จอมเทพโอสถ นิยาย บท 2109

บนหอสูงนั้นมันเป็นจุดที่เหมาะสมกับการดูชมเรื่องราวอย่างมาก และทางเผ่ากิเลนเองก็ได้ครอบครองหอสังเกตการณ์นี้ไว้หอหนึ่งพร้อมด้วยยอดฝีมือเผ่ากิเลนที่อยู่ครบสิ้น

ฉีเฉินมองดูที่สังเวียนประลองไกลออกไปนั้นพร้อมกล่าวขึ้น “ฉีเจิ้น เจ้าต้องดูการประลองนี้ไว้ให้ดี แม้ว่าข้าจะไม่อาจคิดว่ามทันจะเอาชนะเจ้าได้ แต่เรื่องราวในครั้งนี้มันสำคัญต่อเราอย่างมาก เจ้าห้ามประมาทเป็นอันขาด”

ที่ด้านข้างฉีเฉินนั้นมีชายหนุ่มผู้หนึ่งยืนอยู่ด้วยใบหน้าเย่อหยิ่ง แน่นอนว่าเขาคนนี้คือฉีเจิ้นที่ถูกกล่าวถึง

ฉีเจิ้นนั้นเป็นยอดนักหลอมโอสถรุ่นใหม่ของเผ่ากิเลนมีวิชาฝีมือเหนือล้ำผู้คนรุ่นเดียวกันไปมาก

แม้จะบอกว่าเป็นคนรุ่นใหม่ แต่แท้จริงฉีเจิ้นเองก็มีอายุถึงสามหมื่นปีเข้าไปแล้ว

“หากจะพูดถึงแค่กระดูกจักรพรรดิกิเลน ของที่บรรพบุรุษเผ่ากิเลนเราทิ้งไว้ให้มันก็มีไม่น้อย หรือว่าเจ้ากระดูกที่ว่านี้มันจะพิเศษกว่ากระดูกจักรพรรดิอื่น ๆ หรือ?” ฉีเจิ้นถามขึ้นด้วยความสงสัย

ฉีเฉินนั้นพยักหน้ารับ “ข้าสัมผัสได้ถึงความโบราณจากกระดูกจักรพรรดิกิเลนนี้ เทียบกับของเหล่าท่านทั้งหลายที่ทิ้งไว้ในเผ่ากิเลนเราแล้วมันดูจะสูงส่งและลึกลับมากกว่านัก! ข้ารู้สึกได้ว่ากระดูกจักรพรรดิกิเลนนี้มันจะช่วยให้เราได้ค้นพบความลับของเผ่าเราอีกมากทีเดียว เพราะฉะนั้นเราต้องเอามันมาให้ได้!”

ฉีเจิ้นที่ได้ยินก็ตื่นตะลึงไปไม่น้อยเพราะไม่นึกไม่ฝันว่าฉีเฉินจะจริงจังกับเรื่องนี้ถึงปานนี้

“ลุงเฉินโปรดวางใจ ข้าไม่แพ้หรอก!” ฉีเจิ้นกล่าวขึ้นมาด้วยใบหน้ามั่นใจอย่างสุดตัว

…

การประลองนี้มันได้รับความสนใจจากทุกผู้คน

ในวันนั้นที่พวกเขาได้รับรู้ว่าเย่หยวนนั้นเป็นรองมหาปราชญ์ เทพถ่องแท้คนหนึ่งกลับเป็นรองมหาปราชญ์มันจึงทำให้คนทั้งเมืองต้องตื่นตะลึง

แน่นอนว่าคนทั้งหลายย่อมจะไม่มีใครเห็นด้วย เสียงการตั้งคำถามนั้นเกิดขึ้นในทุกหนแห่ง

และในวันนี้ ที่สุดแล้ววันนี้มันก็จะเป็นการพิสูจน์ว่ารองมหาปราชญ์นั้นเก่งกาจสมชื่อนั้นหรือไม่ มันเป็นเวลาที่จะพิสูจน์กัน

ศิษย์รักของมหานักบวชขนแดง ยอดฝีมืออาณาจักรบรรพกาล นี่มันย่อมจะเป็นด่านทดสอบที่เหมาะสมที่สุดเท่าที่จะหาได้

“ท่านรองมหาปราชญ์ ท่านดูดี ๆ เถอะนะ นี่คือวิชาที่ข้าได้รับสืบทอดมาจากอาจารย์ขนแดง ศาสตร์รวมนิพพานก้าวสวรรค์! วันนี้ข้าจะใช้มันออกมาให้ท่านได้รู้เองว่าตนเองไม่ควรค่าแก่นามรองมหาปราชญ์ใด ๆ!”

