จอมเทพโอสถ นิยาย บท 2135

“ถ้ำเนตรมังกร! ไม่ได้!”

เมื่อได้ยินนามนี้ทางเจ้ามังกรก็ต้องกล่าวห้ามขึ้นมาด้วยใบหน้าขาวซีด

หลงจื่อยิ้มตอบ “เช่นนั้นท่านเจ้ามังกรจะหมายความว่า ห่าวเอ๋อต้องตายเปล่าหรือ? หรือท่านจะให้ข้าไปไล่สังหารล้างคนติดตามของเย่หยวนมัน?”

เจ้ามังกรหรี่ตามองก่อนจะกล่าวขึ้นด้วยน้ำเสียงเย็นเยือก “ถ้ำเนตรมังกรนั้นมันเป็นแดนต้องห้ามของเผ่ามังกรเรา ต่อให้จะเป็นจักรพรรดิเทพสวรรค์ก็ยังไม่แน่ว่าจะกลับออกมาได้ เจ้าคิดให้เย่หยวนเข้าไปนี้มันก็เท่ากับส่งเขาไปตายชัด ๆ มิใช่หรืออย่างไร?”

“น่าขัน! ไม่ให้มันไปที่อันตราย หรือจะให้มันไปที่ปลอดภัยเล่า? จักรพรรดิผู้นี้ไม่ขยี้สังหารมันลงกับมือนี้ก็ถือว่าให้เกียรติมากแล้ว ส่วนเรื่องของถ้ำเนตรมังกรนั้น หากตัวมันเป็นยอดคนแห่งสวรรค์อย่างแท้จริงและออกมาได้ จักรพรรดิผู้นี้ก็จะไม่พูดถึงเรื่องนี้อีกเลย!” หลงจื่อร้องบอกพร้อมเหลือบตาไปมองเย่หยวน

ถ้ำเนตรมังกรนั้นมันเปี่ยมล้นไปด้วยภัยอันตราย อย่าว่าแต่ระดับหก แม้จะเป็นยอดคนระดับเจ็ดก็ไม่เคยกลับออกมาได้!

มีเพียงเหล่าจักรพรรดิเทพสวรรค์ทั้งหลายเท่านั้นที่พอจะมีปัญญาเอาตัวรอดกลับออกมาจากถ้ำนั้นได้

แต่แม้จะเป็นกับเหล่าจักรพรรดิเทพสวรรค์ทั้งหลาย มันก็ยังเป็นสถานที่สุดแสนอันตราย

หลงจื่อนั้นย่อมไม่คิดว่าเย่หยวนจะกลับออกมาจากถ้ำเนตรมังกรได้

ส่วนเรื่องคำสัญญาใด ๆ นั้นมันก็แค่เอาไว้ใช้อ้างปัดความรับผิดชอบจากมหานักบวชศักดิ์สิทธิ์บรรพกาลเท่านั้น จะได้ไม่ต้องเกิดความเสียดายใด ๆ ขึ้น

มันเป็นการสังหารเย่หยวนโดยสร้างข้ออ้างไม่ให้มหานักบวชศักดิ์สิทธิ์บรรพกาลมาว่ากล่าวใด ๆ ได้

คิดมาถึงตรงนี้หลงจื่อก็แทบจะลุกขึ้นมาปรบมือให้ตัวเอง

ความคิดฉลาด ๆ เช่นนี้ หากมิใช่เขาคงคิดมันออกมาไม่ได้

“ได้ ข้าจะไป!” เย่หยวนกล่าวออกมาอย่างหนักแน่น

เจ้ามังกรที่ได้ยินต้องขมวดคิ้วตาม “หนุ่มน้อย เจ้านั้นไม่รู้ว่าถ้ำเนตรมังกรมันคือที่อันตรายปานใดแต่ก็กล้าจะรับปากหรือ? เจ้ามังกรผู้นี้จะบอกให้ว่าหากเจ้าไปด้วยกำลังของเจ้าในเวลานี้ มันย่อมจะกลายเป็นความตายอย่างแน่นอน!”

