จอมเทพโอสถ นิยาย บท 1534

จอมเทพโอสถ – ตอนที่ 1534 ข่มเหงผู้คน
ตอนที่ 1534 ข่มเหงผู้คน
โดย
Ink Stone_Fantasy
สีหน้าการแสดงออกของหัวหน้าสามและหัวหน้าห้าเปลี่ยนไปอย่างมาก แทบจะทันทีทันใด พวกเขาเร่งหมุนตัวขวับกำลังเตรียมวิ่งแจ้นเข้าตัวเรือนหลัก

“เจ้าหนู ท่านปู่ฟานไม่มีเวลามาเล่นกับเจ้าในวันนี้ พี่ชายของข้ากำลังจะตาย! วันอื่นค่อยสั่งสอนเสียแล้วกัน!”

หัวหน้าสามเอ่ยปากกล่าวกับเย่หยวนประโยคหนึ่ง และเตรียมวิ่งเข้าไปด้านในทันที

เย่หยวนพลันแปลกใจมิน้อย ดูเหมือนว่ากลุ่มล่ามังกรเพิ่งผ่านศึกใหญ่มา ไม่น่าแปลกที่ไฉนหัวหน้าสามดูบาดเจ็บสาหัสปานนี้

เขาครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง ทันทีทันใดเอ่ยกล่าวเสนอขึ้นว่า

“นี่ ไฉนไม่ให้ข้าเข้าไปดูอาการเสียหน่อย? เอ่อ…ข้าเองก็เป็นนักหลอมโอสถ ฝีมือค่อนข้างน่าประทับใจ”

เย่หยวนกลัวว่าอีกฝ่ายจะไม่เชื่อเขา ดังนั้นจึงเป่าแตร่อวดอ้างไปก่อนสักประโยค

หัวหน้าสามชะงักค้างไปครู่หนึ่งและกล่าวเจือน้ำเสียงหงุดหงิดว่า

“เจ้าหนู ข้าไม่มีเวลามาเล่นกับเจ้า! จะไปไหนก็ไปเถอะ!”

เย่หยวนยิ้มกล่าวหาได้สนใจวาจาอีกฝ่ายไม่

“สุดท้ายเขาก็ต้องตายอยู่ดีไม่ว่าจะพยายามอย่างไร แต่ยามนี้มีข้าอยู่ย่อมช่วยเหลือชีวิตได้แน่นอน แต่กลับเป็นเจ้าที่ปิดโอกาสนั้นเสียเอง หัวหน้าสองคงโกรธด่าสาปแช่งท่านไปจนกระทั่งตายแน่นอน”

หัวหน้าสามอดสำลักมิได้เมื่อได้ยินแบบนั้น ยามนี้ไม่มีเวลาคิดไปมากกว่านี้แล้ว จึงเอ่ยขู่ไปว่า

“เจ้าหนู ข้าเตือนเจ้าแล้ว พี่ใหญ่เองก็อยู่ข้าในนั้นด้วย เขาเป็นถึงยอดเซียนอาณาจักรราชันพระเจ้าครึ่งขั้น หากคิดเล่นตุกติก ข้ารับรองได้เลย เจ้าตายไม่เหลือชิ้นดีเป็นแน่!”

เย่หยวนยิ้มและเดินติดตามทั้งสองเข้าไป

บนเตียงปรากฏชายร่างกำยำกำลังนอนหายใจรวยริน เห็นได้ชัดว่าเขาเตรียมนับถอยหลังสู่ความตายในไม่ช้า

“ท่านปรมาจารย์อู๋เฟิน หรือเป็นไปได้ไหมว่าจะไม่มีทางช่วยเหลือจริงๆ น้องสอง…เขาสละชีวิตพุ่งเข้ามาขวางลูกธนูดอกนี้ แท้ที่จริงแล้วคนที่ตาย…ควรเป็นข้าเสียมากกว่า! ท่านปรมาจารย์อู๋เฟิน ตราบใดที่ท่านช่วยเหลือชีวิตเขาได้ ข้ายอมทุกอย่าง!”

