จอมเทพโอสถ นิยาย บท 1609

ตอนที่ 1609 จงเชื่อมั่นในตัวเอง!
Ink Stone_Fantasy
เย่หยวนนั้นเคยต้องปวดใจเจียนตายตอนที่เสียพ่อไป จากนั้นเขาก็ยังต้องมาพบกับความสูญเสียของมู่หลินเสวียด้วย เพราะฉะนั้นเขาถึงได้ยิ่งให้ความสำคัญกับการปกป้องคนรอบตัวอย่างมาก

เขาไม่คิดที่จะให้คนใกล้ชิดของตัวเองต้องเจอกับอันตรายหรือความยากลำบากแม้แต่น้อย

เพราะฉะนั้นตอนที่เขากลับไปยังดินแดนศักดิ์สิทธิ์และได้พบเจอกับเทพนอกรีตบาปสวรรค์เขาถึงได้รับมือกับอีกฝ่ายด้วยวิธีการสุดคลื่นไส้แบบนั้น

หลายต่อหลายปีมานี้เขาได้ปกป้องดูแลผู้คนรอบกายอย่างไม่ได้คิดเลยว่าคนเหล่านั้นจะกำลังคิดและรู้สึกอย่างไรอยู่

ดูเหมือนว่าวิธีการของเขามันจะทำให้เยวี่ยเมิ่งลี่ อิ้งหมัวหู่หรือแม้แต่ลู่เอ๋อต้องใช้ชีวิตอยู่อย่างอึดอัดใจ

สำหรับเยวี่ยเมิ่งลี่ อิ้งหมัวหู่หรือแม้แต่ลู่เอ๋อนั้นพวกเขาทั้งหลายต่างเป็นคนที่มีศักดิ์ศรีของตัวเองทั้งนั้น

หากไม่เอามาเทียบกับเย่หยวน พวกเขาเองก็เป็นยอดนักยุทธระดับแนวหน้าเหมือนกัน

แม้แต่ในสถานที่ที่เปี่ยมล้นไปด้วยยอดฝีมืออย่างมหาพิภพถงเทียนนี้ พวกเขาเองก็ยังนับได้ว่าเป็นระดับหัวกะทิ

แต่วิธีการที่เย่หยวนใช้มันได้จำกัดพรสวรรค์ของทุก ๆ คนไว้

และดูเหมือนว่าในช่วงเวลาหนึ่งร้อยปีที่เขาหายไปนี้มันจะทำให้ศักดิ์ศรีที่คนเหล่านี้มีได้เผชิญหน้ากับวิกฤต

เย่หยวนถอนหายใจยาวก่อนจะพูดขึ้น “เย่เอ๋อ อิ้งหมัวหู่ ขอโทษทีนะแต่ดูท่าข้าจะไม่ได้สนใจความรู้สึกของพวกเจ้ามากจนเกินไป”

แต่อิ้งหมัวหู่กลับตอบสวนมา “พี่ใหญ่พูดบ้าอะไร! เรื่องที่พี่ใหญ่ทำให้เรา พวกเราต่างเข้าใจมันดีทั้งสิ้น ที่สำคัญพี่ใหญ่เองก็มีปัญญาที่จะทำมันได้ดีด้วย! เพียงแค่ว่าเราเองก็รู้ดีว่าหลายปีมานี้พี่ใหญ่ต้องทนลำบากตรากตรำมากแค่ไหน! เรื่องที่พวกเราอยากแข็งแกร่งนั้นมิใช่เพียงแค่เราไม่อยากเป็นภาระของพี่ใหญ่หรอก แต่เราอยากจะช่วยเป็นกำลังให้พี่ใหญ่ด้วยต่างหาก!”

เยวี่ยเมิ่งลี่จึงกล่าวขึ้นตาม “พี่หยวน ข้า…ข้าแค่อยากช่วยเป็นกำลังให้แทนที่พี่หลินเสวีย”

เย่หยวนพยักหน้าน้อย ๆ ออกมา “ได้ ข้าเข้าใจแล้ว ทุกคนนั้นต่างล้วนมีทางเดินเป็นของตัวเอง เวลาหลายปีที่ผ่านมานี้เป็นข้าเองแหละที่กังวลจนไปปิดกั้นพรสวรรค์ของพวกเจ้า พวกเจ้าจงไปเถอะ แต่…เอาเป็นว่าอีกห้าร้อยปีเท่านั้น! ห้าร้อยปีจากนี้ไม่ว่าพวกเราจะอยู่ที่ไหนกันเราก็จะกลับมาพบกันที่เมืองจักรพรรดิอินทรีสวรรค์นี้!”

