จอมเทพโอสถ นิยาย บท 2133

หลงหยู่นั้นได้แต่ยืนนิ่งไม่อาจจะตัดสินใจลงได้

ในเวลานี้เองที่มันปรากฏอีกเงาร่างหนึ่งเดินออกมาจากความว่างเปล่า

เมื่อได้เห็นผู้มาถึงหลงหยู่ก็เหมือนได้เห็นเรือช่วยชีวิตรีบร้องเรียกเขาขึ้นทันที “ท่านพ่อ!”

ผู้มาถึงนี้มันคือจักรพรรดิเทพสวรรค์หลงจื่อนั่นเอง!

จักรพรรดิเทพสวรรค์หลงจื่อมองดูเย่หยวนด้วยดวงตาเย็นเยือก

แม้ว่าเมืองบูรพาโลกเสมือนนั้นมันจะเป็นดินแดนของเผ่ามังกรมีมังกรอยู่นับไม่ถ้วนแต่เรื่องนี้มันก็ต้องใช้เวลาในการสั่งสมประชากรมานานแสนนานกว่าที่พวกเขาจะมีจำนวนมากมายอย่างทุกวันนี้ได้

แต่ถึงจะเป็นเช่นนั้นปราการมังกรพิรุณแห่งนี้มันก็ยังดูเล็กกว่าเมืองของมนุษย์ไปถนัดตา

ในความจริงแล้วประชากรเผ่ามังกรนั้นมันน้อยกว่ามนุษย์ไปมาก น้อยจนไม่อาจจะเอาไปเทียบกับอสูรเผ่าอื่นได้เสียด้วยซ้ำ

เพราะฉะนั้นไม่ว่าจะเป็นหลงจื่อหรือหลงหยู่ พวกเขาต่างก็ย่อมจะให้ความสำคัญกับลูกหลานเป็นอย่างมาก

แต่เวลานี้ลูกหลานของพวกเขากลับตายลงด้วยน้ำมือเย่หยวน มีหรือที่พวกเขาจะทนปล่อยมันผ่านไปได้?

“มันนั้นเป็นเผ่ามังกร!” จักรพรรดิเทพสวรรค์หลงจื่อกล่าว

นั่นทำให้ผู้คนทั้งหลายต่างต้องผงะไปตาม ๆ กันกับคำพูดของจักรพรรดิเทพสวรรค์หลงจื่อนี้

ทางหลงฉือที่ได้ยินก็เหมือนจะนึกอะไรขึ้นมาได้จึงได้ร้องถามออกไปทันที “หลงจื่อ เจ้าต้องการอะไรกันแน่?”

หลงฉือนั้นได้ขึ้นไปรายงานกับเบื้องบนถึงตัวตนอันน่าประหลาดของเย่หยวนแล้ว

ด้วยตำแหน่งความเป็นผู้อาวุโสพิทักษ์เช่นเดียวกัน หลงจื่อเองก็ย่อมจะได้ยินเรื่องของเย่หยวนมาแล้ว

หลงจื่อจึงร้องตอบกลับมา “ในเมื่อมันเป็นเผ่ามังกร เช่นนั้นก็ต้องจัดการตามแบบแผนของกฎระเบียบของเผ่ามังกร”

หลงฉือที่ได้ยินต้องหรี่ตาลงมองทันที “หลงจื่อ! เจ้าคิดจะทิ้งให้เผ่ามังกรเราตกสู่ห้วงสงครามศักดิ์สิทธิ์หรือ?”

“หลงฉือ คำว่า ‘สงครามศักดิ์สิทธิ์’ นี้มันทำให้เจ้าหวาดกลัวจนหัวหดเช่นนี้เลย? เผ่ามังกรเรานี้อยู่เหนือล้ำเผ่าพันธุ์ใด ๆ ในโลกหล้า! เราไปกลายเป็นเผ่าพันธุ์ขี้กลัวหัวหดเช่นนั้นตั้งแต่เมื่อไหร่กัน?”

“แต่ถึงจะเป็นเช่นไรเราก็จะทำให้ทั้งเผ่าพันธุ์ต้องฉิบหายเพราะหลานของเจ้าคนเดียวไม่ได้! หรือว่าเจ้าจะบอกว่าหลงห่าวมันนี้มีค่ากว่าคนเผ่ามังกรทั้งหลายทั้งสิ้น?”

