จอมเทพโอสถ นิยาย บท 1807

เชียนเย่มองดูสภาพของจงฮันหลินที่ตายลงแล้วอย่างแน่แท้ตรงหน้าด้วยสายตาที่ไม่อยากจะเชื่อ

ภายใต้สายตาของทุกผู้คนนี้ เย่หยวนกลับกล้าสังหารผู้คน!

ผู้อาวุโสใหญ่แห่งโถงหน้ายอดดอกตูมสวรรค์คนนั้นเองก็มีใบหน้าที่เหยเกอย่างถึงที่สุด

เขาคิดว่าตัวเองนั้นมีชื่อเสียงอำนาจฐานะสูงส่งมากพอ แต่เย่หยวนกลับไม่คิดจะสนใจเขาแม้แต่น้อย

หากเขายังไม่ได้พูดยังพอว่า แต่เมื่อเขาพูดออกมา เย่หยวนกลับเหยียบลงสังหารจงฮันหลิน

“นี่มัน…

“ไอ้หมอนี่มันบ้ารึเปล่า? ข้าไม่เคยพบเคยเห็นใครกล้าฆ่าสังหารผู้คนในเขตแดนยอดรองทั้งเก้าเลย ไอ้หมอนี่มันรนหาที่ตายเสียแล้ว!”

“มันคงคิดจะตายตกตามกันแหละนะ ไอ้พวกนิกายบุปผาเหินมันก็ทำตัวเสียขนาดนั้น!”

…

เมื่อต้องมาเห็นภาพการแลกชีวิตเช่นนี้ทุกผู้คนต่างตื่นตะลึง

พวกเขาคิดได้แต่ว่าเย่หยวนนั้นไม่คิดลืมหูลืมตาในความแค้นที่มีและยอมที่จะตายตกตายไปกับจงฮันหลิน

ผู้ดูแลเจิ้งนั้นไม่พอใจอย่างมากและตะโกนร้องออกมาด้วยความโกรธแค้น “สารเลว! พวกเจ้าจัดการมันเสีย!”

ด้านหลังเขานั้นคือยอดฝีมือนภาสวรรค์สองคนที่ได้เตรียมการพร้อมจะลงมืออยู่ทุกเมื่อ

เมื่อได้ยินคำสั่งพวกเขาต่างพุ่งร่างเข้าหาเย่หยวนอย่างรวดเร็วปานสายฟ้า

“หยุด!”

เสียงหนึ่งดังขึ้นมา เผยให้เห็นร่างของไป่หลี่ชิงหยานที่เข้ามาห้ามเย่หยวนอย่างทันท่วงที

เรื่องราวนี้มันทำให้เย่หยวนแปลกใจไม่น้อย

ไป่หลี่ชิงหยานหันมามองเย่หยวนด้วยความสับสน ใบหน้าของนางนั้นดูราวกับว่ามีคำพูดนับหมื่นพันที่ไม่ได้บอกกล่าว

แต่ตอนนี้มันยังไม่ใช่เวลาจะมาคุยกัน

การปรากฏตัวนี้ของไป่หลี่ชิงหยานมันทำให้ทุกคนตื่นตกใจมาก

“ผู้ดูแลเจิ้ง แม้ว่าเย่หยวนจะละเมิดกฎของนิกายแต่เรื่องราวทั้งหมดล้วนแล้วแต่เป็นจงฮันหลินและเชียนเย่ที่ก่อขึ้นมาแต่ต้น! พวกเขาคิดสังหารเย่หยวนครั้งแล้วครั้งเล่า ข้ายืนยันได้!”

ไป่หลี่ชิงหยานในตอนนี้แตกต่างจากตอนที่นางเข้านิกายมาใหม่ๆ มาก

นางในตอนนี้ยังเป็นแค่เด็กไร้ประสบการณ์ใดๆ จึงมักถูกเจียงเชอเหยียนชักนำเสมอๆ เหมือนน้องสาวที่ได้แต่ตามพี่

แต่ตอนนี้บรรยากาศที่นางปล่อยออกมานั้นเป็นอะไรที่แตกต่าง

เมื่อนางพูด คำพูดนั้นมันกลับไม่มีความโกรธเคืองใดๆ เป็นท่าทางของผู้ปกครองอย่างแท้จริง

เวลาที่ผ่านมาร่วมสองร้อยปีนี้ไป่หลี่ชิงหยานได้บรรลุขึ้นอาณาจักรนภาสวรรค์มานานแสนนานแล้ว ตอนนี้นางมีพลังฝีมือไม่ด้อยกว่าเชียนเย่เลย

เพราะอย่างไรอัจฉริยะก็คืออัจฉริยะ ไม่มีใครจะมาห้ามหรือหยุดนางได้

เมื่อได้ยินนางพูดเช่นนั้น คำพูดนี้มันกลับให้น้ำหนักที่แตกต่างจากคำของเย่หยวนจนทำให้ผู้ดูแลเจิ้งถึงขั้นไม่กล้าลงมือใดๆ

ตอนนั้นเองที่ผู้อาวุโสใหญ่แห่งโถงหน้าตอบกลับมา “หึ! ไป่หลี่น้อย ไอ้เด็กคนนี้มันแสนจะดื้อด้าน ถึงกับกล้ามาฆ่าสังหารยอดศิษย์แห่งยอดดอกตูมสวรรค์ต่อหน้าเฒ่าคนนี้! หากไม่ฆ่าสังหารมันลงเสียวันนี้วันหน้าผู้อาวุโสใหญ่แห่งโถงหน้าผู้นี้จะยังมีหน้าไปพบผู้คน?”

