จอมเทพโอสถ นิยาย บท 2118

ชายหนุ่มในชุดขาวได้เดินก้าวออกมาจากห้วงมิติและค่อย ๆ เข้าไปหาตัวเย่หยวนด้วยท่าทางราวกับไม่ได้ถูกพลังของกระดูกจักรพรรดิกิเลนใด ๆ

“ฉีซือซู!”

เมื่อหลงฉือได้เห็นใบหน้าของชายหนุ่มผู้นี้สีหน้าของเขาก็ซีดลงทันที

หลงเสี่ยวฉุนนั้นมองดูที่หลงฉือด้วยใบหน้ามึนงง เพราะนางนั้นสัมผัสได้ถึงความสั่นสะท้านจากตัวหลงฉือ

ดูท่าแล้วฉีซือซูคนนี้คงไม่ธรรมดาเป็นแน่

ต่อให้จะเป็นคนโง่เง่าแค่ไหนมันก็บอกว่าได้ว่านี่คือยอดฝีมือจักรพรรดิเทพสวรรค์ของเผ่ากิเลนแล้ว ทั้งยังเป็นคนที่ต้านพลังของกระดูกจักรพรรดินั้นได้มันย่อมจะมิใช่คนธรรมดาอย่างแน่นอน

เพราะฉีเช่าหยุนนั้นยังได้แต่ก้มลงคุกเข่าต่อหน้ามัน!

“เย่หยวนตกที่นั่งลำบากแล้ว จักรพรรดิเทพสวรรค์ซือซูนี้ดูท่าจะไม่ได้เกรงกลัวพลังจากกระดูกจักรพรรดิเลย!”

แต่หลงฉือนั้นได้แต่ส่ายหัวออกมา “ใครบอกว่าไม่กลัวพลังกระดูกจักรพรรดิ? หากเขาไม่กลัวมีหรือที่เย่หยวนจะยังอยู่ได้จนปานนี้ เขาคงตบสังหารเย่หยวนไปตั้งแต่แรกเห็นแล้ว!”

หลงเสี่ยวไห่เบิกปากกว้างอย่างตกตะลึง

กระดูกจักรพรรดินี้มันเหนือล้ำฟ้าดินอย่างแท้จริง!

“ที่แท้มันเป็นจักรพรรดิเทพสวรรค์อีกผู้หนึ่ง! ดูท่าออกมาครั้งนี้เผ่ากิเลนคงไม่ได้มาเล่น ๆ แล้ว”

“ความผิดที่ร่ำรวยจนเกินไป รองมหาปราชญ์ท่านก็ช่างพูดได้ถูกเสียจริง! แค่ตัวฉีเจิ้นนั้นมันไม่ได้มีค่าใด ๆ ต่อหน้ากระดูกจักรพรรดินี้เลย”

เมื่อเผ่ากิเลนได้เห็นกระดูกนี้มันมีหรือที่จะทนทานไม่แย่งชิงมาได้ไหว!”

…

เหล่าอสูรทั้งหลายในเมืองย่อมจะตื่นตกใจกันอย่างมากับภาพตรงหน้าที่มันเกินกว่าจะควบคุมได้ไหว

ต่อให้เป็นตัวกงหยางเลี่ยในเวลานี้เองก็ยังได้แต่มองดูจักรพรรดิเทพสวรรค์ซือซูอย่างตื่นตะลึง

เพราะตัวเขานั้นก็ไม่นึกไม่ฝันว่าทางเผ่ากิเลนจะถึงขั้นส่งจักรพรรดิเทพสวรรค์ซือซูออกมา

แม้จะเป็นจักรพรรดิเทพสวรรค์เหมือน ๆ กันแต่ระดับของฉีเช่าหยุนนั้นมันไม่อาจจะเทียบเคียงกับฉีซือซูได้เลย

ในเวลานี้เองแม้แต่เย่หยวนก็ยังแสดงสีหน้าหนักใจออกมาเพราะเรื่องราววันนี้มันเกินกว่าที่เขาคาดไปแล้วจริง ๆ

การตอบกลับมาของเผ่ากิเลนมันรุนแรงกว่าที่เขาคิด

เขานั้นสัมผัสได้ว่าพลังของฉีซือซูผู้มาใหม่นี้ย่อมจะเหนือล้ำกว่าฉีเช่าหยุนไปมาก พลังสายเลือดของเขาเองก็สุดแสนรุนแรงต่อให้เป็นกระดูกจักรพรรดินี้ก็ยังไม่อาจควบคุมมันได้

เพราะไม่ว่าอย่างไรเสียแม้กระดูกจักรพรรดินี้มันจะทรงพลังปานใด แต่สุดท้ายมันก็เป็นแค่กระดูกคนตายผ่านกาลเวลามานานปี ย่อมไม่มีทางจะเอาชนะยอดฝีมือระดับสูงที่ยังมีชีวิตของเผ่ากิเลนได้

เมื่อเผ่ากิเลนทั้งหลายพัฒนาตนขึ้นไปจนถึงระดับหนึ่งแล้วมันย่อมจะก้าวล้ำกว่าพลังกดดันของสายเลือดไปได้