หลงจื่อเงียบไปพักหนึ่งก่อนจะตอบสวนกลับมา “หากเป็นเช่นนั้นก็เรียกประชุมผู้อาวุโสเถอะ! จักรพรรดิผู้นี้ไม่ยอมปล่อยเรื่องมันผ่านไปง่าย ๆ แน่”

พูดจบหลงจื่อก็เดินหายไป

คนเผ่ามังกรทั้งหลายได้แต่จ้องมองภาพตรงหน้าอย่างเงียบงัน เดิมทีพวกเขาย่อมจะคิดว่าเย่หยวนได้ตายแน่แล้ว แต่ทั้งเทพสวรรค์หลงหยู่ ทั้งจักรพรรดิเทพสวรรค์หลงจื่อก็ไม่ได้ฆ่าสังหารเขาลงใด ๆ

เรื่องนี้มันคงนับได้ว่าเป็นครั้งแรกในปราการมังกรพิรุณทีเดียว

แต่ทุกผู้คนต่างก็เข้าใจดีว่าเรื่องราวในวันนี้เมื่อมันไปถึงที่ประชุมผู้อาวุโสแล้ว มันคงจบไม่สวยนัก

หลงฉือหันมามองเย่หยวนด้วยความโกรธและความผิดหวังในเวลาเดียวกัน “เจ้านี่นะ ช่างหาเรื่องใส่ตัวเก่งจริง ๆ!”

แต่เย่หยวนกลับตอบไปอย่างเรียบเฉย “มิใช่ข้า เป็นพวกมันต่างหากที่คิดสร้างปัญหา!”

เมื่อเล่าเรื่องราวที่เกิดไป ทางหลงฉือเองก็ไม่อาจจะกล่าวว่าใด ๆ ได้อีก

เจ้าพวกหลงห่าวทั้งหลายนี้จะหาเรื่องใครไม่หา กลับมาหาเรื่องยอดคนอย่างเย่หยวน จะบอกว่าสมควรตายแล้วก็คงไม่ผิด

ตัวเย่หยวนนั้นย่อมไม่สนใจว่าอีกฝ่ายจะเป็นหลานผู้อาวุโสพิทักษ์ใด ๆ คิดท้าทายตัวเขา มันย่อมจบลงด้วยความพิโรธที่ตามมา

เจ้าหนุ่มคนนี้ไม่กลัวแม้จะต้องเผชิญหน้ากับจักรพรรดิเทพสวรรค์ทั้งหลาย มีหรือที่จะมาหดหัวเกรงกลัวเด็กน้อยอย่างหลงห่าวใด ๆ?

ตอนนั้นเขาใช้พลังกระดูกจักรพรรดิกิเลนสั่งจักรพรรดิเทพสวรรค์เช่าหยุนทั้งหลายคุกเข่าลงต่อหน้า และเขาก็ได้ทำมันอย่างไม่มีท่าทีคิดเกรงกลัวใด ๆ ด้วย!

“เฮ้อ! เจ้าฆ่าสังหารมันได้คงสาแก่ใจแล้ว แต่ที่แห่งนี้มันมิใช่โลกภายนอก! เรื่องนี้ทางหลงจื่อมันคงไม่ปล่อยผ่านไปง่าย ๆ ดูท่ามันจะต้องหาทางลงโทษสังหารเจ้าให้ได้!” หลงฉือถอนหายใจ

“มันมาไม้ไหนก็ตอกมันกลับไปด้วยไม้นั้น จะไปเกรงกลัวใดเล่า?” เย่หยวนตอบกลับไปอย่างไม่แยแส

แต่ในเวลานี้ลู่เอ๋อและหยางเฟยเอ๋อได้แต่ทำหน้ารู้สึกผิด

ลู่เอ๋อกล่าวขึ้น “นายน้อย มันเป็นความผิดของลู่เอ๋อแท้ ๆ ที่สร้างปัญหาให้ท่าน”

เย่หยวนยิ้มตอบกลับไป “เจ้าไปสร้างปัญหาที่ใดกันเล่า? ปัญหาต่างหากที่มันเข้ามาหาเจ้า โลกหล้านี้มันย่อมจะมีพวกโง่ไร้สมองทำการอย่างไม่ดูหน้าดูหลังอยู่เสมอ”

ลู่เอ๋อพยายามจะเถียงออกมา “แต่…”

“ไม่มีแต่ใด ๆ ทั้งสิ้น เจ้ายังไม่เข้าใจความสามารถของนายน้อยเจ้าหรือ?” เย่หยวนพูดตัดบท

…

ภายใต้การนำของหลงฉือนั้นเย่หยวนก็ได้เดินมาถึงบ้านหินหลังหนึ่ง

คลื่นพลังรุนแรงพุ่งทะยานชนเข้ากับแรงกดดันของหลงจื่ออย่างแรง

ปัง!

