จอมเทพโอสถ นิยาย บท 1599

สรุปบท ตอนที่ 1599 บุคคลผู้ถูกขังในห้วงมิติสืบทอด: จอมเทพโอสถ

ตอน ตอนที่ 1599 บุคคลผู้ถูกขังในห้วงมิติสืบทอด จาก จอมเทพโอสถ – ความลับ ความรัก และการเปลี่ยนแปลง

ตอนที่ 1599 บุคคลผู้ถูกขังในห้วงมิติสืบทอด คือตอนที่เปี่ยมด้วยอารมณ์และสาระในนิยายAction จอมเทพโอสถ ที่เขียนโดย Internet เรื่องราวดำเนินสู่จุดสำคัญ ไม่ว่าจะเป็นการเปิดเผยใจตัวละคร การตัดสินใจที่ส่งผลต่ออนาคต หรือความลับที่ซ่อนมานาน เรียกได้ว่าเป็นตอนที่นักอ่านรอคอย

ตอนที่ 1599 บุคคลผู้ถูกขังในห้วงมิติสืบทอด
Ink Stone_Fantasy
เมื่อมองไปยังจุดแสงสลัวที่หรี่ลงทุกที หลิงหยุนก็ถอนหายใจกล่าวขึ้นว่า

“ช่างน่าเสียดายนัก! ยอดอัจฉริยะนักหลอมโอสถแห่งยุคกลับต้องมาเผชิญพบชะตากรรมเช่นนี้!”

ยามใดที่จุดแสงหายไป นั้นแสดงว่าบุคคลผู้นั้นจะหายลับตลอดกาลนิรันดร์ จะไม่สามารถกลับออกมาจากห้วงแห่งความโกลาหลได้อีก

แต่หรงซูกล่าววาจาเหยียดหยามขึ้นว่า

“นี่เป็นเพราะเขารนหาที่ตายเอง! เขาคิดว่าการที่ตนเองหลอมกลั่นได้ขั้นเทวะโมฆะ จะทำให้เขาไร้เทียมทานและไม่จำต้องฟังคำตักเตือนของผู้ใดอีกต่อไป! ผ่านไปไม่กี่วัน ผยิ่งผยองถึงขั้นท้าทายห้วงมิติสืบทอดเสียแล้ว!”

หลิงหยุนเหลือบมองไปที่หรงซู แต่สุดท้ายก็ไม่กล้าเอ่ยเสริมเติมต่อใดๆ

ศึกการต่อสู้ระหว่างชนชั้นสูง ลูกปลาตัวน้อยที่มีตำแหน่งแค่ผู้ดูแลย่อมไม่สามารถเข้าไปข้องเกี่ยวได้

นอกจากนี้เอง เขายังเข้าใจดีถึงเจตนาของผู้อาวุโสใหญ่ที่มาในวันนี้ แต่เขาก็ไม่มีสิทธิ์พูดอะไรอยู่ดี

ทันทีทันใด ดวงตาคู่นั้นของหลิงหยุนพลันสว่างไสวขึ้นอีกครั้ง เขาเอ่ยกล่าวขึ้นด้วยความประหลาดใจขึ้นว่า

“หื้ม? จุดไฟสว่างขึ้นอีกครั้งแล้ว!”

สีหน้าการแสดงออกของหรงซูพลิกเปลี่ยนฉับพลัน ก่อนพบว่าจุดไฟนั้นสว่างขึ้นแล้วจริงๆ

“หุหุ ดูเหมือนว่าสิ่งนี้อาจทำให้ผู้อาวุโสใหญ่ต้องผิดหวังเสียแล้ว!”

ทันทีทันใด สุ้มเสียงของซวนอี้ก็ดังกึกก้องจากด้านหลัง

หลิงหยุนปวดเศียรขึ้นฉับพลัน สองขั้วอำนาจใหญ่ประหนึ่งคู่กัดตลอดมา กลับโคจรพบหน้าในเวลาเดียวกัน!

แต่ผู้อาวุโสเย่เองก็มีคุณสมบัติเพียงพอที่จะชักพาสองขั้วอำนาจใหญ่ให้เคลื่อนไหวจริงๆ

หรงซูตะคอกเสียงเย็นตอกกลับทันทีว่า

“เพียงยื้อชีวิตต่ออายุไปอีกเล็กน้อย! อันตรายจากห้วงแห่งความโกลาหลนั้นวิปบาสเพียงใด ใช่ว่าอีกฝ่ายจะไม่รู้ตัว!”

ซวนอี้เหลือบมองหรงซู พร้อมคู่แววตาหลากความหมาย เขากล่าวว่า

“ผู้อาวุโสใหญ่ อารมณ์ค่อนข้างแปรปรวนมิใช่น้อย! ผู้อาวุโสเย่ถือเป็นเสาหลักของเมืองจักรพรรดิอินทรีสวรรค์ หากเขาเสียชีวิตลงภายในนั้น ท่านกล่าวราวกับว่ามันไม่ส่งผลกระทบใดๆเลยต่อเมืองจักรพรรดิอินทรีสวรรค์?”