เย่หยวนนั้นเข้าใจได้ว่าความเป็นห่วงของเจ้ามังกรนี้มันมาจากการที่ตัวเย่หยวนเป็นแขกของหลงเสี่ยวฉุน

แต่หลงจื่อนี้มีทั้งอำนาจและมากเล่ห์ ตัวเขาย่อมจะไม่มีทางปล่อยเย่หยวนรอดกลับออกไปได้ง่าย ๆ

หากวันนี้เขาไม่ยอมตกลงเข้าถ้ำไป พวกลู่เอ๋อทั้งหลายอาจจะได้รับอันตรายแทน

“ขอบคุณท่านเจ้ามังกรที่ห่วงใย เย่ผู้นี้ซาบซึ้งน้ำใจท่าน เพียงแค่ว่าต่อให้มันจะเป็นถ้ำเสือรังมังกรใด มีอันตรายใดบ้างที่เย่ผู้นี้ไม่เคยผ่านมา? เจ้าเฒ่า ข้าจะเข้าไปแน่ แต่เจ้าก็ต้องสาบานต่อเต๋าสวรรค์! สาบานว่าตัวเจ้าจะไม่คิดทำอันตรายใด ๆ ต่อพวกลู่เอ๋อทั้งหลาย!” เย่หยวนหันไปจ้องมองหลงจื่อ

“ฮ่า ๆ ตรงดี! เจ้าวางใจเถอะ หากเจ้ายอมตกลงตามสัญญานั้นจักรพรรดิผู้นี้ย่อมจะสาบานต่อเต๋าสวรรค์ให้เจ้าไปอย่างสบายใจ” หลงจื่อตอบกลับมาด้วยเสียงหัวเราะ

…

เมื่อออกมาจากบ้านหินนั้นหลงเสี่ยวฉุนและหลงเสี่ยวไห่ทั้งสองก็มารอรับหน้าเย่หยวนอยู่

“เย่หยวน พวกมันไม่ได้คิดรังแกใด ๆ เจ้าใช่หรือไม่?” หลงเสี่ยวฉุนถามขึ้น

เย่หยวนจึงยิ้มตอบกลับไป “ข้าก็บอกไปแล้ว เฒ่าทั้งหลายนั้นมันไม่กล้าทำอะไรข้าหรอก”

หลงเสี่ยวฉุนที่ได้ยินจึงถอนหายใจยาวออกมาพร้อมเสียงหัวเราะตามหลัง “หึ ๆ ดูท่าชื่อรองมหาปราชญ์นี่มันจะสะดวกดีจริง ๆ! เจ้าหลงห่าวนั้นมันทำตัวขวางหูขวางตามานาน! สมควรตายแล้ว! หึ!”

“เสี่ยวฉุน!” หลงเสี่ยวไห่ร้องเตือนขึ้นมาทำให้หลงเสี่ยวฉุนต้องรีบปิดปากลง

ลู่เอ๋อและพวกทั้งหลายนั้นแม้จะได้ยินแต่ก็ยังไม่คิดเชื่อแน่ “นายน้อย มันไม่มีอะไรจริง ๆ แน่นะ?”

เย่หยวนยิ้มตอบกลับไป “แน่นอน! เจ้าไม่คิดเชื่อนายน้อยเจ้าหรือ?”

เมื่อลู่เอ๋อได้ยินนางก็ยิ้มตอบกลับมาอย่างพอใจ

ในคืนนั้นกู้หงได้เข้ามาหาเย่หยวนที่ห้องตามคำเรียกด้วยสีหน้าไม่สู้ดี

คนอื่น ๆ นั้นมีจิตใจบริสุทธิ์เป็นหนุ่มสาวไม่รู้โลก แต่ตัวเขาที่อยู่มาจนเฒ่าปานนี้มีหรือที่จะวางใจลงได้ง่าย ๆ?

เพราะไม่ว่าอย่างไรเสียที่นี่มันก็คือแดนของเผ่ามังกร หาใช่วิหารนักบวชไม่

แน่นอนว่าการที่เย่หยวนเรียกเขามาหานี้มันย่อมจะยืนยันเรื่องที่เขากังวลได้มาก

เย่หยวนมองดูกู้หงด้วยสีหน้าจริงจัง “ไม่ต้องทำหน้าเช่นนั้นไปหรอก ข้าก็ยังอยู่ดีมิใช่หรือ?”