สองคลื่นพลังนี้เข้าปะทะกับจนทำให้ฟ้าดินสั่นสะเทือน

หลงจื่อต้องเบิกตากว้าง “บ้าน่า! สายเลือดเจ้ามันจะสูงส่งไปกว่าข้าได้อย่างไร?”

เย่หยวนยิ้มตอบกลับมาด้วยสีหน้าสุดเหยียดหยาม “นี่คือพลังสายเลือดของเจ้า? ดูท่าตัวเจ้าคงหมดอนาคตไม่อาจพัฒนาตนได้อีกแล้ว!”

ปะทะกันครั้งเดียวนี้เย่หยวนก็สามารถจะสัมผัสได้ถึงพลังสายเลือดของหลงจื่อ

การที่เขาพัฒนาจนมาจนถึงเวลานี้ได้ มันก็แทบจะเรียกได้ว่าเป็นจุดสูงสุดที่สายเลือดของเขาจะส่งถึงแล้ว

เพียงแค่ว่าคำพูดนี้ของเย่หยวนมันกลับไปจี้ใจดำของหลงจื่อเข้าอย่างแรง

เย่หยวนนั้นเห็นอย่างชัดเจนว่าที่มุมปากของมังกรยักษ์นี้มันกระตุกขึ้น ดูท่าคงไม่พอใจอย่างมาก

บนฟ้ากว้างนั้นหลงจื่อจึงได้ร้องกล่าวขึ้น “ท่านทั้งหลาย เจ้าเด็กคนนี้มันโอหังเหลือเกิน ไม่คิดเคารพผู้อาวุโสอย่างเรา ๆ! ทุกท่านช่วยกันสั่งสอนมันเสียหน่อยเถอะ!”

หลงจื่อนั้นไม่อาจจัดการเย่หยวนได้ด้วยตัวคนเดียวจึงคิดหันไปชวนพวกมาร่วมวง

แต่ก่อนที่คนทั้งหลายจะได้ลงมือใด ๆ ทางหลงฉือก็ร้องกล่าวขึ้นมาก่อน “เลิกทำตัวอับอายขายขี้หน้าเสียที! ต่อให้จะเป็นท่านเจ้ามังกรก็คงไม่อาจจะกดหัวเย่หยวนลงได้!”

“หะ? บ้าน่า!”

“มันจะเป็นไปได้อย่างไร? ข้าไม่เชื่อหรอก!”

“หลงฉือ เจ้าพูดจาเหลวไหลใดกัน?”

…

เหล่าผู้อาวุโสพิทักษ์ทั้งหลายต่างกล่าวขัดขึ้นมาอย่างไม่อยากเชื่อคำของหลงฉือ ความสงสัยไม่คิดเชื่อนั้นมันล้นเปี่ยมเต็มใบหน้า

จะบอกว่าแม้จักรพรรดิเทพสวรรค์ทั้งหลายลงมือพร้อมกันมันก็ไม่อาจกดหัวมังกรหกดาวคนหนึ่งลงได้?

หลงฉือที่ได้ยินก็หัวเราะลั่นขึ้นมา “พูดจาเหลวไหล? มันเป็นเพราะว่าพวกเจ้าทั้งหลายไม่เห็นว่าเขาคลี่คลายหมากล้อมนิรันดร์อย่าถามลงด้วยวิธีใดต่างหาก! เขานั้นโค่นโอสถบรรพกาลลงด้วยเจตจำนงแห่งดาบ รับฝ่ามือมหานักบวชศักดิ์สิทธิ์บรรพกาลด้วยเจตจำนงมังกรฟ้า พร้อมใช้เจตจำนงกิเลนปิดฉากเอาชนะและทำลายโลกที่มหานักบวชศักดิ์สิทธิ์บรรพกาลและโอสถบรรพกาลทั้งสองท่านนั้นสร้างลงในที่สุด! เจ้าคิดว่าตัวเองนั้นเหนือล้ำกว่าโอสถบรรพกาลหรือมหานักบวชศักดิ์สิทธิ์บรรพกาลอย่างนั้นหรือ?”

………………………..