แต่ทว่าเย่หยวนเองก็สัมผัสได้ว่าฉีซือซูยังไม่อาจก้าวถึงขั้นนั้นได้สมบูรณ์

เขานั้นแค่ทำเป็นใจเย็น แต่แท้จริงภายในกายของเขาเองก็กำลังขัดขืนอยู่อย่างสุดพลัง

เมื่อเทพสวรรค์เช่าหยุนได้เห็นการมาถึงของเทพสวรรค์ซือซูเขาก็ยิ้มออกมา

“ท่านซือซู ท่าน…ท่านมาได้ทันเวลาพอดี! เจ้าเด็กคนนี้มันกล้าลบหลู่ฉีกหน้าเผ่ากิเลนเรา! ท่านต้องสังหารมันเสีย!” ฉีเช่าหยุนร้องบอกด้วยสีหน้าท่าทางสุดแสนละอาย

ตั้งแต่ที่เขาเกิดขึ้นมาบนโลกนี้ไม่รู้ว่ามันผ่านไปนานนับกี่หมื่นกี่แสนปีแล้ว

ความอับอายเช่นในวันนี้ตัวเขาไม่เคยจะได้พบมันมาก่อน

มันมีอสูรมากมายอยู่ดูเรื่องราวเบื้องล่างแต่ตัวเขานี้กลับถูกผู้คนบังคับให้ต้องคุกเข่าลง

จักรพรรดิเทพสวรรค์ซือซูพยักหน้ารับ

ตัวเขานั้นมีใบหน้าที่เรียบเฉยแต่แท้จริงภายในกายและใจของเขานั้นเองก็ต้องใช้พลังอย่างมากมายในการขัดขืนกระดูกจักรพรรดินี้

หากไม่ได้เห็นด้วยตาของตนเองแล้วมีหรือที่เขาจะเชื่อว่ากระดูกชิ้นหนึ่งมันจะแฝงพลังของสายเลือดไว้มากมายได้ปานนี้?

ภายใต้สายตาของทุกผู้คนจักรพรรดิเทพสวรรค์ซือซูค่อย ๆ ก้าวเดินเข้าไปหากระดูกจักรพรรดินั้น

จากนั้นเขาก็ยื่นฝ่ามือออกมาปล่อยเส้นสายสีฟ้าครามพุ่งไปรัดเจ้ากระดูกจักรพรรดิไว้

ไม่นานนักกระดูกจักรพรรดินั้นมันก็ถูกลายพระเจ้าห่อรัดจนสิ้น

จักรพรรดิเทพสวรรค์เช่าหยุนและพวกกิเลนทั้งหลายจึงรู้สึกเบาร่างกายและค่อย ๆ ลุกขึ้นมายืนได้อีกครั้ง

ตูม!

คลื่นพลังที่หนักหน่วงกว่าเก่าได้ปกครอบคลุมฟ้าดินทั่วทิศ

เย่หยวนนั้นหน้ามืดลงจนแทบจะเสียหลักทรุดลงกับพื้น

เขานั้นเข้าใจแล้วว่าถึงเวลานี้หากเขาไม่ใช้มิติลายพระเจ้าออกมาวันนี้เขาต้องก้มหัวให้ผู้คนแล้ว

แต่ก่อนที่เขาจะทันได้ใช้มิติลายพระเจ้านั้นมันกลับมีเงาร่างสีขาวนวลพุ่งทะยานขึ้นมาข้าง ๆ กายเย่หยวนพร้อมผลักดันฝ่ามือออกไปด้านหน้า

ปัง!

แกรก แกรก แกรก…

รอยแตกร้าวเกิดขึ้นทั่วทั้งพื้นที่รอบ ๆ ตัวเย่หยวน

จนสุดท้ายแล้วมันก็ตามมาด้วยเสียงพังทลาย

นั่นทำให้คลื่นพลังที่กดดันบนร่างของเย่หยวนหายไปทันทีทำให้เขากลับมาขยับร่างกายได้ตามใจนึกอีกครั้ง

ความกดดันหนักหน่วงที่จักรพรรดิเทพสวรรค์ซือซูปล่อยออกมามันกลับถูกหมัดนี้ต่อยจนพังทลายลง

เย่หยวนได้แต่หันไปมองที่ร่างของผู้มาถึงนี้อย่างตกตะลึง

“หึ ๆ คุณหนูผู้นี้ก็บอกแล้วว่าข้าน่ะเก่งนะ!” หลงเสี่ยวฉุนยกกำปั้นขึ้นมายิ้มบอกเย่หยวน

หลงฉือเองก็สั่นสะท้านไปทั้งกาย เขาได้แต่ร้องขึ้นมาด้วยความปวดหัว “ให้ตายสิ! นังเด็กคนนี้มันไปตั้งแต่เมื่อไหร่กัน!”

หลงเสี่ยวฉุนนั้นฉลาดมากเล่ห์พอที่จะหนีออกมาเที่ยวเล่นได้ แน่นอนว่าแค่หลบสายตาของหลงฉือไม่กี่วินาทีมันย่อมไม่ยาก

แต่ในเวลานี้เมื่อเรื่องราวกลายเป็นเช่นนี้ไป ตัวเขาก็คงไม่อาจจะยืนมองเหมือนมันเป็นเรื่องของคนอื่นได้แล้ว

จักรพรรดิเทพสวรรค์ซือซูหันไปมองดูที่หลงเสี่ยวฉุนพร้อมบอก “นังเด็กน้อยเผ่ามังกร เจ้าคิดว่าจักรพรรดิผู้นี้จะไม่กล้าสังหารเจ้า?”

“หากเจ้ากล้าสังหารนาง เช่นนั้นเผ่ามังกรเราก็คงต้องได้ประกาศสงครามกับเผ่ากิเลนเจ้าแล้ว!” หลงฉือก้าวออกมาข้าง ๆ พร้อมกล่าวด้วยเสียงเย็นเยือก

…………………………