จอมเทพโอสถ นิยาย บท 1845

เหล่าคำพูดที่ฟังดูเปี่ยมความมั่นใจเช่นนี้เย่หยวนนั้นมักรู้สึกขยะแขยงอยู่เสมอ เขาแค่ตอบกลับไป “ข้าน่าจะเคยบอกมันไปแล้วนะว่าอย่าได้มาท้าทายข้า! ความโกรธแค้นใดๆ ของมันกับเล้งซู่นั้นข้าไม่คิดสนใจ ข้าและเล้งซู่เป็นเพียงแค่คนรู้จักกันก็เท่านั้น”

นั่นทำให้เถี่ยยิงต้องขมวดคิ้วแน่นด้วยรอยยิ้มชั่ว “เจ้าคิดจะหลอกข้าด้วยคำพูดประโยคเดียวนั้น? แค่คนรู้จักเจ้าคงไม่คิดสังหารสองพี่น้องมารหมอกดำเพื่อช่วยเขาแถมยังส่งนายน้อยซู่กลับถึงบ้านแน่ใช่ไหม? เจ้าไม่รู้หรืออย่างไรว่าการทำเช่นนั้นมันทำให้แผนของนายน้อยห่าวผิดพลาดไปมากแค่ไหน?”

เย่หยวนแค่ทำเรื่องไปตามหัวใจ เพียงแค่ว่าเมื่อคนอื่นๆ ได้มาฟังคำอธิบายเช่นนี้มันคงไม่มีใครที่คิดเชื่อลง

การสังหารสองพี่น้องมารหมอกดำนั้นมันก็เท่ากับว่าเป็นการประกาศสงครามกับเล้งห่าวไปแล้ว

เย่หยวนยักไหล่ตอบ “พวกมันคิดสังหารข้า มีหรือที่ข้าจะยื่นคอให้มันสังหารง่ายๆ?”

เถี่ยยิงกล่าว “ไม่ต้องอธิบายใดๆ กันอีกแล้ว ไม่ว่าเจ้าจะคิดเช่นไร วันนี้เจ้าก็ต้องตาย!”

เมื่อเย่หยวนได้ยินเช่นนั้นเขาก็หัวเราะออกมา

“นภาสวรรค์สี่ดาวมันเก่งกาจมากรึ? หากคิดสังหารข้า เจ้าก็ลองลงมือทำดู” เย่หยวนบอกอย่างชัดเจน

“ไอ้คนโง่ที่ไม่รู้ว่าตัวเองพูดอะไรออกมา ข้าจะทำให้เจ้าได้เห็นความต่างระหว่างอาณาจักรนภาสวรรค์ขั้นต้นและขั้นกลางเอง”

เถี่ยยิงทำหน้าเคร่งเครียดขึ้นพร้อมปล่อยพลังโลกของอาณาจักรนภาสวรรค์สี่ดาวออกมาอย่างบ้าคลั่งจนปกคลุมตรอกนี้ไว้จนสิ้น

แม้ว่าข้ามูลที่เขาได้รับมาจะคลาดเคลื่อนเล็กน้อยเพราะเย่หยวนบรรลุขึ้นนภาสวรรค์สองดาวมาได้แล้ว แต่สำหรับเขา เถี่ยยิงคนนี้จะกี่ดาวมันก็ค่าเท่ากัน

เพราะผลลัพธ์ที่ตามมาสุดท้ายก็คือความตาย!

เถี่ยยิงนำเอาค้อนเทพสายฟ้าออกมาพร้อมทุบมันลงใส่เย่หยวนอย่างรุนแรงราวฟ้าจะถล่มดินจะทลายลงตรงหน้า

เย่หยวนนั้นกำลังคิดที่จะสวนกลับไปก่อนที่ดวงตาของเขาจะหันไปเจอสิ่งหนึ่งเข้าทำให้ต้องหยุดมือลง

เมื่อเถี่ยยิงได้เห็นเช่นนั้นเขาก็ยิ้มออกมาอย่างเย็นเยือกเพราะคิดว่าเย่หยวนนั้นเห็นถึงความแตกต่างของพลังและเลิกคิดที่จะขัดขืน

แต่ในตอนนั้นเองที่มีเงาร่างหนึ่งปรากฏตัวขึ้นมาขวางทางคนทั้งสองไว้

‘ตูม!’