สีหน้าการแสดงออกของหรงซูมืดครึ้มลงทันใด ก่นเสียงเย็นใส่ว่า

“เราชายชราคนนี้อารมณ์มิค่อยจะดีนัก! การกระทำของผู้อาวุโสเย่นับว่าไม่สมควร! เขาเป็นถึงผู้อาวุโสแห่งหอโอสถ แต่กลับวิ่งแจ้นเข้ามาในหอยุทธ์เพื่อแสวงหาความบันเทิง! ซวนอี้ หากผู้อาวุโสเย่ตายลงไปจริงๆ กลับต้องเป็นเจ้าที่ต้องรับผิดชอบต่อสิ่งที่เกิดขึ้นทั้งหมด!”

ซวนอี้อดสำลักมิได้เมื่อได้ยิน ทันทีทันใด เขาค้นพบได้ทันทีว่า เมื่อเย่หยวนไม่อยู่ข้างกาย เรื่องต่อฝีปากกลับต่อกรกับผู้อาวุโสใหญ่มิได้เลย

ที่ว่ากล่าวออกไปในทีแรก นับว่าดักตัวเองโดยแท้!

หรงซูกรนเสียงเย็นอีกคำโต และสะบัดแขนเสื้อไปทันที

เมื่อเห็นว่าจุดแสงของเย่หยวนสว่างไสวขึ้นอีกครั้ง ความจริงแล้ว เขาเองก็รู้สึกไม่สู้ดีนัก

ซวนอี้จับจ้องไปที่จุดแสงนั้นด้วยความกังวลใจยิ่ง

ซึ่งในความเป็นจริง สถานการณ์ในปัจจุบันของเย่หยวนก็ค่อนข้างเลวร้ายนัก

ห้วงมิติยิ่งนานเข้ายิ่งซับซ้อนมากขึ้นเรื่อยๆ ความเข้าใจต่อแนวคิดแห่งห้วงมิติของเนย่หยวนไม่ในขณะนี้ ไม่เพียงพอที่จะสนับสนุนร่างของเขาให้เหาะเหินผ่านอากาศได้อีกต่อไป

หลังจากใช้ความพยายามอย่างหนัก เขาก็ค้นพบพื้นที่ห้วงมิติบางส่วนที่มีความเสถียรอยู่บ้างเล็กน้อย เพื่อพักหายใจ

“ให้ตายเถอะ ภายใต้สภาพแวดล้อมแบบนี้ ข้าจะไปทำความเข้าใจต่อแนวคิดแห่งห้วงมิติได้อย่างไร? นี่พวกบรรพชนทิ้งมรดกเอาไว้หรือต้องการฆ่าคนเล่น?”

เย่หยวนเอ่ยปากบ่นไม่หยุดเจือโทสะไม่น้อย

หวู่เฉินกล่าวว่า

“ห้วงมิติแห่งความโกลาหลแห่งนี้อันตรายเป็นอย่างยิ่ง แต่ในเมื่อมีจุดเริ่มต้นก็ต้องมาจุดปลายเช่นกัน หากเจ้าค้นพบจุดสิ้นสุดของที่แห่งนี้ได้ เจ้าจะเปิดโลกทัศน์ครั้งใหม่!”

เย่หยวนพยักหน้าและกล่าวว่า

“ข้าเข้าใจสิ่งที่ท่านต้องการจะสื่อดี แต่จุดจบที่ว่าช่างหายากเย็นเสียเหลือเกิน กล่าวมักง่ายกว่าทำเสมอ”

หวู่เฉินยิ่มและกล่าวว่า

“เจ้าคิดหรือว่า แนวคิดแห่งห้วงมิติจะจับจ้องกันได้ง่ายดุจผักกะหล่ำปลี? ผู้ที่เข้าใจแนวคิดแห่งห้วงมิติล้วนแต่เป็นอัจฉริยะหนึ่งในล้าน แม้เจ้าจะสามารถอนุมานในความคิดจนเข้าใจแนวคิดแห่งห้วงมิติได้ แต่เจ้าก็ทราบดีว่านั้นเป็นเพียงเศษเสี้ยว ต่อให้ตายก็ไม่สามารถทำความเข้าใจต่อแนวคิดได้ง่ายๆ”

เมื่อได้ฟังคำกล่าวของหวู่เฉินไปแบบนั้น เย่หยวนก็คล้ายกับนึกอะไรบางอย่างขึ้นมาได้ในทันใด

“ผู้อาวุโส เมื่อครู่ท่านกล่าวว่าอย่างไร?”

