จอมเทพโอสถ นิยาย บท 1822

เพราะเจ้าหมูสมบัติตัวนี้มันช่างแสนเอาแต่ใจ

ในเวลาที่ผ่านมานั้นเขาได้พยายามทุกวิถีทางเพื่อทำให้หมูสมบัตินั้นพอใจ

เมื่อสักครู่นี้เพื่อหลอมโอสถให้มันกินเขาถึงกับต้องฝืนตัวจนเตาหลอมระเบิดไปจนหลังคาหายไปทั้งหลัง

แต่ใครจะไปคิดว่าเด็กที่ไหนไม่รู้คนนี้กลับสามารถป้อนโอสถให้เจ้าหมูกินได้ง่ายๆ และยังทำให้มันพอใจอย่างมากด้วย

เย่หยวนนั้นได้แต่ยืนนิ่ง “ก็ต้องเป็นโอสถสิ เจ้าเด็กคนนี้มันเพิ่งบอกมามิใช่หรือว่าเจ้าหมูตัวนี้มันชอบกินโอสถ? ข้าเองก็มีโอสถที่หลอมไว้ติดตัวมาบ้างจึงหยิบออกมาให้มันกินไปเสียเท่านั้น”

ตอนที่ได้ยินคำพูดของตงน้อยเย่หยวนก็พอคาดเดาเรื่องราวได้บ้างแล้ว

เจ้าหมูสมบัตินี้มันคงได้กลิ่นโอสถจากร่างกายของเขาจนทำให้มันซุกตัวเข้ามาในอ้อมอกของเขาเช่นนั้น

เมื่อลองมาประกอบเรื่องราวดูมันก็ไม่น่าจะผิดไปได้

แต่เย่หยวนก็ยังแปลกใจไม่น้อยเพราะเจ้าหมูสมบัติตัวนี้มันช่างมีจมูกที่ดีล้ำ

ดูจากท่าทางของมันแล้ว มันน่าจะได้กลิ่นโอสถจากร่างของเขาจากระยะไกลแล้วจึงวิ่งหนีตงน้อยมาหาเขา

เจ้าหมูน้อยตัวนี้มันไม่ธรรมดาเลย!

“หึ! เจ้าอย่าคิดว่าจะรอดไปได้เพราะแค่ป้อนอาหารให้หมูสมบัติ! ตู้… ปู่ สังหารมัน! ไอ้เด็กคนนี้มันกล้ามาตีก้นข้า! อู้ย!” ตงน้อยชี้สั่งมาทางเย่หยวน

ตู้หรูเฟิงจึงทำตามและปล่อยจิตสังหารออกมาเต็มที่

ซู่เหยียนหน้าถอดสีในทันทีพร้อมด้วยอาการปวดหัวไม่น้อย

ตู้หรูเฟิงนั้นมีพลังฝีมือเหนือล้ำกว่าเขามาก

ที่สำคัญด้วยตำแหน่งของอีกฝ่ายแล้วต่อให้ตู้หรูเฟิงจะอ่อนแอกว่าเขา มันก็คงไม่ง่ายที่จะหลุดรอดออกไป

เย่หยวนคนนี้มันช่างรนหาที่ตายเก่งจริง!

เมื่อชูเวินเห็นภาพนี้เขาก็รู้สึกตื่นเต้นดีใจจนแทบกระโดดขึ้นเต้น

แต่วินาทีนั้นเองที่เจ้าหมูสมบัติกลับลืมตาตื่นขึ้นมาและพุ่งตัวจากอ้อมอกของตงน้อยมาขวางทางระหว่างเย่หยวนกับตู้หรูเฟิงไว้แทน

“ครืดๆ!”

เจ้าหมูสมบัตินี้มันมีท่าทางแทบไม่ต่างจากมนุษย์ ทุกคนมองแค่ปราดเดียวก็รู้ได้ว่ามันกำลังไม่พอใจ

เมื่อตู้หรูเฟิงเห็นเช่นนั้นท่าทางสุดเย็นเยือกที่เขามีจึงหายวับไปกับตา

เมื่อตงน้อยเห็นเช่นนั้นเขาก็ร้องออกมาด้วยท่าทางแสนโกรธเคือง “ไอ้หมูโง่ ช่างอกตัญญูลืมคุณที่ข้าเคยทำให้ไปหมดแล้ว! มาหาข้าเดี๋ยวนี้!”

