จอมเทพโอสถ นิยาย บท 1664

เมื่อลุงหวงที่อยู่ไกลออกไปเห็นตราของเย่หยวนเขาก็แสดงสีหน้าตกตะลึงออกมาในทันที

ร่างของเขาพุ่งออกไปทันทีด้วยความคิดที่อยากจะช่วยจิงลู่

แต่ทว่ามันไกลจนเกินไป ตรานิพพานของเย่หยวนนั้นไปถึงจิงลู่เสียก่อน

“ดาบแสงตัดวิญญาณ!”

เมื่อวรยุทธ์ตราประทับที่รุนแรงขนาดนั้น เขาก็รู้ได้ถึงกลิ่นแห่งความตายที่คืบคลานเข้ามา มีหรือที่จิงลู่จะยังมีเวลาออมมือ? เมื่อเขาเห็นเขาก็ใช้การโจมตีที่รุนแรงที่สุดออกมาในทันที

เขาเสี่ยงชีวิตเพียงเพื่อที่จะป้องกันมันไว้!

การที่เขาสามารถบรรลุอาณาจักรราชันพระเจ้าสองดาวมาได้ มันก็หมายความว่าพลังดาบของเขาเองก็เพิ่มขึ้นอย่างมหาศาลเช่นกัน

แต่ต่อหน้าตรานิพพานของเย่หยวน มันก็ยังไม่พอที่จะเทียบ

ตรานิพพานนี้มันให้ความรู้สึกแปลกประหลาดออกมาต่อผู้เห็น ราวกับพวกเขากำลังจะถูกยมทูตเกี่ยววิญญาณออกไป น่ากลัวจนเกินทน

ตู้ม!

พลังโจมตีของทั้งสองเข้าปะทะกันอย่างแรง!

“อ่อก!”

“อุ่ก!”

ทั้งเย่หยวนและจิงลู่ต่างกระเด็นออกไปพร้อมๆ กัน

หนิงเทียนปิงหน้าเปลี่ยนสีไปในทันทีก่อนจะรีบเข้ามารับร่างของเย่หยวนไว้ “นายใหญ่ ท่านบาดเจ็บมากหรือไหม?”

เย่หยวนกัดฟันตอบไป “ข้าไม่เป็นไรมาก รีบไป!”

หนิงเทียนปิงนั้นตกใจกับเรื่องที่เกิดขึ้นมากแต่ก็ไม่กล้าคิดที่จะอยู่ต่อ เขาอุ้มร่างของเย่หยวนและพุ่งตัวออกไปราวกับลำแสง

“นายน้อย!”

ลุงหวงนั้นก็รีบรุดเข้ามาดูอาการของจิงลู่เหมือนกัน แต่สภาพของเขาในตอนนี้มันไม่ดีเอามากๆ พลังชีวิตค่อยๆ จางหายไป ดูท่าคงไม่มีโอกาสรอดอีกต่อไปแล้ว

ทุกคนที่ได้เห็นนั้นต่างตื่นตะลึง

“ต-ตาย?”

“ตาข้าไม่ได้ฝาดไปใช้หรือไม่? นายน้อยจิงลู่ตายลงง่ายๆ แบบนี้เลย?”

“วรยุทธ์ตราประทับใดกัน? ถึงขนาดสังหารนักยุทธอาณาจักรราชันพระเจ้าสองดาวลงได้ด้วยการโจมตีเดียวเช่นนี้?”

“หรือว่า… วรยุทธ์ตราประทับนั้นจะเป็นสิ่งที่เขาได้ออกมาจากประตูกดสวรรค์โบราณ?”

…

ลุงหวงนั้นมีตาสีแดงก่ำ สายตาของเขาเปี่ยมไปด้วยจิตสังหารก่อนจะตะโกนขึ้นอย่างโกรธแค้น “เย่หยวน หากข้าไม่สังหารเจ้าลงจงอย่ามาเรียกข้าว่าคน!”

พูดจบเขาก็เก็บศพของจิงลู่ไว้และพุ่งตัวเป็นลำแสงตามออกไปในทันที

นักยุทธอาณาจักรราชันพระเจ้าสี่ดาว แน่นอนว่าพลังของเขานั้นต้องเหนือล้ำกว่านักยุทธอาณาจักรราชันพระเจ้าสามดาวมาก เพราะพวกเขาห่างกันด้วยขั้นต้นและขั้นกลางของอาณาจักรราชันพระเจ้า

ความเร็วของเขานั้นเร็วจนหนิงเทียนปิงไม่สามารถเทียบเคียงได้

หนิงเทียนปิงออกมาวิ่งอย่างบ้าคลั่ง แต่ก็รู้สึกได้ถึงตัวตนอันน่ากลัวที่ตามมาด้านหลังติดๆ จนหน้าเริ่มถอดสี

“นายใหญ่ คนๆ นั้นตามมาแล้ว!”

เย่หยวนเองก็มีใบหน้าที่ซีดเซียวไม่น้อย แต่ไม่ใช่เพราะอาการบาดเจ็บ แต่เป็นเพราะว่าตรานิพพานนั้นใช้ปราณเทวะของเขาไปมากจนเกินไป

ตอนนี้ทั้งร่างของเขานั้นแห้งสนิท!

เย่หยวนนั้นเป็นผู้ที่มีปราณเทวะมากกว่าคนธรรมดามากมายหลายเท่า ต่อให้เทียบกับนักยุทธอาณาจักรราชันพระเจ้าหนึ่งดาว เขาก็มีมันมากกว่าคนพวกนั้นเสียด้วยซ้ำ

แต่การใช้ตรานิพพานนี้แค่ครั้งเดียวมันกลับทำให้เขากลายเป็นง่อยได้!