ในที่แห่งนี้เขามีพลังที่สูงที่สุดและยังมีฐานะที่สูงส่งกว่าใครๆ

แต่เย่หยวนกลับไม่คิดไว้หน้าเขาและตอนนี้เขาต้องเสียหน้าไปครั้งใหญ่

ไป่หลี่ชิงหยานยกมือขึ้นมาคารวะบอก “ผู้อาวุโสเถา เย่หยวนนั้นทำเรื่องเช่นนี้มันไม่ควรจริงๆ แต่ตอนนี้เขากำลังโกรธแค้นจนขาดสติ การทำเรื่องราวใดๆ นั้นมันย่อมไม่แปลก ไป่หลี่ชิงหยานผู้นี้ขออภัยแทนตัวเขาด้วย! แต่เรื่องในวันนี้ข้าน้อยอยากจะให้เย่หยวนได้ไปรับโทษกับโถงบังคับกฎและต่อสู้ความจริงกับเชียนเย่! ความผิดนี้ของเย่หยวนไม่สมควรถึงต้องตาย!”

เชียนเย่มองดูเย่หยวนด้วยรอยยิ้ม “เวลาก็ผ่านไปตั้งหลายปีแล้วยังต้องหลบหลังผู้หญิงอีก! ชาตินี้เจ้ามันคงได้แต่หลบหลังผู้หญิงเท่านั้นแหละ!”

ไป่หลี่ชิงหยานหันกลับมามองอย่างเยือกเย็น “เชียนเย่เจ้าหุบปากไป!”

เชียนเย่หัวเราะลั่น “ทำไม ข้าพูดอะไรผิดหรือ?”

ไป่หลี่ชิงหยานนั้นกำลังจะพูดสวนกลับแต่เป็นเย่หยวนก็เดินขึ้นมารับหน้าไว้ก่อน “เชียนเย่ ไอ้เจ้าคนหลงตัวเอง! ครานี้เจ้าไม่โชคดีอีกแน่! วันนี้ข้าจะจัดการสะสางความแค้นแต่เก่าก่อนให้สิ้น!”

เมื่อคำพูดนี้ดังขึ้นมาทุกคนต่างมองดูเย่หยวนราวกับเขาเป็นคนโง่

ไอ้น้อง ตอนนี้เจ้าแทบเอาตัวไม่รอดแล้วรู้ไหม?

หรือว่าแท้จริงแล้วเย่หยวนคนนี้กลับมีพลังฝีมือไม่น้อยไปกว่าตัวนาง?

เรื่องเช่นนั้น… มันเป็นไปได้?

เย่หยวนในตอนนี้เป็นเพียงแค่ราชันพระเจ้าเก้าดาวเท่านั้น!

“หึ! ไอ้เด็กคนนี้มันอยากหาเรื่องตายจริงๆ หรือ? แค่ราชันพระเจ้าเก้าดาวกลับท้าทายยอดฝีมือนภาสวรรค์? ช่างประเมินตัวเองสูงเกินจริง! ในสายตาของข้าแล้วมันไม่ต้องดวลใดๆ เรื่องที่เชียนเย่ว่ามามันไม่ผิด เจ้าเป็นคนร้ายและไม่มีสิทธิ์ใดๆ ทั้งสิ้น! ไป่หลี่น้อยเจ้าหลบไป!” ผู้อาวุโสเถาบอก

ไป่หลี่ชิงหยานหน้าถอดสีทันที “ไม่ไป! ต่อให้เย่หยวนจะทำผิดแต่มันก็เป็นหน้าที่ของโถงบังคับกฎต้องจัดการ! เย่หยวนตามข้ามายังโถงบังคับกฎด้วยกัน!”

ไป่หลี่ชิงหยานดึงตัวเย่หยวนและกำลังจะเดินจากไป

นั่นทำให้ทุกคนหน้าถอดสีทันที ด้วยตัวตนของไป่หลี่ชิงหยานในตอนนี้มันย่อมไม่มีใครกล้าลงมือใดๆ ต่อนาง

เครื่องรางคุ้มครองของเย่หยวนนี้มันช่างทรงพลัง!

“ไป่หลี่น้อย เจ้าคิดต่อต้าน?” ผู้อาวุโสเถาถามขึ้นด้วยใบหน้าสุดไม่พอใจ ตอนนี้เขาโดนขัดมาหลายต่อหลายครั้งจนแทบควบคุมตัวเองไม่อยู่แล้ว

เวลานั้นเองก็มีคลื่นพลังอันแสนดุดันกดทับลงมาจากท้องฟ้า

ร่างหนึ่งปรากฏออกมาจากความว่างเปล่า

จู่ๆ เย่หยวนก็ใจเต้นไม่เป็นจังหวะ เขารู้สึกราวกับว่าโลกทั้งใบกำลังจะถล่มลงตรงหน้าเขา

ในวินาทีนั้นร่างของเขามันเต็มเปี่ยมไปด้วยเหงื่อเย็นเหยียบ!

เวลานี้มันเหมือนมีใครมายึดจับหัวใจของเขาไว้จนไม่อาจจะหายใจได้สะดวก

ยอดฝีมืออาณาจักรเทพถ่องแท้!

นั่นคือความคิดแรกที่ผ่านเข้ามาในสมองของเย่หยวน!

คนผู้นั้นหันชายตามามองเย่หยวนและค่อยๆ เปิดปากพูด “กฎของนิกาย ผู้ใดสังหารศิษย์ร่วมนิกายต้องถูกฆ่าอย่างไร้ปรานี! ตอนนี้เจ้าจงตายเสียเถอะ!”

พูดจบชายคนนั้นก็ชี้นิ้วมาหาเย่หยวนอย่างไม่คิดจะให้เย่หยวนได้มีโอกาสพูดจาใดๆ!

…………………………