จอมเทพโอสถ นิยาย บท 2098

มันเป็นเรื่องยากมากที่คนผู้ไม่ได้เรียนรู้แนวคิดแห่งห้วงมิติจะเข้าใจถึงพลังที่แท้จริงของแนวคิดนี้

ยิ่งเข้าใจแนวคิดได้ลึกล้ำเท่าใดมันก็จะยิ่งใช้งานห้วงมิติได้เชี่ยวชาญมากเท่านั้น ผู้ที่สามารถใช้งานแนวคิดนี้ออกมา ยิ่งทำให้มันดูเป็นภาพลวงตาลวงหลอกผู้คนได้มากเท่าใด มันก็จะยิ่งแสดงว่าคนผู้นั้นเข้าใจแนวคิดแห่งห้วงมิตินี้อย่างลึกล้ำมากเท่านั้น

แต่ทว่าการจะเข้าใจแนวคิดขั้นสูงนั้นมันย่อมมิใช่เรื่องง่าย ๆ

นักยุทธที่เรียนรู้เข้าใจห้วงมิตินั้นจะใช้ได้แค่เรื่องราวพื้นฐานทำได้ตามสัญชาตญาณ

แต่ด้วยความเข้าใจที่เย่หยวนมีต่อห้วงมิติแล้ว ต่อให้ตัวเขาจะไม่อาจต้านทานพลังของเทพสวรรค์ได้ แต่หากเทพสวรรค์คิดอยากฆ่าสังหารเขา มันก็คงไม่ง่ายนัก

และดูท่าเทพสวรรค์ห่าวเฟิงก็คงเข้าใจผิดไม่แตกต่างจากผู้คนทั่ว ๆ ไป

เพราะในที่นี้ เหล่าเทพสวรรค์ทั้งหลายต่างถูกเย่หยวนหลอกลวงจนสิ้น

“เอาล่ะ ในเมื่อเจ้าได้เห็นแล้วก็คงเลิกที่จะหวังได้แล้วใช่หรือไม่? เลี่ยเฟิง จัดการส่งมันไปโลกหน้าเถอะ!” เย่หยวนบอก

“อ่ะ ได้! ฮ่า ๆ ท่านรองมหาปราชญ์นี้เก่งกาจเสียจริง ๆ ไม่เช่นนั้นแล้วหมีเฒ่าคนนี้คงต้องลำบากมากมายกว่าจะฆ่าสังหารมันลงได้!” เทพสวรรค์เลี่ยเฟิงหัวเราะขึ้นพร้อมต่อยหมัดออกมาด้วยท่าทางแสนตื่นเต้น

เขาและห่าวเฟิงนั้นเป็นอันดับหนึ่งของสองเผ่าพันธุ์ มันย่อมจะหมายความว่าคนทั้งสองนี้ปะทะกันมาอย่างยาวนานนับครั้งไม่ถ้วน

และวันนี้เขาก็จะสามารถลบล้างสังหารอีกฝ่ายลงได้ มีหรือที่เขาจะไม่ตื่นเต้นดีใจ?

เลี่ยเฟิงปล่อยหมัดออกมาด้วยคลื่นพลังหนักหน่วงมหาศาลทำลายล้างเทพสวรรค์ห่าวเฟิงจนสิ้น

และนั่นมันจึงทำให้ยอดฝีมือแห่งทุ่งราบสุดอุดรอย่างเทพสวรรค์ห่าวเฟิงต้องจากโลกนี้ไป

ส่วนทางเทพสวรรค์หลัวเฟิงนั้นยิ่งง่ายไปใหญ่ ไม่ต้องอธิบายใด ๆ ให้มากความเพราะเขานั้นถูกเหล่ายอดฝีมือล้อมรอบจนไม่นานก็ตายตกลง

“นายน้อย!”

ในเวลานั้นที่เรื่องราวทั้งหมดทั้งหลายจบลง ลู่เอ๋อก็ได้พุ่งตัวออกมาจากห้วงมิติเข้าหาเย่หยวนราวกับนางฟ้าที่ตกลงมาจากสวรรค์

ต่อให้เป็นเหล่ายอดฝีมือเผ่าอสูรทั้งหลายเองพวกเขาก็ยังอดไม่ได้ที่จะจ้องมองภาพตรงหน้านี้อย่างลืมตัว

เย่หยวนนั้นมองดูลู่เอ๋อพร้อมถอนหายใจยาว นางเด็กสาวตัวน้อย ๆ ในวันนั้นมันได้กลายเป็นสาวสวยสง่าในวันนี้ไปแล้ว