ชายวัยกลางคนดวงตาแดงก่ำ กำลังร้องขอความช่วยเหลือจากชายยราตรงหน้า

ชายวัยกลางคนผู้นี้คือประมุขกลุ่มล่ามังกร ผู้ครอบครองขุมพลังอาณาจักรราชันพระเจ้าครึ่งขั้น

ปรมาจารย์อู๋เฟินส่ายหัวอานกล่าวว่า

“ทุกคนต่างตระหนักได้ถึงศรดับอัสนีเป็นอย่างดี เส้นลมปราณที่เชื่อมสู่หัวใจของหัวหน้าสองถูกตัดขาด นอกจากนี้ยังมีพิษผลาญกระดูกเพลิงเคลือบติดไว้อยู่ที่หัวศร เราชายชราพยายามอย่างเต็มที่แล้วจริงๆ ท่านประมุขโปรดระงับความเศร้าโศกลงเถิด นี่เป็นชะตากรรมที่มิอาจเปลี่ยนแปลงได้แล้ว”

เย่หยวนจับจ้องภาพฉากนี้พลางอดประหลาดใจมิได้

ภาพฉากนี้ดูท่าจะหาใช่ของปลอม แต่นั่นเป็นความรู้สึกที่แท้จริง มันกลั่นออกมาจากใจของพวกเขา นี่ทำให้เย่หยวนรู้สึกประทับใจกลุ่มล่ามังกรไม่น้อย

“ไฉน…ไม่ให้ข้าลองดูหน่อยล่ะ?”

เย่หยวนเหลือบมองไปที่หัวหน้าสองที่นอนอยู่บนเตียง พลางเอ่ยกล่าวขึ้น

ขณะเดียวกัน ทุกคนต่างจับจ้องไปที่เย่หยวนจนเป็นตาเดียว

“เขาคือใคร?”

สายตาของประมุขหรี่แคบแปรเปลี่ยนเป็นความตั้งใจขึ้นทันที

สีหน้าของหัวหน้าสามบิดเบี้ยวค่อนข้างน่าเกลียดยิ่ง ขณะกล่าวว่า

“พี่ใหญ่เขาเป็น…เด็กคนนั้นที่ต้องการให้พวกเขาเปลี่ยนชื่อกลุ่ม”

สีหน้าของประมุขมืดทมิฬลงทันที ก่อนคำรามเสียงต่ำขึ้นลั่น

“ล้อเล่นแล้ว!”

ตอนนี้ทุกคนในเรือนพักต่างเปี่ยมล้นไปด้วยความรู้สึกเศร้าสร้อยยิ่ง แต่นี่ไม่เพียงปล่อยให้ศัตรูย่างเท้าเข้ามา ทว่า…ยังจะปล่อยให้เขาช่วยรักษา นี่ไม่น่าขันเกินไปหน่อยรึ?

ประมุขโกรธจัดแล้วในเวลานี้ เขายกฝ่ามือขึ้นพร้อมซัดเข้าใส่เย่หยวนทันที

พลังทำลายล้างจากฝ่ามือยอดเซียนอาณาจักรราชันพระเจ้าครึ่งขั้น ช่างทรงพลานุภาพน่าทึ่งยิ่ง

เขาหาที่ระบายความขมขื่นใจนี้ได้ยายแล้ว ยามนี้มีเย่หยวนโผล่มา เขาต้องการระบายอารมณ์ทั้งหมดลงใส่เย่หยวน

แต่เย่หยวนยังคงยืนนิ่งไม่ไหวติงใดๆเสมือนภูผา เขาเอ่ยปากขึ้นอย่างเฉยเมยว่า

“หากฆ่าข้าแล้ว เขาต้องตายจริงๆแน่นอน”

สายลมกระโชกพลันชะงักหยุดกะทันหัน ฝ่ามือของประมุขแข็งค้างฉับพลัน พร้อมก่นเสียงเอ่ยกล่าวอย่างเคร่งขรึมว่า

“เจ้าสามารถช่วยเขาได้จริงๆรึ?”

เย่หยวนยิ้มและกล่าวว่า

“แน่นอนว่าช่วยได้ แต่นี่มีเงื่อนไขเช่นกัน”

สีหน้าการแสดงออกของประมุขแปรเปลี่ยนไปทันที ก่อนจะเผยสีหน้าแปลกๆออกมาโดยมิตั้งใจ

ชื่อกลุ่มที่ใช้กันมาหลายพันปี ยามนี้กลับต้องเปลี่ยนจริงๆน่ะรึ?

