ำค่า พวกเขาจะสงบสติอารมณ์ลงได้อย่างไร?

ทันนั้นทุกคนก็ตรงมาถึงพื้นที่เปิดโล่ง คลื่นพลังไร้ขอบเขตทำเอาทุกคนดวงตาสว่างไสวขึ้นฉับพลัน

“ผลเก้าทำนองกายาอมตะ! แถมยังมีเยอะมาก!”

“มีจำนวนไม่น้อยที่โตเต็มที่แล้ว! ประสบโชคดีครั้งใหญ่แล้ว!”

ตรงหน้าพวกเขาปรากฏเป็นสวนผลเก้าทำนองกายาอมตะมากมาย บริเวณโดยรอบที่แห่งนี้มีมันอยู่เกลือนเต็มไปหมด

ผลเก้าทำนองกายาอมตะจะถูกแบ่งออกเป็นสองระดับ คือ กึ่งสุกกับโตเต็มที่ ซึ่งผลที่ไป๋เฉินมอบให้เย่หยวนเป็นแบบกึ่งสุก

เขาไม่คิดเลยนว่าสหายคนนี้จะรีบลงมือชำระแค้นว่องไวถึงปานนี้

“ฉินเทียน ดูเหมือนว่าข้ายังประเมินเจ้าต่ำเกินไป!”

เย่หยวนเอ่ยกล่าวน้ำเสียงสุดเคร่งขรึม

เมื่อได้ยินวาจาคำกล่าวเหล่านั้น ฉินเทียนพลันรู้สึกประหลาดใจไม่ต่าง ก่อนจะถ่อยๆถอดหน้ากากออกมาและกล่าวว่า

“เจ้าทราบตั้งแต่แรกแล้วว่าเป็นข้า! ดูเหมือนว่าไหวพริบของเจ้าค่อนข้างน่าประทับใจจริงๆ ไม่น่าแปลกใจว่าไฉนท่านลุงหยวนหลงถึงต้องยอมจำนนในเงื้อมมือเจ้า!”

เย่หยวนแสยะยิ้มสุดเยือกเย็นและกล่าวว่า

“เหอะ พวกตระกูลฉินมันครองน่านนภาได้ด้วยมือข้างเดียวจริงๆ!”

ฉินเทียนยิ้มและกล่าวตอบไปว่า

“ดูเหมือนว่าเจ้าะโกรธข้าไม่น้อย ดี! ข้ามีความสุขยิ่งที่เห็นเจ้าเป็นแบบนี้! อย่าได้ถือโทษ หากต้องกลับชาติมาเกิดใหม่!”

“ลืมไปเถอะ ต่อให้กลับชาติมาเกิดใหม่ในตระกูลฉิน ข้าก็ขอกัดลิ้นตายดีกว่า!”

เย่หยวนกล่าวเย้ยหยันวาจาเป็นคำตอบ

สีหน้าการแสดงออกของฉินเทียนเย็นชาลงในทันใด เขากล่าวน้ำเสียงขรึมเข้มว่า

“ฝีปากเฉียบคมไม่เปลี่ยน! เจ้ามิอาจเลี่ยงหลบโทษที่ก่อไว้ได้! ความอัปยศอดสูที่เจ้ามอบให้ข้า เตรียมชำระต้นดอกในวันนี้ด้วยเลือดสดในกายเจ้า!”

ขณะทีเอย่ออกมา ฉินเทียนค่อยๆ ปลดผลึกขุมกำลังที่ซ่อนแฝงเอาไว้โดยตลอดออกมา ทั่วกายาระเบิดพลังพุ่งทะยานสูงขึ้นอย่างรวดเร็ว ตรงขึ้สู่อาณาจักรบรรพชนพระเจ้าครึ่งขั้นโดยตรง!

เหล่าเซียนของวังเทวะรัตติกาลฉายยังคงงุนงงไม่เข้าใจสถานการณ์

จวบจนตอนนี้ ยามสัมผัสได้ถึงกลิ่นอายที่แท้จริงของฉินเทียน ทุกคนต่างหน้าถอดสีในบัดดล!

“ผู้บุกรุก! มันคือผู้บุกรุกต่างแดน!”

ไป๋ซิ่วร้องคำรามลั่นด้วยความตกใจ

เมื่อรัศมีกลิ่นอายของฉินเทียนพุ่งทะยานถึงขีดสุด เคล็ดวิชาที่ใช้ผนึกเต๋าของตนก็ยิ่งคลายอ่อนลง ส่งผลให้ฉินเทียนถูกศาสตร์แห่งสวรรค์ของดินแดนนภาบรรพตปฏิเสธทันที

แต่สิ่งที่เหล่าผู้คนของวังเทวะรัตติกาลฉายตืนตะลึงที่สุดหาใช่เรื่องของฉินเทียน แต่เป็นเย่หยวน!

ทุกคนต่างเหลือบตามองเย่หยวนด้วยความไม่อยากจะเชื่อสายตา

จากบทสนทนาก่อนหน้า แม้แต่คนโง่ก็ยังรู้ว่าเย่หยวนกับฉินเทียนรู้จักกันมาก่อย หากอีกฝ่ายเป็นผู้บุกรุกต่างแดน ก็แสดงว่าเย่หยวนเองก็เป็นผู้บุกรุกต่างแดนเช่นกัน!

…………………………………