จอมเทพโอสถ นิยาย บท 1751

ตอนที่ 1751 ได้มาเปล่าๆ
“เจ้าได้ยินไหม? ข่าวว่านักบวชฝึกหัดหน้าใหม่จัดการส่งหูเฟิงและพวกไปนอนส้วมตั้งแต่วันแรกที่มาเลย”

“จริงหรือหลอก? หน้าใหม่จะเก่งกาจได้ขนาดนั้น?”

“หึ เจ้าจะคิดว่ามันสุดยอดไหมล่ะ? ในเรื่องการคุมไฟ สามรุมหนึ่งกลับไม่สามารถต้านทานมันได้ ในการต่อสู้จริง สามรุมหนึ่งกลับรับไม่ได้แม้สักกระบวนท่า”

“บ้าบอน่า? สามคนนั้นรวมหัวกัน ในหมู่นักบวชฝึกหัดจะยังมีใครกล้าไปท้าทายอีก!”

“หึ ไม่เชื่อก็ลองไปดูสภาพน่าสมเพชของพวกมันในส้วมสิ แล้วเจ้าจะได้รู้ว่าถึงตอนนี้พวกนั้นมันก็ยังนอนอยู่ในส้วมอยู่!”

…

ข่าวเรื่องที่ว่าเย่หยวนชนะพวกหูเฟิงนั้นโด่งดังไปทั่วในหมู่นักบวชฝึกหัดด้วยกันอย่างรวดเร็ว

แต่เจ้าตัวนั้นไม่ได้สนใจใดๆ เขาเข้านอนอย่างสบายใจและมุ่งหน้าออกไปยังศาลาสวรรค์หลวง

ศาลาสวรรค์หลวงนั้นคือสถานที่ที่วิหารนักบวชใช้จัดเก็บศาสตร์ สูตรโอสถ วิธีการหลอม ศาสตร์การควบคุมไฟ เรื่องราวพื้นฐานต่างๆ นาๆ มากมาย ทุกสิ่งอย่างที่คนๆ หนึ่งจะอยากได้

และเมื่อเย่หยวนได้เข้ามาในวิหารนักบวชเช่นนี้แล้วเขาก็ไม่คิดที่จะพลาดโอกาสในการเรียนรู้วิชาโอสถของเผ่าอสูรไปด้วย

ด้วยนิสัยอย่างเขาแล้ว การเรียนรู้เรื่องราวพื้นฐานมันย่อมจำเป็นอย่างที่สุด

เย่หยวนนั้นเรียนรู้ทักษะต่างๆ นาๆ มาได้มากมายตอนสอบนักบวชฝึกหัด แต่ทั้งหมดนั้นมันก็พึ่งความสามารถในการวิเคราะห์ของเขา พร้อมๆ กับความรู้ที่กว้างไกลของตัวเขาและเทคนิคหลายๆ อย่างจากฝั่งมนุษย์มาประยุกต์ใช้ในการหลอมโอสถอสูรศักดิ์สิทธิ์

แต่นั้นมันก็คือขีดจำกัดแล้ว หากเขาอยากจะพัฒนาตัวเองไปให้มากกว่านี้มันคงเป็นเรื่องลำบาก

หากอยากให้พวกเบื้องบนของวิหารนักบวชสนใจเขาจริงๆ ตัวเขาต้องเริ่มเรียนรู้ศาสตร์ของฝั่งอสูรตั้งแต่ต้นใหม่

แต่ด้วยปัญญาของเย่หยวนในตอนนี้ การจะเรียนรู้สิ่งใดนั้นมันย่อมใช้เวลาแค่ครึ่งเดียวแต่ได้ผลมากเป็นเท่าตัว

“หยุด!”