ประมุขสีหน้ามืดทมิฬลงกล่าวว่า

“ท่านปรมาจารย์อู๋เฟิน พวกเรา…เป็นกังวลกับความเป็นความตายของน้องสองเกินไป จึงเป็นเหตุให้ต้องตัดสินใจเช่นนี้! เรามิได้มีเจตนากูหมื่นท่านแต่อย่างใด! ท่านปรมาจารย์โปรดให้อภัย!”

อู๋เฟินระเบิดหัวเราะเสียงเยียบเย็นกล่าวว่า

“นั้นมันเรื่องของเจ้า เกี่ยวข้องอันใดกับข้า? เจ้าคือว่าศาสตร์แห่งโอสถมันเรียนรู้กันได้ภายในวันสองวันหรืออย่างไร? ไม่เลว! ไอ้เปี๊ยกนั้นคิดจะหลอมกลั่นโอสถเพื่อช่วยเหลือชีวิตคนงั้นรึ? หุหุ…ก่อนลาจากเราชายชราขอกล่าวอะไรทิ้งท้ายเสียหน่อย หากไอ้เปี๊ยกนี่สามารถช่วยน้องสองของพวกเจ้าได้จริงๆ เราชายชราจะถอดหัวเตะเล่นเป็นลูกหนังสักเที่ยว!”

กล่าวจบ เขาไม่สนใจอันใดอีกต่อไปพร้อมสะบัดแขนเสื้อจากไปทันที

อู๋เฟิงผู้นี้เป็นใคร?

นั้นคือป้ายทองแห่งเขตเมืองทางตอนใต้!

การตัดสินใจเช่นนี้ของกลุ่มล่ามังกร นับเป็นการหักหน้าเขาอย่างแท้จริง

เขาเพิ่งตัดสินประหารชีวิตของหัวหน้าสองไปหมาดๆ ในที่สุดพวกเขาก็พบใครบางคนที่อาจจะช่วยเหลือชีวิตได้ แต่กลับเป็นเด็กน้อยที่ยังไม่รู้ภาษาด้วยซ้ำ!

นี่…นี่มันบ้าชัดๆ!

สีหน้าการแสดงออกของประมุขบิดเบี้ยวน่าเกลียดถึงขีดสุด เขาหันขวับเข้าจับจ้องเย่หยวนตาเขม็ง คำรามลั่นขึ้นว่า

“ไอ้หนู ข้าต้องขอบคุณเจ้าจริงๆ! หากมาค้นพบทีหลังว่าเจ้ากำลังปั่นหัวพวกเรา ข้าจะฉีกเจ้าเป็นชิ้นๆ! และนำศีรษะของเจ้าไปขอขมาแก่ปรมาจารย์อู๋เฟิน!”

เย่หยวนเหลือบมองประมุขอย่างคร้านจะใส่ใจ กล่าวว่า

“เมื่อใดที่คนส่วนใหญ่กล่าวเช่นนี้กับข้า พวกนั้นล้วนติดบัญชีดำทุกคน ต่อให้ตาแก่นั้นจะมาขอขมาคุกเข่าแทบเท้าข้า แต่ข้าก็ไม่มีทางให้อภัยเช่นกัน เมื่อพิจารณาถึงตรงนี้ เห็นแก่สายสัมพันธ์พี่น้องอันน่าประทับใจของพวกเจ้า ข้าจะเมตตาช่วยเหลือสักครา”

สีหน้าการแสดงออกของประมุขมิดทมิฬถึงขีดสุดจริงๆแล้ว

เด็กคนนี้มันหยิ่งผยองเกินไป!

เขาเกือบจะหลงเชื่อแล้วจริงๆ

แต่…ทำไมน้องสามถึงเชื่อใจเด็กนี่? สิ่งที่น้องสามตัดสินใจไปจะถูกต้องหรือไม่ มันขึ้นอยู่ต่อจากนี้แล้ว

“ไปเตรียมกะละมังสะอาดมา โชคดีที่ข้าผู้นี้มีสมุนไพรวิญญาณที่จำเป็นติดตัวมาด้วย แต่ค่าสมุนไพรวิญญาณเหล่านี้ พวกเจ้าจำต้องจ่ายให้ข้าในภายหลัง!”

เย่หยวนกล่าวสั่งประมุขโดยไม่แยแสใดๆ

ทุกคนในยามนี้ต่างถอดสีหน้าหนัก เด็กคนนี้…มันเชื่อถือได้จริงๆใช่ไหม?

…………………………………