ร่างของเถี่ยยิงปลิวลอยออกไปพร้อมกับเสียงดังๆ นี้

“นายน้อยซู่!” เถี่ยยิงหน้าถอดสีทันทีเพราะคนที่มาอยู่ตรงหน้าก็คือเล้งซู่

เล้งซู่ยิ้มออกมาอย่างเย็นเยือกพร้อมพูดบอก “พี่ชายคนดีของข้ามันไม่มีความอดทนเสียจริงๆ! ในฐานะคนเป็นพี่น้องกันข้าล่ะช่างเจ็บใจนัก!”

เถี่ยยิงหน้าเสียไปอย่างมาก ดูท่าแล้วเรื่องที่เขาคุยกับเย่หยวนเมื่อสักครู่มันจะเข้าหูเล้งซู่จนสิ้นแล้ว

“นายน้อยซู่ ท่านเข้าใจผิดแล้ว…”

เล้งซู่ยกมือขึ้นเพราะหัวเราะเย้ย “พอแล้ว! จนป่านนี้เจ้ายังคิดจะมาอธิบายใดๆ อีก? หรือว่าในสายตาของเจ้านั้นมันเห็นว่าข้าโง่เง่ามาก? เจ้ากลับไปบอกนายของเจ้าเสียว่าเย่หยวนนั้นคือสหายของข้า หากเขากล้าลงมือกับเย่หยวนแม้แต่เส้นผมข้าจะไม่ยอมหยุดมือจนกว่าตัวเขาจะตายลง!”

เถี่ยยิงถอนหายใจยาวก่อนจะหันหน้าหนีไป

แต่ตอนนั้นเองที่เย่หยวนกลับพูดขึ้นมาขัด “ไม่ต้องนำคำเหล่านั้นกลับไปแล้ว เจ้าอยู่ตรงนี้เถอะ!”

เถี่ยยิงที่ได้ยินเช่นนั้นจึงหันหน้ากลับมาหัวเราะขึ้นทันที “แค่คนเช่นเจ้าก็คิดจะหยุดข้าได้?”

เล้งซู่พูดขึ้น “เย่หยวน ข้าขอโทษจริงๆ แต่แม้จะเป็นข้าก็ไม่อาจหยุดเขาไว้ได้! แต่เจ้าจงวางใจเถอะเรื่องในวันนี้ข้าจะหาทางเอาคืนให้เจ้าให้ได้!”

เถี่ยยิงบอก “นายน้อยซู่จะประเมินตัวเองสูงเกินไปหน่อยไหม?”

เพราะไหนๆ พวกเขาก็เปิดเผยใส่กันขนาดนี้แล้ว เถี่ยยิงจึงไม่คิดจะสุภาพไว้หน้าอีกฝ่ายใดๆ อีก

ไม่ว่าอย่างไรเล้งซู่และเล้งห่าวก็เป็นดั่งน้ำและไฟ นี่เป็นเรื่องที่ทุกคนต่างรับรู้ดี

เพียงแค่ว่าในอดีตพวกเขานั้นมักจะแข่งขันกันอย่างลับๆ แต่ตอนนี้ทุกสิ่งอย่างมันลามมาถึงขั้นลอบสังหารแล้ว

เล้งซู่หน้าเปลี่ยนสีไปทันทีที่ได้ยินแต่ก็ไม่คิดที่จะเถียงสิ่งใดๆ ออกมา

ดูท่าแล้วสถานภาพของเล้งซู่ในบ้านตระกูลเล้งจะไม่ค่อยสู้ดีนัก

“เย่หยวน ข้าขอโทษจริงๆ ที่ข้ามันไร้ประโยชน์” เล้งซู่บอก

เถี่ยยิงหัวเราะขึ้น “เด็กน้อย ถือเสียว่าวันนี้เจ้าโชคดีไปนะ แต่ครั้งหน้าข้ารับรองได้เลยว่าเจ้าจะไม่โชคดีเช่นนี้อีกแน่”

เย่หยวนตอบกลับไป “ไม่ต้องมีครั้งหน้าแล้ว ข้าจะให้โอกาสเจ้าลงมือในวันนี้เลย”

“เย่หยวน…”

เล้งซู่กำลังคิดที่จะเข้ามาห้ามแต่เย่หยวนก็บอกขึ้นก่อน “พี่เล้ง รอก่อนเถอะ เดี๋ยวไว้เราไปดื่มกันอีกสักร้อยชาม!”

เถี่ยยิงอดไม่ได้ที่จะหัวเราะลั่นออกมาเมื่อได้ยินเช่นนั้น “ไอ้เจ้าคนอวดดี! ในเมื่อเจ้าเลือกหนทางหายนะแก่ตัวเองข้าก็จะไปส่งเจ้าให้ถึงที่”