เมื่อทุกคนได้ยินแบบนั้นพวกเขาก็ต่างแสดงสีหน้าท่าทางโล่งใจออกมา เงื่อนไขแบบนี้ไม่ใช่เรื่องที่พวกเขาทั้งหลายคิดจะปฏิเสธอยู่แล้ว

เย่หยวนเองก็เข้าใจในตัวพวกเขาดี หากพวกเขาตั้งใจมาหาตัวเขาขนาดนี้แล้ว มันก็หมายความว่าการตัดสินใจทั้งหมดมันจบลงไปก่อนแล้ว นี่เป็นแค่การมาบอกกล่าวผลการตัดสินใจเท่านั้น

ลี่เอ๋อนั้นแม้จะดูอ่อนโยนต่างจากอิ้งหมัวหู่ แต่ภายในจิตใจของนางจริง ๆ แล้วก็เป็นคนที่เข้มแข็งไม่น้อย

ไม่เช่นนั้นตอนนั้นนางคงไม่คิดลงไปโลกเบื้องล่างจนได้พบกับเย่หยวนหรอก

และในจำนวนคนทั้งหลาย คนที่เย่หยวนเป็นห่วงที่สุดก็คือลู่เอ๋อ

ลู่เอ๋อนั้นเป็นคนที่ใสซื่อบริสุทธิ์ไม่รู้จักความโหดร้ายของโลกที่แท้จริง ในโลกแห่งจอมยุทธที่บิดเบี้ยวแบบนี้นางคงไม่พ้นต้องไปเจอเรื่องแย่ ๆ เข้าสักวันแน่

เพื่อการนั้นเย่หยวนจึงได้มอบกุ้ยหยุนไปให้แก่ลู่เอ๋อเพื่อให้เขาปกป้องดูแลลู่เอ๋อตลอดการเดินทาง

นอกจากนี้เย่หยวนยังได้มอบสมบัติราชันพระเจ้าเลิศล้ำให้กับทุก ๆ คนไปด้วย

ด้วยสมบัติราชันพระเจ้าเลิศล้ำในมือ พวกเขาทั้งหลายจะสามารถต่อสู้ได้อย่างมีประสิทธิภาพมากขึ้น ทำให้โอกาสรอดชีวิตของทุก ๆ คนเพิ่มมากขึ้นตามไปด้วย

ในวันที่พวกเขาออกเดินทาง เย่หยวนกลับไม่คิดที่จะออกไปส่งแม้แต่น้อย

เพราะต่อให้เขาจะออกไปส่งไกลถึงหมื่นลี้แต่สุดท้ายพวกเขาก็ต้องลาจากอยู่ดี

เรื่องราวต่าง ๆ นั้นไม่สามารถคาดเดาได้เลยในการเดินทางครั้งนี้ ทำให้เย่หยวนไม่กล้ามากพอที่จะเผชิญหน้ากับมัน

เขาเก็บตัวอยู่ในคฤหาสน์เย่ด้วยท่าทางที่แสนเศร้าหมอง

“ผู้อาวุโส ข้ามันยังไม่แข็งแกร่งพอ!” เย่หยวนถอนหายใจยาวพร้อมกล่าวคำบ่นให้หวู่เฉินฟัง

หวู่เฉินเงียบไปพักใหญ่ก่อนจะเปิดปากพูดขึ้น “เจ้าทำได้ดีมากแล้ว! ชีวิตเรามันก็เหมือนดวงจันทรา มีข้างขึ้น มีข้างแรม คนเราเองก็มีความโศกเศร้าและการลาจาก เหล่ายอดฝีมืออาณาจักรเต๋าบรรพกาลนั้นยืนอยู่เหนือโลกหล้า แต่ในชีวิตของพวกเขาเองก็ย่อมมีการจากลา จะมีสักกี่คนที่ทนทานรับมันไว้ได้อย่างง่ายดาย? สุดท้ายยอดฝีมืออาณาจักรพระเจ้าก็หาใช่พระเจ้าที่แท้จริงไม่!”

เย่หยวนยิ้มออกมาอย่างขื่นขม “ข้าเข้าใจเหตุผลทั้งหมดดี แต่เมื่อวันนี้มาถึงสุดท้ายข้าก็ยังทำใจยอมรับมันไม่ลง ข้าต้องรีบแข็งแกร่งขึ้นให้เร็วที่สุด แข็งแกร่งจนไม่ต้องให้พวกลี่เอ๋อมาห่วงอีกต่อไป แข็งแกร่งจนไม่มีใครกล้าต้านทานข้าอีก!”

หวู่เฉินจึงพูดขึ้น “เรื่องนั้นข้าไม่เคยสงสัยอยู่แล้ว!”

…