ฉือเซียวร้องลั่นก่อนจะปล่อยคลื่นพลังลึกลับหนักหน่วงออกมาภายนอก จนทำให้ราวกับว่าพลังของทั้งโลกหล้านี้มันเป็นของเขาเพียงคนเดียว

คลื่นพลังลึกลับซับซ้อนพุ่งทะยานเข้าใส่หม้อหลอมพร้อม ๆ กับหมุนวนรอบตัวซือเซียว

นี่มันคือคลื่นพลังเต๋า!

เมื่อทุกผู้คนได้เห็นภาพนี้พวกเขาต่างก็ต้องร่ำร้องออกมาพร้อม ๆ กัน

อาณาจักรเทพอสูรนั้นมันสุดแสนกว้างใหญ่ไพศาล แต่ยอดฝีมือที่ก้าวขึ้นถึงอาณาจักรบรรพกาลได้นั้นมันมีน้อยจนนับหัวได้

เพราะไม่ว่าอย่างไรเสียแม้แต่ยอดคนที่อยู่ในระดับต้น ๆ ของดินแดนอย่างซินหลัวก็ยังเป็นแค่ได้อาณาจักรบรรพกาลครึ่งก้าว

“นี่หรือคือพลังของอาณาจักรบรรพกาล? สมชื่ออันยิ่งใหญ่จริง ๆ! ท่านฉือเซียวสมแล้วที่เป็นศิษย์อันภาคภูมิของท่านขนแดง!”

“นี่คือคลื่นเต๋าอย่างแท้จริง! ท่านฉือเซียวนั้นดึงเอาพลังของแนวคิดต่าง ๆ ในโลกหล้ามาใช้กับสมุนไพรในหม้อหลอม!”

“เก่งกาจเกินไป! นี่คือการหลอมโอสถอย่างแท้จริง! เทียบกับท่านฉือเซียวแล้วพวกเราเป็นได้แค่ขยะจริง ๆ!”

“ไม่ว่ารองมหาปราชญ์ใด ๆ มันก็ย่อมอ่อนแอไม่อาจเทียบเคียงท่านฉือเซียวได้แน่!”

…

ในลานกว้างผู้คนต่างร้องชื่นชมออกมารอบด้านราวกับว่านี่เป็นการพบปะแฟน ๆ ของฉือเซียวไป

คนทั้งหลายนี้มันมีใครบ้างที่จะเคยเห็นยอดฝีมืออาณาจักรบรรพกาลลงมือ? เมื่อฉือเซียวแสดงพลังออกมามันย่อมจะให้พวกเขาแทบก้มลงกราบ

ที่ด้านบนหอสังเกตการณ์ซินหลัวเองก็ยิ้มออกมาด้วยความโล่งใจ “นี่คืออาณาจักรบรรพกาลอย่างนั้นหรือ? ท่านฉือเซียวดูท่าจะได้รับการสืบทอดวิชาจากท่านมหานักบวชขนแดงแล้ว หากให้เวลาอีกหน่อย เขาคงผ่านอย่าถามไปได้แน่ ๆ การประลองนี้มันรู้ผลแล้ว!”

ตัวเขาที่เป็นอาณาจักรบรรพกาลครึ่งก้าวนั้นย่อมจะชื่นชมและใฝ่หาอาณาจักรบรรพกาลอย่างมาก

เพียงแค่ว่าการจะก้าวขึ้นไปนั้นมันสุดแสนยากเย็น!

ก่อนหน้านั้นตอนที่เทพสวรรค์เปียวหยูติดอยู่ที่อาณาจักรบรรพกาลครึ่งก้าวเอง เขาก็ไม่อาจจะก้าวขึ้นผ่านไปถึงอาณาจักรบรรพกาลได้เสียที ติดอยู่นานแสนนานจนได้มาเจอกับเย่หยวนเข้า

เพราะอาณาจักรบรรพกาลนั้นมันคือการเรียนรู้ถึงจุดกำเนิดอย่างแท้จริง มันคือการเปิดเข้าไปดูในยอดเต๋าตรง ๆ และใช้พลังของมันออกมาช่วยในการหลอมโอสถต่าง ๆ