เย่หยวนเดินเข้ามาถึงศาลาสวรรค์หลวงและถูกชายชราหัวขาวคนหนึ่งตะโกนหยุดไว้

เย่หยวนหรี่ตามองไปยังต้นเสียงแต่กลับไม่สามารถคาดเดาพลังที่แท้จริงของชายแก่คนนี้ได้

“ผู้อาวุโส!” เย่หยวนก้มลงคารวะทันที

ชายหัวขาวเองก็ต้องเป็นถึงยอดฝีมือระดับห้าแน่ๆ

ชายหัวขาวหันมามองดูเย่หยวนและบอก “เจ้าไม่มีแต้มความดีใดๆ เจ้าเข้าศาลาสวรรค์หลวงไม่ได้”

เย่หยวนนั้นตกใจเล็กน้อยแต่ก็กลับมาเข้าใจได้ในทันที ชายชราคนนี้คงสัมผัสได้ถึงแต้มที่เย่หยวนมีตอนที่เย่หยวนก้าวเท้าเข้ามาในค่ายกลของศาลาสวรรค์หลวง

“ผู้อาวุโส หรือว่าการเข้ามาเป็นนักบวชฝึกหัดนี้จะไม่มีแต้มความดีใดๆ ติดตัวให้เลย?”

แต้มความดีนั้นมันเป็นสิ่งที่นับถือใช้กันเป็นสากลในทุกค่ายสำนัก

เพียงแค่ว่าเมื่อวานตอนที่ได้เหรียญประจำตัวมาเย่หยวนลืมที่จะตรวจแต้มของตัวเองและไม่ได้รู้เลยว่าตัวเขานั้นไม่มีแต้มความดีติดตัวแม้แต่น้อย

พวกนักบวชนี่มันขี้เหนียวเสียจริงๆ

“เลอะเทอะ! เจ้าไม่ได้ทำประโยชน์ใดๆ ให้วิหารแล้วยังจะไปเอาแต้มความดีมาจากไหน? นักบวชฝึกหัดที่เพิ่งเข้ามานั้นต่างอยากเข้าศาลาสวรรค์หลวงทั้งสิ้น แต่เรื่องเหล่านั้นมันเป็นได้แค่ฝันลมๆ แล้งๆ! ไปเสีย อย่างได้มาขวางทางนักบวชผู้นี้!”

จู่ๆ ก็มีเสียงหนึ่งตอบขึ้นมาแทนจากด้านหลังเย่หยวน

เมื่อหันไปมองดูเขาก็พบว่ามีชายหนุ่มในชุดนักบวชอยู่ ใบหน้าของเขานั้นยิ่งผยองจนจมูกแทบจะเงยชี้ฟ้า

เย่หยวนไม่คิดสนใจเขาและหันไปถามชายชราหัวขาว “ผู้อาวุโส ในวิหารนี้สามารถใช้แต้มความดีทำการท้าดวลกันได้หรือไม่?”

ชายชราพยักหน้ารับออกมาเบาๆ “ย่อมได้ แต่ในวิหารเราไม่อนุญาตให้ท้าดวลเรื่องการต่อสู้กัน ต้องท้าดวลเรื่องที่เกี่ยวข้องกับศาสตร์การหลอมโอสถเท่านั้น”

เมื่อนักบวชคนนั้นได้ยินคำพูดของเย่หยวน เขาก็หัวเราะลั่นออกมา “น่าขันจริงๆ นักบวชฝึกหัดผู้ต่ำต้อยอย่างเจ้าจะไปท้าใครดวลได้?”

เย่หยวนหันไปบอกทันที “เจ้าไง!”

คำพูดนั้นทำให้นักบวชคนนั้นตื่นตกใจไม่น้อย ก่อนที่เขาจะหัวเราะลั่นออกมาอีก “เจ้าอยากดวลกับข้า? ฮ่าๆๆ เจ้าไม่มีแม้แต่แต้มความดีใดๆ แล้วจะให้เราใช้สิ่งใดเป็นสินการดวลเล่า?”

ระหว่างที่อีกฝ่ายพูดไปเย่หยวนก็หยิบผลไม้วิญญาณออกมา นั่นทำให้ใบหน้าของนักบวชคนนั้นแข็งค้างและร้องตะโกนขึ้น “ผลปั้นจั่นอายุ!”

เย่หยวนยิ้ม “ท่านนักบวชช่างรอบรู้ยิ่ง! ผู้อาวุโส ท่านว่าผลปั้นจั่นอายุนี้จะตีค่าเป็นแต้มความดีได้สักเท่าไหร่?”

ผลปั้นจั่นอายุนั้นเป็นสิ่งที่เย่หยวนซื้อมาตอนอยู่เมืองหลวงลาภสายน้ำ มันมีราคาที่สูงลิ่ว