เจ้าหมูสมบัติส่ายหัวออกมาเมื่อได้ยืนก่อนจะหันหน้าหนีด้วยท่าทางสุดเย่อหยิ่ง

ตงน้อยถึงกับกระโดดขึ้นด้วยท่าทางไม่พอใจ “ทำให้ข้าโกรธแค้นจนจะตายแล้ว! หากเจ้าคิดเช่นนั้นจริงก็จงตามเจ้าเด็กคนนี้ไปเถอะ อย่าได้กลับมาตามหาข้าอีกแล้วกัน!”

เพียงแค่ว่าเสียงใสๆ ของเขานั้นมันทำให้คำพูดนี้ดูไร้น้ำหนักไปอย่างสิ้นเชิง

เดิมทีเขาคิดว่าเจ้าหมูสมบัติจะกลัว แต่ไม่นึกไม่ฝันว่าเจ้าหมูสมบัติกลับหันตัวพุ่งเข้าไปกอดเย่หยวนไว้อีกครั้งก่อนจะหันมาส่ายหัวให้ตงน้อยด้วยท่าทางแสนน่ารัก

เมื่อตงน้อยเห็นเช่นนั้นเขาก็ร้องออกมา “ไอ้เจ้าคนอกตัญญู เราขาดกัน!”

พูดจบตงน้อยก็เดินจากไปด้วยการเอามือไขว้หลังท่าทางราวผู้อาวุโส

ตู้หรูเฟิงได้แต่ยืนนิ่งอยู่ตรงนั้น หันไปมองเจ้าหมูสมบัติที ไปมองตงน้อยทีด้วยท่าทางแสนจะลำบากใจ

วินาทีนั้นเมื่อเขาเห็นชูเวินที่ด้านข้างเขาก็เหมือนได้พบทางออกก่อนจะสั่ง “เจ้าคือศิษย์ที่ดูแลเรื่องการมาของนิกายเงาจันทร์ใช่ไหม?”

ชูเวินรีบตอบกลับไป “ครับ แค่ว่ามัน…”

ชูเวินย่อมไม่มีทางรู้ได้ว่าตู้หรูเฟิงต้องการอะไรและกำลังจะบ่นเรื่องราวที่พบเจอออกมาก่อนจะถูกตู้หรูเฟิงพูดขัดขึ้น “จัดให้พวกเขาไปอยู่สวนป่าบนเสีย ไม่ว่าพวกเขาจะต้องการอะไรจงพยายามหาให้อย่างถึงที่สุด โดยเฉพาะอย่างยิ่งเจ้าเด็กคนนี้! หากหมูสมบัติเกิดไม่พอใจเรื่องใดๆ ขึ้นมาในระหว่างนี้ ข้าจะมาจัดการเจ้าทันที!”

ชูเวินหน้าถอดสีอย่างซีดเผือดจนถึงที่สุด

ส่วนป่าบนนั้นคือแหล่งที่อยู่ระดับสูงสุดของดินแดนศักดิ์สิทธิ์กอไผ่

นอกจากมันจะมีบ้านเรือนที่หรูหราแล้วมันยังมากไปด้วยพลังวิญญาณอย่างเปี่ยมล้นและหนาแน่นที่สุด

ต่อให้เป็นนิกายเทพถ่องแท้ระดับหนึ่งก็ไม่มีทางจะได้สิทธิเข้าไปอยู่ยังสวนป่าบนแห่งนั้น

แต่ตอนนี้ผู้อาวุโสตู้กลับจะให้นิกายเงาจันทร์ไปอยู่สวนป่าบนเพราะหมูตัวเดียว

มันเรื่องอะไรกัน?!

และไม่ใช่แค่ให้ไปอยู่สวนป่าบน แต่เขายังถูกสั่งให้จัดการดูแลความต้องการของพวกเขาอย่าให้ขาด