วิชานี้มันคงต้องเก็บไว้เป็นไม้ตายสุดท้ายเท่านั้น

ไม่เช่นนั้นหากใช้ออกไปก่อน รับรองได้เลยว่าเขาเองก็คงทำอะไรต่อไม่ได้เช่นกัน

แต่พลังของมันก็มากเกินกว่าจินตนาการไปมาก มันแข็งแกร่งเสียยิ่งกว่าเพลงดาบเมฆาลับแลเสียด้วยซ้ำ

“ช่างมัน! ตอนนี้ให้ข้าฟื้นฟูปราณเทวะให้ได้ก่อน!” เย่หยวนบอก

“เด็กน้อย เจ้ามันจะบ้าบิ่นเกินไปแล้ว! ด้วยพลังฝีมือของเจ้าการไปยั่วยอดฝีมือแบบนั้นมันเท่ากับรนหาที่ตายชัดๆ” โม่ลี่เฟยแทรกขึ้นมา

เย่หยวนได้แต่ยิ้มฝืนๆ แต่ไม่ได้ตอบอะไรกลับไป

พวกอยากจะคิดว่าหวงไหกำลังหลอกลวงตัวเองอยู่

เพราะอาณาจักรบรรพชนพระเจ้า อย่าว่าแต่การปะทะกันตรงๆ ต่อให้เป็นการลอบสังหารก็ยังไม่มีทางจะจัดการนักยุทธอาณาจักรราชันพระเจ้าสองดาวลงได้!

หวงไหรู้ดีว่าคนทั้งสามคงไม่เชื่อเขาอย่างสนิทใจ “เรื่องนี้มีคนนับพันเป็นพยาน มีหรือที่ชายแก่คนนี้จะมาหลอกลวงพวกเจ้า? ช่างมันก่อน หลังจับมันทั้งสองได้แล้วค่อยว่ากันอีกที”

คนทั้งสามนั้นตื่นตกใจยังไม่หาย แต่ก็รีบกลับมาตั้งสติกับหนิงเทียนปิงและเย่หยวนต่อทันที

“เด็กน้อย ทำลายทะเลจิตศักดิ์สิทธิ์ของตัวเองเสียแล้วพวกข้าจะไม่ทำให้เจ็บมาก!” เซียงหยุนเฟยบอก

เย่หยวนนั้นกลืนโอสถฟื้นปราณเทวะไปนานแล้ว ตอนนี้จึงพอจะกลับมามีปราณเทวะในร่างแล้วบ้าง

เมื่อได้ยินคำของเซียงหยุนเฟย เย่หยวนจึงตอบกลับไปอย่างไม่แยแส “นี่หัวเจ้าไปกระแทกอะไรมาหรือเปล่า? เหตุใดข้าต้องทำลายทะเลจิตศักดิ์สิทธิ์ของตนด้วย? จิงลู่นั้นมันมาท้าทายข้าหลายต่อหลายครั้ง แถมยังคิดที่จะสังหารข้าอีก หากไม่สังหารมันลง ข้าต้องรอให้มันมาสังหารข้าหรือ?”

เมื่อเห็นท่าทางของเซียงหยุนเฟยทั้งสามคน มีหรือที่เย่หยวนจะยังไม่เข้าใจอีก?

พวกนี้คือคนที่จิงลู่เรียกมาเพื่อดักฆ่าสังหารเขา!

เซียงหยุนเฟยตอบกลับมา “ปากดี! เช่นนั้นข้าก็จะทำให้มันเป็นความตายที่เจ็บปวดอย่างหาไม่ได้อีกแล้วในโลกหล้านี้ เผื่อว่ามันจะช่วยคลายแค้นให้วิญญาณของนายน้อยบนสรวงสวรรค์!”

พลังของเซียงหยุนเฟยคนนี้มันแข็งแกร่งจริงๆ เพราะเขาเป็นถึงยอดฝีมืออาณาจักรราชันพระเจ้าห้าดาว!

ตอนนี้เขาโจมตีเข้ามาอย่างบ้าคลั่งด้วยพลังที่รุนแรงอย่างถึงที่สุด

เมื่อฝ่ามือนั้นถูกดันออกมา พลังโลกอันหนาแน่นราวกับเขาทั้งลูก็ถูกส่งออกมา

“ให้ตายสิ! เด็กน้อยเจ้าช่างสร้างเรื่องเก่งเสียจริงๆ เป็นแค่บรรพชนพระเจ้าแต่กลับเรียกศัตรูที่ยิ่งใหญ่แบบนี้ออกมา! ช่างเถอะ พวกเจ้าจงหนีไปเสีย ข้าผู้นี้จะขอเสี่ยงชีวิตเปิดโอกาสให้พวกเจ้าได้หนีออกไปเอง!” โม่ลี่เฟยถอนหายใจยาวก่อนจะเตรียมท่าใช้พลังชีวิตที่เหลืออยู่น้อยนิดช่วยให้ทั้งสองหนีรอดออกไปได้

แต่เย่หยวนกลับทักขึ้นก่อน “ผู้อาวุโส อย่าได้ลงมือ ตอนนี้มันยังไม่ถึงตายตันเสียหน่อย! เทียนปิง ไปกัน!”

ตู้ม!

หลังเสียงดังนั้น ร่างของเย่หยวนและหนิงเทียนปิงกลับ… หายไป!

เซียงหยุนเฟยหน้าถอดสีทันทีก่อนจะถามขึ้น “หืม? มันหายไปไหนแล้ว?”

ฟุบ!

ลำแสงหนึ่งพุ่งออกมาและผ่านหน้าเซียงหยุนเฟยไป