ลู่เอ๋อในเวลานี้คงเรียกได้ว่าเป็นสาวงามไม่แพ้ลี่เอ๋อหรือมู่หลินเสวียสองยอดนางงามนั้นเลย หากนับกันแค่รูปร่างภายนอก

ที่สำคัญไปกว่านั้นลู่เอ๋อยังมีกายเทวะหยินล้ำมันจึงทำให้ร่างกายของนางดูสดใสผุดผ่องราวหยกขาว ราวเป็นนางฟ้านางสวรรค์ที่ตกลงสู่โลกหล้าอย่างแท้จริง

“อืม ๆ มันจบแล้ว! ในวันหน้านายน้อยของเจ้าจะไม่ให้ใครมารังแกเจ้าอีกแล้ว!” เย่หยวนยกมือขึ้นมาลูบหัวลู่เอ๋อด้วยรอยยิ้ม

ลู่เอ๋อนั้นพยักหน้ารับออกมา “มันเป็นลู่เอ๋อเองที่หาเรื่องให้นายน้อยปวดหัว”

ไม่ไกลออกไปหยางเฟยเอ๋อนั้นได้แต่มองภาพนี้ด้วยดวงตาอิจฉา

ตอนอยู่ในหอเมฆาน้ำแข็งนั้นหยางเฟยเอ๋อสนิทสนมกับลู่เอ๋อมากที่สุดและย่อมจะรู้ว่าลู่เอ๋อคิดถึงนายน้อยคนนี้เสมอมา

เพียงแค่ว่าในสายตาของนางแล้ว นายน้อยใด ๆ มันย่อมจะไม่ควรค่ากับลู่เอ๋อเลย

ลู่เอ๋อนั้นเป็นยอดคนมากพรสวรรค์ หากวันหน้าไม่มีอะไรผิดพลาดนางจะก้าวขึ้นถึงอาณาจักรเทพสวรรค์ได้อย่างง่ายดาย ส่วนทางนายน้อยของนางนั้นเป็นแค่นักหลอมโอสถในเมืองจักรพรรดิน้อย ๆ

หลังผ่านไปได้พันปีนั้นคนทั้งสองย่อมจะไม่มีทางยืนอยู่ในระดับเดียวกันได้อีก

แต่เมื่อหยางเฟยเอ๋อได้รู้ถึงตัวตนของเย่หยวน นางก็ต้องตกตะลึง

นายน้อยของลู่เอ๋อเองก็เป็นยอดคนมากพรสวรรค์ไม่แพ้นาง!

หากมันเป็นแค่พรสวรรค์คงพอเข้าใจ แต่เรื่องราวต่าง ๆ ที่เกิดขึ้นมานี้มันยิ่งทำให้ตัวนางตื่นตะลึงขึ้นทุกครั้งที่ได้เห็น

กำจัดเฮ่อเซียงหยุนด้วยฝ่ามือ สังหารเฟิงเทียนหยางด้วยดาบเดียว ทั้งยังจัดการเทพสวรรค์ปิงหยุนลงด้วยการโจมตีสะท้านสวรรค์

ตอนนี้แม้แต่ยอดคนอันดับหนึ่งแห่งทุ่งราบสุดอุดร เทพสวรรค์ห่าวเฟิงก็ยังต้องตายลงด้วยน้ำมือของเขา

มิเพียงแค่เท่านั้น แต่กลับกลายเป็นว่าเขานั้นคือรองมหาปราชญ์ของเผ่าอสูรที่แม้แต่เทพสวรรค์เลี่ยเฟิงผู้มีตำแหน่งไม่ด้อยไปกว่าเทพสวรรค์ห่าวเฟิงก็ยังต้องก้มหัวให้สุดตัว

ยอดคนระดับวีรบุรุษเช่นนี้ มีหญิงคนใดจะไม่ปรารถนา?

ตอนนี้มันกลับกลายเป็นว่าหยางเฟยเอ๋อรู้สึกอิจฉาลู่เอ๋อขึ้นมาแทน

เย่หยวนนั้นมองดูลู่เอ๋อพร้อมปลอบนางไปอีกพักใหญ่ ๆ ก่อนที่เขาจะเปิดปากพูดขึ้น “ดูมาตั้งนานแล้วจะไม่ปรากฏตัวออกมาหน่อยหรือ?”

เลี่ยเฟิงและพวกเทพสวรรค์ทั้งหลายต่างหันไปมองหน้ากันพร้อมมองดูพื้นที่รอบ ๆ อย่างไม่เข้าใจว่ามันมีใครหลบซ่อนตัวอยู่