จอมเทพโอสถ นิยาย บท 1664

เมื่อลุงหวงที่อยู่ไกลออกไปเห็นตราของเย่หยวนเขาก็แสดงสีหน้าตกตะลึงออกมาในทันที

ร่างของเขาพุ่งออกไปทันทีด้วยความคิดที่อยากจะช่วยจิงลู่

แต่ทว่ามันไกลจนเกินไป ตรานิพพานของเย่หยวนนั้นไปถึงจิงลู่เสียก่อน

“ดาบแสงตัดวิญญาณ!”

เมื่อวรยุทธ์ตราประทับที่รุนแรงขนาดนั้น เขาก็รู้ได้ถึงกลิ่นแห่งความตายที่คืบคลานเข้ามา มีหรือที่จิงลู่จะยังมีเวลาออมมือ? เมื่อเขาเห็นเขาก็ใช้การโจมตีที่รุนแรงที่สุดออกมาในทันที

เขาเสี่ยงชีวิตเพียงเพื่อที่จะป้องกันมันไว้!

การที่เขาสามารถบรรลุอาณาจักรราชันพระเจ้าสองดาวมาได้ มันก็หมายความว่าพลังดาบของเขาเองก็เพิ่มขึ้นอย่างมหาศาลเช่นกัน

แต่ต่อหน้าตรานิพพานของเย่หยวน มันก็ยังไม่พอที่จะเทียบ

ตรานิพพานนี้มันให้ความรู้สึกแปลกประหลาดออกมาต่อผู้เห็น ราวกับพวกเขากำลังจะถูกยมทูตเกี่ยววิญญาณออกไป น่ากลัวจนเกินทน

ตู้ม!

พลังโจมตีของทั้งสองเข้าปะทะกันอย่างแรง!

“อ่อก!”

“อุ่ก!”

ทั้งเย่หยวนและจิงลู่ต่างกระเด็นออกไปพร้อมๆ กัน

หนิงเทียนปิงหน้าเปลี่ยนสีไปในทันทีก่อนจะรีบเข้ามารับร่างของเย่หยวนไว้ “นายใหญ่ ท่านบาดเจ็บมากหรือไหม?”

เย่หยวนกัดฟันตอบไป “ข้าไม่เป็นไรมาก รีบไป!”

หนิงเทียนปิงนั้นตกใจกับเรื่องที่เกิดขึ้นมากแต่ก็ไม่กล้าคิดที่จะอยู่ต่อ เขาอุ้มร่างของเย่หยวนและพุ่งตัวออกไปราวกับลำแสง

“นายน้อย!”

ลุงหวงนั้นก็รีบรุดเข้ามาดูอาการของจิงลู่เหมือนกัน แต่สภาพของเขาในตอนนี้มันไม่ดีเอามากๆ พลังชีวิตค่อยๆ จางหายไป ดูท่าคงไม่มีโอกาสรอดอีกต่อไปแล้ว

ทุกคนที่ได้เห็นนั้นต่างตื่นตะลึง

“ต-ตาย?”

“ตาข้าไม่ได้ฝาดไปใช้หรือไม่? นายน้อยจิงลู่ตายลงง่ายๆ แบบนี้เลย?”

“วรยุทธ์ตราประทับใดกัน? ถึงขนาดสังหารนักยุทธอาณาจักรราชันพระเจ้าสองดาวลงได้ด้วยการโจมตีเดียวเช่นนี้?”

“หรือว่า… วรยุทธ์ตราประทับนั้นจะเป็นสิ่งที่เขาได้ออกมาจากประตูกดสวรรค์โบราณ?”

…

ลุงหวงนั้นมีตาสีแดงก่ำ สายตาของเขาเปี่ยมไปด้วยจิตสังหารก่อนจะตะโกนขึ้นอย่างโกรธแค้น “เย่หยวน หากข้าไม่สังหารเจ้าลงจงอย่ามาเรียกข้าว่าคน!”

พูดจบเขาก็เก็บศพของจิงลู่ไว้และพุ่งตัวเป็นลำแสงตามออกไปในทันที

นักยุทธอาณาจักรราชันพระเจ้าสี่ดาว แน่นอนว่าพลังของเขานั้นต้องเหนือล้ำกว่านักยุทธอาณาจักรราชันพระเจ้าสามดาวมาก เพราะพวกเขาห่างกันด้วยขั้นต้นและขั้นกลางของอาณาจักรราชันพระเจ้า

ความเร็วของเขานั้นเร็วจนหนิงเทียนปิงไม่สามารถเทียบเคียงได้

หนิงเทียนปิงออกมาวิ่งอย่างบ้าคลั่ง แต่ก็รู้สึกได้ถึงตัวตนอันน่ากลัวที่ตามมาด้านหลังติดๆ จนหน้าเริ่มถอดสี

“นายใหญ่ คนๆ นั้นตามมาแล้ว!”

เย่หยวนเองก็มีใบหน้าที่ซีดเซียวไม่น้อย แต่ไม่ใช่เพราะอาการบาดเจ็บ แต่เป็นเพราะว่าตรานิพพานนั้นใช้ปราณเทวะของเขาไปมากจนเกินไป

ตอนนี้ทั้งร่างของเขานั้นแห้งสนิท!

เย่หยวนนั้นเป็นผู้ที่มีปราณเทวะมากกว่าคนธรรมดามากมายหลายเท่า ต่อให้เทียบกับนักยุทธอาณาจักรราชันพระเจ้าหนึ่งดาว เขาก็มีมันมากกว่าคนพวกนั้นเสียด้วยซ้ำ

แต่การใช้ตรานิพพานนี้แค่ครั้งเดียวมันกลับทำให้เขากลายเป็นง่อยได้!

วิชานี้มันคงต้องเก็บไว้เป็นไม้ตายสุดท้ายเท่านั้น

ไม่เช่นนั้นหากใช้ออกไปก่อน รับรองได้เลยว่าเขาเองก็คงทำอะไรต่อไม่ได้เช่นกัน

แต่พลังของมันก็มากเกินกว่าจินตนาการไปมาก มันแข็งแกร่งเสียยิ่งกว่าเพลงดาบเมฆาลับแลเสียด้วยซ้ำ

“ช่างมัน! ตอนนี้ให้ข้าฟื้นฟูปราณเทวะให้ได้ก่อน!” เย่หยวนบอก

“เด็กน้อย เจ้ามันจะบ้าบิ่นเกินไปแล้ว! ด้วยพลังฝีมือของเจ้าการไปยั่วยอดฝีมือแบบนั้นมันเท่ากับรนหาที่ตายชัดๆ” โม่ลี่เฟยแทรกขึ้นมา

เย่หยวนได้แต่ยิ้มฝืนๆ แต่ไม่ได้ตอบอะไรกลับไป