เย่หยวนเอ่ยสวนกลับไปทันทีอย่างตื่นอกตื่นเต้น

หวู่เฉินกล่าวตอบไปว่า

“ข้าบอกว่า ต่อให้ตายก็ไม่สามารถทำความเข้าใจได้ง่ายๆ”

เย่หยวนโบกมือปัดและกล่าวว่า

“ไม่ใช่! ไม่ใช่! ก่อนหน้าประโยคนั้น!”

หวู่เฉินเกาหัวแกรกแสนมึนงง ครุ่นคิดเล็กน้อยก่อนเอ่ยตอบไปว่า

“ข้ากล่าวไปว่า แม้เจ้าจะสามารถอนุมานในความคิดจนเข้าใจแนวคิดแห่งห้วงมิติได้ แต่นั่นก็เป็นเพียงเศษเสี้ยว เจ้ามีปัญหาอันใดรึ?”

เย่หยวนตบต้นขาตัวเองฉะใหญ่ อุทานลั่นด้วยความดีใจ

บูมมม!

ห้วงมิติอันว่างเปล่าถูกเคมดาบเย่หยวนสะบั้นแตกสลายโดยตรง!

ทันทีทันใด ภาพฉากเบื้องหน้าเย่หยวน แปรเปลี่ยนกลายเป็นวิสัยทัศน์แปลกตาไม่รู้จัก

ภายในห้วงพื้นที่แห่งนี้ คงความเสถียรมากเสียยิ่งกว่าพื้นที่ก่อนหน้า

ทันใดนั้นเอง สายตาการจับจ้องของเย่หยวนก็แปรเปลี่ยนไปทันใด คลื่นยักษ์ถาโถมเข้าสู่จิตใจโดยพลัน

เพราะไม่ใกล้ไม่ไกลกลับมาใครบางคนอยู่จริงๆ!

คนที่มีชีวิต!

ใครคนนั้นกำลังนั่ง่สมาธิอยู่ ในเวลาต่อมา เขาก็ค่อยๆลืมตาตื่นขึ้นพร้อมกับจ้องไปที่เย่หยวน

เย่หยวนเผยท่าทีแสนระวังตัว พร้อมกระชับดาบจักรพรรดิล้ำฟ้าในมือแน่น

ดาบจักรพรรดิล้ำฟ้าเป็นสมบัติราชันพระเจ้าเลิศล้ำก็จริง แต่ก็ยากที่จะรับประกายได้ว่า จะใช้ป้องกันตัวจากคนๆนี้ได้!

เย่หยวนไม่สามารถหยั่งถึงอีกฝ่ายได้เลยสักนิด แต่ด้วยขอบเขตอันไกลโพ้นของหวู่เฉิน เขาตระหนักได้ทันทีว่า อีกฝ่ายเป็นถึงขุมพลังอาณาจักรราชันพระเจ้าสามดาว!

แม้ว่าเย่หยวนจะมิได้เกรงกลัวอีกฝ่าย แต่สุดท้ายนี้ยังต้องใช้ความระมัดระวังตัวอย่างมาก

ปรากฏว่าเบื้องหน้าของเขาเป็นชายชราคนหนึ่งในชุดสีดำ สายตาที่จับจ้องคู่นั้นไร้ประกายชีวิตชีวาราวกับว่าเขาตายลงไปแล้ว

เย่หยวนมั่นใจได้ในทันทีว่า อีกฝ่ายน่าจะเป็นอัจฉริยะแห่งหอยุทธ์เมื่อนานมาแล้ว เขายังคงอยู่ที่นี่เพื่อพยายามทำความเข้าใจต่อแนวคิดแห่งห้วงมิติแห่งนี้

เว้นเสียแต่ว่า เขายังคงถูกขังอยู่ที่นี่และไม่สามารถออกไปไหนได้

เย่หยวนคิดไม่ถึงเลยว่า ยังมีคนรอดชีวิตจากห้วงมิติแห่งนี้จริงๆ

คนๆนั้นขนาดตัวเท่าเย่หยวน เขาปริปากกล่าวขึ้นพร้อมเสียงแหบแห้งขึ้นว่า

“มาที่นี่เท่ากับแสวงหาบทลงโทษให้ตัวเอง! เจ้าหนูน้อย ไม่จำเป็นต้องตั้งท่าป้องกันเช่นนั้น เมื่อมาถึงที่นี่ เจ้าจะไม่มีวันออกไปได้อีก ส่วนสมบัติราชันพระเจ้าเลิศล้ำนั้น ข้ามิได้ต้องการ”

เย่หยวนรู้สึกมึนงงอย่างยิ่งยวด

“หมายความว่าอย่างไร?”

ชายชราคนนั้นหลับตาลงอีกครั้งและกล่าวว่า

“เดี๋ยวเจ้าก็รู้เอง”

…………………………………